Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.317.2017.2.AD
z 17 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 stycznia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek uzupełniony został pismem 2 stycznia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.)

W ww. wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Planuje wprowadzenie w firmie programu motywacyjnego dla swoich pracowników.

W związku z programem planuje zawrzeć umowę ramową ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zajmującą się wynajmem samochodów osobowych. W ramach umowy u Wnioskodawcy uruchomiony zostanie program o roboczej nazwie „Samochód dla pracownika”, skierowany do pracowników Wnioskodawcy, umożliwiający pracownikom najem pojazdów od wynajmującego na warunkach preferencyjnych, którego zasady będą określone w umowie ramowej, Regulaminie Programu oraz regulaminie wynagradzania u Wnioskodawcy.

Warunkiem uczestnictwa w Programie będzie zatrudnienie u Wnioskodawcy na umowę o pracę, pisemna zgoda pracownika na uczestnictwo w Programie oraz zawarcie umowy najmu pojazdu pracownika z wynajmującym.

Pracownik Wnioskodawcy, który spełni te warunki otrzymuje status uczestnika, kartę uczestnictwa oraz możliwość wyboru samochodu z listy przedstawionej przez wynajmującego.

Uczestnictwo w programie jest dobrowolne i dostępne dla wszystkich osób spełniających powyższe warunki. Lista pojazdów stanowić będzie Załącznik do umowy ramowej. Pracownik będący uczestnikiem programu zawierać będzie umowę najmu z wynajmującym, na podstawie której otrzyma do użytku prywatnego wybrany pojazd.

Czynsz najmu dla pracownika będzie określony na warunkach preferencyjnych, wynikających z umowy ramowej pomiędzy Wnioskodawcą i wynajmującym. Płatnikiem czynszu najmu będzie Wnioskodawca.

Wysokość partycypacji Wnioskodawcy w czynszu za najem pojazdu określona będzie w Załączniku do umowy ramowej. Część czynszu, do której opłacania zobowiązany będzie uczestnik Programu potrącana będzie comiesięcznie z pensji pracownika, na co ten wyraża zgodę w stosownym oświadczeniu, będącym załącznikiem do Regulaminu Programu. Pozostałą kwotę czynszu partycypuje za uczestnika Wnioskodawca.

Wysokość partycypacji ustalona zostanie na podstawie załącznika do umowy ramowej. Zapisy dotyczące partycypacji Wnioskodawcy i udziale uczestnika w opłacaniu czynszu znajdować się będą również w regulaminie wynagradzania obowiązującym u Wnioskodawcy.

Uczestnik będzie dysponował pojazdem do celów prywatnych z rocznym limitem kilometrów. Pojazd nie będzie stanowił własności Wnioskodawcy oraz nie będzie wykorzystywany do celów służbowych, więc nie będzie prowadzony rejestr kilometrów, a Wnioskodawca nie będzie wypłacał ryczałtu dla pracownika z tytułu korzystania z samochodu prywatnego do celów służbowych.

W związku z wprowadzeniem Programu dla Pracowników w regulaminie wynagradzania Wnioskodawcy znajdować się będą zapisy regulujące m.in. partycypację pracodawcy i pracownika w czynszu najmu, m.in. § 5 ust. 2 Regulaminu Programu: „Pracodawca współfinansuje płatność czynszu najmu na zasadach i w wysokościach określonych w Regulaminie i odpowiada solidarnie z Pracownikiem za terminową płatność czynszu najmu i ewentualnych opłat dodatkowych. Część płatności finansowana przez Pracownika jest potrącana przez Pracodawcę z wynagrodzenia Pracownika po uprzednim wyrażaniu przez niego zgody na potrącenie w formie oświadczenia, na co Pracownik wyraża zgodę podpisując stosowne oświadczenie”.

Z Programu będą mogli skorzystać wszyscy pracownicy, bez względu na zajmowane stanowisko, wynagrodzenie lub sytuację materialną (§ 3 ust. 1 Regulaminu Programu: „Uczestnictwo w programie jest dobrowolne i dostępne dla wszystkich osób spełniających warunki określone w regulaminie”.). Analogiczne zapisy znajdować się będą w regulaminie wynagradzania.

