Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.390.2017.2.HD
z 17 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.), uzupełnionym w dniu 9 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udziałem pracodawcy w kosztach najmu samochodu dla pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udziałem pracodawcy w kosztach najmu samochodu dla pracownika.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie: wynajmu, administrowania i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Wnioskodawca zamierza wprowadzić w firmie program motywacyjny dla swoich pracowników.

W związku z programem Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę ramową ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zajmującą się wynajmem samochodów osobowych.

W ramach umowy u Wnioskodawcy uruchomiony zostanie program o roboczej nazwie „Samochód dla pracownika”, skierowany do pracowników Wnioskodawcy, umożliwiający pracownikom najem pojazdów od wynajmującego na warunkach preferencyjnych, którego zasady będą określone w umowie ramowej, Regulaminie Programu oraz regulaminie wynagradzania u Wnioskodawcy. Warunkiem uczestnictwa w Programie będzie zatrudnienie u Wnioskodawcy na umowę o pracę, pisemna zgoda pracownika na uczestnictwo w Programie oraz zawarcie umowy najmu pojazdu pracownika z wynajmującym.

Pracownik Wnioskodawcy, który spełni te warunki, otrzyma status uczestnika, kartę uczestnictwa oraz możliwość wyboru samochodu z listy przedstawionej przez wynajmującego. Uczestnictwo w programie jest dobrowolne i dostępne dla wszystkich osób spełniających powyższe warunki.

Lista pojazdów stanowić będzie Załącznik do umowy ramowej. Pracownik, będący uczestnikiem programu, zawierać będzie umowę najmu z wynajmującym, na podstawie której otrzyma do użytku prywatnego wybrany pojazd. Czynsz najmu dla pracownika będzie określony na warunkach preferencyjnych, wynikających z umowy ramowej pomiędzy Wnioskodawcą i wynajmującym.

Płatnikiem czynszu najmu będzie Wnioskodawca. Wysokość partycypacji Wnioskodawcy w czynszu za najem pojazdu określona będzie w Załączniku do umowy ramowej. Część czynszu, do której opłacania zobowiązany będzie uczestnik Programu, potrącana będzie comiesięcznie z pensji pracownika, na co ten wyraża zgodę w stosownym oświadczeniu będącym załącznikiem do Regulaminu Programu. Pozostałą kwotę czynszu opłaca za uczestnika Wnioskodawca. Wysokość partycypacji ustalona zostanie na podstawie załącznika do umowy ramowej.

Zapisy dotyczące partycypacji Wnioskodawcy i udziału uczestnika w opłacaniu czynszu znajdować się będą również w regulaminie wynagradzania obowiązującym u Wnioskodawcy.

Uczestnik będzie dysponował pojazdem do celów prywatnych z rocznym limitem kilometrów. Pojazd nie będzie stanowił własności Wnioskodawcy oraz nie będzie wykorzystywany do celów służbowych, więc nie będzie prowadzony rejestr kilometrów, a Wnioskodawca nie będzie wypłacał ryczałtu dla pracownika z tytułu korzystania z samochodu prywatnego do celów służbowych.

W związku z wprowadzeniem Programu dla Pracowników w regulaminie wynagradzania Wnioskodawcy znajdować się będą zapisy regulujące m.in. partycypację pracodawcy i pracownika w czynszu najmu, m.in. § 5 ust. 2 Regulaminu Programu: „Pracodawca współfinansuje płatność czynszu najmu na zasadach i w wysokościach określonych w Regulaminie i odpowiada solidarnie z Pracownikiem za terminową płatność czynszu najmu i ewentualnych opłat dodatkowych. Część płatności finansowana przez Pracownika jest potrącana przez Pracodawcę z wynagrodzenia Pracownika po uprzednim wyrażaniu przez niego zgody na potrącenie w formie oświadczenia, na co Pracownik wyraża zgodę podpisując stosowne oświadczenie”.

Z Programu będą mogli skorzystać wszyscy pracownicy, bez względu na zajmowane stanowisko, wynagrodzenie lub sytuację materialną (§ 3 ust. 1 Regulaminu Programu: „Uczestnictwo w programie jest dobrowolne i dostępne dla wszystkich osób spełniających warunki określone w regulaminie”). Analogiczne zapisy znajdować się będą w regulaminie wynagradzania.

Zapisy regulaminu wynagradzania za najem samochodów będą zawierać postanowienia m.in. o równym traktowaniu wszystkich pracowników, wolnym i równym dostępie do preferowanych klas pojazdów. Załącznik do Umowy ramowej zawierać będzie katalog dostępnych pojazdów, natomiast wysokość udziału Wnioskodawcy w czynszu najmu uzależniona będzie od zaszeregowania danego uczestnika u Wnioskodawcy.

Wyższy stopień zaszeregowania oznaczać będzie większy udział Wnioskodawcy w czynszu najmu. Wybór przez pracownika pojazdu z wyższej klasy niż przypisany do jego stanowiska będzie wiązał się ze zwiększeniem udziału pracownika w płatności czynszu najmu. Szczegółowe zestawienie stanowisk, wysokości dofinansowania Wnioskodawcy w płatności czynszu najmu określał będzie regulamin wynagradzania Wnioskodawcy.

Samochód, który użytkować będzie pracownik Wnioskodawcy, będzie do jego dyspozycji tak długo, jak pracownik spełniać będzie wymogi uczestnictwa w Programie, tj. będzie zatrudniony u Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę, wyrazi pisemną zgodę na uczestnictwo w Programie i zawrze umowę najmu pojazdu z wynajmującym. Okres użytkowania samochodu może być więc krótszy, niż okres obowiązywania ramowej umowy najmu. Zakres korzystania z samochodu nie będzie jednak w żaden sposób związany z obowiązkami pracownika wobec Wnioskodawcy. Decydujące znaczenie ma status pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Samochód najmowany w ramach programu będzie przeznaczony wyłącznie do użytku prywatnego pracownika. Z umowy o pracę czy regulaminu pracy nie będzie wynikał wobec pracownika żaden obowiązek związany z najmowanym samochodem.

Wnioskodawca wskazuje również, że pomiędzy wydatkami z tytułu programu motywacyjnego „Samochód dla pracownika” a zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy charakterystyczny dla programów benefitowych. Koszt, jaki Wnioskodawca ponosi partycypując w czynszu najmu samochodu, stanowi dla uczestników programu wydatek, którego rezultatem jest wzrost wydajności pracowników, lepsza atmosfera w pracy, większe zaangażowanie pracowników, zmniejszona fluktuacja pracownicza i przywiązanie pracownika do aktualnego pracodawcy. Wskazane elementy wpływają na zaangażowanie pracownika w pracę, co bezpośrednio przedkłada się na wzrost przychodu po stronie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy kwota opłacana przez Wnioskodawcę (udział Wnioskodawcy) z tytułu czynszu najmu samochodu (partycypacja pracodawcy w czynszu najmu) stanowi świadczenie pieniężne ponoszone przez pracodawcę za pracownika, od której Wnioskodawca zobowiązany jest pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, cześć czynszu opłacana przez Wnioskodawcę (partycypacja pracodawcy w czynszu najmu) stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i pracownik zobowiązany jest do uwzględnienia tego przychodu w swoim zeznaniu za dany rok podatkowy.

Wnioskodawca natomiast – jako płatnik zobowiązany jest do pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika – o czym stanowi art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy – wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy). Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych – ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b (art. 12 ust. 3tej ustawy).

Jednocześnie należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 2-2b oraz art. 12 ust. 1 tej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Ponadto warunkiem uznania, iż dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

W świetle powyższego, dla uznania świadczenia za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik musi świadczenie otrzymać, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i za jego zgodą, musi być korzystne dla pracownika, a uzyskana korzyść musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku w szczególności wynika, że Wnioskodawca zamierza wprowadzić w firmie program motywacyjny dla swoich pracowników. W związku z programem Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę ramową ze spółką z o.o. zajmującą się wynajmem samochodów osobowych. W ramach umowy u Wnioskodawcy uruchomiony zostanie program o roboczej nazwie „Samochód dla pracownika”, skierowany do pracowników Wnioskodawcy, umożliwiający pracownikom najem pojazdów od wynajmującego na warunkach preferencyjnych, którego zasady będą określone w umowie ramowej, Regulaminie Programu oraz regulaminie wynagradzania u Wnioskodawcy. Warunkiem uczestnictwa w Programie będzie zatrudnienie u Wnioskodawcy na umowę o pracę, pisemna zgoda pracownika na uczestnictwo w Programie oraz zawarcie umowy najmu pojazdu pracownika z wynajmującym. Pracownik Wnioskodawcy, który spełni te warunki, otrzyma status uczestnika, kartę uczestnictwa oraz możliwość wyboru samochodu z listy przedstawionej przez wynajmującego. Uczestnictwo w programie jest dobrowolne i dostępne dla wszystkich osób spełniających powyższe warunki. Lista pojazdów stanowić będzie Załącznik do umowy ramowej. Pracownik, będący uczestnikiem programu, zawierać będzie umowę najmu z wynajmującym, na podstawie której otrzyma do użytku prywatnego wybrany pojazd. Czynsz najmu dla pracownika będzie określony na warunkach preferencyjnych, wynikających z umowy ramowej pomiędzy Wnioskodawcą i wynajmującym. Płatnikiem czynszu najmu będzie Wnioskodawca. Wysokość partycypacji Wnioskodawcy w czynszu za najem pojazdu określona będzie w Załączniku do umowy ramowej. Część czynszu, do której opłacania zobowiązany będzie uczestnik Programu, potrącana będzie comiesięcznie z pensji pracownika, na co ten wyraża zgodę w stosownym oświadczeniu będącym załącznikiem do Regulaminu Programu. Pozostałą kwotę czynszu opłaca za uczestnika Wnioskodawca. Wysokość partycypacji ustalona zostanie na podstawie załącznika do umowy ramowej. Zapisy dotyczące partycypacji Wnioskodawcy i udziału uczestnika w opłacaniu czynszu znajdować się będą również w regulaminie wynagradzania obowiązującym u Wnioskodawcy. Uczestnik będzie dysponował pojazdem do celów prywatnych z rocznym limitem kilometrów. Pojazd nie będzie stanowił własności Wnioskodawcy oraz nie będzie wykorzystywany do celów służbowych, więc nie będzie prowadzony rejestr kilometrów, a Wnioskodawca nie będzie wypłacał ryczałtu dla pracownika z tytułu korzystania z samochodu prywatnego do celów służbowych. W związku z wprowadzeniem Programu dla Pracowników w regulaminie wynagradzania Wnioskodawcy znajdować się będą zapisy regulujące m.in. partycypację pracodawcy i pracownika w czynszu najmu, m.in. § 5 ust. 2 Regulaminu Programu: „Pracodawca współfinansuje płatność czynszu najmu na zasadach i w wysokościach określonych w Regulaminie i odpowiada solidarnie z Pracownikiem za terminową płatność czynszu najmu i ewentualnych opłat dodatkowych. Część płatności finansowana przez Pracownika jest potrącana przez Pracodawcę z wynagrodzenia Pracownika po uprzednim wyrażaniu przez niego zgody na potrącenie w formie oświadczenia, na co Pracownik wyraża zgodę podpisując stosowne oświadczenie”. Z Programu będą mogli skorzystać wszyscy pracownicy, bez względu na zajmowane stanowisko, wynagrodzenie lub sytuację materialną (§ 3 ust. 1 Regulaminu Programu: „Uczestnictwo w programie jest dobrowolne i dostępne dla wszystkich osób spełniających warunki określone w regulaminie”). Analogiczne zapisy znajdować się będą w regulaminie wynagradzania. Zapisy regulaminu wynagradzania za najem samochodów będą zawierać postanowienia m.in. o równym traktowaniu wszystkich pracowników, wolnym i równym dostępie do preferowanych klas pojazdów. Załącznik do Umowy ramowej zawierać będzie katalog dostępnych pojazdów, natomiast wysokość udziału Wnioskodawcy w czynszu najmu uzależniona będzie od zaszeregowania danego uczestnika u Wnioskodawcy. Wyższy stopień zaszeregowania oznaczać będzie większy udział Wnioskodawcy w czynszu najmu. Wybór przez pracownika pojazdu z wyższej klasy niż przypisany do jego stanowiska będzie wiązał się ze zwiększeniem udziału pracownika w płatności czynszu najmu. Szczegółowe zestawienie stanowisk, wysokości dofinansowania Wnioskodawcy w płatności czynszu najmu określał będzie regulamin wynagradzania Wnioskodawcy. Samochód, który użytkować będzie pracownik Wnioskodawcy, będzie do jego dyspozycji tak długo, jak pracownik spełniać będzie wymogi uczestnictwa w Programie, tj. będzie zatrudniony u Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę, wyrazi pisemną zgodę na uczestnictwo w Programie i zawrze umowę najmu pojazdu z wynajmującym. Okres użytkowania samochodu może być więc krótszy, niż okres obowiązywania ramowej umowy najmu. Zakres korzystania z samochodu nie będzie jednak w żaden sposób związany z obowiązkami pracownika wobec Wnioskodawcy, decydujące znaczenie ma status pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Samochód najmowany w ramach programu będzie przeznaczony wyłącznie do użytku prywatnego pracownika. Z umowy o pracę czy regulaminu pracy nie będzie wynikał wobec pracownika żaden obowiązek związany z najmowanym samochodem.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, iż w przypadku opłacania przez Wnioskodawcę za pracownika części czynszu najmu samochodu spełnione są warunki określone przez Trybunał Konstytucyjny. W konsekwencji, z chwilą otrzymania przez pracownika ww. świadczenia, tj. partycypacji pracodawcy w czynszu najmu samochodu – po stronie pracownika powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń kwalifikowany do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koniecznym jest zatem ustalenie przez Wnioskodawcę wartości tego świadczenia dla pracownika, który je otrzymał, a następnie uwzględnienie jego wartości dla potrzeb obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy. Przy czym wartość tę ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b w związku z art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy ciążą więc obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.