2016.07.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-241/16-5/AO
z 19 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia (pkt 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku pkt 1),
amortyzacji budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia (pytanie oznaczone we wniosku pkt 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz sprzedaży sprzętu elektronicznego. W roku 2011 oraz 2015 Spółka zrealizowała dwie inwestycje dotyczące budowy przyłączy energetycznych, które zostały opisane poniżej:

A. Inwestycja zrealizowana w roku 2011 (dalej: „Inwestycja I”).

W 2011 roku Spółka zrealizowała inwestycję polegającą na wybudowaniu przyłącza energetycznego. W ramach przedmiotowej Inwestycji I została ułożona w ziemi linia kablowa od zakładu produkcyjnego Spółki do głównego punktu zasilającego.

Następnie wybudowany został budynek rozdzielni elektrycznej wraz z wyposażeniem służącym do dystrybucji energii. Budynek rozdzielni stanowi samodzielny budynek, tj. posiada ściany, fundamenty i dach. Przylega on jedną ścianą do innego budynku będącego częścią zakładu Spółki. Przed wybudowaniem rozdzielni Spółka musiała uzyskać na nie pozwolenie na budowę.

Prace związane z budową przyłącza energetycznego zostały wykonane przez firmy zewnętrzne.

Ponadto, Spółka zawarła z Sp. z o. o. (dalej: „Operator”) umowę, której przedmiot określono jako przyłączenie do sieci, tj. tymczasowe zasilenie zakładu produkcyjnego Spółki. W związku z powyższym, Spółka poniosła na rzecz Operatora opłatę za przyłączenie do sieci.

Wydatki poniesione na Inwestycję I zostały rozpoznane jako środek trwały dla celów zarówno bilansowych, jak i podatkowych. Jednakże Spółka powzięła wątpliwość nad ich prawidłowym ujęciem dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

B. Inwestycja zrealizowana w roku 2015 (dalej: „Inwestycja II”).

W 2015 roku Spółka zrealizowała nową inwestycję polegającą na wybudowaniu kolejnego przyłącza energetycznego. W związku z powyższym, jak w przypadku Inwestycji I z 2011 roku, w ramach przyłącza zostały ułożone w ziemi dwie linie kablowe prowadzące od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego.

Jednocześnie Spółka postawiła nowy budynek rozdzielni – przedmiotowy budynek posiada ściany, fundamenty i dach, który przylega do stanowiącej część zakładu Spółki fabryki. Przed wybudowaniem rozdzielni Spółka uzyskała pozwolenie na budowę.

Prace związane z budową przyłącza oraz rozdzielni zostały zlecone firmie zewnętrznej.

W związku z realizacją Inwestycji II Spółka poniosła szereg wydatków, które można podzielić na trzy następujące kategorie:

opłata za przyłączenie do sieci uiszczona na rzecz Operatora,
wydatki związane z budową przyłącza (tj. z ułożeniem linii kablowej w ziemi od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego), związane m.in. z uzyskaniem zezwoleń, kosztami robót budowlanych czy zakupu materiałów,
wydatki związane z budową budynku rozdzielni (koszty pozwoleń, materiałów budowlanych) wraz z jej wyposażeniem (tj. elementami elektrycznymi wewnątrz rozdzielni oraz kablami łączącymi rozdzielnię z już istniejącą instalacją wewnętrzną Spółki).

Spółka poniosła także koszty transportu, rozładunku, magazynowania, ochrony i zwrotu bębnów kablowych, dotyczące zarówno samego przyłącza (linii kablowej w ziemi), jak i wyposażania rozdzielni. Spółka jest w stanie precyzyjnie określić poszczególne wartości zarówno te dotyczące bezpośrednio przyłącza, jak i wyposażenia rozdzielni.

Ponadto, Spółka poniosła dwa rodzaje opłat związanych z nadzorem budowlanym:

opłatę z tytułu pełnienia nadzoru inwestorskiego nad budową części instalacyjnej przyłącza oraz wyposażenia rozdzielni, której kwoty podzielono na część dotyczącą odpowiednio przyłącza i rozdzielni,
opłatę z tytułu pełnienia funkcji inspektora budowlanego nad budową budynku rozdzielni.

