W tym miejscu należy podkreślić, iż koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego.

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju – z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, iż do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi na rynku nieruchomości komercyjnych w zakresie pośrednictwa, doradztwa, wyceny, zarządzania etc. Spółka występuje jako sponsor (lub główny sponsor) na Gali C. (C.). Wnioskodawca zawarł umowę sponsoringu z organizatorem gali w ramach której zobowiązany jest do uiszczenia opłaty na podstawie wystawionej przez organizatora gali faktury VAT. Sponsoring polega na finansowaniu kolacji podczas ww. gali oraz finansowaniu publikacji Specjalny Raporty Rynkowy dot. sektora nieruchomości w Europie Środkowo-Wschodniej. W zamian za finansowanie organizacji gali, zgodnie z umową Spółka otrzymuje:

• 30 biletów wstępu na galę, w tym rezerwację 3 gościnnych stołów z logo Spółki,
• prezentacje Spółki na gali jako sponsor (główny sponsor); prezentacji na innych spotkaniach, imprezach branżowych organizowanych przez organizatora gali (wymienionych w umowie) jako sponsor gali;
• umieszczenie na stronie internetowej organizatora gali prezentacji Spółki (zawierającą prezentację świadczonych usług);
• umieszczenie dużych rozmiarów logo Spółki w widocznym miejscu podczas całego trwania gali C.; umieszczenie logo Spółki na biletach wstępu na galę (papierowych i elektronicznych); umieszczenie logo Spółki na wszelkich materiałach promocyjnych gali (strona internetowa, reklamy prasowe, stopka wiadomości marketingowych wysyłanych drogą elektroniczną, prezentacje audio-wizualne, banery); umieszczenie logo Spółki na nagrodach rozdawanych na gali we wszystkich kategoriach.
  
  

Zgodnie z umową organizator wystawia 2 faktury (obejmujące 2 raty płatności) za świadczone na rzecz Spółki usługi wymienione w umowie. W umowie opłata nosi miano opłaty sponsoringowej. Opis widniejący na fakturach to „C. sponsorship marketing services”, co w tłumaczeniu oznacza „C. usługi sponsoringu i marketingu”. Spółka planuje w kolejnych latach zawrzeć podobną umowę z organizatorem gali jako sponsor lub jako główny sponsor.

Wnioskodawca podnosi, iż powyższe świadczenia stron umowy są ekwiwalentne w rozumieniu art. 487 § 2 Kodeksu cywilnego, albowiem pomiędzy świadczeniami zachodzi relacja polegająca na tym, iż świadczenie jednej strony jest odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. Ponadto wyżej wspominana gala, oraz inne spotkania organizowane przez tego samego organizatora stanowią możliwość spotkania i poznania nowych klientów, umocnienie więzi z dotychczasowymi klientami.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczenia ww. kosztów sponsoringu do kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podnieść, iż umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych - żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość jej zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U Nr 16, poz. 93 ze zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym. W związku z faktem, iż w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne- sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (zamieszczenia nazwy firmy na rozpowszechnianej liście sponsorów, ulotkach, plakatach, tablicach reklamowych, publikacji podziękowań, rozpowszechniania informacji o towarach sprzedawanych lub usługach świadczonych przez firmę, używania sprzętu, ubrań, innych przedmiotów z logo firmy). Tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo-skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl cytowanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy podnieść, iż treść umowy o sponsoring powinna zawierać dwa elementy- zobowiązanie sponsora do wsparcia sponsorowanego i zobowiązanie sponsorowanego do reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności. W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz, jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, iż w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentność świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. Jeżeli wartość świadczeń wzajemnych nie jest równoważna, wydatki na sponsoring są kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż koszty sponsoringu (równoważna wartość świadczeń) ponoszone na podstawie umowy sponsoringowej stanowią koszty uzyskania przychodu.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Końcowo podkreślenia wymaga, iż kwalifikacja prawna przedmiotowych wydatków wymaga oceny wartości świadczeń, do których zobowiązany będzie organizator gali. Tutejszy organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Ponadto należy wskazać, iż możliwość zaliczenia wydatków poniesionych na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów wymaga każdorazowo indywidualnej oceny pod kątem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a więc związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem wydatku a możliwością osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz pod kątem zaistnienia negatywnych przesłanek zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.