Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-221/16-2/ZK
z 14 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 4 lipca 2016 r.), uzupełnionym 26 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej części wartości początkowych zlikwidowanych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej części wartości początkowych zlikwidowanych środków trwałych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 sierpnia 2016 r. Znak: IBPB-1-1/4510-221/16-1/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 26 sierpnia 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się wynajmem, dzierżawą oraz zarządzaniem nieruchomościami własnymi i obcymi. W dniu 29 lutego 2016 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną środkami trwałymi. Z dniem podpisania umowy wstąpił w prawa i obowiązki wydzierżawiającego w ramach umów zawartych przez dotychczasowego właściciela, uzyskując przychody z tego tytułu. Zarówno grunt, jak i środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Za wyjątkiem nieruchomości (gruntu) środki trwałe były amortyzowane (umorzone) zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W czerwcu 2016 r. Zarząd Spółki, podjął decyzję w sprawie likwidacji środków trwałych celem rozbudowy posiadanych i dzierżawionych obiektów. Decyzja ta była uwarunkowana potrzebami najemców wynikającymi z problemów komunikacyjnych i funkcjonalnych istniejących obiektów.

Dla Wnioskodawcy przebudowa łączy się ze zwiększeniem przychodów z tytułu dzierżaw i dalszym rozwojem prowadzonej działalności gospodarczej.

Dotyczy to:

1. budynku magazynowego (hala),
2. budynku niemieszkalnego (portiernia),
3. bocznicy kolejowej (2 szt.),
4. fundamentu oraz budynku przemysłowego.
   
   

W trakcie ich eksploatacji, po dokonaniu szczegółowej analizy funkcjonalnej i technicznej oraz po rozważeniu koncepcji remontu/przebudowy, Spółka podjęła decyzję o wyburzeniu wskazanych obiektów i budowie nowych. Podstawowym argumentem za taką koncepcją był fakt, że dotychczasowa organizacja ruchu na terenie nie była ergonomiczna i nie spełniała standardów Spółki, co do wymagań jakościowych, zaś stan techniczny obiektu był niezadowalający dla najemców. W trakcie jego eksploatacji stwierdzono, że obiekt został wykonany niezgodnie ze współczesnymi standardami sztuki budowlanej.

Również analiza ekonomiczna uwzględniająca stopień zużycia technicznego obiektu wskazała, że dokonanie remontu generalnego byłoby całkowicie nieopłacalne.

Zatem Spółka dokona wyburzenia wskazanych wyżej obiektów i wybuduje nowe, wg nowego planu przestrzennego, z odmienną organizacją ruchu oraz z większą powierzchnią utwardzoną.

W momencie wyburzenia starych obiektów w księgach Spółki, na karcie środka trwałego, pozostaje niezamortyzowana wartość wskazanych wyżej środków trwałych.

Po nabyciu obiektu, Spółka nie dokonywała w nim żadnych ulepszeń. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym.

Łączna wartość ww. środków trwałych, postawionych w stan likwidacji wynosi 1.051.994,77 zł. Wymienione wyżej środki trwałe przewidziane do fizycznej likwidacji, były amortyzowane do m-ca czerwca. Jednocześnie Spółka osiągała przychody z tytułu najmu do m-ca czerwca włącznie i będzie uzyskiwać je w przyszłości.

Spółka złożyła wnioski do właściwych organów o wydanie pozwolenia na rozbiórkę.

Sposób zagospodarowania odpadów w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych przedstawia się następująco: materiał rozbiórkowy będzie przetransportowany w miejsce tymczasowego składowania zlokalizowanego na terenie placu rozbiórki, materiał rozbiórkowy z podziałem na gruz, złom, zostanie wywieziony na składowisko odpadów wtórnych lub zostanie zagospodarowany. Niektóre odpady uzyskane z wyburzenia zostaną przekazane na magazyn i zlokalizowane będą na terenie placu rozbiórki oraz wykorzystane pod budowę przyszłej inwestycji, jako uzysk. Natomiast konstrukcje stalowe stanowić będą złom do odsprzedaży.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zawarto również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano, że Spółka nie likwiduje posiadanych środków trwałych w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz dlatego, aby prowadzić nową inwestycję w ramach tej samej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 sierpnia 2016 r. wskazano, że:

1. W dniu 29 lutego 2016 r. Spółka nabyła następujące składniki środków trwałych: grunt w X, grunt w Y, budynek magazyn (administracja), budynek magazynowy (garaż), budynek magazynowy (hala blaszana), budynek magazynowy (garaż), budynek przemysłowy (biuro, łaźnie), budynek Trafo, fundament oraz budynek przemysłowy, drogę betonową, ogrodzenie placu, oświetlenie zewnętrzne, bocznicę kolejową, zestaw kontenerów, kontener wagi, wagę samochodową, portiernię (kontener), budynek niemieszkalny (portiernia), budynek magazynowy (hala), ogrodzenie placu, oświetlenie zew., bocznicę kolejową, wagę kolejową Trapper.
   
2. Zakup nieruchomości, o której mowa w pkt l., był poprzedzony analizą ekonomiczną. O nabyciu nieruchomości decydowała lokalizacja (grunt) wraz z towarzyszącą tej nieruchomości infrastrukturą. Dalsza analiza ekonomiczna uwzględniła stopień zużycia technicznego obiektów i wskazała, że dokonanie remontu generalnego jest całkowicie nieopłacalne, niezgodne z dzisiejszymi warunkami technicznymi. Jest wymagany nowy plan przestrzenny z odmienną organizacją ruchu oraz zwiększoną powierzchnią utwardzoną.
   
3. W dniu nabycia składników majątkowych, spełniały one definicję, o której mowa w art. 3 ust. l pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.
   
4. Do ewidencji środków trwałych zostały wprowadzone pod datą 29 lutego 2016 r., na podstawie OT.
   
5. Likwidacja środków trwałych została poprzedzona decyzją Prezesa Zarządu Spółki, przyjętą w dniu 17 czerwca 2016 r. Ta decyzja poprzedzona była analizą umów. Co najważniejsze, koszty dzisiejszej likwidacji i wybudowanie w miejsce nowej hali produkcyjno-magazynowej przyczyni się w przyszłości do znacznego zwiększenia przychodów w ramach tej samej działalności, tj. przychodów z tytułu dzierżawy. Powstałe dzisiaj koszty, mają związek w przyszłości z długoterminowymi przychodami spółki.
   
6. Spółka będzie budowała halę produkcyjno-magazynową wraz z budynkiem socjalno- biurowym.
   
7. Spółka zamierza zlikwidować następujące środki trwałe:
   
   • fundament oraz budynek przemysłowy,
     
   • bocznicę kolejową (2 szt.),
     
   • budynek niemieszkalny (portiernię),
     
   • budynek magazynowy (halę).
8. Umowy dzierżawy były kontynuacją umów podpisanych przez poprzedniego właściciela nieruchomości.
   
9. Umowy dzierżawy zostały wypowiedziane zgodnie z zachowaniem okresów wypowiedzenia. Umowy zostaną rozwiązane na koniec sierpnia oraz września 2016 r. obecnie została jedna umowa niewypowiedziana, w miejsce trzech będzie nowa długoterminowa umowa najmu.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie wyżej opisanego stanu faktycznego, poprawne jest zlikwidowanie starego środka trwałego i odpisanie niezamortyzowanej części jego wartości początkowej w koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „ustawy o PDOP”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

• pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie już istniejącego źródła przychodów,
• wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust 1 ustawy o PDOP, zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że do uznania poniesionych wydatków za koszty podatkowe niezbędne jest łączne spełnienie obu wymienionych powyżej przesłanek. W świetle powołanych uregulowań do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o PDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Oznacza to, że likwidacja środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją tych środków.

Spółka nie likwiduje posiadanych środków trwałych w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz dlatego, aby prowadzić nową inwestycję w ramach tej samej działalności gospodarczej. W przedstawionych okolicznościach, wyłączenie określone w wyżej cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o PDOP nie znajduje zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja środka trwałego nie zostanie spowodowana utratą jego przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość likwidowanej części środka trwałego bezpośrednio i jednorazowo. Na gruncie powyższych przepisów nie ma uzasadnienia do rozliczenia nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego, poprzez amortyzację nowego środka trwałego, bowiem środki te będą podlegać odrębnej amortyzacji. Uzasadniając stanowisko Wnioskodawca pragnie przywołać wyroki NSA z 16 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 207/10 oraz z 2 lutego 2011 r., sygn. akt li FSK 1744/09.

Wskazując na powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP w zaistniałym stanie faktycznym poprawne będzie zlikwidowanie starego środka trwałego i odpisanie niezamortyzowanej części jego wartości początkowej w koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia powyższe kryteria uznania go za kompletny i zdatny do używania, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać. Ponadto przy kwalifikowaniu składnika majątku do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres jego używania dłuższy niż rok. O tym jak długo składnik majątku będzie używany w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej decyduje sam podatnik.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Tak wiec kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że w dniu 29 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył szczegółowo opisane w uzupełnieniu wniosku składniki majątku w tym grunty, budynki użytkowe i budowle. Z dniem podpisania umowy wstąpił w prawa i obowiązki wydzierżawiającego w ramach umów zawartych przez dotychczasowego właściciela, uzyskując przychody z tego tytułu. Zarówno grunty, jak i pozostałe nabyte składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Za wyjątkiem gruntu, środki trwałe były amortyzowane od marca do czerwca 2016 r. W czerwcu 2016 r. Zarząd Spółki podjął decyzję w sprawie likwidacji niektórych środków trwałych, tj. budynku magazynowego (hali), budynku niemieszkalnego (portierni), bocznicy kolejowej (2 szt.), fundamentu oraz budynku przemysłowego, celem realizacji nowej inwestycji. Decyzja ta była uwarunkowana potrzebami najemców wynikającymi z problemów komunikacyjnych i funkcjonalnych istniejących obiektów. W trakcie ich eksploatacji, po dokonaniu szczegółowej analizy funkcjonalnej i technicznej oraz po rozważeniu koncepcji remontu/przebudowy, Spółka podjęła decyzję o wyburzeniu wskazanych obiektów i budowie nowych. Podstawowym argumentem za taką koncepcją był fakt, że dotychczasowa organizacja ruchu na terenie nie była ergonomiczna i nie spełniała standardów Spółki, co do wymagań jakościowych, zaś stan techniczny obiektów był niezadowalający dla najemców. Również analiza ekonomiczna uwzględniająca stopień zużycia technicznego obiektów wskazała, że dokonanie remontu generalnego byłoby całkowicie nieopłacalne. Powodem likwidacji ww. środków trwałych nie była zmiana rodzaju działalności, czy też jej likwidacja, lecz realizacja nowej inwestycji, która w zamiarze Wnioskodawcy pozwoli w przyszłości osiągać wyższe dochody z jej najmu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazane we wniosku składniki majątku w dniu przyjęcia do używania spełniały określone w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kryteria uznania ich za środki trwałe, w tym zwłaszcza dot. kompletności i zdatności wykorzystania na potrzeby Wnioskodawcy oraz okresu planowego ich wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (kwestia ta nie jest przedmiotem złożonego wniosku i została potraktowana jako element stanu faktycznego sprawy, który może podlegać weryfikacji przez uprawnione organy podatkowe lub kontrolne w toku stosownego postępowania), to nieumorzone części wartości początkowych zlikwidowanych środków trwałych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki, pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Przy czym, na gruncie niniejszej sprawy wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, nie znajdzie zastosowania. Skoro bowiem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, które jak wynika z opisu stanu faktycznego zostały w niniejszej sprawie spełnione.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniem, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.