INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2013 r. (data wpływu 11 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej kosztów promocji projektów

• jest nieprawidłowe w części dotyczącej wynagrodzenia pracownika zajmującego się promocją,
• jest prawidłowe w części dotyczącej kosztów tablic informacyjnych, pamiątkowych, ogłoszeń prasowych, konferencji, itp., promujących projekt.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej kosztów promocji projektów.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawca współdziałał z Gminą w przygotowaniu wniosku oraz załączników do wniosku o dofinansowanie ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko Priorytet: VII Transport przyjazny środowisku Działanie: 7.3 Transport miejski w obszarach metropolitalnych projektu pn. „...”.

W tym celu Spółka zatrudniła na stanowisku Pełnomocnika projektu pracownika, który zajmował się m.in.:

• przygotowywaniem i opiniowaniem umów niezbędnych do zawarcia pomiędzy Gminą a Spółką,
• analizowaniem i opiniowaniem studium wykonalności projektu,
• przygotowywaniem danych do wniosku o dofinansowanie oraz załączników do wniosku,
• brał udział w tworzeniu i opracowywaniu szczegółowego harmonogramu projektu.

Wniosek o dofinansowanie został podpisany przez Gminę oraz złożony w jednostce wdrażającej program operacyjny w ostatnich dniach m-ca grudnia 2012 r.

Aktualnie Wnioskodawca realizuje, jako Podmiot Upoważniony do dokonywania wydatków, część zadań z nw. projektów finansowanych ze środków Unii Europejskiej:

• „I…”,

• „R…”.

Beneficjentem obu projektów jest Gmina.

Zgodnie z zawartymi umowami pomiędzy Gminą a Wnioskodawcą koszty promocji projektów w tym:

• wynagrodzenie pracownika zajmującego się promocją,
• tablic informacyjnych, pamiątkowych, ogłoszeń prasowych, konferencji, itp. promujących projekt
  
  ponosi Podmiot Upoważniony do dokonywania wydatków – Wnioskodawca.

Uzupełniając opis stanu faktycznego Jednostka podniosła, iż:

1. Ww. wydatki stanowią koszty kwalifikowane projektów.
2. Ww. wydatki ponosi Spółka.
3. Szczegółowe warunki, na podstawie których Spółka będzie otrzymywać dofinansowanie w związku z realizacją projektu reguluje umowa zawarta pomiędzy Gminą a Wnioskodawcą. Przedmiotem umowy jest:

• określenie zasad współpracy, w szczególności praw i obowiązków Stron w zakresie przygotowania, realizacji i rozliczania realizacji Projektów,
• upoważnienie Wnioskodawcy (zwanego też Podmiotem upoważnionym do dokonywania wydatków) przez Gminę do ponoszenia wydatków kwalifikowanych i niekwalifikowanych w ramach projektu (w tym również określonych w ww. pytaniach),
• ustalenie szczegółowych zasad realizacji projektu,
• określenie obowiązków Stron umowy,
• zasady rozliczeń finansowych między Stronami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki na wynagrodzenie pracownika zatrudnionego na stanowisku Pełnomocnika projektu, poniesione do dnia złożenia wniosku o dofinansowanie, stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i 4e, z zastrzeżeniem art. 16 ust.1 pkt 57) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a tym samym nie będą zwiększały wartości początkowej środków trwałych wytworzonych w ramach projektów...
2. Czy koszty promocji projektów, w tym:

• wynagrodzenie pracownika zajmującego się promocją,
• tablic informacyjnych, pamiątkowych, ogłoszeń prasowych, konferencji, itp., promujących projekt
  
  mogą zostać odniesione bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów Spółki...
  
  Pod pojęciem „bezpośrednio w ciężar kosztów” Jednostka rozumie możliwość zaliczenia wydatków na wynagrodzenia pracownika zajmującego się promocją projektów oraz wydatków na tablice informacyjne, pamiątkowe ogłoszenia prasowe, konferencje, itp. do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W niniejszej interpretacji dokonano oceny stanowiska Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 –

• wydatki na wynagrodzenie pracownika zajmującego się promocją projektów, stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 1 z związku z art. 15 ust. 4d i 4e z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g oraz 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym nie będą zwiększały wartości początkowej środków trwałych wytworzonych w ramach projektów,
• wydatki ponoszone na promocję projektów, takie jak tablice informacyjne, pamiątkowe, ogłoszenia prasowe, konferencje, itp. stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i 4e, a tym samym nie będą zwiększały wartości początkowej środków trwałych wytworzonych w ramach projektów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się jest nieprawidłowe w części dotyczącej wynagrodzenia pracownika zajmującego się promocją i za prawidłowe w części dotyczącej kosztów tablic informacyjnych, pamiątkowych, ogłoszeń prasowych, konferencji, itp., promujących projekt.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

W tym miejscu wskazać należy, iż moment potrącenia wydatków o charakterze pośrednim określony został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. W myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierają szczególne unormowania odnośnie potrącalności wynagrodzeń pracowników. I tak, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57. Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 4h ww. ustawy, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.), w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

• z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów,
• z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się unormowania art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej). Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty wynagrodzenia lub opłacenia narzutów, powyższe regulacje prawne odsyłają do art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4 - 9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g. Z treści natomiast art. 16 ust. 1 pkt 57a ww. ustawy wynika, iż do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Z unormowań tych wynika więc, że wynagrodzenia, ponoszone na rzecz pracownika mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, jednak pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Podobnie w przypadków „narzutów na te wynagrodzenia”.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. w punkcie 1 lit. b) wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wartość początkową środka trwałego – w razie jego wytworzenia we własnym zakresie – zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy podatkowej, ustala się według kosztu wytworzenia. Zgodnie z treścią art. 16g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się – wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W szczególności, do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:

• wartość – w cenie nabycia – rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, t.j. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały,
• wartość – w cenie nabycia – wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, t.j. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, t.j. przede wszystkim jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów sporządzenia dokumentacji przetargowej, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych,
• koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, t.j. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji.

Cytowana definicja ma charakter otwarty. Ustawodawca obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego – co do zasady – wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

W przypadku nabycia środka trwałego, za wartość początkową uważa się – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – cenę nabycia. Za cenę nabycia natomiast – stosownie do treści art. 16g ust. 3 ww. ustawy – uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Wskazać także należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza z kosztów podatkowych wydatki sfinansowane otrzymanym dofinansowaniem. I tak, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów np:

• odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy),
• wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52 i 53, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (art. 16 ust. 1 pkt 58 tej ustawy).

Zagadnieniem wstępnym dla rozstrzygnięcia kwalifikacji podatkowej poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków jest ocena charakteru związku ponoszonych wydatków z realizowaną inwestycją i odpowiednie zakwalifikowanie ich do kosztu wytworzenia środka trwałego (ewentualnie ceny nabycia środka trwałego), bądź też innych kosztów działalności Spółki.

Odnosząc powyższe do wydatków wskazanych przez Wnioskodawcę, tj. wydatków na:

1. wynagrodzenie pracownika zajmującego się promocją projektów,
2. tablice informacyjne, pamiątkowe, ogłoszenia prasowe, konferencje, itp., promujące projekt
   
   wyjaśnić należy, iż nie mogą one generować wartości początkowej środka trwałego. Wydatki te są związane z całokształtem działalności podatnika. Wpływają w sposób pośredni na przychody i mimo, iż związane jest z realizowaną inwestycją, związek ten jest daleki, a w konsekwencji nie mają wpływu na koszt jej wytworzenia (cenę nabycia).

Wyszczególnione przez Spółkę wydatki nie są elementem procesu inwestycyjnego. Wydatki te są związane m.in. z pozyskaniem i właściwą realizacją uzyskanego finansowania z bezzwrotnej pomocy. Wydatki te powinny – co do zasady – być odnoszone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, gdyż dotyczą one ogólnej działalności Spółki. Co prawda, opisane działania są konieczne dla celów uzyskania dofinansowania, które jest niezbędne dla realizacji inwestycji, jednakże stopień ich powiązania z samą inwestycją jest na tyle odległy, iż nie uzasadnia zwiększania kosztów wytworzenia środka trwałego.

Wydatki te powinny być potrącane:

1. na podstawie art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – wynagrodzenie pracownika zajmującego się promocją projektów,
2. na podstawie art. 15 ust. 4d w powiązaniu z ust. 4e tej ustawy – koszt tablic informacyjnych, pamiątkowych, ogłoszeń prasowych, konferencji, itp., promujących projekt.

Podkreślenia przy tym wymaga, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest podmiotem upoważnionym do dokonywania wydatków w ramach projektów finansowanych ze środków Unii Europejskiej. Wydatki, o których mowa w przedmiotowym wniosku stanowią koszty kwalifikowane projektu. Zatem, uwzględniając w kosztach podatkowych wydatki ponoszone w ramach realizowanego programu, należy mieć na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mocą którego wyłączeniu z kosztów podlegają wydatki i koszty bezpośrednio sfinansowane z dochodów (przychodów), o których mowa w m.in. art. 17 ust. 1 pkt 52 i 53 tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.