Zapisy regulaminu wynagradzania za najem samochodów będą zawierać postanowienia o m.in. równym traktowaniu wszystkich pracowników, wolnym i równym dostępie do preferowanych klas pojazdów. Załącznik do Umowy ramowej zawierać będzie katalog dostępnych pojazdów, natomiast wysokość udziału Wnioskodawcy w czynszu najmu uzależniony będzie od zaszeregowania danego uczestnika u Wnioskodawcy. Wyższy stopień zaszeregowania oznaczać będzie większy udział Wnioskodawcy w czynszu najmu. Wybór przez pracownika pojazdu z wyższej klasy niż przypisany do jego stanowiska będzie wiązał się ze zwiększeniem udziału pracownika w płatności czynszu najmu. Szczegółowe zestawienie stanowisk, wysokości dofinansowania Wnioskodawcy w płatności czynszu najmu będzie określał regulamin wynagradzania Wnioskodawcy.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie wynajmu, administrowania i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz doradztwie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Samochód, który użytkować będzie pracownik Wnioskodawcy będzie do jego dyspozycji tak długo, jak pracownik spełniać będzie wymogi uczestnictwa w Programie, tj. będzie zatrudniony u Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę, wyrazi pisemną zgodę na uczestnictwo w Programie i zawrze umowę najmu pojazdu z wynajmującym. Okres użytkowania samochodu może być więc krótszy, niż okres obowiązywania ramowej umowy najmu. Zakres korzystania z samochodu nie będzie jednak w żaden sposób związany z obowiązkami pracownika wobec Wnioskodawcy, decydujące znaczenie ma status pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Samochód najmowany w ramach programu będzie przeznaczony wyłącznie do użytku prywatnego pracownika. Z umowy o pracę czy regulaminu pracy nie będzie wynikał wobec pracownika żaden obowiązek związany z najmowanym samochodem.

Wnioskodawca podaje również, że pomiędzy wydatkami z tytułu programu motywacyjnego „Samochód dla pracownika” a zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy charakterystyczny dla programów benefitowych. Koszt jaki Wnioskodawca ponosi partycypując w czynszu najmu samochodu dla uczestników programu stanowi wydatek, którego rezultatem jest wzrost wydajności pracowników, lepsza atmosfera w pracy, większe zaangażowanie pracowników, zmniejszona fluktuacja pracownicza i przywiązanie pracownika do aktualnego pracodawcy. Wskazane elementy wpływają na zaangażowanie pracownika w pracę, co bezpośrednio przedkłada się na wzrost przychodu po stronie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie oznaczone we wniosku nr 1.

Czy kwota czynszu opłacana przez Wnioskodawcę (udział wnioskodawcy) za najem samochodu w ramach Programu może zostać zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu i tym samym stanowić podstawę do pomniejszenia wysokości przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki finansowe ponoszone przez pracodawcę na finansowanie dodatkowych świadczeń pozapłacowych dla pracowników powinny stanowić koszty uzyskania przychodów dla pracodawcy będącego podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Zaliczenie takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest, jeśli wydatki spełniają określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ogólne przesłanki zaliczenia ich do kosztów podatkowych.

Art. 15 ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są takie wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Według Wnioskodawcy koszt najmu pojazdu ponoszony jest na rzecz pracownika, stanowi inwestycje w pracownika, tak więc stanowi formę wydatku w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu.

Zgodnie z dotychczasowymi interpretacjami US (np. interpretacja indywidualna nr 484991/1 z 2016 roku czy nr 503662/1 z 2017) należy uznać, że świadczenia pozapłacowe dla pracowników (jak karnety sportowe, opieka zdrowotna czy opłata za miejsce parkingowe) stanową tzw. koszty pracownicze, które wiążą się m.in. z budowaniem więzi pracownika z pracodawcą, kreowania przyjaznych relacji oraz wzrostu wydajności pracownika.

Pracownik dysponujący benefitem ze strony Pracodawcy wykazuje większe przywiązanie do firmy, co gwarantuje stabilną kadrę pracowniczą.

Dzięki korzystaniu z oferty Programu pracownik będzie posiadał dostęp do nowych pojazdów, z możliwością wymiany ich na koniec każdego okresu obowiązywania umowy najmu. Wiąże się z tym możliwość szybszego i wygodniejszego dotarcia do pracy, zminimalizowania ewentualnych spóźnień, większy komfort jazdy, co relewantnie wpływa na jakoś świadczonej pracy. Samochody wynajmowane będą do użytku prywatnego, więc pracownicy będą mogli wykorzystać je również do zajęć niezwiązanych z pracą. Wszystko to wpływać będzie pozytywnie na więź między pracodawcą a pracownikiem. Jednocześnie wpłynie to na efektywniejszą pracę, zaangażowanie, lepszą atmosferę w miejscu pracy i zadowolenie pracownika.

Ponadto, dzięki preferencyjnym warunkom umowy najmu, wynikającym z umowy ramowej i najmu pracownik będzie mógł najmować samochody po korzystniejszych preferencyjnych cenach, co nie miałoby miejsca, gdyby jako konsument wystąpił o przedstawienie oferty od wynajmującego na najem pojazdu o analogicznych parametrach.

Świadczenia takie poprawiają atmosferę w pracy, budują pozytywne relacje na linii pracodawca-pracownik, co działa pozytywnie na motywacje i faktyczną pracę pracownika. Elementy te natomiast bezpośrednio oddziałują na wzrost zysków pracodawcy. Uzasadnione jest więc uznanie wydatku w postaci udziału w czynszu tytułem najmu za samochód dla pracownika jako kosztów uzyskania przychodu po stronie pracodawcy.

W podobnym tonie, w zakresie zaliczania benefitów pracowniczych do kosztów uzyskania przychodów US odnosił się w szeregu interpretacji indywidualnych, np. nr 443278/1 z 2015, 477713/1 z 2016 czy 507722/1 z 2017.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie art. 2 pkt 15 lit. a) ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) z dniem 1 stycznia 2018 r. nastąpiła zmiana w art. 15 w ust. 1 zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. - art. 15 ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zmiana ta pozostaje bez wpływu na rozstrzygniecie w niniejszej sprawie.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę w ww. przepisie ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztem uzyskania przychodów jest zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym do osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Art. 15 ust. 4g ww. ustawy stanowi, że należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym do osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Ustawodawca zezwolił zatem na zaliczenie do kosztów podatkowych tzw. kosztów pracowniczych pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Koszty pracownicze obejmują swym zakresem wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, wartości pieniężne świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze pracowników, nagrody, premie i diety. Mogą również obejmować wszelkie inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje wprowadzenie w firmie programu motywacyjnego dla swoich pracowników o roboczej nazwie „Samochód dla pracownika”. W związku z programem planuje zawrzeć umowę ramową ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zajmującą się wynajmem samochodów osobowych. Warunkiem uczestnictwa w Programie będzie zatrudnienie u Wnioskodawcy na umowę o pracę, pisemna zgoda pracownika na uczestnictwo w Programie oraz zawarcie umowy najmu pojazdu pracownika z wynajmującym. Pracownik będący uczestnikiem programu zawierać będzie umowę najmu z wynajmującym, na podstawie której otrzyma do użytku prywatnego wybrany pojazd. Czynsz najmu dla pracownika będzie określony na warunkach preferencyjnych, wynikających z umowy ramowej pomiędzy Wnioskodawcą i wynajmującym. Płatnikiem czynszu najmu będzie Wnioskodawca. Wysokość partycypacji Wnioskodawcy w czynszu za najem pojazdu określona będzie w załączniku do umowy ramowej. Część czynszu, do której opłacania zobowiązany będzie uczestnik Programu potrącana będzie comiesięcznie z pensji pracownika, na co ten wyraża zgodę w stosownym oświadczeniu, będącym załącznikiem do Regulaminu Programu. Pozostałą kwotę czynszu partycypuje za uczestnika Wnioskodawca. Uczestnik będzie dysponował pojazdem do celów prywatnych z rocznym limitem kilometrów. Pojazd nie będzie stanowił własności Wnioskodawcy oraz nie będzie wykorzystywany do celów służbowych.

W tym miejscu należy wskazać na interpretację indywidualną z dnia 17 stycznia 2017 r. znak 0115-KDIT2-2.4011.390.2017.2.HD wydaną wobec Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 przedstawionego w niniejszym wniosku, z której wynika, że (…) „z chwilą otrzymania przez pracownika ww. świadczenia, tj. partycypacji pracodawcy w czynszu najmu samochodu – po stronie pracownika powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń kwalifikowany do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Jednocześnie Wnioskodawca podaje, że dzięki korzystaniu z oferty Programu pracownik będzie posiadał dostęp do nowych pojazdów, z możliwością wymiany ich na koniec każdego okresu obowiązywania umowy najmu. Wiąże się z tym możliwość szybszego i wygodniejszego dotarcia do pracy, zminimalizowania ewentualnych spóźnień, większy komfort jazdy, co relewantnie wpływa na jakoś świadczonej pracy. Wszystko to wpływać będzie pozytywnie na więź między pracodawcą a pracownikiem. Jednocześnie wpłynie to na efektywniejszą pracę, zaangażowanie, lepszą atmosferę w miejscu pracy i zadowolenie pracownika. Elementy te natomiast bezpośrednio oddziałują na wzrost zysków pracodawcy.

Mając zatem na uwadze powyższe regulacje prawne i przedstawione zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że jeżeli w istocie (jak wskazano to we wniosku) wydatki poniesione przez Wnioskodawcę będą spełniać warunki określone w art. 15 ust. 1 oraz w art. 15 ust. 4g w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych to kwota czynszu opłacana przez Wnioskodawcę (udział Wnioskodawcy) za najem samochodu w ramach Programu będzie mogła zostać zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu.

Końcowo wskazać należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.