Dodatkowo, Spółka poniosła także opłaty roczne z tytułu:

umieszczenia w jezdni i innych elementach pasa drogowego przyłącza elektroenergetycznego,
umieszczenia w pasie drogowym urządzenia infrastruktury technicznej (tj. linii kablowej), zatem opłata ta dotyczy także przyłącza energetycznego.

Wszystkie wymienione wyżej składniki majątkowe, tj. przyłącza elektroenergetyczne oraz rozdzielnie są i nadal będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok. Na wydatki związane z Inwestycją II Spółka otrzymała częściowe dofinansowanie w postaci grantu z Ministerstwa Gospodarki w ramach „Programu wspierania inwestycji o istotnym znaczeniu dla gospodarki polskiej na lata 2011-2020”.

Inwestycję II Spółka rozpoznała w roku 2015 jako środek trwały dla celów bilansowych. Natomiast, na moment składania niniejszego wniosku, brak jest rozliczenia inwestycji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Biorąc pod uwagę wyżej przedstawiony stan faktyczny, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, iż w związku z realizacją przedmiotowych inwestycji:

wydatki związane z budową przyłączy (tj. z ułożeniem linii kablowej od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego) oraz opłata przyłączeniowa, a także dwie roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów Spółki, potrącalne w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem w odniesieniu do Inwestycji I w roku 2011, a Inwestycji II w roku 2015;
wskazane w stanie faktycznym: budynek rozdzielni oraz jej wyposażenie stanowią odrębne środki trwałe, zaliczone odpowiednio do rodzaju 101 i 610 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: „KŚT”), podlegające amortyzacji według właściwych stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w wysokości odpowiednio 2,5% oraz 18%.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź w zakresie pkt 2.

Wniosek Spółki w zakresie pkt 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 19 lipca 2016 r. nr ILPB3/4510-1-241/16-4/AO.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pkt 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z budową przyłączy (tj. z ułożeniem linii kablowej od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego) oraz opłata przyłączeniowa, a także dwie roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłat za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem w odniesieniu do Inwestycji I w roku 2011, a Inwestycji II w roku 2015.

Uzasadnienie.

1. Koszty przyłączy, opłata przyłączeniowa, opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza, jako koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony.

Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, koszty budowy przyłączy energetycznych oraz związane z ich podłączeniem do głównego punktu zasilającego opłaty przyłączeniowe, a także inne opłaty związane bezpośrednio z budową przyłączy (m.in. jak wskazano w stanie faktycznym opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza), spełniają wszystkie wyżej wymienione warunki. Zwiększają one bowiem funkcjonalność nieruchomości należących do Spółki, poprzez dostarczanie energii elektrycznej do budynków zakładu produkcyjnego Spółki, co umożliwia prowadzenie procesów produkcyjnych.

Podsumowując, powyższe koszty stanowią koszty związane z przychodami Spółki, a co za tym idzie będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

2. Przyłącze energetyczne jako środek trwały.

Definicja środka trwałego została zawarta w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z jego brzmieniem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że przyłącze elektryczne mogłoby zostać uznane za środek trwały, a co za tym idzie, wydatki związane z jego budową za koszty uzyskania przychodów rozpoznawane w drodze dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, jeśli spełnione byłyby następujące warunki:

stanowiłoby ono własność lub współwłasność Spółki,
zostałoby nabyte lub wytworzone we własnym zakresie przez Spółkę,
byłoby kompletne i zdatne do użytku na dzień jego przyjęcia do używania,
przewidywany okres używania przyłącza przez Spółkę przekraczałby rok,
byłoby wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, przyłącze energetyczne nie spełnia jednak wszystkich powyższych warunków koniecznych do uznania go za środek trwały. Przyłącze energetyczne niepodłączone bowiem do sieci energetycznej, czy też własnego generatora prądu nie posiada żadnej wartości użytkowej, a zatem nie jest urządzeniem kompletnym i zdatnym do użytku.

