INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania dwóch metod rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów dla takich samych co do gatunku środków trwałych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania dwóch metod rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów dla takich samych co do gatunku środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Spółki jest najem i serwisowanie odzieży roboczej. Usługa ta polega na wynajmowaniu zakładom pracy szafek ubraniowych oraz odzieży roboczej wraz z usługą prania i naprawy.

W uzgodnionym cyklu czasowym spółka dostarcza firmom czyste, wyprasowane i naprawione ubrania robocze wykonane z tkanin o bardzo wysokich właściwościach użytkowych i wytrzymałościowych. Odzież i szafki podczas całego czasu trwania umowy są własnością spółki. Wyjątkiem od tej reguły jest zerwanie, wygaśnięcie umowy serwisowej, w wyniku czego kontrahent jest zobowiązany do wykupu odzieży będącej w jego użytkowaniu. Umowy zawierane są na czas określony jednak nie krótszy niż 3 lata; nieokreślony z możliwością ich rozwiązania z 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia dokonanym na koniec miesiąca kalendarzowego. Wypowiedzenie może być dokonanie po raz pierwszy po upływie 33 miesięcy od daty pierwszej dostawy odzieży roboczej.

Standardowe zużycie ubrań roboczych w większości przedsiębiorstw na stanowiskach robotniczych wynosi jedno ubranie robocze dla jednego pracownika na okres jednego roku. Firmy podpisując umowę ustalają zgodnie ze swoimi przepisami BHP jaką ilość ubrań w ciągu trwania umowy Spółka dostarczy pracownikowi. Kontrahenci wymagają aby ubrania w całym okresie trwania umowy były zdatne do użytku /tj. całe i czyste/. Zgodnie z postanowieniami podpisywanych umów o serwisowanie odzieży roboczej pracownicy otrzymują trzy ubrania. Jedno ubranie pracownik ma na sobie, drugie czyste jest w jego szafce, trzecie oddaje do prania i ewentualnej naprawy. Wymiana ubrań z brudnych na czyste następuje z reguły jeden raz w tygodniu. Umowy zawarte są na czas określony jednak nie krótszy niż trzy lata; nieokreślony z możliwością ich rozwiązania z 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia dokonanym na koniec miesiąca kalendarzowego, jednak wypowiedzenie może być dokonane po raz pierwszy po upływie 33 miesięcy od daty pierwszej dostawy odzieży roboczej. Jedynym wyjątkiem była umowa podpisana na jeden rok, jednak po upływie tego czasu została przedłużona na następne dwa lata. W umowach zawarte są ceny za serwisowanie poszczególnych sztuk odzieży za jeden miesiąc, np. za serwisowanie bluzy roboczej x zł, za serwisowanie spodni roboczych - x zł itp. Z tego tytułu zgodnie z umową Spółka otrzymuje comiesięczne przychody, jednak musi zakładać że nie będą one dłuższe niż 36 miesięcy.

W przypadku wygaśnięcia umowy lub jej rozwiązania firma ma obowiązek wykupienia używanej odzieży, którą otrzymała do serwisowania w okresie trwania umowy. Jak wynika z powyższego nie ma żadnej pewności, że firmy z którymi zawarto umowy na czas nieokreślony o serwisowanie odzieży roboczej umowy te przedłużą.

Zakupiona przez Spółkę odzież robocza była traktowana jako środek trwały na podstawie art. 16a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z tytułu zawartych umów z kontrahentami na podstawie wystawianych faktur co miesiąc Spółka otrzymuje przychody w wysokościach określonych w umowach. W związku z tym że w/w usługa jest na rynku na polskim usługą stosunkowo nową w ustawie w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych nie figurują ubrania robocze. Zakwalifikowano ubrania robocze do grupy KŚT 8 - (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie) i stosowano stawkę amortyzacyjną w wysokości 20% rocznie, tj. amortyzowane podatkowo w okresie 5 letnim. W 2006 zwrócono się do US o interpretację czy możliwa jest zmiana okresu amortyzacji z pięcioletniego na trzyletni.

Stanowisko Urzędu Skarbowego oraz Dyrektora Izby Skarbowej było następujące:

ujęcie w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem odzieży roboczej powinno nastąpić poprzez zaliczenie do kosztów odpisów amortyzacyjnych tych środków trwałych zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. w okresie 5 letnim lub poprzez zaliczenie bezpośrednio w koszty w oparciu o w/w art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka planuje od 01 stycznia 2009 r. zastosowanie dwóch różnych metod rozpoznawania kosztów podatkowych dla takich samych co do rodzaju/gatunku, lecz stanowiących odrębne środki trwałe przedmiotów tj.:

• jednorazowy odpis w koszty podatkowe (dla środków trwałych o wartości jednostkowej do 3.500zł)
• rozpoznanie kosztów podatkowych przez odpisy amortyzacyjne w okresie 5 lat
  
  

Przykład:

1. Spółka zawiera z dniem 01 stycznia 2009 r. kontrakt z Firmą A na dostawę i serwis odzieży na kwotę 100.000 zł. Ubrania traktujemy jako środki trwałe i amortyzujemy jednorazowo,
2. Spółka zawiera z dniem 01 stycznia 2009 r. kontrakt z Firmą B na dostawę i serwis odzieży na kwotę 100.000 zł . Ubrania traktujemy jako środki trwałe i amortyzujemy w ciągu 5 lat.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo pod względem podatkowym będzie ujęcie dwóch różnych metod rozpoznawania kosztów podatkowych dla takich samych co do gatunku środków trwałych...

Zdaniem Wnioskodawcy, równoczesne stosowanie dwóch różnych metod rozpoznawania kosztów podatkowych dla takich samych co do rodzaju/gatunku, lecz stanowiących odrębne środki trwałe przedmiotów, które posiadają unikalny numer identyfikacyjny tj. przyporządkowany danemu kontrahentowi w ewidencji środków trwałych nie jest sprzeczny z ustawą o CIT. Ustawa ta dopuszcza następujące metody uznania kosztów związanych z odzieżą za koszty uzyskania przychodów:

• jednorazowy odpis w koszty podatkowe (dla środków trwałych o wartości jednostkowej poniżej 3500 PLN) lub
• rozpoznanie kosztów podatkowych przez odpisy amortyzacyjne w okresie 5 lat.
  
  

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm. - oznaczonej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z art. 15 ust. 6 ustawy o pdop wynika, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy o pdop, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 tej ustawy).

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ustawy o pdop odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z wyżej powołanych unormowań prawnych wynika zatem, że podatnik nabywając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł., dla celów podatkowych może:

1. nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów (w miesiącu oddania ich do użytkowania – art. 16d ust. 1 ustawy o pdop),
2. zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
   a) dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do użytkowania albo w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3 ustawy o pdop), lub
   b) dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h – 16m (art. 16f ust. 3 ustawy o pdop).
   
   

Mając na względzie wyżej wymienione przepisy należy zwrócić uwagę także na przepis art. 9 ust. 1 ustawy o pdop zgodnie z którym, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym przepisie to ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Jak wynika z art. 4 ust. 1 tej ustawy jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy.

Stosownie do postanowień art. 5 ww. ustawy o rachunkowości przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych.

Przestrzeganie tych zasad daje bowiem gwarancję prowadzenia dokumentacji finansowej zapewniającej rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji finansowej podmiotu gospodarczego. Ustawa o rachunkowości dopuszcza możliwość zmiany stosownych rozwiązań na inne przewidziane ustawą od pierwszego dnia roku obrotowego (art. 8 ust. 2 tej ustawy).

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania należy stwierdzić, że przyjęte przez Spółkę zasady rachunkowości nie mogą przewidywać takiej sytuacji, w której takie same (co do gatunku) środki trwałe w tym samym okresie rozliczeniowym będą kwalifikowane raz jako podlegające amortyzacji progresywnej, następnie jako podlegające amortyzacji jednorazowej. Spółka może, zgodnie z powołanymi wcześniej przepisami prawa stosować jednorazową amortyzację, przy spełnieniu przewidzianych w przepisach warunków, jednakże zasada ta winna być stosowana jednakowo do wszystkich środków trwałych takich samych co do gatunku nabytych w tym samym roku. Jeżeli zatem w przyjętych zasadach rachunkowości zostanie zawarte postanowienie, że odzież robocza, której najem jest przedmiotem działalności Spółki, będzie np. amortyzowana jednorazowo zasada ta winna być stosowana do całej zakupionej w tym okresie rozliczeniowym odzieży.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku z dnia 11 grudnia 2008 r. jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do przytoczonych przez Spółkę interpretacji Urzędu Skarbowego i Dyrektora Izby Skarbowej należy zauważyć, iż powoływana przez Spółkę interpretacja organów podatkowych nie stanowi powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydawana jest w określonym stanie faktycznym a ponadto powołane w stanowisku jej fragmenty nie są sprzeczne z niniejszą interpretacją.

Do wniosku Spółka dołączyła w formie załącznika opinię firmy prawniczej. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.