2018.02.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.343.2017.2.AT
z 5 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.), uzupełnionym 22 stycznia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości początkowej zlikwidowanego środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości początkowej zlikwidowanego środka trwałego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 3 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.343.2017.1.AT wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 22 stycznia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący Spółką z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką kapitałową prawa polskiego. Spółka posiada siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: Ustawa CIT).

Spółka wykonuje działalność w zakresie transportu, magazynowania i przeładunku towarów.

Dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną (dalej: Nieruchomość) m.in. następującymi budynkami i budowlami:

Wiatą o powierzchni 4.571,00 m² (czterech tysięcy pięciuset siedemdziesięciu jeden metrów kwadratowych) metrów kwadratowych,
Halą produkcyjną z halą pakowania i magazynem wyrobu gotowego o powierzchni 2.945,00 m² (dwóch tysięcy dziewięciuset czterdziestu pięciu metrów kwadratowych),
Portiernią o powierzchni 12,80 m² (dwunastu i osiemdziesięciu setnych metra kwadratowego),
Obiektem socjalno-biurowym o powierzchni 216,00 m² (dwustu szesnastu metrów kwadratowych),
Stacją transformatorową o powierzchni 19,00 m² (dziewiętnastu metrów kwadratowych), dalej zbiorczo jako: Budynki.

Nieruchomość jest zlokalizowana w znacznej części w obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym stanowi teren przemysłu, składów, budownictwa, usług rzemieślniczych, obsługi komunikacji samochodowej, usług innych, np. inkubatory przedsiębiorczości, parki i centra technologiczne, targi krajowe i międzynarodowe, tereny o funkcji przemysłowej. Dojazd do Nieruchomości stanowi droga o trwałej nawierzchni. W celu umożliwienia dostępu Nieruchomości do drogi publicznej na innej działce została ustanowiona służebność.

Nieruchomość wraz z Budynkami może więc być i została przyjęta do używania w działalności gospodarczej Spółki. Jednocześnie, biorąc pod uwagę stan Budynków (co znajduje potwierdzenie w ww. operacie), ich potencjalny okres używania jest dłuższy niż rok. Spółka wprowadziła je więc do ewidencji środków trwałych (ŚT) zgodnie z dyspozycją art. 16d Ustawy CIT.

Jak wynika z prognozy bilansu Spółki, do końca 2020 r. włącznie wzrastać mają należności z tytułu świadczonych przez Spółkę usług, zarówno dla podmiotów ze Spółką powiązanych, jak i niepowiązanych. W ocenie Spółki, do osiągnięcia zakładanych celów biznesowych potrzebuje infrastruktury o większych możliwościach, mierzonych w szczególności ilością towarów transportowanych, magazynowanych lub transportowanych.

W ocenie Spółki, remont lub rozbudowa Budynków jest z ekonomicznego punktu widzenia mniej opłacalna niż wyburzenie ich (wszystkich lub wybranych) i postawienie nowych obiektów o analogicznym charakterze (biurowo-magazynowym).

Wynika to w szczególności z nieoptymalnej organizacji ruchu na terenie Nieruchomości, która nie jest ergonomiczna i nie spełnia standardów Spółki, a także charakterystyk samych Budynków - przykładowo, te wykonane z blachy stalowej w technologii uprzemysłowionej, charakteryzują się niekorzystną charakterystyką efektywności energetycznej.

Spółka powzięła więc zamiar zlokalizowania na Nieruchomości budowli i budynków umożliwiających prowadzenie działalności na szerszą skalę (mierzoną w szczególności ilością towarów transportowanych, magazynowanych lub transportowanych). W ocenie Spółki, przyczyni się to do osiągania przez nią w przyszłości większych przychodów z działalności gospodarczej. Spółka zamierza dokonać rozbiórki (likwidacji) Budynków (wszystkich lub wybranych) i na terenie Nieruchomości wybudować budynki lub budowle (wytworzyć środki trwałe) o analogicznym charakterze (biurowo-magazynowym). Zamiarem Spółki jest wykorzystywanie ich w działalności tego samego rodzaju, co prowadzona w dacie nabycia Budynków, tj. w zakresie transportu, magazynowania i przeładunku towarów.

Spółka nie wykorzystuje Nieruchomości w działalności niepodlegającej opodatkowaniu lub zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych.

W stosunku do wydatków na nabycie Nieruchomości wraz z Budynkami spełnione są następujące warunki:

Zostały poniesione przez Spółkę, tj. pokryte z zasobów majątkowych Spółki (nie zostały poniesione na działalność podatnika przez podmioty inne niż Spółka).
Są definitywne (rzeczywiste), tj. wartość Wydatków nie została Spółce zwrócona.
Są właściwie udokumentowane.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 15 stycznia 2018 r. wskazano ponadto, że nabycie nieruchomości nastąpiło dnia 20 listopada 2017 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego tego samego dnia. Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu Ustawy CIT wszystkie wymienione we wniosku Budynki, tj.:

Wiatę o powierzchni 4.571,00 m² (czterech tysięcy pięciuset siedemdziesięciu jeden metrów kwadratowych),
Halę produkcyjną z halą pakowania i magazynem wyrobu gotowego o powierzchni 2 945,00 m² (dwóch tysięcy dziewięciuset czterdziestu pięciu metrów kwadratowych),
Portiernię o powierzchni 12,80 m² (dwunastu i osiemdziesięciu setnych metra kwadratowego),
Obiekt socjaino-biurowy o powierzchni 216,00 m² (dwustu szesnastu metrów kwadratowych),
Stację transformatorową o powierzchni 19,00 m² (dziewiętnastu metrów kwadratowych).

Wymienione wyżej składniki majątku ujawniono w ewidencji środków trwałych z datą 30 listopada 2017 r., zgodnie z dyspozycją art. 16d ust. 2 Ustawy CIT.

Wnioskodawca planuje wyburzyć Budynek oznaczony we wniosku nr 1, tj. wiatę o powierzchni 4.571,00 m². Nie zaplanowano dokładnego terminu wyburzenia. Wnioskodawca planuje, że nastąpi to w pierwszym półroczu 2018 r.

Budynki są i będą do rozpoczęcia likwidacji wykorzystywane w następujący sposób:

Wiata o powierzchni 4.571,00 m²:
1. Przechowywanie towarów, które nie wymagają dodatnich temperatur, a jedynie szczelnego zadaszenia. Są to towary należące do Spółki, używane lub zużywane w jej bieżącej działalności (materiały eksploatacyjne do pojazdów, np. części, płyny eksploatacyjne, opony; środki przemieszczania towarów, np. palety).
2. Parkowanie należących do Spółki pojazdów (aut ciężarowych), wykorzystywanych w podstawowej działalności gospodarczej (celem ochrony przed warunkami atmosferycznymi, dokonywania napraw itp.).
Hala produkcyjna z halą pakowania i magazynem wyrobu gotowego:
1. Przechowywanie towarów, które nie wymagają dodatnich temperatur, a jedynie szczelnego zadaszenia. Są to towary należące do Spółki, używane lub zużywane w jej bieżącej działalności (materiały eksploatacyjne do pojazdów, np. części, płyny eksploatacyjne, opony; środki przemieszczania towarów, np. palety).
2. Wynajem powierzchni podmiotowi trzeciemu celem przechowywania towarów, które nie wymagają dodatnich temperatur, a jedynie szczelnego zadaszenia. Umowa stanowiąca podstawę wykorzystania obiektu przez najemcę wejdzie w życie w lutym 2018 r.
Portiernia - przebywanie kierowców pojazdów i innych pracowników. Wspomniane osoby pozostając do dyspozycji pracodawcy (Spółki) oczekują tam na przydział zadań, spożywają posiłki itp.
Obiekt socjalno-biurowy - jak w pkt 3.
Stacja transformatorowa - obiekt jest wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem, tj. do rozdzielania energii elektrycznej przy różnych poziomach napięć na potrzeby poboru energii z sieci elektroenergetycznej.

Do parkowania należących do Spółki, wykorzystywanych w podstawowej działalności gospodarczej, pojazdów (aut ciężarowych), oraz pojazdów najemcy, o którym mowa w pkt 3, wykorzystywany jest także wybetonowany plac znajdujący się na Nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku fizycznej likwidacji wszystkich lub wybranych Budynków Spółka będzie uprawniona do rozpoznania ich niezamortyzowanej wartości jako kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 Ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku fizycznej likwidacji wszystkich lub wybranych Budynków Spółka będzie uprawniona do rozpoznania ich niezamortyzowanej wartości jako kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy.

Jak wynika z praktyki organów podatkowych oraz orzecznictwa sądów administracyjnych, przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

Musi być poniesiony przez podatnika, czyli w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik).
Musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.
Winien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
Musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.
Musi być właściwie udokumentowany.
Nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na potwierdzenia swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 września 2015 r., Znak: ITPB3/4510-308/15-2/AD.

Jak wskazała Spółka, Wydatki na nabycie Nieruchomości wraz z Budynkami spełniają następujące warunki:

Zostały poniesione przez Spółkę, tj. pokryte z zasobów majątkowych Spółki (nie zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż Spółka).
Są definitywne (rzeczywiste), tj. wartość Wydatków nie Spółce zwrócona.
Są właściwie udokumentowane.

Aby więc potwierdzić prawidłowość stanowiska Spółki, należy ocenić, czy

Spółka była uprawniona do ujęcia Budynków w ewidencji środków trwałych i w konsekwencji, straty powstałe w wyniku ich likwidacji mogą stanowić koszty uzyskania przychodu o ile spełniają pozostałe warunki z Ustawy CIT.
Wydatki poniesione przez Spółkę spełniają warunek poniesienia w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.
Wydatki Spółki nie mieszczą się w katalogu wydatków wyłączonych z mocy prawa z kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 1

Jak opisała Spółka, Nieruchomość jest zlokalizowana w znacznej części w obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym stanowi teren przemysłu, składów, budownictwa, usług rzemieślniczych, obsługi komunikacji samochodowej, usług innych, np. inkubatory przedsiębiorczości, parki i centra technologiczne, targi krajowe i międzynarodowe, tereny o funkcji przemysłowej. Dojazd do Nieruchomości stanowi droga o trwałej nawierzchni. W celu umożliwienia dostępu Nieruchomości do drogi publicznej na innej działce została ustanowiona służebność.

Należy więc stwierdzić, że położone na Nieruchomości Budynki spełniają definicję środków trwałych, zawartą w art. 16a ust. 1 Ustawy CIT. Są to bowiem stanowiące własność Spółki budowle lub budynki:

kompletne i zdatne do użytku w działalności gospodarczej Spółki - z uwagi na zarówno prawną (usytuowanie w obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym stanowi teren przemysłu, składów, budownictwa), jak i faktyczną (dojazd do Nieruchomości drogą o trwałej nawierzchni i ustanowienie służebności zapewniającej dostęp do drogi publicznej) możliwość takiego wykorzystania.
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok - z uwagi ich stan (w operacie szacunkowym sporządzonym dla potrzeb wyceny, w ocenie stanu technicznego Budynków zawarto komentarze określające ich stan wizualny jako dobry, co pozwala oczekiwać okresu ich przydatności przekraczającego rok. W stosunku do wymienionych w pkt 1-2 budynków o charakterze produkcyjno-magazynowym, najbardziej istotnych z punktu widzenia Spółki, dodatkowo oceniono „przewidywany okres trwałości w latach-80 lat”.
wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (wskazano wprost w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym).

Skoro Budynki spełniają warunki uznania za środki trwałe oraz warunki do rozpoznawania ich wartości w kosztach uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka wprowadziła je więc do ewidencji środków trwałych (ŚT) zgodnie z dyspozycją art. 16d Ustawy CIT), Spółka jest uprawniona do rozpoznania ich niezamortyzowanej wartości w kosztach uzyskania przychodów (przy założeniu, że spełniają inne warunki wynikające z Ustawy CIT, wymienione w pkt 2 i 3 - o tym niżej).

Spółka pragnie także zaznaczyć, że nawet w przypadku wybudowania nowych środków trwałych, nie jest uprawnione rozpoznanie straty powstałej w wyniku likwidacji Budynków w wartości początkowej nowo wytwarzanych ŚT i rozliczanie jej poprzez odpisy amortyzacyjne od nich. Zgodnie z art. 16g ust. 4 Ustawy CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Nie można uznać wartości likwidowanych Budynków za wartość „zużytych do wytworzenia” ŚT rzeczowych składników majątku - wyburzenie ich jest procesem poprzedzającym planowane wytworzenie nowych środków trwałych, oddzielnym od niego i obiektywnie go nie warunkującym (gdyby Budynki nie stały w danym miejscu, wydatki te nie byłyby konieczne do wytworzenia nowych ŚT; tożsama sytuacja wystąpiłaby w przypadku zlokalizowania inwestycji Spółki w innym miejscu).

Nie można więc powiedzieć, że likwidacja Budynków charakteryzuje się związkiem funkcjonalnym i przyczynowo-skutkowym z wytworzeniem nowych ŚT wystarczającym do ujęcia wartości likwidowanego środka trwałego w wartości nowego (byłoby to podobne do sytuacji np. ujęcia wartości sprzedanej ciężarówki w wartości nowej, nabytej celem jej zastąpienia).

Powyższe znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych., Wnioskodawca wskazał interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 marca 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.1178.2016.1.IZ Odstępując od uzasadnienia organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy likwidującego plac manewrowy w celu postawienia na jego miejscu hali produkcyjnej, zgodnie z którym postąpił on prawidłowo zaliczając bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów (w tym wypadku do pozostałych kosztów operacyjnych) nieumorzoną wartość Środka trwałego. Nie ma bowiem uzasadnienia do rozliczenia nieumorzonej wartości zlikwidowanego Środka trwałego poprzez amortyzację Nowego środka trwałego.

Ad. 2

Związek Wydatków z przychodami Spółki lub zabezpieczeniem ich źródła nie powinien natomiast budzić wątpliwości. Przedmiotem działalności Spółki jest transport, magazynowanie i przeładunek towarów. Właściwości nieruchomości wykorzystywanych do działalności Spółki, w szczególności mierzone ilością towarów transportowanych, magazynowanych lub transportowanych, mają bezpośredni wpływ na przychody Spółki.

Budynki bardziej funkcjonalne niż obecnie posiadane przez Spółkę, w szczególności charakteryzujące się większą szybkością przeładunku, przepustowością ramp załadunkowych i placu, umożliwią osiągnięcie większych przychodów (dzięki zwiększeniu ilości towarów transportowanych, magazynowanych lub transportowanych), a także zachowanie ich źródła przez dłuższy czas (dzięki dłuższemu niż w przypadku likwidowanych Budynków okresowi żywotności konstrukcji mających je zastąpić).

Są to więc racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, co przesądza o uprawnieniu Spółki do rozpoznania z tytułu ich poniesienia kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 3

Jak wskazała Spółka, istotą dokonanej przez nią operacji będzie całościowa lub częściowa likwidacja środków trwałych. W tym kontekście należy ocenić, czy nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów „strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności”.

Z przepisu tego wynika, że koniecznym warunkiem do „wyłączenia” z kosztów uzyskania przychodów nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych jest utrata przez nie przydatności gospodarczej wskutek zmiany rodzaju działalności. W opisywanym stanie zdarzeniu przyszłym taka sytuacja nie będzie mieć miejsca. Spółka likwidować będzie Budynki w zamiarze wytworzenia nowych środków trwałych, przystosowanych do wykonywania działalności tego samego rodzaju, co przed likwidacją i wykorzystywania ich w takiej działalności. W związku z powyższym, wyłączenie nie znajdzie zastosowania.

Powyższa opinia znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo przytoczyć można wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 1022/12, w którym stwierdzono, że art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT „nie uzależnia możliwości zaliczenia straty w obcych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów od powstania jej w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, niezawinionych przez niego. Wynik wykładni literalnej tego przepisu nie pozwala na takie jego rozumienie. Jedyną sytuacją, gdy ustawodawca wyraźnie wyklucza możliwość zaliczenia straty w nie w pełni zamortyzowanych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów jest zmiana rodzaju działalności”.

Stosując ścisłą i dosłowną wykładnię art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT (a taka właśnie powinna być stosowana do wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, jako do odstępstw od ogólnej zasady zaliczenia kosztów wydatków z przychodami związanych), należy stwierdzić, że przepis ten w przypadku Spółki nie znajdzie zastosowania. Spółka likwiduje bowiem Budynki bez związku ze zmianą rodzaju działalności, a wprost przeciwnie - w zamiarze zastąpienie ich środkami trwałymi umożliwiającymi osiąganie z tego rodzaju działalności przychodów większych i w dłuższym okresie czasu.

Podsumowując, wydatki Spółki są uzasadnione ekonomicznie i przyczynią się do osiągnięcia przez Spółkę przychodów oraz zabezpieczenia ich źródła. Spółka dokonuje likwidacji Budynków bez związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej (wyłączenie z art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT nie znajdzie więc zastosowania). Wreszcie, nie można niezamortyzowanej wartości Budynków rozpoznać jako nakładów na wytworzenie we własnym zakresie nowych środków trwałych.

W konsekwencji Spółka będzie uprawniona do rozpoznania niezamortyzowanej wartości Budynków jako kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 Ustawy CIT.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał również interpretacje indywidualne:

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 sierpnia 2017 r., Znak: 0113-KDIPT2-3.4011.170.2017.1.MS w której wskazano, że z uwagi na fakt, że wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki środki trwałe (budynki) uległy fizycznej likwidacji (przestały istnieć), a ich likwidacja związana była z działaniami inwestycyjnymi (polegającymi na wybudowaniu nowych budynków), a nie ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Wnioskodawca ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu proporcjonalnie do swojego udziału w zyskach Spółki.
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 września 2016 r., Znak: IBPB-1-1/4510-221/16-2/ZK, w której, w bardzo podobnym stanie faktycznym (likwidacja budynku magazynowego, portierni, bocznicy kolejowej, fundamentu oraz budynku przemysłowego, celem realizacji nowej inwestycji o tym samym charakterze), organ wydający interpretację stwierdził, że na gruncie niniejszej sprawy wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, nie znajdzie zastosowania. Skoro bowiem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości początkowej wskazanej we wniosku wiaty o powierzchni 4.571,00 m². W uzupełnieniu wniosku wskazano bowiem, że wyłącznie ten z nabytych 20 listopada 2017 r. składników majątku, będzie przedmiotem planowanej rozbiórki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ww. ustawy.

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia powyższe kryteria uznania go za kompletny i zdatny do używania, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać. Ponadto przy kwalifikowaniu składnika majątku do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres jego używania dłuższy niż rok. O tym jak długo składnik majątku będzie używany w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej decyduje sam podatnik.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Tak wiec kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca wykonuje działalność w zakresie transportu, magazynowania i przeładunku towarów. Dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną (dalej: Nieruchomość). Nabycie nieruchomości nastąpiło 20 listopada 2017 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego tego samego dnia. Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu Ustawy CIT wszystkie wymienione we wniosku budynki i budowle, tj.:

Wiatę o powierzchni 4.571,00 m²,
Halę produkcyjną z halą pakowania i magazynem wyrobu gotowego o powierzchni 2.945,00 m²,
Portiernię o powierzchni 12,80 m²,
Obiekt socjalno-biurowy o powierzchni 216,00 m²,
Stację transformatorową o powierzchni 19,00 m².

Wymienione wyżej składniki majątku ujawniono w ewidencji środków trwałych z datą 30 listopada 2017 r., zgodnie z dyspozycją art. 16d ust. 2 Ustawy CIT.

W operacie szacunkowym sporządzonym dla potrzeb wyceny, w ocenie stanu technicznego budynków i budowli wymienionych w pkt 1-5 zawarto komentarze określające ich stan wizualny jako dobry, a w stosunku do wymienionych w pkt 1-2 dodatkowo opatrzono go oceną „przewidywany okres trwałości w latach-80 lat”. Nieruchomość jest zlokalizowana w znacznej części w obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym stanowi teren przemysłu, składów, budownictwa, usług rzemieślniczych, obsługi komunikacji samochodowej, usług innych, np. inkubatory przedsiębiorczości, parki i centra technologiczne, targi krajowe i międzynarodowe, tereny o funkcji przemysłowej. Dojazd do Nieruchomości stanowi droga o trwałej nawierzchni. W celu umożliwienia dostępu Nieruchomości do drogi publicznej na innej działce została ustanowiona służebność. Nieruchomość wraz z Budynkami może więc być i została przyjęta do używania w działalności gospodarczej Spółki. Jednocześnie, biorąc pod uwagę stan Budynków (co znajduje potwierdzenie w ww. operacie), ich potencjalny okres używania jest dłuższy niż rok. Spółka wprowadziła je więc do ewidencji środków trwałych (ŚT) zgodnie z dyspozycją art. 16d Ustawy CIT. Jak wynika z prognozy bilansu Spółki, do końca 2020 r. włącznie wzrastać mają należności z tytułu świadczonych przez Spółkę usług, zarówno dla podmiotów ze Spółką powiązanych, jak i niepowiązanych. W ocenie Spółki, do osiągnięcia zakładanych celów biznesowych potrzebuje infrastruktury o większych możliwościach, mierzonych w szczególności ilością towarów transportowanych, magazynowanych lub transportowanych. W ocenie Spółki, remont lub rozbudowa Budynków jest z ekonomicznego punktu widzenia mniej opłacalna niż wyburzenie ich (wszystkich lub wybranych) i postawienie nowych obiektów o analogicznym charakterze (biurowo-magazynowym). Wynika to w szczególności z nieoptymalnej organizacji ruchu na terenie Nieruchomości, która nie jest ergonomiczna i nie spełnia standardów Spółki, a także charakterystyk samych Budynków - przykładowo, te wykonane z blachy stalowej w technologii uprzemysłowionej, charakteryzują się niekorzystną charakterystyką efektywności energetycznej. Spółka powzięła więc zamiar zlokalizowania na Nieruchomości budowli i budynków umożliwiających prowadzenie działalności na szerszą skalę (mierzoną w szczególności ilością towarów transportowanych, magazynowanych lub transportowanych). W ocenie Spółki, przyczyni się to do osiągania przez nią w przyszłości większych przychodów z działalności gospodarczej. Spółka zamierza dokonać rozbiórki (likwidacji) Budynków (wszystkich lub wybranych) i na terenie Nieruchomości wybudować budynki lub budowle (wytworzyć środki trwałe) o analogicznym charakterze (biurowo-magazynowym). Zamiarem Spółki jest wykorzystywanie ich w działalności tego samego rodzaju, co prowadzona w dacie nabycia Budynków, tj. w zakresie transportu, magazynowania i przeładunku towarów. Spółka nie wykorzystuje Nieruchomości w działalności niepodlegającej opodatkowaniu lub zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowano, że Wnioskodawca planuje wyburzyć Budynek oznaczony we wniosku nr 1, tj. wiatę o powierzchni 4.571,00 m². Nie zaplanowano dokładnego terminu wyburzenia. Wnioskodawca planuje, że nastąpi to w pierwszym półroczu 2018 r.

Wiata o powierzchni 4.571,00 m², będzie do rozpoczęcia likwidacji wykorzystywana do przechowywania towarów, które nie wymagają dodatnich temperatur, a jedynie szczelnego zadaszenia. Są to towary należące do Spółki, używane lub zużywane w jej bieżącej działalności (materiały eksploatacyjne do pojazdów, np. części, płyny eksploatacyjne, opony; środki przemieszczania towarów, np. palety), oraz parkowania należących do Spółki pojazdów (aut ciężarowych), wykorzystywanych w podstawowej działalności gospodarczej (celem ochrony przed warunkami atmosferycznymi, dokonywania napraw itp.).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazane we wniosku składniki majątku w dniu przyjęcia do używania spełniały określone w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kryteria uznania ich za środki trwałe, w tym zwłaszcza dot. kompletności i zdatności wykorzystania na potrzeby Wnioskodawcy oraz okresu planowego ich wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (kwestia ta nie jest przedmiotem złożonego wniosku i została potraktowana jako element opisu zdarzenia przyszłego sprawy, który może podlegać weryfikacji przez uprawnione organy podatkowe lub kontrolne w toku stosownego postępowania), to nieumorzona część wartości początkowej zlikwidowanego środka trwałego (wiaty o powierzchni 4.571,00 m²), może stanowić koszt uzyskania przychodów spółki, pod warunkiem należytego udokumentowania. Przy czym, na gruncie niniejszej sprawy wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, nie znajdzie zastosowania. Skoro bowiem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, które jak wynika z opisu stanu faktycznego zostały w niniejszej sprawie spełnione.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniem, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin