Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.170.2017.1.MS
z 28 sierpnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 21 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej środków trwałych oraz ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej środków trwałych oraz ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, …., jest polskim rezydentem podatkowym, wspólnikiem w spółce osobowej …. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: Spółka) z siedzibą w …. jako komandytariusz (dalej: Wnioskodawca lub Podatnik).

Oprócz Wnioskodawcy, wspólnikami spółki komandytowej są:

  1. …. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (komplementariusz);
  2. …. (komandytariusz);
  3. ….. (komandytariusz).

Spółka komandytowa jest spółką osobową, która nie posiada osobowości prawnej, a co za tym idzie nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Są nimi natomiast jej wspólnicy. Przychody i koszty spółki (wynikające z jej ewidencji) stanowią przychody i koszty odpowiednio każdego z jej wspólników w proporcji do ich udziału w zysku spółki. Od kwoty uzyskanego dochodu każdy ze wspólników spółki komandytowej ma obowiązek samodzielnie opłacać w trakcie roku zaliczki na podatek dochodowy, a po zakończeniu roku podatek dochodowy wynikający z rocznego zeznania podatkowego. Uzyskiwane przez spółkę komandytową przychody stanowić będą przychody jej wspólników, podlegające połączeniu z pozostałymi ich przychodami. Niezależnie od tego, czy spółka osiągnie zysk, czy poniesie ekonomiczną stratę na prowadzonej działalności, uzyskane przez spółkę przychody oraz ponoszone koszty będą zawsze w tej samej proporcji – w proporcji do praw do udziału w jej zyskach – uznawane za przychody i koszty każdego z jej wspólników. Spółka prowadzi działalność handlową w placówkach handlowych pod marką jednej z sieci franczyzowych. Jednym z pozostałych przedmiotów działalności Spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami. Przyjęta przez Spółkę strategia rozwoju zakłada wzrost obrotów między innymi poprzez poszerzenie obszarów działalności.

W związku z powyższym, Spółka nabyła w 2016 r., w (i) ramach postępowania przetargowego – przetargu otwartego, na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 25 maja 2016 r., Rep. A Nr ….., trzy zabudowane, graniczące ze sobą nieruchomości, tj. nieruchomość (1) objętą księgą wieczystą ….., składającą się z działek o numerach: 3245/2 i 3244, o łącznej powierzchni 0,3700 ha, (2) objętą księgą wieczystą …., składającą się z działek o numerach: 3246/14 i 3246/15, o łącznej powierzchni 0,0414 ha, oraz (3) objętą księgą wieczystą ….., składającą się z działek o numerach: 3246/21, 3246/22, 3246/24 i 3248/9, o łącznej powierzchni 0,3087 ha, jak również (ii) na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 19 sierpnia 2016 r., Rep A Nr ….., zabudowaną nieruchomość objętą księgą wieczystą ….., stanowiącą działkę nr 3246/16, o powierzchni 0,0761 ha. Powyższe nieruchomości stanowią sąsiadujący ze sobą kompleks nieruchomości gruntowych i budynkowych w gminie ….., w skład których wchodzą m.in.: budynek administracyjny, pawilon handlowy, sklep odzieżowy, magazyny. Lokale usługowe znajdujące się na nabytych nieruchomościach w znakomitej większości były przedmiotem najmu na rzecz przedsiębiorców prowadzących w tychże lokalach swoje działalności gospodarcze. Wskazać należy, że zawarte przez poprzednich właścicieli – wynajmujących – umowy nie zawierały co do zasady postanowień w zakresie możliwości dokonania cesji ogółu praw i obowiązków z nich wynikających, stąd też umowy najmu dla przedmiotowych lokali zostały wypowiedziane przez dotychczasowych wynajmujących. Spółka, chcąc w dalszym ciągu wykorzystywać przedmiotowe budynki zgodnie z ich dotychczasowym przeznaczeniem przeprowadziła proces negocjacji optymalizując kwoty czynszu najmu i zawierając nowe umowy z dotychczasowymi najemcami, jak również ogłosiła chęć pozyskania nowych najemców. W trakcie rozmów negocjacyjnych najemcy wyrażali niezadowolenie ze stanu technicznego lokali, stanu technicznego instalacji CO, co z perspektywy Spółki, znacznie utrudniało proces negocjacyjny w zakresie warunków finansowych najmu przedmiotowych lokali. Po dokonaniu szczegółowej analizy funkcjonalnej i technicznej oraz po rozważeniu koncepcji remontu/przebudowy obiektów celem dostosowania Spółka podjęła decyzję o wyburzeniu dotychczasowych obiektów i wybudowaniu nowego obiektu. Argumentami przemawiającymi za takim działaniem był m.in. niezadowalający stan techniczny budynków znajdujących się na zakupionych nieruchomościach, część nieruchomości posiada tynk zewnętrzny obłożony eternitem, technologię budowy, standard wykończenia i funkcjonalność obiektów oceniono jako średni. Spółka kieruje się zatem chęcią optymalizacji prowadzonej przez siebie działalności, dostosowaniem nowych budynków do wymagań obowiązującego prawa a także zachęceniem nowych potencjalnych najemców do nawiązywania stosunków biznesowych ze Spółką. Mając to na względzie, Spółka złożyła do Starosty …. wniosek o pozwolenie na rozbiórkę obiektów budowalnych znajdujących się na zakupionych nieruchomościach. Pismem z dnia 27 lutego 2017 r., znak: ….., Starosta …. wszczął postępowanie administracyjne w przedmiocie pozwolenia na rozbiórkę przedmiotowych obiektów budowlanych. Następnie zaś, w dniu 20 marca 2017 r., Starosta …. wydał decyzję Nr …., którą to udzielił pozwolenia na rozbiórkę budynków handlowych, usługowo-handlowych i handlowo-biurowego, na działkach nr ewid. 3245/2, 3246/15, 3246/16, 3246/22, 3244 w ….. Podkreślić należy, że zamiarem Spółki jest wybudowanie na ww. działkach ewidencyjnych nowych obiektów, które pozostaną w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością i pozwolą na kontynuowanie Jej planów. W tym celu Spółka podjęła oznaczone działania. Poza uzyskaniem decyzji w przedmiocie pozwolenia na rozbiórkę, o której mowa powyżej, Spółka w dniu 27 kwietnia 2017 r. złożyła wniosek do Starosty …. o pozwolenie na budowę budynku handlowego na działkach oznaczonych numerami ewidencyjnymi: 3245/2, 3246/14, 3246/15, 3246/16, 3246/21 …... Wskazać również należy, że Spółka prowadzi obecnie rozmowy z potencjalnymi najemcami dotyczące wynajmu lokali usługowych w nowej inwestycji. Spółka nie wyklucza również możliwości otwarcia własnego sklepu na terenie mających powstać nieruchomości.

Mając powyższe na względzie, Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie momentu oraz sposobu zaliczenia w koszty uzyskania przychodu niezamortyzowanej części wartości początkowej starych budynków przeznaczonych do rozbiórki, względem których zostało wydane administracyjnoprawne pozwolenie na rozbiórkę. Wnioskodawca również powziął wątpliwość w przedmiocie kwalifikacji wydatków poniesionych na prace wyburzeniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych niezamortyzowaną część wartości początkowej starych budynków przeznaczonych do rozbiórki Wnioskodawca może zaliczyć bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki?
  2. Czy stosownie do art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki poniesione na prace wyburzeniowe będą powiększały wartość początkową nowego środka trwałego?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  1. został poniesiony przez podatnika,
  2. jest definitywny (rzeczywisty),
  3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  5. został właściwie udokumentowany,
  6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ograniczenie zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że wyłączenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie w niej zastosowania. Skoro art. 23 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istotne jest zatem wskazanie, że likwidacja środka trwałego mająca swoje ekonomiczne i gospodarcze uzasadnienie i polegająca budowie nowych obiektów lepiej przystosowanych do prowadzenia działalności gospodarczej nie może zostać uznana jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej. Potwierdza to stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2009 r., znak IPPB5/423-349/09JC, w której wskazał: ,,...Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej. Uwzględniając zatem literalne brzmienie powołanego przepisu należy uznać, że straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, mogą być uznane jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków”.

Wnioskodawca jasno wskazuje, że likwidacja środka trwałego nie w pełni zamortyzowanego służy wybudowaniu nowych obiektów budowlanych mających spełniać analogiczne funkcje jak budynków wyburzonych i pozostawać w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Skoro zatem planem Wnioskodawcy jest wybudowanie nowocześniejszych obiektów odpowiednio dostosowanych do wymogów obowiązującego prawa, przeznaczenie ich budynków na wynajem oraz utworzenie własnego sklepu, nie można mówić o zmianie rodzaju działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne kwestie często były tematem interpretacji podatkowych. W tym miejscu warto przytoczyć stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 27 sierpnia 2014 r., znak IPPB5/423-594/14-2/PS, w którym wyjaśnił kwestie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych. Organ ten stwierdził: ,,W kwestii określenia mementu rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego należy zauważyć, że w procesie likwidacji środka trwałego należy wyróżnić trzy etapy:

  1. moment jego przeznaczenia do likwidacji,
  2. moment jego postawienia w stan likwidacji, z którym wiąże się jego wyksięgowanie z ewidencji bilansowej, a ujęcie go w ewidencji pozabilansowej,
  3. moment zakończenia likwidacji, czyli jego ostateczne wyksięgowanie z ewidencji pozabilansowej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego”.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę z faktu, że interpretacje prawa podatkowego nie mają charakteru wiążącego i wydawane są w sprawach indywidualnych podatników, jednak nie sposób pominąć faktu, że stanowisko organów podatkowych w zakresie wskazanym stanem faktycznym wniosku, jest spójne i jednolite.

Odzwierciedlenie prawidłowości stanowiska odnaleźć można również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1378/10: Skoro przyczyna straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego jest inna aniżeli wskazana w treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 6 PDOFizU, to z wnioskowania a contrario tego przepisu wynika, że podlega ona zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzone zostało także przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 207/10: Straty poniesione przez spółkę w związku z likwidacją budynków wzniesionych na terenie objętym nową inwestycją w postaci nieumorzonej części wartości początkowej likwidowanych środków trwałych należy uznać za wydatki, które mogą być zakwalifikowane przez podatnika jako koszty uzyskania przychodu bezpośrednio.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że w przedstawionym stanie faktycznym, wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki środki trwałe (budynki) uległy fizycznej likwidacji (przestały istnieć), a ich likwidacja związana była z działaniami inwestycyjnymi (polegającymi na wybudowaniu nowych budynków), a nie ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Wnioskodawca ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu proporcjonalnie do swojego udziału w zyskach Spółki.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Użyty przez ustawodawcę zwrot ,,w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskana przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie źródła przychodu. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem takim związkiem przyczynowo – skutkowym który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Odnosząc się zatem, do kwestii zaliczenia bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów kosztów rozbiórki starych budynków stwierdzić należy, że nowe budynki powstałe na miejscu dotychczasowych budynków, a zatem wyburzenie starych budynków było niezbędne do rozpoczęcia, zakończenia i oddania nowych budynków do używania. Decyzja Wnioskodawcy o likwidacji starych budynków była związana z jego planami inwestycyjnymi wybudowania w tym miejscu nowych budynków, dlatego też koszty likwidacji budynków są kosztami bezpośrednio związanymi z budową nowych budynków. W takim przypadku koszty rozbiórki związane z wyburzeniem budynków będą składową wartości początkowej nowo wytworzonych środków trwałych (por. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lutego 2011 r., znak IPPB1/415-1062/10-3/JB),

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Przy czym, za koszt wytworzenia, stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Można w tym miejscu wskazać także na pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2009 r. znak IPPB1/415-426/09-2/EC, które wprost wskazuje, że koszty związane z wyburzeniem starego budynku nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu wystawienia faktury za rozbiórkę, lecz na podstawie art. 22g ust. 4 zwiększą wartość początkową nowego budynku i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne od nowo wytworzonego środka trwałego.

Potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy znaleźć można również w cytowanym już wcześniej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 207/10: Jednak wydatki związane z samym wyburzeniem tych budynków, mające na ceki przygotowanie terenu pod nową inwestycję, bez których to działań nie byłoby możliwe wytworzenie nowych środków trwałych, są ściśle związane z nową inwestycją. Jest też możliwe do wykazania istnienie bezpośredniego związku wydatku z prowadzoną inwestycją wytworzenia nowego środka trwałego.

Reasumując, koszty związane z wyburzeniem starego budynku nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu wystawienia faktury za rozbiórkę, lecz na podstawie art. 22g ust. 4 zwiększą wartość początkową nowego budynku i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne od nowo wytworzonego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.).

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj