2019.05.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.125.2019.2.JK
z 9 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę na podstawie faktury bonusów pieniężnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2019 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę na podstawie faktury bonusów pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” albo „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Pozostaje czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Spółka pozostaje autoryzowanym dealerem pojazdów samochodowych. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie sprzedaż ww. samochodów, ale Spółka również świadczy usługi w zakresie serwisu pojazdów samochodowych.

Wnioskodawca jako autoryzowany dealer pojazdów określonej marki, zajmuje się sprzedażą pojazdów do różnego rodzaju podmiotów. W rzeczywistości gospodarczej będą zdarzały się sytuacje, w których do Spółki będzie zgłaszał się klient będący osobą fizyczną, jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej albo osobą prawną (dalej: „Klient”). Klient będzie dokonywał wyboru pojazdu, a następnie zamówi pojazd. Przed zamówieniem pojazdu dookreśli wszelkie parametry oraz specyfikację pojazdu. Formą finansowania zakupu może być leasing operacyjny. W takim przypadku bezpośrednim nabywcą pojazdu będzie Finansujący, a Klient będzie Korzystającym z pojazdu.

Klient będzie uzyskiwał kontakt do Spółki od osoby trzeciej (dalej: „Beneficjent”). Beneficjent będzie przekazywał Klientowi dane kontaktowe do Spółki umożliwiające dokonanie transakcji pomiędzy ww. podmiotami. Niejednokrotnie będzie się zdarzało, że Beneficjent będzie prowadził dialog handlowy, dokonywał uzgodnień szczegółów transakcji, pobierał od Spółki ofertę oraz przedstawiał ją Klientowi. To czynności wykonywane przez Beneficjenta będą umożliwiały zawarcie sprzedaży konkretnego pojazdu pomiędzy Klientem a Spółką (czasami z udziałem Finansującego).

Z uwagi na zawarcie umowy sprzedaży pojazdu Wnioskodawca będzie wystawiał na rzecz Klienta albo Finansującego fakturę VAT na wartość pojazdu wynikającą z cennika obowiązującego na dzień dokonywania transakcji.

Czynności wykonywane przez Beneficjenta nie będą dokonywane na zlecenie Spółki. Jednakże z uwagi na okoliczność, że dzięki czynnościom wykonywanym przez Beneficjenta dojdzie do zawarcia transakcji pomiędzy Klientem a Spółką (ewentualnie z udziałem Finansującego), Spółka rozważa udzielenie bonusu pieniężnego na rzecz Beneficjenta. Wysokość bonusu pieniężnego będzie indywidualnie ustalona dla każdej transakcji. Wysokość bonusu pieniężnego udzielonego Beneficjentowi może wynikać z różnych okoliczności, np. ilości zamówionych pojazdów, sposobu i terminowości zapłaty należności na rzecz Spółki, promocji organizowanych przez importera pojazdów oraz stosowanych przez niego polityk handlowych. Bonus pieniężny będzie zatem ustalany w granicach rabatów, które są dopuszczalne na podstawie stosowanych w Spółce polityk handlowych. Cena sprzedaży pojazdu na rzecz Klienta (Finansującego) pomniejszona o udzielony bonus pieniężny musi zapewniać odpowiedni poziom opłacalności dokonywania transakcji. Warunki udzielania bonusu pieniężnego zostaną zawarte każdorazowo w porozumieniu/umowie (dalej: „Umowa”) zawartej pomiędzy Spółką a Beneficjentem. Warunki przyznanego Spółce bonusu mogą się różnić w zależności od rodzaju pojazdu samochodowego i innych okoliczności, o których będzie mowa w umowie. Spółka oraz Beneficjent będą w stanie zindywidualizować transakcję, od której ma zostać udzielony bonus na podstawie numerów VIN pojazdów sprzedanych na rzecz Klienta bądź Finansującego.

Celem udzielenia bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjenta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zdaniem Spółki, udzielanie bonusów odniesie pozytywny skutek – Beneficjent będzie uzyskiwał korzyść z polecania towarów oferowanych przez Spółkę. Tym samym udzielanie bonusów ma na celu zwiększenie obrotów Spółki z tytułu sprzedaży pojazdów.

Jak wynika z powyżej opisanego opisu zdarzenia przyszłego bonus pieniężny będzie otrzymywał od Wnioskodawcy Beneficjent, a nie Klient. Beneficjent nie będzie świadczył usług pośrednictwa na rzecz Spółki. Nie będzie on zobowiązany do świadczenia usług na rzecz Spółki. W przypadku, gdy znajdzie Klienta (albo Klient się do niego zgłosi) będzie on działał w imieniu tego Klienta. W tym zakresie będzie reprezentował Klienta. W jego imieniu będzie prowadził negocjacje. Jednak wynegocjowany „rabat” na pojazd będzie stanowił bonus pieniężny wypłacany Beneficjentowi, a nie Klientowi. W konsekwencji Beneficjent otrzyma korzyść z tytułu wynegocjowanych warunków transakcji. Bonus pieniężny będzie przyznawany w granicach rabatów, które są dopuszczalne na podstawie stosowanych w Spółce polityk handlowych. Natomiast cena pomiędzy Spółką a Klientem (Finansującym) zostanie określona na podstawie cennika obowiązującego w Spółce.

W ramach uzgodnień z Klientem Beneficjent może być przez niego upoważniony do negocjowania warunków umowy. Negocjowanie będzie polegało na prowadzeniu rozmów dotyczących ustalenia ostatecznych warunków sprzedaży (przedmiot sprzedaży, ilość, cena, specyfikacja, wyposażenie etc.). Beneficjent nie będzie przez Spółkę upoważniony np. do negocjowania ceny zakupu pojazdu do Klienta, udzielenia rabatów, uzgodnienia terminu odbioru pojazdu itp. To Spółka we własnym imieniu będzie dokonywała powyższych czynności i przekazywała swoje stanowisko Klientowi albo Beneficjentowi, który będzie mógł działać w imieniu Klienta.

Na podstawie zawartego porozumienia (umowy) Strony uzgodnią, że w przypadku gdy transakcja dojdzie do skutku dzięki działaniom prowadzonym przez Beneficjenta, to Spółka wypłaci mu bonus pieniężny. Beneficjent będzie więc uprawniony do wykonywania czynności z własnej inicjatywy, natomiast Spółka w przypadku spełnienia warunków do wypłaty bonusu pieniężnego (zawarcie transakcji z Klientem lub Finansującym) będzie zobowiązana do wypłaty bonusu pieniężnego.

Przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy sytuacji, w których Beneficjent, Klient i Finansujący nie będą podmiotami powiązanymi z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatek w postaci bonusu pieniężnego wypłacanego na podstawie faktury VAT wystawianej przez Beneficjenta będzie uprawniał Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów?

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pytaniu nr 3 w dacie poniesienia tych kosztów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w postaci bonusu pieniężnego wypłacanego na podstawie faktury VAT wystawianej przez Beneficjenta będzie uprawniał Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W ustawie pojęcia „bonifikata” i „skonto” nie są zdefiniowane. W odczytaniu znaczenia przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy należy kierować się więc ich powszechnym znaczeniem. Przyjmując za „Uniwersalnym słownikiem języka polskiego” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) „bonifikata” – to „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych: opust, rabat”. Przez bonifikatę należy więc rozumieć pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru lub usługi. Bonifikata jest udzielana wówczas, gdy wystąpią okoliczności uzasadniające obniżenie ustalonej wcześniej ceny, których nie można było przewidzieć w momencie zawierania umowy sprzedaży (np. udzielenie długoletnim kontrahentom bonifikaty wyrażonej procentowo lub kwotowo w stosunku do określonej wartości zakupów w przeciągu jakiegoś ustalonego okresu czasu). Natomiast w przypadku, jeżeli okoliczności wpływające na zmniejszenie ceny są znane stronom przed zawarciem umowy sprzedaży, to powinny znaleźć odzwierciedlenie w cenie określonej w tej umowie.

Zgodnie z internetowym „Słownikiem języka polskiego” Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. „rabat” to „obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę; też: ta kwota”. W świetle powyższego rabat finansowy polega na pomniejszeniu ustalonej wcześniej ceny towaru lub usługi. Natomiast „bonus” to „dodatkowe wynagrodzenie; nagroda; premia”.

Wartość rabatu obniża kwotę należną zbywcy danego towaru, w konsekwencji czego obniża więc określony przychód u zbywcy tego towaru. Innymi słowy, konsekwencją udzielenia rabatu jest konieczność wystawienia stosownej faktury korygującej oraz skorygowania przychodów dotyczących tej sprzedaży przez zbywcę towarów i kosztów uzyskania przychodów przez kupującego.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazać należy, że wszelkiego rodzaju bonifikaty, skonta lub rabaty w znaczeniu art. 12 ust. 3 updop odnoszą się tylko do relacji z bezpośrednim kontrahentem podatnika (powodują obniżenie ustalonej uprzednio ceny).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że bonus pieniężny (rabat pośredni) zostanie udzielony Klientowi, a więc podmiotowi niebędącemu bezpośrednim kontrahentem Spółki. Spółka będzie dokonywała bowiem dostaw na rzecz Klienta albo Finansującego, a nie Beneficjenta. Wnioskodawca nie będzie wystawiał faktur VAT podmiotowi uzyskującemu bonus pieniężny. Będą one wystawiane na rzecz Klienta albo Finansującego. Z uwagi na świadczenie usług przez Beneficjenta (por. powyżej), Beneficjent będzie wystawiał faktury VAT z tytułu wykonywanych świadczeń na rzecz Spółki. Na podstawie wystawianych faktur VAT Spółka będzie dokonywała wypłaty bonusu pieniężnego – wynagrodzenia. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie może znaleźć zastosowania przepis art. 12 ust. 3 updop.

W związku z powyższym wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Jak wynika z wskazanego uregulowania updop nie zawiera zamkniętego katalogu wydatków, które mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Należy również wyjaśnić, że pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków dotyczących bonusów pieniężnych wypłacanych z uwagi na wielkości zakupionych usług lub inne okoliczności, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, należy mieć zawsze na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania poniesionych wydatków na wypłatę Beneficjentowi bonusu pieniężnego, za koszty podatkowe jest niewymienienie wydatku w art. 16 ust. 1 updop, a następnie ustalenie związku przyczynowego, jak i ekonomicznego pomiędzy ich uregulowaniem a przychodami, jakie Wnioskodawca osiąga lub ma szansę osiągnąć, wydatkując środki pieniężne na dany cel.

Koszty ponoszone przez podatnika należy bowiem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Celem udzielenia bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjenta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zdaniem Spółki udzielanie bonusów – wypłacanie wynagrodzenia za świadczone usługi odniesie pozytywny skutek – Beneficjent będzie uzyskiwał korzyść z polecania towarów oferowanych przez Spółkę. Tym samym udzielanie bonusów ma na celu zwiększenie obrotów Spółki z tytułu sprzedaży pojazdów.

Udzielenie bonusu pieniężnego zostanie należycie udokumentowane. Beneficjent jako podmiot świadczący usługę wystawi fakturę VAT Spółce.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatek w postaci bonusu pieniężnego wypłacanego na podstawie faktury VAT wystawianej przez Beneficjenta będzie uprawniał Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów.

Ustawodawca w updop dokonał rozróżnienia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami oraz innych niż bezpośrednio związane z przychodami, czyli tzw. kosztów pośrednich, określając moment, w jakim powinny być potrącane. Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop koszty bezpośrednie powinny być – co do zasady – rozliczane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e updop).

W ocenie Spółki, bonusy pieniężne będą stanowiły pośrednie koszty uzyskania przychodów. Brak jest bowiem bezpośredniej zależności pomiędzy udzielanymi bonusami pieniężnymi a konkretnymi przychodami osiąganymi przez Spółkę. Mając na względzie powyższe, zdaniem Spółki, wypłacane na rzecz Beneficjentów bonusy pieniężne należy zakwalifikować do kosztów pośrednich, potrącalnych w kwocie netto w dacie ich poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych Spółki (zgodnie z art. 15 ust. 4e updop).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w analogicznych zdarzeniach przyszłych, tj. w interpretacjach indywidualnych z 2 listopada 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.333.2018.4.AW oraz z 2 listopada 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.334.2018.4.AW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ zauważa, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie ustalenia, czy wydatek w postaci bonusu pieniężnego wypłacanego na podstawie faktury VAT wystawianej przez Beneficjenta będzie uprawniał Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku numerem 3) oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku numerem 4).

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii czy Beneficjent będzie lub nie będzie świadczył usługi na rzecz Wnioskodawcy oraz kwestii nazwania przez Wnioskodawcę wypłaconej na rzecz Beneficjenta kwoty „bonusem pośrednim” lub „rabatem pośrednim”, ponieważ kwestie te nie mają wpływu na ocenę przedstawionego zdarzenia przyszłego pod kątem zastosowania wskazanych przez Wnioskodawcę przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: „updop”) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Kwestię potrącalności wydatków regulują przepisy art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e updop. Jak stanowi art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle art. 15 ust. 4e updop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako autoryzowany dealer pojazdów określonych marek zajmuje się sprzedażą pojazdów do różnego rodzaju podmiotów: osób fizycznych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej albo osób prawnych (dalej: „Klient”), które będą dokonywały wyboru pojazdu, a następnie zamówią pojazd. Przed zamówieniem pojazdu Klient dookreśli wszelkie parametry oraz specyfikację pojazdu. Formą finansowania zakupu pojazdu może być leasing operacyjny. W takim przypadku bezpośrednim nabywcą pojazdu będzie Finansujący, a Klient będzie Korzystającym z pojazdu. Klient będzie uzyskiwał kontakt do Spółki od osoby trzeciej (dalej: „Beneficjent”). Beneficjent będzie przekazywał Klientowi dane kontaktowe do Spółki umożliwiające dokonanie transakcji pomiędzy ww. podmiotami. Niejednokrotnie będzie się zdarzało, że Beneficjent będzie prowadził dialog handlowy, dokonywał uzgodnień szczegółów transakcji, pobierał od Spółki ofertę oraz przedstawiał ją Klientowi. To czynności wykonywane przez Beneficjenta będą umożliwiały zawarcie sprzedaży konkretnego pojazdu pomiędzy Klientem a Spółką (czasami z udziałem Finansującego). Z uwagi na zawarcie umowy sprzedaży pojazdu Wnioskodawca będzie wystawiał na rzecz Klienta albo Finansującego fakturę VAT na wartość pojazdu wynikającą z cennika obowiązującego na dzień dokonywania transakcji. Czynności wykonywane przez Beneficjenta nie będą dokonywane na zlecenie Spółki. Z uwagi na okoliczność, że dzięki czynnościom wykonywanym przez Beneficjenta dojdzie do zawarcia transakcji pomiędzy Klientem a Spółką (ewentualnie z udziałem Finansującego), Spółka rozważa udzielenie bonusu pieniężnego na rzecz Beneficjenta. Pomiędzy Spółką a Beneficjentem nie będzie dochodziło bezpośrednio do transakcji sprzedaży pojazdów. Celem udzielenia bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjenta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę na podstawie faktury wystawionej przez Beneficjenta bonusów pieniężnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wydatki w postaci bonusów pieniężnych poniesione przez Spółkę w związku z ich wypłatą na podstawie faktury VAT na rzecz Beneficjenta, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki. Wnioskodawca wskazał, że udzielanie bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjenta ma na celu generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. W konsekwencji wskazane przez Wnioskodawcę w treści wniosku wydatki zostaną poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ponieważ będą zapewniać zwiększenie obrotów Spółki z tytułu sprzedaży pojazdów. Należy również zauważyć, że ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika wydatków, na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie. Ponadto wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Odnosząc opisane zdarzenie do powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę dotyczące wypłacanego przez nią na rzecz Beneficjenta bonusu pieniężnego należy kwalifikować do kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przez Spółkę przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania. Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty „pośrednie”) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Wobec powyższego bonus pieniężny wypłacany Beneficjentowi przez Spółkę na podstawie uregulowań wynikających z art. 15 ust. 4d updop należy uznać dla celów podatkowych za koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Wydatek ten, jako tzw. koszt pośredni, zgodnie z art. 15 ust. 4d updop powinien być potrącony w dacie jego poniesienia.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1-2 zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin