INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2009 r. (data wpływu 6 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej kosztów sponsoringu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej kosztów sponsoringu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę sponsoringu z Klubem Sportowym, prowadzącym zespół kolarski. Strony uzgodniły projekt tej umowy. Ma ona obowiązywać do dnia 31 grudnia 2009 r. Zgodnie z jej postanowieniami, klub sportowy zobowiąże się do publicznej promocji i reklamy Spółki, w szczególności poprzez:

• umieszczenie jej logo wraz z grafiką towarzyszącą logo w widocznym miejscu na wszystkich ubiorach sportowych zawodników, sprzęcie zawodniczym oraz samochodzie treningowym;
• umieszczenie reklam z jej logo (o wymiarach 2 x 4 m – max 3 x 5 m każdy) na torze kolarskim w widocznym miejscu;
• udostępnienie jej punktu informacyjnego na torze kolarskim w trakcie trwania imprez sportowych celem rozpowszechniania materiałów reklamowych dotyczących Spółki i prowadzonej przez nią działalności gospodarczej;
• umieszczenie jej logo na wszystkich materiałach drukowanych przez klub sportowy, tj. folderach, afiszach, broszurach;
• umieszczenie jej logo na konferencjach prasowych i tablicy wywiadów, plakatach programach informujących o imprezach sportowych oraz innych materiałach dotyczących imprez sportowych;
• uczestniczenie zawodników klubu w imprezach promocyjnych Spółki.

Ponadto, klub sportowy zobowiązał się, że nie zawrze podobnych umów z innymi podmiotami prowadzącymi działalność konkurencyjną w stosunku do Wnioskodawcy. W zamian za wykonanie wyżej opisanych czynności promocji i reklamy, Spółka zobowiązała się przekazać kwotę 150 000 zł netto + VAT z przeznaczeniem na finansowanie kosztów związanych z działalnością tego klubu sportowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione wydatki związane z finansowaniem ww. umowy sponsoringu w zamian za ekwiwalentne niepieniężne świadczenie o charakterze reklamowym ze strony sponsorowanego klubu sportowego Wnioskodawca może zaliczyć w całości w ciężar kosztów uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotowe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów. W przedstawionej sytuacji mamy bowiem do czynienia z reklamą publiczną, która nie została objęta wykluczeniem z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, mającą na celu osiągnięcie przychodów. Przedmiotowa umowa jest umową sponsoringu – umową nienazwaną o świadczenie wzajemne dwustronnie zobowiązującą, w której występuje ekwiwalentność świadczeń stron. Służy ona kształtowaniu obrazu Spółki w szerokich kręgach potencjalnych klientów. Promowanie jej nazwy, jako sponsora, ma za zadanie wpływać na zwiększenie popularności i renomy Jednostki, a co za tym idzie - zwiększenie przychodów z działalności. Prezentowanie logo i nazwy Wnioskodawcy oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej podczas zawodów kolarskich na stadionie, plakatach, czy konferencjach prasowych i tablicach wywiadów spełnia, jego zdaniem, warunki reklamy prowadzonej publicznie, ponieważ krąg odbiorców reklamy nie jest ograniczony. Reklama prowadzona w ten sposób ze względu na swoją jawność i powszechność ma charakter publiczny, dlatego też wydatki na nią przeznaczone mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w całej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle tego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Należy przy tym wyjaśnić, że w stanie prawnym, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., dla kwalifikacji podatkowej wydatków na reklamę nie ma znaczenia okoliczność, czy jest ona prowadzona publicznie. Stanowi to skutek wejścia w życie art. 1 pkt 11 lit. a) tiret pierwsze ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), nowelizującego przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. stanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. W aktualnym stanie prawnym, koszty reklamy nie są ujęte w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy.

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego.

I tak, gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju – z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca zawrze umowę sponsoringu z klubem sportowym, prowadzącym zespół kolarski. Na jej podstawie, Spółka przekaże na rzecz klubu kwotę pieniężną, a ten – w okresie od wejścia w życie umowy do dnia 31 grudnia 2009 r. – będzie prowadził działania, polegające na reklamie Spółki i prowadzonej przez nią działalności. Co więcej, klub sportowy zobowiązał się do niezawierania podobnych umów z podmiotami prowadzącymi działalność konkurencyjną w stosunku do Wnioskodawcy.

Jak wskazano powyżej, wydatki poniesione na sponsoring są kosztami uzyskania przychodów do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. A zatem, jeżeli kwota przekazywana na rzecz klubu sportowego odpowiada wartości wykonywanych przez niego świadczeń, będzie ona stanowić w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. W pozostałych przypadkach, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko tę część wydatków poniesionych na sponsoring, która odpowiada wartości otrzymanych od klubu świadczeń.

Kwalifikacja prawna przedmiotowych wydatków wymaga zatem oceny wartości świadczeń, do których zobowiązany będzie klub sportowy, prowadzący sponsorowaną drużynę kolarską. Tutejszy organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Podsumowując, w przypadku, gdy świadczenie niepieniężne o charakterze reklamowym wykonywane przez klub sportowy pozostaje ekwiwalentne do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na realizację umowy sponsoringu, wydatki te będą w całości kosztem uzyskania przychodów Spółki, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.