Powyższe potwierdza praktyka organów podatkowych. Przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 12 marca 2014 r. (sygn. IPTPB3/423-471/13-6/PM), wskazał: ,,(...) wybudowane przez Spółkę przyłącza: wody i kanalizacji sanitarnej, elektroenergetyczne, kanalizacji deszczowej oraz fragment sieci wodnokanalizacyjnej nie będą stanowiły odrębnych środków trwałych, które podlegałyby amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ww. przyłącza nie spełniają warunku kompletności, bowiem warunkiem ich działania jest podłączenie: (...) do sieci”;
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 15 października 2009 r. (sygn. ITPB3/423-407/09/PS), wskazał: „W zakresie poniesionych wydatków związanych z budową przyłącza elektroenergetycznego wskazać należy, iż nie można uznać go za odrębny środek trwały, który powinien być kompletny i zdatny do użytku (art. 16a ust. 1). Trudno bowiem stwierdzić, że omawiane urządzenie elektroenergetyczne - przyłącze kablowe, w istocie ten warunek spełnia, a tym samym, że mamy rzeczywiście do czynienia ze środkiem trwałym w rozumieniu powołanego wyżej przepisu. (...) W konsekwencji poniesione wydatki związane z budową przyłącza elektroenergetycznego w kwocie 8650 zł powinny być zaliczone w dacie ich poniesienia do koszów uzyskania przychodów jako koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia”.

3. Moment zaliczenia kosztów budowy przyłączy oraz opłat do kosztów uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów Spółki, należy najpierw rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, koszty uzyskania przychodów można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają przy tym legalnych definicji pojęć bezpośrednie i pośrednie koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

W związku z tym, w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż koszty związane z budową obu przyłączy energetycznych, wybudowane przez Spółkę w celu zasilenia budynków należących do zakładu produkcyjnego Spółki, jak i koszty poniesione z tytułu opłat przyłączeniowych oraz roczne opłaty z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz część opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza powinny zostać zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj.:

dla Inwestycji I w roku 2011, a zatem Spółka będzie uprawniona do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za rok 2011 i ujęcia w kalkulacji podatku dochodowego wydatków związanych z opłatą za przyłączenie do sieci oraz wydatków związanych z budową przyłącza jednorazowo jako koszty uzyskania przychodów w roku 2011,
dla Inwestycji II w roku 2015, a zatem Spółka będzie uprawniona do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za rok 2015 i ujęcia w kalkulacji podatku dochodowego wydatków związanych z opłatą za przyłączenie do sieci, wydatków związanych z budową przyłącza, wydatków poniesionych na zapłatę dwóch rocznych opłat z tytułu umieszczenia przyłączy energetycznych oraz urządzeń infrastruktury technicznej w pasie drogowym oraz na zapłatę części opłaty za pełnienie nadzoru inwestorskiego nad budową przyłącza jednorazowo jako koszty uzyskania przychodów w roku 2015, z uwzględnieniem otrzymanego dofinansowania, o wartość którego w odpowiedniej części koszty uzyskania przychodów Spółki zostaną odpowiednio umniejszone.

Bez znaczenia, w opinii Spółki, pozostaje fakt, że wydatki te bilansowo zostały ujęte jako środki trwałe i zaliczone do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Jak wykazano powyżej, przedmiotowe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki i jednocześnie, z podatkowego punktu widzenia, stanowią jej pośrednie koszty uzyskania przychodów. Fakty te determinują zatem taki sposób rozliczeń poniesionych wydatków.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej Ministra Finansów, m.in. interpretacji indywidualnej:

Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 grudnia 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-1185/14/AK),
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 sierpnia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-475/14-2/IS),
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 lutego 2014 r. (sygn. ILPB4/423-462/13-5/MC) lub z 4 października 2013 r. (sygn. ILPB4/423-215/13-6/DS) lub z 16 grudnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-821/09-2/GC),
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 stycznia 2014 r. (sygn. ITPB3/423-535a/13/AW),
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPB4/423-406/13-4/MC),
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPB1/415-491/11-2/JB).

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pkt 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, budynek rozdzielni oraz jej wyposażenie stanowią odrębne środki trwałe, zaliczone odpowiednio do rodzaju 101 i 610 KŚT, podlegające amortyzacji według właściwych stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w wysokości odpowiednio 2,5% oraz 18%.

Uzasadnienie.

Jak wskazano już w poprzednim punkcie, w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W opinii Spółki, zarówno budynek rozdzielni, jak i jej wyposażenie spełniają (każde z nich osobno) definicję środka trwałego z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W związku z powyższym, Spółka przyporządkowała odpowiednie stawki amortyzacyjne z Wykazu stawek amortyzacyjnych (dalej: „Wykaz”) będącym załącznikiem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po uprzednim przyporządkowaniu budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia do właściwych grup KŚT.

Zdaniem Spółki, budynek rozdzielni powinien zostać zaklasyfikowany do rodzaju 101 KŚT, tj. budynki przemysłowe i tym samym koszty związane z jego budową powinny zostać rozliczone jako koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, według stawki amortyzacyjnej 2,5%.

Natomiast rozdzielnie elektryczne to kompleksowe urządzenia zamontowane w pomieszczeniach zamkniętych wraz z okablowaniem, stanowiące element sieci elektrycznej zawierający urządzenia i podzespoły, służące do łączenia, przerywania oraz rozdziału obwodów elektrycznych i ich kombinacji. Zasadniczo różnią się one wielkością mocy, napięcia lub natężenia. Urządzenia te są przytwierdzone do budynku za pomocą haków, śrub, zaczepów, zatem istnieje możliwość wymontowania rozdzielni elektrycznych z budynku bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również dla budynku, a także bez konieczności zmiany ich przeznaczenia użytkowego. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji rozdzielni elektrycznych po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

W związku z tym, zdaniem Spółki, wyposażenie rozdzielni należy zakwalifikować do rodzaju 610 KŚT, tj. urządzenia rozdzielcze prądu zmiennego, które zgodnie z Wykazem podlegają amortyzacji według stawki amortyzacyjnej 18%.

Stanowisko Spółki potwierdzają interpretacje indywidualne wydane przez Ministra Finansów, m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 lutego 2011 r. (sygn. IBPBI/423-1606/10/CzP), czy z 4 listopada 2014 r. (sygn. IBPBI/423-828/14/KP), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 lutego 2012 r. (sygn. IPPB1/412-1053/11-2/ES).

Ponadto, w obu powyższych przypadkach Spółka uwzględni otrzymane dofinansowanie, które w odpowiedniej części wpłynie na umniejszenie kosztów uzyskania przychodów Spółki w postaci odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pkt 2 jest prawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz sprzedaży sprzętu elektronicznego. W roku 2011 oraz 2015 Spółka zrealizowała dwie inwestycje dotyczące budowy przyłączy energetycznych (dalej: „Inwestycja I” oraz „Inwestycja II”). W ramach Inwestycji I została ułożona w ziemi linia kablowa od zakładu produkcyjnego Spółki do głównego punktu zasilającego. Następnie wybudowany został budynek rozdzielni elektrycznej wraz z wyposażeniem służącym do dystrybucji energii. Budynek rozdzielni stanowi samodzielny budynek, tj. posiada ściany, fundamenty i dach. Przylega on jedną ścianą do innego budynku będącego częścią zakładu Spółki. Przed wybudowaniem rozdzielni Spółka musiała uzyskać na nie pozwolenie na budowę. W ramach Inwestycji II w 2015 roku Spółka wybudowała kolejne przyłącze energetyczne. Jednocześnie Spółka postawiła nowy budynek rozdzielni – przedmiotowy budynek posiada ściany, fundamenty i dach, który przylega do stanowiącej część zakładu Spółki fabryki. Przed wybudowaniem rozdzielni Spółka uzyskała pozwolenie na budowę. Spółka wskazała, że w związku z realizacją Inwestycji II poniosła szereg wydatków, które można podzielić na trzy następujące kategorie:

opłata za przyłączenie do sieci uiszczona na rzecz Operatora,
wydatki związane z budową przyłącza (tj. z ułożeniem linii kablowej w ziemi od zakładu Spółki do głównego punktu zasilającego), związane m.in. z uzyskaniem zezwoleń, kosztami robót budowlanych czy zakupu materiałów,
wydatki związane z budową budynku rozdzielni (koszty pozwoleń, materiałów budowlanych) wraz z jej wyposażeniem (tj. elementami elektrycznymi wewnątrz rozdzielni oraz kablami łączącymi rozdzielnię z już istniejącą instalacją wewnętrzną Spółki).

Spółka wskazała, że wszystkie ww. składniki majątkowe, tj. przyłącza elektroenergetyczne oraz rozdzielnie są i nadal będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby składniki majątku wymienione w tym przepisie mogły zostać zaliczone do środków trwałych muszą spełniać następujące warunki:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c cyt. ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że wskazane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym: budynek rozdzielni oraz jej wyposażenie stanowią własność Spółki, zostały przez nią wytworzone we własnym zakresie oraz są i nadal będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok.

Zatem należy uznać, że zarówno budynek rozdzielni, jak i jej wyposażenie spełniają definicje środków trwałych z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Należy również mieć na uwadze, że stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami omawianej ustawy.

Natomiast kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia zauważyć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z uwagi na powyższe, prawidłowość dokonanej przez podatnika klasyfikacji poszczególnych środków trwałych na gruncie KŚT do odpowiednich grup nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

W tym miejscu należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z art. 14b § 2 ww. ustawy, wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Przyjęta formuła prawna cytowanych przepisów oznacza ścisłą korelację instytucji interpretacji z definicją legalną pojęcia „przepisy prawa podatkowego” – zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa – które zdefiniowano jako przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Jak wynika z treści powołanych przepisów, przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego może być ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy (zainteresowanego), na gruncie przepisów prawa podatkowego. Organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego.

Zatem, kwestię zaliczenia budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia odpowiednio do rodzaju 101 i 610 KŚT reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Podstawę wydania tego rozporządzenia stanowi natomiast art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 591, z późn. zm.).

W przedmiotowej sprawie Spółka wskazała, że przyporządkowała odpowiednie stawki amortyzacyjne po uprzednim przyporządkowaniu budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia do właściwych grup środków trwałych w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych. Zdaniem Spółki, budynek rozdzielni powinien zostać zaklasyfikowany do rodzaju 101 KŚT, a wyposażenie rozdzielni należy zakwalifikować do rodzaju 610 KŚT.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że dla budynku rozdzielni oraz jej wyposażenia, zaklasyfikowanych przez Wnioskodawcę do odpowiednich grup środków trwałych właściwe są następujące maksymalne stawki amortyzacyjne zawarte w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych będącym załącznikiem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. budynki rozdzielni (rodzaj 101 KŚT) - 2,5%, natomiast wyposażenie rozdzielni (rodzaj 610 KŚT) - 18%.

Wobec powyższego należy zgodzić się ze Spółką, że budynek rozdzielni oraz jej wyposażenie stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według właściwych stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy, tj. w wysokości odpowiednio 2,5% oraz 18%.

Dodatkowo należy nadmienić, że w części dotyczącej wydatków związanych z Inwestycją II, na które Spółka otrzymała częściowe dofinansowanie w postaci grantu z Ministerstwa Gospodarki, należy zwrócić uwagę na treść przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a–16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Z przepisu tego wynika, że odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej środka trwałego, która sfinansowana została otrzymanym wsparciem finansowym, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności. Pozostała część niezwróconych wydatków stanowi koszty uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin