Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.71.2018.3.AJ
z 9 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2018 r. (data wpływu 1 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.) na wezwanie Organu podatkowego z dnia 19 kwietnia 2018 r. (data nadania 19 kwietnia 2018 r., data doręczenia 22 kwietnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 26 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy dotyczącej sponsoringu do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy dotyczącej sponsoringu do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – W sp. z o.o. (dalej również jako: „Spółka” lub „Sponsor”) prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług w zakresie gospodarki wodno-ściekowej na rzecz jednostek organizacyjnych gospodarki komunalnej i mieszkaniowej, innych jednostek organizacyjnych oraz ludności.

Spółka zawarła „umowę o współpracy” z Klubem Sportowym X (dalej jako „Klub” lub „Sponsorowany”), na mocy której Spółka zobowiązała się do sponsorowania Klubu w zamian za promocję Spółki poprzez realizowanie świadczeń promocyjno-reklamowych.

Umowa została zawarta na okres od 1.10.2017 r. do 30.09.2018 r.

W ocenie Spółki, z uwagi na zawarte w umowie postanowienia, stanowi ona umowę sponsoringu właściwego. W umowie o współpracy wymienione są bowiem świadczenia, jakie strony wzajemnie względem siebie zobowiązują się zrealizować.

Klub przyznał Sponsorowi prawo do:

• posługiwania się tytułem „S” oraz informowania o tym fakcie, wraz z prawem do wykorzystania nazwy i logo X w swoich materiałach reklamowych (serwisy internetowe, portale społecznościowe, reklama prasowa, spoty radiowe).
  

• wykorzystania wizerunku zawodników Klubu w działaniach promocyjnych prowadzonych przez Sponsora,
  

• emisji spotu przygotowanego przez Sponsora na elektronicznych bandach reklamowych podczas meczów transmitowanych przez telewizję; czas emisji 1 min/mecz, max długość spotu 15 sekund,
  

• realizacji spotu reklamowego przez X na zlecenie Sponsora, zgodnie ze scenariuszem Sponsora wraz z przekazaniem nieograniczonych praw autorskich, max długość spotu 15 sekund,
  

• emisji spotu reklamowego zrealizowanego przez X na zlecenie Sponsora na ekranie LED; max długość spotu 15 sekund,
  

• umieszczenia naklejki z logo Sponsora według przygotowanego przez niego wzoru o wymiarach 1,5 x 4,5 m na parkiecie podczas meczów,
  

• umieszczenia logo Sponsora na oficjalnej stronie internetowej klubu x,
  

• umieszczenia logo Sponsora na billboardach, plakatach oraz programach meczowych,
  

• ustawienia 2 roll-upów podczas meczów,
  

• wykorzystania mediów społecznościowych Klubu do działań promocyjnych Sponsora,
  

• organizowania akcji promocyjnych podczas zawodów sportowych organizowanych przez X,
  

• ekspozycji materiałów reklamowych Sponsora w strefie VIP.
  
  
  

Sponsor zobowiązał się do zapłaty na rzecz Klubu świadczenia powiększonego o podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki, którego płatność nastąpi w 12 równych miesięcznych ratach na podstawie faktur VAT wystawianych przez Sponsorowanego.

Wartość usług świadczonych przez Klub na rzecz Wnioskodawcy została określona jako łączna kwota, bez określenia wartości poszczególnych wymienionych wyżej usług, do świadczenia których zobowiązał się Klub.

Wartość świadczenia została ustalona i zaakceptowana przez obie strony umowy, na zasadzie swobody umów wyrażonej w art. 353(1) Kodeksu cywilnego. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że nie jest w stanie samodzielnie ocenić czy ustalona w umowie wartość świadczonych usług odpowiada cenie rynkowej za tego typu usługi, ponieważ SPR X jest jedynym tego rodzaju klubem sportowym działającym na obszarze prowadzania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym uzyskanie konkurencyjnych ofert od podmiotów mogących świadczyć analogiczne usługi nie było możliwe.

Część usług promocyjnych takich jak np. umieszczenie logo Sponsora na stronie internetowej Klubu lub wykorzystywanie przez Sponsora wizerunku zawodników Klubu świadczona jest stale. Natomiast częstotliwość świadczenia takich usług jak emitowanie spotów reklamowych Sponsora lub umieszczenie logo Sponsora na materiałach reklamowych Klubu jest uzależniona od częstotliwości rozgrywania meczów przez Klub.

Ponoszone przez Spółkę wydatki na promocję mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, kreowania i umacniania jej pozytywnego wizerunku, a także promowania marki. Realizacja tych celów może mieć bowiem wpływ na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów.

Nadto w uzupełnieniach wniosku ORD-IN Wnioskodawca przedstawił poniższe wyjaśnienia.

Sponsorowany nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą wymienionym w art. 11 ust. 1 - ust. 4 updop). Dla oceny sytuacji podatkowej Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania art. 15e updop.

Spółka nie ma wiedzy pozwalającej jednoznacznie ocenić, czy wartość świadczeń stron umowy o współpracy została ustalona na ekwiwalentnym poziomie. X jest jedynym tego typu klubem sportowym działającym na obszarze prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Uzyskanie konkurencyjnych ofert na podobne usługi nie było możliwe. Wnioskodawca zaznaczył, że wartość świadczeń stron została ustalona i zaakceptowana przez obie strony, na zasadzie swobody umów wyrażonej w art. 353(1) Kodeksu cywilnego, co w ocenie Spółki daje podstawy, aby przyjąć, że wartość świadczeń odpowiada cenom rynkowym. Głównym celem wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy jest tworzenie lub poprawa wizerunku Spółki na zewnątrz.

Zakres i specyfika działalności Wnioskodawcy pozwala na powiązanie wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy z potencjalnym wzrostem przychodów Spółki.

Wnioskodawca wyjaśnił, że zakres usług świadczonych przez Spółkę można podzielić na dwie grupy. Usługi podstawowe oraz usługi pomocnicze. Do usług podstawowych należą usługi dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Do usług pomocniczych należą:

1. usługi projektowe, takie jak:
   • opracowanie dokumentacji technicznej przyłącza wodociągowego lub przyłącza kanalizacji sanitarnej,
     
   • opracowanie dokumentacji technicznej przyłącza wodociągowego oraz przyłącza kanalizacji sanitarnej,
     
   • opracowanie map do celów projektowych,
2. usługi wodociągowe, takie jak:
   • usuwanie awarii,
     
   • wykonywanie przyłączy wodociągowych,
     
   • wykonywanie włączeń do wodociągu,
     
   • lokalizacja awarii,
     
   • lokalizacja uzbrojenia podziemnego,
3. usługi kanalizacyjne, takiej jak:
   • inspekcja TV kanalizacji,
     
   • czyszczenie kanalizacji, usuwanie blokad kanalizacyjnych.
   
   

Spółka dostrzega związek wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy z potencjalnym wzrostem przychodów z tytułu świadczenia usług pomocniczych. O ile usługi podstawowe są świadczone na terenie gminy R wyłącznie przez Spółkę, o tyle w przypadku usług pomocniczych na obszarze działania Spółki występują konkurencyjne podmioty świadczące usługi tego samego rodzaju. W związku z powyższym możliwe jest powiązanie wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy z potencjalnym wzrostem przychodów Spółki z tytułu świadczenia usług pomocniczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka będzie miała prawo w całości zaklasyfikować wydatki związane ze świadczonymi na jej rzecz usługami promocyjnymi jako koszty uzyskania przychodów ?
2. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia w całości VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Klub na podstawie umowy o współpracy?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w zakresie pytania oznaczonego nr 1). W zakresie podatku od towarów i usług (pytania oznaczonego nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Spółki, będzie miała prawo w całości zaklasyfikować wydatki związane ze świadczonymi na jej rzecz usługami promocyjnymi, jako koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U.2017.2343 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.p.”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszty uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Zatem, za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszelkie wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, tj. wymienionych w negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami. Mowa tu o kosztach bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem, czyli o kosztach dot. całokształtu działalności podatnika, związanych z funkcjonowaniem firmy.

W przepisach prawa podatkowego nie zawarto definicji umowy sponsoringu. Umowa sponsoringu zaliczana jest do kategorii umów nienazwanych. Możliwość jej zawarcia wynika z reguły ogólnej określonej w art. 353( 1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, która zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym. Odwołując się do wykładni językowej, sponsoring należy rozumieć jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN).

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) albo sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Aby dana umowa mogła być uznana za sponsoring właściwy, jej treść musi zawierać więc wzajemność zobowiązań umawiających się stron, oznaczającą zobowiązanie się sponsora do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, który z kolei zobowiązany jest do podjęcia czynności mających na celu, przykładowo, reklamowanie nazwy sponsora, logo i prowadzonej przez niego działalności.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, na mocy zawartej umowy o współpracy Spółka zobowiązała się do sponsorowania Klubu w zamian za spełnienie określonych w umowie świadczeń promocyjno-reklamowych. Świadczenia te mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, kreowania i umacniania jej pozytywnego wizerunku, a także promowania marki. W konsekwencji, jako że w zamian za środki pieniężne przekazywane na podstawie zawartej umowy Spółka otrzymuje od Klubu świadczenia wzajemne, przedmiotowe czynności w ocenie Spółki mają charakter sponsoringu właściwego, który w istocie stanowi odpłatne nabycie usług promocyjnych (reklamowych). Zawarta przez Spółkę umowa o współpracy nic ma więc w szczególności charakteru umowy darowizny (tzw. sponsoringu niewłaściwego).

Prawidłowość stanowiska Spółki znajduje potwierdzenie, przykładowo, w prawomocnym wyroku z 17 października 2011 r„ sygn. I SA/Łd 959/11, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że przekazane przez skarżącą Spółkę kwoty na rzecz Radio F. i C. należy uznać, jak słusznie przyjęły organy podatkowe, za działania mieszczące się w formie reklamy, nie zaś, jak przyjmuje Spółka, za darowiznę. Między stronami doszło bowiem do świadczeń wzajemnych. Zarówno treść umowy i czynności prawnej, jak i obiektywne okoliczności towarzyszące wykonaniu umowy i czynności, dowodzą o odpłatnym, wzajemnym, ekwiwalentnym charakterze świadczeń stron, przy czym po stronie Spółki świadczenie to miało charakter pieniężny i polegało na przekazaniu umówionej sumy pieniędzy, po stronie sponsorowanych podmiotów - niepieniężny i obejmowało reklamowanie Spółki, poprzez tworzenie dobrego jej wizerunku popularności marki Spółki.

Ekwiwalentność świadczeń, jak wyżej wskazano, wyłącza możliwość uznania tych czynności za darowizny, istotą tych ostatnich jest bowiem bezpłatność świadczenia, jednostronność. (...) Nie budzi więc wątpliwości, iż między stronami doszło do wykonania świadczeń wzajemnych. Spółka przekazała umówioną sumę pieniędzy. Radio zaś wykonało świadczenie niepieniężne, obejmujące działania reklamowe i promocyjne na rzecz Spółki.

Zdaniem Spółki, wydatki na usługi o charakterze promocyjno-reklamowym będą mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli nie występuje obiektywna możliwość bezpośredniego przyporządkowania wydatków ponoszonych na nabycie tych usług do konkretnych przychodów (trudno jest bowiem stwierdzić, w jakim stopniu promocja (reklama) przyczynia się do zwiększenia przychodu ze sprzedaży podmiotu promowanego (reklamowanego), a także przez jak długi okres czasu promocja (reklama) oddziałuje na zachowania konsumentów, którzy decydują się na nabycie usług lub towarów tego podmiotu). Zgodnie z ugruntowanym poglądem, koszty reklamy zaliczane są do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Spółka podkreśla, że prezentowane przez nią stanowisko, zgodnie z którym wydatki ponoszone na nabycie usług promocyjnych świadczonych na podstawie umów sponsoringu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów:

• w interpretacji indywidualnej z 20 stycznia 2017 r., Znak 1462-IPPB3.4510.1045.2016.1.MC,
  

• w interpretacji indywidualnej z 30 października 2012 r., Znak ILPB3/423-283/12-2JG,
  

• w interpretacji indywidualnej z 23 lipca 2012 r., Znak IPPB5/423-379/12-4/RS,
  

• w interpretacji indywidualnej z 10 grudnia 2010 r., Znak IPPB5/423-623/10-2/AS,
  

• w interpretacji indywidualnej z 17 lipca 2015 r., Znak IBPB-1-3/4510-199/15/AW,
  

• w interpretacji indywidualnej z 27 sierpnia 2010 r., Znak IBPBI/2/423-788/10/BG,
  

• w interpretacji indywidualnej z 27 kwietnia 2009 r., Znak ITPB3/423-64/09/MT.
  
  
  

Spółka zawarła umowę o współpracy z Klubem, na mocy której zobowiązała się do sponsorowania Klubu w zamian za promocję Spółki poprzez realizowanie świadczeń promocyjno-reklamowych. Skoro obydwie strony tak sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki, z których wynika, że zawarta umowa jest umową o świadczenia wzajemne, czyli takie, w których sponsor (Spółka) zobowiązuje się do finansowego wsparcia sponsorowanego, a Sponsorowany (Klub) zobowiązuje się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (Spółkę), możemy mówić, że mamy do czynienia ze sponsoringiem właściwym i tym samym wydatki związane z zawarciem ww. umowy o świadczenie usług promocyjno-reklamowych można w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Podsumowując, zdaniem Spółki, należy uznać, że wydatki związane ze świadczonymi na jej rzecz usługami promocyjnymi (świadczonymi przez Klub na podstawie umowy o współpracy) stanowią w całości koszty uzyskania przychodów, bowiem są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie mieszczą się w katalogu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p.

Nadto w uzupełnieniu wniosku ORD-IN Wnioskodawca wskazał, że Spółka dostrzega związek wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy z potencjalnym wzrostem przychodów z tytułu świadczenia usług pomocniczych. O ile usługi podstawowe są świadczone na terenie Gminy R wyłącznie przez Spółkę, o tyle w przypadku usług pomocniczych na obszarze działania Spółki występują konkurencyjne podmioty świadczące usługi tego samego rodzaju. W związku z powyższym możliwe jest powiązanie wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy z potencjalnym wzrostem przychodów Spółki z tytułu świadczenia usług pomocniczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia wydatków ponoszonych na podstawie umowy o współpracy dotyczącej sponsoringu do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.