2016.07.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-241/16-4/AO
z 19 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pkt 1):

w części dotyczącej możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,
w części dotyczącej momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku pkt 1),
amortyzacji budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia (pytanie oznaczone we wniosku pkt 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz sprzedaży sprzętu elektronicznego. W roku 2011 oraz 2015 Spółka zrealizowała dwie inwestycje dotyczące budowy przyłączy energetycznych, które zostały opisane poniżej:

A. Inwestycja zrealizowana w roku 2011 (dalej: „Inwestycja I”).

W 2011 roku Spółka zrealizowała inwestycję polegającą na wybudowaniu przyłącza energetycznego. W ramach przedmiotowej Inwestycji I została ułożona w ziemi linia kablowa od zakładu produkcyjnego Spółki do głównego punktu zasilającego.

Następnie wybudowany został budynek rozdzielni elektrycznej wraz z wyposażeniem służącym do dystrybucji energii. Budynek rozdzielni stanowi samodzielny budynek, tj. posiada ściany, fundamenty i dach. Przylega on jedną ścianą do innego budynku będącego częścią zakładu Spółki. Przed wybudowaniem rozdzielni Spółka musiała uzyskać na nie pozwolenie na budowę.

Prace związane z budową przyłącza energetycznego zostały wykonane przez firmy zewnętrzne.

Ponadto, Spółka zawarła z Sp. z o. o. (dalej: „Operator”) umowę, której przedmiot określono jako przyłączenie do sieci, tj. tymczasowe zasilenie zakładu produkcyjnego Spółki. W związku z powyższym, Spółka poniosła na rzecz Operatora opłatę za przyłączenie do sieci.

Wydatki poniesione na Inwestycję I zostały rozpoznane jako środek trwały dla celów zarówno bilansowych, jak i podatkowych. Jednakże Spółka powzięła wątpliwość nad ich prawidłowym ujęciem dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

B. Inwestycja zrealizowana w roku 2015 (dalej: „Inwestycja II”).

W 2015 roku Spółka zrealizowała nową inwestycję polegającą na wybudowaniu kolejnego przyłącza energetycznego. W związku z powyższym, jak w przypadku Inwestycji I z 2011 roku, w ramach przyłącza zostały ułożone w ziemi dwie linie kablowe prowadzące od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego.

Jednocześnie Spółka postawiła nowy budynek rozdzielni – przedmiotowy budynek posiada ściany, fundamenty i dach, który przylega do stanowiącej część zakładu Spółki fabryki. Przed wybudowaniem rozdzielni Spółka uzyskała pozwolenie na budowę.

Prace związane z budową przyłącza oraz rozdzielni zostały zlecone firmie zewnętrznej.

W związku z realizacją Inwestycji II Spółka poniosła szereg wydatków, które można podzielić na trzy następujące kategorie:

opłata za przyłączenie do sieci uiszczona na rzecz Operatora,
wydatki związane z budową przyłącza (tj. z ułożeniem linii kablowej w ziemi od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego), związane m.in. z uzyskaniem zezwoleń, kosztami robót budowlanych czy zakupu materiałów,
wydatki związane z budową budynku rozdzielni (koszty pozwoleń, materiałów budowlanych) wraz z jej wyposażeniem (tj. elementami elektrycznymi wewnątrz rozdzielni oraz kablami łączącymi rozdzielnię z już istniejącą instalacją wewnętrzną Spółki).

Spółka poniosła także koszty transportu, rozładunku, magazynowania, ochrony i zwrotu bębnów kablowych, dotyczące zarówno samego przyłącza (linii kablowej w ziemi), jak i wyposażania rozdzielni. Spółka jest w stanie precyzyjnie określić poszczególne wartości zarówno te dotyczące bezpośrednio przyłącza, jak i wyposażenia rozdzielni.

Ponadto, Spółka poniosła dwa rodzaje opłat związanych z nadzorem budowlanym:

opłatę z tytułu pełnienia nadzoru inwestorskiego nad budową części instalacyjnej przyłącza oraz wyposażenia rozdzielni, której kwoty podzielono na część dotyczącą odpowiednio przyłącza i rozdzielni,
opłatę z tytułu pełnienia funkcji inspektora budowlanego nad budową budynku rozdzielni.

Dodatkowo, Spółka poniosła także opłaty roczne z tytułu:

umieszczenia w jezdni i innych elementach pasa drogowego przyłącza elektroenergetycznego,
umieszczenia w pasie drogowym urządzenia infrastruktury technicznej (tj. linii kablowej), zatem opłata ta dotyczy także przyłącza energetycznego.

Wszystkie wymienione wyżej składniki majątkowe, tj. przyłącza elektroenergetyczne oraz rozdzielnie są i nadal będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok. Na wydatki związane z Inwestycją II Spółka otrzymała częściowe dofinansowanie w postaci grantu z Ministerstwa Gospodarki w ramach „Programu wspierania inwestycji o istotnym znaczeniu dla gospodarki polskiej na lata 2011-2020”.

Inwestycję II Spółka rozpoznała w roku 2015 jako środek trwały dla celów bilansowych. Natomiast, na moment składania niniejszego wniosku, brak jest rozliczenia inwestycji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Biorąc pod uwagę wyżej przedstawiony stan faktyczny, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, iż w związku z realizacją przedmiotowych inwestycji:

wydatki związane z budową przyłączy (tj. z ułożeniem linii kablowej od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego) oraz opłata przyłączeniowa, a także dwie roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów Spółki, potrącalne w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem w odniesieniu do Inwestycji I w roku 2011, a Inwestycji II w roku 2015;
wskazane w stanie faktycznym: budynek rozdzielni oraz jej wyposażenie stanowią odrębne środki trwałe, zaliczone odpowiednio do rodzaju 101 i 610 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: „KŚT”), podlegające amortyzacji według właściwych stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w wysokości odpowiednio 2,5% oraz 18%.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź w zakresie pkt 1.

Wniosek Spółki w zakresie pkt 2 został rozpatrzony interpretacją indywidualną wydaną w dniu 19 lipca 2016 r. nr ILPB3/4510-1-241/16-5/AO.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z budową przyłączy (tj. z ułożeniem linii kablowej od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego we W.) oraz opłata przyłączeniowa, a także dwie roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłat za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem w odniesieniu do Inwestycji I w roku 2011, a Inwestycji II w roku 2015.

Uzasadnienie.

1. Koszty przyłączy, opłata przyłączeniowa, opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza, jako koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony.

Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, koszty budowy przyłączy energetycznych oraz związane z ich podłączeniem do głównego punktu zasilającego opłaty przyłączeniowe, a także inne opłaty związane bezpośrednio z budową przyłączy (m.in. jak wskazano w stanie faktycznym opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza), spełniają wszystkie wyżej wymienione warunki. Zwiększają one bowiem funkcjonalność nieruchomości należących do Spółki, poprzez dostarczanie energii elektrycznej do budynków zakładu produkcyjnego Spółki, co umożliwia prowadzenie procesów produkcyjnych.

Podsumowując, powyższe koszty stanowią koszty związane z przychodami Spółki, a co za tym idzie będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

2. Przyłącze energetyczne jako środek trwały.

Definicja środka trwałego została zawarta w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z jego brzmieniem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że przyłącze elektryczne mogłoby zostać uznane za środek trwały, a co za tym idzie, wydatki związane z jego budową za koszty uzyskania przychodów rozpoznawane w drodze dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, jeśli spełnione byłyby następujące warunki:

stanowiłoby ono własność lub współwłasność Spółki,
zostałoby nabyte lub wytworzone we własnym zakresie przez Spółkę,
byłoby kompletne i zdatne do użytku na dzień jego przyjęcia do używania,
przewidywany okres używania przyłącza przez Spółkę przekraczałby rok,
byłoby wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, przyłącze energetyczne nie spełnia jednak wszystkich powyższych warunków koniecznych do uznania go za środek trwały. Przyłącze energetyczne niepodłączone bowiem do sieci energetycznej, czy też własnego generatora prądu nie posiada żadnej wartości użytkowej, a zatem nie jest urządzeniem kompletnym i zdatnym do użytku.

Powyższe potwierdza praktyka organów podatkowych. Przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 12 marca 2014 r. (sygn. IPTPB3/423-471/13-6/PM), wskazał: ,,(...) wybudowane przez Spółkę przyłącza: wody i kanalizacji sanitarnej, elektroenergetyczne, kanalizacji deszczowej oraz fragment sieci wodnokanalizacyjnej nie będą stanowiły odrębnych środków trwałych, które podlegałyby amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ww. przyłącza nie spełniają warunku kompletności, bowiem warunkiem ich działania jest podłączenie: (...) do sieci”;
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 15 października 2009 r. (sygn. ITPB3/423-407/09/PS), wskazał: „W zakresie poniesionych wydatków związanych z budową przyłącza elektroenergetycznego wskazać należy, iż nie można uznać go za odrębny środek trwały, który powinien być kompletny i zdatny do użytku (art. 16a ust. 1). Trudno bowiem stwierdzić, że omawiane urządzenie elektroenergetyczne - przyłącze kablowe, w istocie ten warunek spełnia, a tym samym, że mamy rzeczywiście do czynienia ze środkiem trwałym w rozumieniu powołanego wyżej przepisu. (...) W konsekwencji poniesione wydatki związane z budową przyłącza elektroenergetycznego w kwocie 8650 zł powinny być zaliczone w dacie ich poniesienia do koszów uzyskania przychodów jako koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia”.

3. Moment zaliczenia kosztów budowy przyłączy oraz opłat do kosztów uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów Spółki, należy najpierw rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, koszty uzyskania przychodów można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają przy tym legalnych definicji pojęć bezpośrednie i pośrednie koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

W związku z tym, w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż koszty związane z budową obu przyłączy energetycznych, wybudowane przez Spółkę w celu zasilenia budynków należących do zakładu produkcyjnego Spółki, jak i koszty poniesione z tytułu opłat przyłączeniowych oraz roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza powinny zostać zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj.:

dla Inwestycji I w roku 2011, a zatem Spółka będzie uprawniona do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za rok 2011 i ujęcia w kalkulacji podatku dochodowego wydatków związanych z opłatą za przyłączenie do sieci oraz wydatków związanych z budową przyłącza jednorazowo jako koszty uzyskania przychodów w roku 2011,
dla Inwestycji II w roku 2015, a zatem Spółka będzie uprawniona do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za rok 2015 i ujęcia w kalkulacji podatku dochodowego wydatków związanych z opłatą za przyłączenie do sieci, wydatków związanych z budową przyłącza, wydatków poniesionych na zapłatę dwóch rocznych opłat z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz na zapłatę części opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza jednorazowo jako koszty uzyskania przychodów w roku 2015, z uwzględnieniem otrzymanego dofinansowania, o wartość którego w odpowiedniej części koszty uzyskania przychodów Spółki zostaną odpowiednio umniejszone.

Bez znaczenia, w opinii Spółki, pozostaje fakt, że wydatki te bilansowo zostały ujęte jako środki trwałe i zaliczone do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Jak wykazano powyżej, przedmiotowe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki i jednocześnie, z podatkowego punktu widzenia, stanowią jej pośrednie koszty uzyskania przychodów. Fakty te determinują zatem taki sposób rozliczeń poniesionych wydatków.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej Ministra Finansów, m.in. interpretacji indywidualnej:

Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 grudnia 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-1185/14/AK),
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 sierpnia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-475/14-2/IS),
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 lutego 2014 r. (sygn. ILPB4/423-462/13-5/MC) lub z 4 października 2013 r. (sygn. ILPB4/423-215/13-6/DS) lub z 16 grudnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-821/09-2/GC),
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 stycznia 2014 r. (sygn. ITPB3/423-535a/13/AW),
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPB4/423-406/13-4/MC),
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPB1/415-491/11-2/JB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pkt 1 jest:

prawidłowe - w części dotyczącej możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów,
nieprawidłowe - w części dotyczącej momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz sprzedaży sprzętu elektronicznego. W roku 2011 oraz 2015 Spółka zrealizowała dwie inwestycje dotyczące budowy przyłączy energetycznych (dalej: „Inwestycja I” oraz „Inwestycja II”). W ramach Inwestycji I została ułożona w ziemi linia kablowa od zakładu produkcyjnego Spółki do głównego punktu zasilającego. Następnie wybudowany został budynek rozdzielni elektrycznej wraz z wyposażeniem służącym do dystrybucji energii. Ponadto, Spółka zawarła z Operatorem umowę, której przedmiot określono jako przyłączenie do sieci, tj. tymczasowe zasilenie zakładu produkcyjnego Spółki. W związku z powyższym, Spółka poniosła na rzecz Operatora opłatę za przyłączenie do sieci. W ramach Inwestycji II w 2015 roku Spółka wybudowała kolejne przyłącze energetyczne. W związku z realizacją Inwestycji II Spółka poniosła szereg wydatków, które podzieliła na trzy kategorie:

opłata za przyłączenie do sieci uiszczona na rzecz Operatora,
wydatki związane z budową przyłącza (tj. z ułożeniem linii kablowej w ziemi od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego), związane m.in. z uzyskaniem zezwoleń, kosztami robót budowlanych czy zakupu materiałów,
wydatki związane z budową budynku rozdzielni (koszty pozwoleń, materiałów budowlanych) wraz z jej wyposażeniem (tj. elementami elektrycznymi wewnątrz rozdzielni oraz kablami łączącymi rozdzielnię z już istniejącą instalacją wewnętrzną Spółki).

Ponadto, Spółka poniosła dwa rodzaje opłat związanych z nadzorem budowlanym: opłatę z tytułu pełnienia nadzoru inwestorskiego nad budową części instalacyjnej przyłącza oraz wyposażenia rozdzielni, której kwoty podzielono na część dotyczącą odpowiednio przyłącza i rozdzielni oraz opłatę z tytułu pełnienia funkcji inspektora budowlanego nad budową budynku rozdzielni.

Dodatkowo, Spółka poniosła także opłaty roczne z tytułu: umieszczenia w jezdni i innych elementach pasa drogowego przyłącza elektroenergetycznego oraz umieszczenia w pasie drogowym urządzenia infrastruktury technicznej (tj. linii kablowej), zatem opłata ta dotyczy także przyłącza energetycznego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W przedmiotowej sprawie Spółka wskazała, że poniesione przez nią wydatki związane z budową przyłączy oraz opłata przyłączeniowa, a także opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza, zwiększają funkcjonalność nieruchomości należących do Spółki, poprzez dostarczanie energii elektrycznej do budynków zakładu produkcyjnego Spółki, co umożliwia prowadzenie procesów produkcyjnych.

Wobec powyższego, przedmiotowe wydatki stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spełnione bowiem są przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto, wydatki te nie mieszczą się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

− są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy też zauważyć, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest więc ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Stosownie natomiast do postanowień art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Wobec powyższego, środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),
nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c cyt. ustawy.

W przedmiotowej sprawie, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przyłącze energetyczne nie spełnia wszystkich powyższych warunków koniecznych do uznania go za środek trwały dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, bowiem niepodłączone do sieci energetycznej, czy też własnego generatora prądu nie posiada żadnej wartości użytkowej, a zatem nie jest urządzeniem kompletnym i zdatnym do użytku.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę wydatki związane z budową przyłączy oraz opłata przyłączeniowa, a także opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza należy kwalifikować do tzw. kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania i w myśl postanowień art. 15 ust. 4d i ust. 4e ww. ustawy powinny być potrącone w dacie poniesienia.

Dokonując kwalifikacji podatkowej opisanych kosztów wskazać należy, że z przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jasno wynika, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…). Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych zasady prowadzenia tej ewidencji zostały określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Wobec powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Podstawą ujęcia takich kosztów jest faktura lub inny dokument. Natomiast data sporządzenia dowodu księgowego (faktury lub innego dokumentu) może się różnić od daty dokonania operacji gospodarczej, którą dokumentuje.

W konsekwencji stwierdzić należy, że za „dzień poniesienia kosztu” uznaje się dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Dnia poniesienia kosztu nie należy także utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, ponieważ data zapisu księgowego jest tylko datą technicznego wprowadzenia informacji do ksiąg rachunkowych. Zatem nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, ustawodawca przesądził, że „pośrednie” koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku przez podatnika skutkującego uszczupleniem jego majątku), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku przez podatnika).

Biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że z treści powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Podsumowując, za dzień poniesienia kosztu podatkowego należy rozumieć dzień, na który ujęto wydatek w księgach rachunkowych jako koszt, tj. obciążono tym wydatkiem wynik finansowy podatnika.

W przedmiotowej sprawie Spółka wskazała, że wydatki poniesione na Inwestycję I zostały rozpoznane przez nią jako środek trwały dla celów zarówno bilansowych, jak i podatkowych. Natomiast Inwestycję II Spółka rozpoznała w roku 2015 również jako środek trwały dla celów bilansowych.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z budową przyłączy oraz opłata przyłączeniowa, a także opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza powinny zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w dniu, na który ujęto je jako koszt w księgach rachunkowych.

Zatem stanowisko Spółki, że przedmiotowe wydatki powinny zostać zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia tj. dla Inwestycji I w roku 2011, a dla Inwestycji II w roku 2015 należy uznać za nieprawidłowe. W związku z powyższym, Spółka nie będzie uprawniona do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za rok 2011, bowiem wydatki te prawidłowo zostały ujęte jako koszty podatkowe. Natomiast w związku z tym, że wydatki poniesione na Inwestycję II Spółka rozpoznała jedynie jako środek trwały dla celów bilansowych lecz nie rozliczyła ich dla celów podatkowych, Spółka będzie uprawniona do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za rok 2015 i zaliczenia części wydatków do kosztów podatkowych 2015 roku.

Podsumowując, wydatki poniesione przez Spółkę związane z budową przyłączy (tj. z ułożeniem linii kablowej od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego) oraz opłata przyłączeniowa, a także dwie roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem są przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto, wydatki te nie mieszczą się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Analizowane wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż związane bezpośrednio z przychodami i w związku z tym, powinny byś potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli stosownie do przyjętego w Spółce ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach rachunkowych. Zatem, skoro rozpatrywane wydatki bilansowo zostały ujęte jako środki trwałe i są zaliczane do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Dodatkowo należy nadmienić, że w części dotyczącej wydatków związanych z Inwestycją II, na które Spółka otrzymała częściowe dofinansowanie w postaci grantu z Ministerstwa Gospodarki, należy zwrócić uwagę na treść przepisu art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53 i 55, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Zwrócić należy jednocześnie uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych w omawianym zakresie. Przykładowo w wyroku NSA z 18 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 2924/12, Sąd wskazał, że: „Istota sporu merytorycznego w rozpoznawanej sprawie koncentruje się na wykładni art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Nie ulega wątpliwości, że art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie kwalifikuje wydatku do kosztów uzyskania przychodów, czyni to ustawa podatkowa w szczególności w art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d oraz art. 16 u.p.d.o.p. Przepis art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. określa natomiast moment zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten wyraźnie i jednoznacznie odwołuje się do obowiązku ujęcia kosztu na ten dzień, na który został on ujęty w księgach rachunkowych. Tak samo, w pozytywnie analogicznych sprawach, orzekał już uprzednio Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z dnia 27 IX 2012 r., II FSK 253/11 oraz wyrok z dnia 9 V 2014 r., II FSK 1410/12). W sprawie niniejszej zbędna jest generalna ocena dopuszczalności i zakresu podatkotwórczego charakteru prawa o rachunkowości. Adekwatna do sprawy jest tylko prawidłowa wykładnia art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Jeżeli wydatki dotyczą czasu przekraczającego prawnie znaczący okres podatkowy, kwalifikowane są jako koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., natomiast za dzień poniesienia tych kosztów uważa się dzień wskazany w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p”.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin