INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14.01.2011r. (data wpływu 19.01.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z korzystaniem z taksówek przez pracowników w czasie podróży służbowej krajowej i zagranicznej - jest prawidłowe,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, jeżeli usługa nie jest udokumentowana fakturą – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19.01.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z korzystaniem z taksówek przez pracowników w czasie podróży służbowej krajowej i zagranicznej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest właścicielem sieci sklepów zajmujących się sprzedażą materiałów budowlanych, dekoracyjnych, narzędzi, produktów do aranżacji i wyposażenia wnętrz itp. Pracownicy Spółki odbywają różnego rodzaju podróże służbowe (zarówno krajowe, jak i zagraniczne). Spółka za podróż służbową - zgodnie z przepisami prawa pracy - uznaje wyjazd pracownika poza miejscowość, która jest jego stałym miejscem pracy (art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy. Podkreślić przy tym należy, że podróże służbowe pracowników Spółki (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) pozostają zawsze w związku z jej działalnością. Pracownicy odbywają podróże krajowe np. w celu sprawdzenia sposobu prowadzenia działalności przez poszczególne sklepy należące do sieci C. (oceniają funkcjonowanie danego sklepu), w celu odbycia szkoleń wewnętrznych, w celu wzięcia udziału w wewnętrznym spotkaniu organizowanym np. w siedzibie Spółki, itp. Podróże zagraniczne mogą być związane z ustaleniami warunków handlowych z zagranicznymi dostawcami, którzy sprzedają towar Spółce. Celem podróży może być również udział w szkoleniu zagranicznym (np. pracownicy Spółki biorą udział w szkoleniu organizowanym dla pracowników wszystkich spółek grupy kapitałowej, do której należy C. ), itp.

W czasie podróży służbowych pracownicy C. ponoszą różnego rodzaju koszty (wydatki związane z dojazdem, zakwaterowaniem, wyżywieniem, itp.). W Spółce obowiązuje specjalna procedura regulująca zasady rozliczania podróży służbowych (dalej zwaną „Procedura”). Procedura ta określa czynności, jakie muszą być wykonane w związku z podróżą służbową pracownika, w tym zasady finansowania podróży służbowej, zasady zwrotu kosztów podróży służbowych poniesionych przez pracownika, obowiązki związane z rozliczeniem się pracownika z wydatków poniesionych w czasie podróży służbowej, itp.

Pracownik udaje się w podróż służbową na podstawie „polecenia podróży służbowej”. Polecenie to wydaje Spółka (Spółka musi bowiem przeanalizować, czy dana podróż służbowa ma uzasadnienie, czy pozostaje w związku z jej działalnością itp.). Co do zasady - w imieniu Spółki - „polecenie podróży służbowej” wydaje osoba będąca przełożoną pracownika udającego się w podróż służbową. Fakt wydania przez Spółkę, „polecenia podróży służbowej” oznacza, że Spółka oddelegowuje danego pracownika w podróż służbową

Polecając pracownikowi odbycie podróży służbowej Spółka określa między innymi środek transportu właściwy do odbycia danej podróży służbowej oraz zasady zwrotu kosztów podróży. Jeśli pracownik w ramach podróży służbowej korzysta ze środków komunikacji miejscowej (np. metro, autobus, tramwaj) to przysługuje mu zwrot kosztów udokumentowanych biletami, przy czym jeśli pracownik odbywa podróż służbową poza granicami Polski to zwrot powyższych kosztów przysługuje mu tylko do wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą w której pracownik korzystał z noclegu na przejazd z dworca i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego. Dodatkowo limit kwoty zwrotu jest podniesiony o 10% przysługującej diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podroży zagranicznej.

Poza ww. kosztami pracownikom zwracane są również inne, uzasadnione wydatki. O tym, który wydatek jest „uzasadniony” decyduje Spółka. Za wydatek, którego poniesienie było uzasadnione C. może uznać wydatek poniesiony w związku z korzystaniem przez pracownika z taksówki. Spółka uznaje opłaty za korzystanie z taksówek za „inne wydatki” związane z podróżą służbową kierując się w tym zakresie informacjami uzyskanymi od przedstawicieli Ministerstwa Pracy Polityki Społecznej oraz praktyką stosowaną przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przy rozliczaniu podróży służbowych własnych pracowników.

Spółka może wyrazić zgodę na skorzystanie przez pracownika z taksówki (i rozliczenie tego wydatku jako „innego wydatku” związanego z podróżą służbową, jeśli jest to uzasadnione (adekwatne do potrzeb). Przykładowo pracownik może w czasie podróży służbowej korzystać z taksówek ze względu na lokalizację miejscowości docelowej podróży (np. brak dworca kolejowego, położenia dworca lotniczego poza miejscowością docelową). W takim wypadku Spółka może uznać taksówkę za środek lokomocji potrzebny do odbycia części podróży służbowej. Pracownik może też korzystać z taksówek w innych sytuacjach np. w celu przemieszczania się w danej miejscowości będącej miejscem podróży służbowej (np. przemieszczenie się z jednego sklepu C. do drugiego sklepu C. , itp.). Spółka wyraża zgodę na to, aby pracownik odbywający podróż służbową korzystał z taksówek, jeśli jej zdaniem przyczyni się do lepszego wykonania powierzonego pracownikowi zadania, ograniczenia kosztów delegacji, czy bardziej efektywnego wykorzystania czasu poświęconego na podróż służbową. Spółka może np. zgodzić się, aby pracownik odbywający podróż służbową z W. do K. skorzystał z taksówki, aby przemieścić się z dworca PKP do wskazanego sklepu C. znajdującego się w K., a następnie aby udać się do kolejnych sklepów C. znajdujących się w tym mieście. W ocenie Spółki skorzystanie przez pracownika z taksówki pozwala bowiem na właściwe wykonanie powierzonego mu zadania (np. polegającego na dokonaniu kontroli wszystkich placówek C. znajdujących się w K.). Spółka zdaje sobie sprawę z tego, że gdyby pracownik korzystał z usług komunikacji miejskiej nie byłby w stanie zrealizować w pełni powierzonego mu zadania, gdyż przemieszczenie się z jednego sklepu C. do drugiego wymagałaby znacznego nakładu czasu. Spółka może też np. wyrazić zgodę na to, aby pracownik odbywający zagraniczną podróż służbową skorzystał z taksówki, aby z lotniska udać się na planowane miejsce spotkania. Zgoda Spółki może być podyktowana chęcią ograniczenia kosztów delegacji, a konsekwencji kosztów prowadzonej działalności. Spółka jest bowiem świadoma tego, że znalezienie odpowiedniego środka komunikacji miejskiej zagranicą (np. w Chinach) często jest wyjątkowo czasochłonne, Mogłoby się okazać, że jeśli Spółka nie wyraziłaby zgody na skorzystanie przez pracownika z taksówki pracownik musiałby wyjechać w podróż służbową dzień wcześniej, gdyż znalezienie odpowiedniego środka komunikacji i podróż nim trwałaby na tyle długo, że pracownik nie zdążyłby na umówione spotkanie (np. na negocjacje w sprawie zakupu towarów do sieci C. ). Spółka musiałaby zatem płacić za dodatkowy dzień pobytu pracownika w podróży zwiększając koszty delegacji (dodatkowa opłata za hotel, wyżywienie, diety, itp.).

Jeśli pracownik korzysta w czasie podróży służbowej z taksówek przysługuje mu zwrot całości poniesionego kosztu, pod warunkiem że poniesienie wydatku zostanie przez pracownika udokumentowane i zaakceptowane przez Spółkę. Jeśli pracownik korzysta z taksówek w czasie podróży służbowych na terytorium kraju - co do zasady - powinien udokumentować fakt poniesienia kosztu rachunkiem lub fakturą VAT (takie rachunki, czy faktury wystawiane są w ten sposób, że jako nabywca usługi wskazywana jest Spółka), przy czym C. dopuszcza udokumentowanie wydatku paragonem z kasy fiskalnej (paragon musi być wówczas opisany i podpisany przez pracownika oraz ostemplowany pieczątką C. ), jeśli np. pracownik miał trudności w uzyskaniu faktury lub rachunku lub jeśli kwota należności za skorzystanie z taksówki była nieznaczna, jak również w innych uzasadnionych przypadkach. W podobny sposób pracownik powinien udokumentować poniesienie wydatku na taksówkę w podróży zagranicznej, jednakże - zgodnie z Procedurą - gdy uzyskanie rachunku lub faktury jest skomplikowane lub niemożliwe, pracownik może przedstawić Spółce paragon jako dowód poniesienia wydatku za skorzystanie z taksówki.

Po zakończeniu podróży służbowej przez pracownika sporządzany jest dokument rozliczeniowy („Rozliczenie podróży służbowej krajowej” lub „Rozliczenie podróży służbowej zagranicznej”)l. W dokumencie tym wskazywany jest między innymi cel podróży służbowej, który pozwala wykazać, że dana podróż (wydatki związane z podróżą) miały związek z działalnością Spółki. Do tego dokumentu pracownik załącza dowody poniesienia wydatków (faktury, rachunki, paragony). Dokument rozliczenia podróży służbowej musi zostać zaakceptowany przez Spółkę (wyznaczone przez C. osoby wskazane w Procedurze). Zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce, z podróży służbowej pracownik powinien się rozliczyć w terminie 14 dni od daty powrotu do pracy w miejscu swojego stałego zatrudnienia.

Co do zasady - pracownik przed wyjazdem w podróż służbową otrzymuje od niej zaliczkę na poczet podróży służbowej. Przekazując zaliczkę na poczet kosztów wykonania określonego zadania służbowego C. upoważnia pracownika do działania w jej imieniu i na jej rachunek. Skoro Spółka zleca pracownikowi wykonanie określonego zadania wymagającego podróży służbowej jest zobowiązana do zapewnienia pracownikowi środków niezbędnych do wykonania tego zadania (powierza zatem pracownikowi środki finansowe niezbędne do realizacji zadania w formie zaliczki). Zaliczka jest wypłacana po złożeniu przez pracownika odpowiedniego wniosku. Wnioskując o zaliczę pracownik szacuje koszty związane z podróżą. W związku z tym, że wysokość zaliczki opiera się na pewnym oszacowaniu, nie zawsze kwota wypłaconej pracownikowi zaliczki w 100% pokrywa się z kwotą wskazaną w dokumencie rozliczenia podróży służbowej. (Może się okazać, że wydatki faktycznie poniesione w czasie podróży służbowej przekroczyły kwotę zaliczki lub odwrotnie). Należności i zobowiązania wynikające z rozliczenia pracownika z tytułu podróży służbowych, co do zasady, są wypłacane lub potrącane z jego wynagrodzeniem. W przypadku zaliczki na krajową podróż służbową należności i zobowiązania wynikające z jej rozliczenia są wypłacane lub potrącane z wynagrodzeniem pracownika. Zaakceptowane rozliczenie podróży służbowej pracownika uwzględniane jest przy najbliższym naliczeniu płac następującym po rozliczeniu podróży. Natomiast w odniesieniu do wypłaconej w walucie obcej zaliczki na zagraniczną podróż służbową jest ona rozliczana na podstawie zaakceptowanego dokumentu Rozliczenia podróży służbowej zagranicznej”. Spółka stara się dbać o właściwe dokumentowanie i opisywanie wszelkich dokumentów związanych z podróżami służbowymi pracowników. Wniosek o zaliczkę na poczet kosztów podróży, czy dokument rozliczenia podróży służbowej obejmuje między innymi pozycję cel podróży” (krótki opis).

W związku z powyższym powstaje pytanie:

1. Czy wydatki związane z korzystaniem z taksówek, ponoszone przez pracowników w czasie podróży służbowych krajowych i zagranicznych, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu, w szczególności, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów opłaty za taksówki (uiszczane w czasie podróży służbowych krajowych i zagranicznych), które zostały udokumentowane paragonem opisanym i podpisanym przez pracownika oraz opieczętowanym pieczątką firmową Spółki traktując je jako „,inne wydatki” związane z podróżą służbową w rozumieniu przepisów wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej (rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalana należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz - odpowiednio - poza granicami kraju)...
2. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów również podatek VAT naliczony przy nabyciu usługi przewozu taksówką, jeśli nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, gdyż poniesiony wydatek za taksówkę nie jest udokumentowany fakturą...
3. Czy w związku z pokrywaniem przez Spółkę kosztów podróży służbowej pracownika, w szczególności opłat za taksówki, z których pracownik korzysta w czasie podróży służbowych krajowych i zagranicznych, dochodzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w szczególności:
4. 1. Czy przy odpowiedzi na tak zadane pytanie ma znaczenie to w jaki sposób pracownik dokumentuje poniesiony wydatek (czy przedkłada rachunek, fakturę, czy paragon)... Innymi słowy, czy dojdzie do powstania przychodu podlegającego opodatkowanego u pracownika, jeśli pracownik dokumentuje ponoszone koszty fakturą lub rachunkiem wystawionym przez Spółkę... Czy przychód ten powstanie, jeśli dowodem poniesienia kosztu będzie paragon...
   2. Czy ma znaczenie to, czy pracownik otrzymuje od Spółki zaliczkę na poczet kosztów podróży służbowej. Innymi słowy, czy dojdzie do powstania przychodu opodatkowanego u pracownika, jeśli przed podróżą służbową pracownik otrzymał od Spółki zaliczkę na pokrycie kosztów związanych z taką podróżą...
   
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji są pytania oznaczone nr 1 i 2; w zakresie pytania nr 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Spółki:

Ad. 1) Spółka uważa, że wydatki ponoszone przez pracowników w czasie podróży służbowych krajowych i zagranicznych (w tym wydatki na taksówki, które zostały udokumentowane paragonem opisanym i podpisanym przez pracownika oraz opieczętowanym pieczątką firmową C. ) stanowią koszt uzyskania przychodów, jeśli celem oddelegowania danego pracownika w podróż służbową było zwiększenie przychodów Spółki albo zachowanie lub zabezpieczenie jej źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1. Powyższa definicja ma ogólny charakter. Z tego też względu, należy każdorazowo zbadać, czy dany wydatek może przyczynić się do powstania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą wydatki, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,
• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.
  
  

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione w czasie podróży służbowej pracownika, które zostaną zaakceptowane przez Spółkę, stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki. Pracownik udaje się bowiem w podróż służbową w związku z wyraźnym poleceniem pracodawcy - Spółki. Pracownicy odbywają podróże służbowe związane z jej działalnością (np. pracownicy odwiedzają poszczególne sklepy należące do sieci C. w celu ich kontroli, wyjeżdżają do dostawców Spółki - krajowych i zagranicznych - celem ustalenia warunków zakupu towarów przez Spółkę, itp.). Celem oddelegowania danego pracownika w podróż służbową jest zatem zwiększenie przychodów C. albo zachowanie lub zabezpieczenie jej źródła przychodów.

Warto przy tym zauważyć, że wypłaty dokonywane na rzecz pracowników tytułem rozliczenia poniesionych przez nich wydatków związanych z podróżą służbową stanowią należności, o których mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy PIT. Obowiązek zwrotu wydatków ponoszonych przez pracowników, którzy odbywają podróż służbową wynika wprost z przepisów prawa. Na podstawie przepisów Kodeksu pracy zostały wydane dwa rozporządzenia regulujące zasady zwrotu kosztów podróży służbowych (Rozporządzenie dot. podróży krajowych i Rozporządzenie dot. podróży zagranicznych). Z przepisów tych rozporządzeń wynika, że z tytułu podróży służbowej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują między innymi inne wydatki, określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Za inne wydatki” związane z podróżą służbową pracodawca (w tym również Spółka) może uznać również wydatki poniesione przez pracownika na taksówki. Spółka może bowiem uznać skorzystanie z taksówki za „odpowiednie do uzasadnionych potrzeb” (np. potrzebny do realizacji wyznaczonych pracownikowi zadań, ograniczający koszty delegacji, służący bardziej efektywnemu wykorzystaniu podróży służbowej). Organy podatkowe traktują wydatki ponoszone przez pracodawcę w związku z podróżami służbowymi pracownika analogicznie jak wydatki w postaci wynagrodzeń należnych pracownikom. Takie stanowisko potwierdzają interpretacje organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 7 października 2008r., znak IPPB3/423-1027/08-2/AS uznał, że: „Jeśli pracownik odbywa podróż służbową krajową lub zagraniczną, która jest związana z osiągnięciem przychodu Spółki, to diety i inne należności otrzymane za czas tych podróży mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego postawienia do dyspozycji uprawnionej osobie, zgodnie z powołanym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po stosownym przeIiczeniu z waluty obcej po kursie z dnia poprzedzającego poniesienie kosztu”. Podobne zdanie wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 lipca 2009r., znak IPPB5/423-196/09-2/AS, jak również w interpretacji z dnia 2 lutego 2010 r., znak IPPB3/423-822/09-2/KK: „Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy, należy stwierdzić, iż wydatki m.in. na dojazdy, zakwaterowanie, wyżywienie związane z wyjazdami służbowymi pracowników w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy, stanowią należności o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4g w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie akceptacji przez upoważnioną osobę przedłożonych przez pracownika dokumentów rozliczeniowych, o ile wypłata należności zostanie dokonana nie później niż w terminie ustalonym zgodnie z prawem pracy i regulaminem wewnętrznym Spółki. Jeżeli należności z tytułu podróży służbowych nie zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji w obowiązującym terminie, wówczas staną się kosztem w miesiącu, w którym zajdą powyższe okoliczności.”

Spółka jest świadoma tego, że dla zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodu konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Stosownie do treści art. 9 ust. 1 Ustawy CIT podatnicy mają obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. Zasady prowadzenia tej ewidencji określa ustawa o rachunkowości.

Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Wydatki związane z delegacją pracownika są zaliczane do kosztów rachunkowych Spółki. Spółka uważa, że wydatki te mogą być również kosztem podatkowym.

Należy podkreślić, że wadliwość dowodu księgowego nie oznacza automatycznie, że dany wydatek nie może zostać uznany za koszt podatkowy (por. wyrok NSA z dnia 13 marca 2001r., znak III SA 68/00). Innymi słowy nawet wówczas, gdy dany wydatek nie zostanie udokumentowany w sposób wskazany w przepisach ustawy o rachunkowości, może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Dlatego też Spółka uważa, że paragon z kasy fiskalnej może stanowić dowód poniesienia kosztu, o ile możliwe jest powiązanie poniesionego wydatku z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Podatnik może bowiem udowodnić fakt poniesienia kosztu wszelkimi możliwymi dowodami (w tym innymi dokumentami związanymi z podróżą służbową).

Akceptacja wszelkich dowodów, na podstawie których następuje zaliczenie przedstawionych w nich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, znajduje szerokie odzwierciedlenie w orzecznictwie. Przykładowo NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2004r., sygn. III SA 3041/02, uznał, że wydatki faktycznie poczynione, a jedynie wadliwie, czy też w sposób niepełny udokumentowane, nie mogą być tylko z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeżeli mogą być one udowodnione innymi środkami dowodowymi zasługującymi na wiarę, chyba że przepis prawa podatkowego przewiduje określony sposób dokumentowania wydatków.” Ciężar udowodnienia faktu, że dany wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów spoczywa na podatniku. Zdanie takie zostało wyrażone również przez WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 4 czerwca 2008r., sygn. I SA/Bk 120/08. W orzecznictwie dominuje zatem stanowisko, że poniesienie kosztu może być udowodnione każdym dowodem zasługującym na wiarę (tak również w Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, ODDK Gdańsk 2008, s. 316-317, w tym przywołane tam orzecznictwo).

Zdaniem Spółki odpowiednie „opisanie” wydatku udokumentowanego paragonem fiskalnym (w tym i tego poniesionego w związku z przemieszczaniem się pracownika w podróży służbowej taksówką) oraz dołączenie innych dowodów dotyczących podróży służbowej np. dokumentu rozliczenia podróży służbowej skutkować będzie możliwością zaliczenia takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodu (tak np. WSA w Kielcach w wyroku z dnia 16 kwietnia 2009 r., sygn. I SA/Ke 449/08). Wydatek związany ze skorzystaniem z taksówki, udokumentowany paragonem, może być zatem kosztem uzyskania przychodów, jeśli zostanie w sposób należyty opisany przez pracownika lub Spółkę. Odpowiedni opis może znajdować się na odwrocie paragonu, jak również w dokumencie rozliczenia podróży służbowej. Ważne jest, aby z przedłożonych przez pracownika dokumentów wynikało, w jakim celu pracownik udał się w podróż służbową i dlaczego korzystał z taksówki. Jeśli z posiadanej przez Spółkę dokumentacji będzie wynikało, że dana podróż służbowa była uzasadniona (służyła uzyskaniu przez Castoramę przychodów lub ich zabezpieczeniu, czy zachowaniu), a wydatki poniesione w czasie podróży, związane ze skorzystaniem z taksówki, zostaną przez Spółkę uznane za potrzebne do realizacji zadań powierzonych pracownikowi, to mogą one być zaliczone do kosztów podatkowych Spółki.

Stanowisko Spółki znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach organów podatkowych, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 czerwca 2008 r. (znak IP-PB3-423-430/08-2/GJ), czy też Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2010 r. (znak ITPB3/423-438/10/AW). Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nie podzielił stanowiska podatnika, który argumentował, że wydatek udokumentowany paragonem nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Organ podatkowy zwrócił uwagę, że katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Podobne stanowisko zaprezentował organ podatkowy właściwy dla Spółki - Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie w piśmie z dnia 8 czerwca 2006r., znak 1471/DPD1/423-50/06/KK stwierdzając: „fakt posiadania prawidłowych dowodów księgowych, np. w postaci faktur VAT, z pewnością stanowi prawidłową dokumentację kosztów, jednakże nie posiadanie prawidłowego dowodu księgowego nie jest wystarczającą przesłanką do wykluczenia wydatków z kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli bowiem podatnik posiada oprócz paragonu z kasy rejestrującej taksówkarza inne dowody, które mogą wykazać poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu, ma prawo zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu.” Analogiczne stanowisko Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie wyraził w piśmie z dnia 7 czerwca 2006r., znak 1471/DPD2/423-41/06/AB.

Ad.2) Spółka uważa, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek VAT naliczony przy nabyciu usługi, jeśli opłata za taksówkę nie jest udokumentowana fakturą (Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego).

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej „Ustawa VAT”) kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu stanowi suma kwot podatku określonych na fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W odniesieniu zatem do wydatków związanych ze skorzystaniem z taksówki, nieudokumentowanych fakturami, Spółce nie przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego. Potwierdza to wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 309/10, w którym sąd ten stwierdził, że brak posiadania faktury powoduje niemożność skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki może ona zaliczyć do kosztów podatkowych opłatę za taksówkę w kwocie brutto (wraz z VAT naliczonym). Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie Ustawy CIT do kosztów nie zalicza się podatku od towarów i usług, z tym że kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Ad.1) Na wstępie należy podkreślić, iż o ile organ na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U.z 2005r., nr 8, poz. 60 z późn. zm.) dotyczących interpretacji przepisów prawa podatkowego jest uprawniony do oceny stanowiska podatnika w zakresie jego kwalifikacji określonych wydatków do kosztów podatkowych, o tyle na podstawie tych przepisów nie może dokonać oceny prawidłowości konkretnego sposobu dokumentowania tych wydatków. Pytanie bowiem Spółki, czy może zaliczyć do kosztów podatkowych opłaty za taksówki, które zostały udokumentowane paragonem dotyczy de facto potwierdzenia, że sposób udokumentowania określonego wydatku jest prawidłowy. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na to, iż postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy, który stanowi: w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej. Powyższe przesądza o tym, że odpowiedź organu na pytanie Spółki o prawidłowość dokumentowania wydatków z uwagi na wskazany charakter postępowania o wydanie interpretacji może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011r. nr 74 poz. 397), ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), a także ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 165, poz. 1316 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie jego źródła. Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

W zakresie podróży służbowych, jeżeli pracodawca nie ureguluje wewnętrznie, w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania, zasad odbywania i rozliczania delegacji - obowiązywać będą przepisy właściwe dla pracowników sfery budżetowej. Definicję podróży służbowej zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Wynika z niego, że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika w terminie i miejscu określonych w poleceniu wyjazdu służbowego. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową krajową lub zagraniczną ma obowiązek zwrócić mu m.in. koszty podróży i noclegów. Pracodawca musi wypłacić pracownikowi także diety. Wynika to z przepisów wykonawczych do kodeksu pracy - Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. 2002 r., Nr 236, poz. 1990 ze zm.) albo poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Z przepisów obu rozporządzeń wynika również, że pracownikowi przysługuje zwrot : udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb; innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zasadniczo wszelkie podróże służbowe związane są z osiąganiem przychodów przez pracodawcę (przedsiębiorcę). Podejmowane są one bowiem w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei można przypisać zamiar, intencję podjęcia ich w celu uzyskiwania przychodu przez firmę. W związku z powyższym, co do zasady wydatki ponoszone na podróż służbową stanowią koszt uzyskania przychodu. Spełniają one bowiem generalną przesłankę zaliczalności wydatków do kosztów, tj. poniesienie ich w celu uzyskania przychodu. Dotyczy to zarówno tych kosztów, które zostały wyraźnie wymienione w przepisach obu ww. rozporządzeń dotyczących podróży służbowych jako „należności za podróże służbowe", jak tych nienazwanych, uzasadnionych kosztów, które zostały poniesione w związku z podróżą służbową. Pamiętać oczywiście należy, że pewne koszty – które spełniają ogólne warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu (poniesienie w celu uzyskania przychodu) – nie mogą stanowić kosztów podatkowych z racji tego, że zostały w całości lub w części wyłączone przez ustawodawcę spod pojęcia kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to także niektórych kosztów z tytułu podróży służbowych np. art. 16 ust. 1 pkt 30 updop.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy uznać, że Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z tytułu korzystania przez jej pracowników z taksówek w czasie podróży służbowej.

W kwestii, czy Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych opłaty za taksówki, które zostały udokumentowane paragonem opisanym w sposób podany we wniosku, organ podatkowy jak zaznaczono na wstępie, nie może z góry potwierdzić, że w niniejszej sprawie paragon spełnia wymóg prawidłowego udokumentowania. Takie stwierdzenie w interpretacji pozbawiałoby organ podatkowy dokonujący kontroli w postępowaniu dowodowym prawa do weryfikacji dowodu. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje wprost sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Nie oznacza to jednak, że podatnik ma w tym zakresie pełną dowolność. Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Skoro więc podatnik musi legitymować się dowodami potwierdzającymi istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop, to przede wszystkim musi posiadać dokumenty świadczące o poniesieniu wydatku.

Istotną wskazówkę, jak należy dokumentować wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zawarł w z art. 9 ust. 1 updop, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września o rachunkowości (dalej: uor). Przepisy art. 20, 21 i 22 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. I tak, zgodnie z art. 20 ust. 2 uor podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom.
   
   

W myśl art. 20 ust.4 uor w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 uor dowód księgowy powinien zawierać co najmniej

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeśli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art.21 ust.1a).

Jak stanowi art. 22 ust.1 uor dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21 oraz wolne od błędów rachunkowych.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

Reasumując należy uznać, że wydatki udokumentowane w sposób opisany przez Spółkę mogą stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki, z tym jednak zastrzeżeniem, że ocena, czy w określonej sytuacji znajduje uzasadnienie udokumentowanie wydatku określonym dowodem może być dokonana przez organ podatkowy jedynie podczas postępowania dowodowego.

Ad. 2) Odnosząc się do pytania o możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy poniesiony wydatek nie jest udokumentowany fakturą, należy zauważyć, że zasadą w podatku dochodowym jest neutralność podatku od towarów i usług (VAT). Oznacza to, iż generalnie podatek VAT nie stanowi ani przychodu ani kosztu podatkowego. Istnieją jednak wyjątki od tej reguły, które są przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Taki wyjątek przewidziano w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy, który stanowi, że podatek od towarów i usług jest kosztem uzyskania przychodów w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Oznacza to, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony. Inaczej mówiąc, jeżeli przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz.535 z późn. zm.) wyraźnie zabraniają odliczenia, (takie przypadki określono w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług) to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę brutto z faktury, w innych przypadkach jedynie kwotę netto. W ocenie organu w sytuacji, gdy podatnik zamiast faktury otrzymuje paragon, chociaż miał możliwość uzyskania faktury ( tzn. tej możliwości nie wykluczały przepisy prawa), nie upoważnia go do potraktowania tej sytuacji jako sytuacji uprawniającej do zaliczenia podatku VAT na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów podatkowych. W tym miejscu należy wziąć pod uwagę, że obowiązek dokumentowania obrotu dla potrzeb podatku VAT fakturami VAT przez podatników tego podatku określony został w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W myśl tego przepisu, podatnicy, o których mowa w art. 15 ustawy (osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą) są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą dokonanie sprzedaży. Od tego podstawowego obowiązku wystawiania faktur VAT, określonego w powołanym art. 106 ustawy istnieją wyjątki: podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur VAT osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, chyba że osoby te zażądają udokumentowania transakcji fakturą.

W przedmiotowej sprawie wniosek , iż podatek VAT jest kosztem podatkowym Spółka wywodzi z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy od podatku od towarów i usług, który wymaga do odliczenia podatku naliczonego posiadania faktur. Zdaniem Spółki, skoro Spółka zamiast faktur ma paragony, na podstawie których zgodnie z ww. przepisem nie jest uprawniona do odliczenia podatku VAT, tym samym jest uprawniona do zaliczenia podatku VAT do kosztów podatkowych. W ocenie organu uprawnienie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zaliczenia podatku VAT do kosztów podatkowych nie obejmuje sytuacji, gdy podatnik miał prawo do pomniejszenia podatku należnego, a nie odliczył podatku naliczonego, ponieważ nie zadbał o uzyskanie odpowiednich dokumentów uprawniających do obniżenia kwoty podatku VAT. W ocenie organu wykładnia gramatyczna przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, że użycie przez ustawodawcę „nie przysługuje obniżenie kwoty (…)” nie jest równoznaczne z nieskorzystaniem z prawa do obniżenia podatku. Spółka nie otrzymując faktur w sytuacjach opisanych we wniosku, np. - „pracownik miał trudności w uzyskaniu faktury lub rachunku, kwota należności za skorzystanie z taksówki była nieznaczna, uzyskanie rachunku lub faktury jest skomplikowane lub niemożliwe” sama z własnej woli pozbawiła się prawa do obniżenia podatku VAT.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Spółka nie będzie mogła – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego związanego z wydatkami, udokumentowanymi paragonami fiskalnymi w sytuacji, gdy odpowiednie przepisy prawa nie wykluczają (nie zabraniają) odliczenia podatku naliczonego przy udokumentowaniu wydatku fakturą VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów wydatków poniesionych z tytułu korzystania z taksówek, za nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych podatku VAT z paragonów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock