Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.333.2018.4.AW
z 2 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z 17 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia, czy wypłata bonusu pieniężnego na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku numerem 5) oraz
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku numerem 6)

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia, czy wypłata bonusu pieniężnego na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku numerem 5) oraz
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku numerem 6).
  
  

Wniosek został uzupełniony pismem z 17 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 3 października 2018 r. znak 0112-KDIL1-3.4012.527.2018.2.PR, 0111-KDIB1-2.4010.333.2018.3.AW.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Pozostaje czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca” albo „Spółka”). Spółka pozostaje autoryzowanym dealerem samochodów określonej marki. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie sprzedaż ww. samochodów, ale Spółka również świadczy usługi w zakresie serwisu pojazdów samochodowych.

Wnioskodawca jako autoryzowany dealer pojazdów określonej marki zajmuje się sprzedażą pojazdów do różnego rodzaju podmiotów. W rzeczywistości gospodarczej będą zdarzały się sytuacje, w których do Spółki będzie zgłaszał się klient będący osobą fizyczną, jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej albo osobą prawną (zwany dalej: „Klientem”). Klient będzie dokonywał wyboru pojazdu, a następnie zamówi pojazd. Przed zamówieniem pojazdu dookreśli wszelkie parametry oraz specyfikację pojazdu. Formą finansowania zakupu pojazdu może być leasing operacyjny. W takim przypadku bezpośrednim nabywcą pojazdu będzie Finansujący, a Klient będzie Korzystającym z pojazdu.

Klient będzie uzyskiwał kontakt do Spółki od osoby trzeciej (zwanej dalej: „Beneficjentem”). Beneficjent będzie przekazywał Klientowi dane kontaktowe do Spółki umożliwiające dokonanie transakcji pomiędzy ww. podmiotami. Niejednokrotnie będzie się zdarzało, że Beneficjent będzie prowadził dialog handlowy, dokonywał uzgodnień szczegółów transakcji, pobierał od Spółki ofertę oraz przedstawiał ją Klientowi. To czynności wykonywane przez Beneficjenta będą umożliwiały zawarcie sprzedaży konkretnego pojazdu pomiędzy Klientem a Spółką (czasami z udziałem Finansującego).

Z uwagi na zawarcie umowy sprzedaży pojazdu Wnioskodawca będzie wystawiał na rzecz Klienta albo Finansującego fakturę VAT na wartość pojazdu wynikającą z cennika obowiązującego na dzień dokonywania transakcji.

Czynności wykonywane przez Beneficjenta nie będą dokonywane na zlecenie Spółki. Jednakże z uwagi na okoliczność, że dzięki czynnościom wykonywanym przez Beneficjenta dojdzie do zawarcia transakcji pomiędzy Klientem a Spółką (ewentualnie z udziałem Finansującego), Spółka rozważa udzielenie bonusu pieniężnego na rzecz Beneficjenta. Wysokość bonusu pieniężnego będzie indywidualnie ustalona dla każdej transakcji. Wysokość bonusu pieniężnego udzielonego Beneficjentowi może wynikać z różnych okoliczności, np. ilości zamówionych pojazdów, sposobu i terminowości zapłaty należności na rzecz Spółki, promocji organizowanych przez importera pojazdów oraz stosowanych przez niego polityk handlowych. Bonus pieniężny będzie zatem ustalany w granicach rabatów, które są dopuszczalne na podstawie stosowanych w Spółce polityk handlowych. Cena sprzedaży pojazdu na rzecz Klienta (Finansującego) pomniejszona o udzielony bonus pieniężny musi zapewniać odpowiedni poziom opłacalności dokonywania transakcji. Warunki udzielania bonusu pieniężnego zostaną zawarte każdorazowo w porozumieniu/umowie (dalej jako: umowa) zawartej pomiędzy Spółką a Beneficjentem. Warunki przyznanego Spółce bonusu mogą się różnić w zależności od rodzaju pojazdu samochodowego i innych okoliczności, o których będzie mowa w umowie. Spółka oraz Beneficjent będą w stanie zindywidualizować transakcję, od której ma zostać udzielony bonus na podstawie numerów VIN pojazdów sprzedanych na rzecz Klienta bądź Finansującego.

Celem udzielenia bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjenta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zdaniem Spółki, udzielanie bonusów odniesie pozytywny skutek – Beneficjent będzie uzyskiwał korzyść z polecania towarów oferowanych przez Spółkę. Tym samym udzielanie bonusów ma na celu zwiększenie obrotów Spółki z tytułu sprzedaży pojazdów.

Ponieważ pomiędzy Spółką a Beneficjentem nie będzie dochodziło bezpośrednio do transakcji sprzedaży pojazdów, to brak będzie faktury VAT pomiędzy nimi i tym samym bonus pieniężny dokumentowany będzie notą księgową. Beneficjent nie będzie również świadczył usług na rzecz Spółki. Zawarta pomiędzy nimi umowa nie będzie nakładała na Beneficjenta obowiązku wykonywania określonych świadczeń (usług) na rzecz Spółki. Udzielony bonus pieniężny będzie miał wpływ na cenę transakcji, ponieważ będzie uzależniony od warunków dokonania określonej transakcji oraz będzie ściśle powiązany z transakcją dokonaną pomiędzy Spółką a Klientem (Finansującym). W konsekwencji nie występują również podstawy prawne do wystawienia faktury korygującej przez Spółkę na rzecz Beneficjenta. Zmianie nie ulegnie cena transakcji pomiędzy Klientem (Finansującym) a Wnioskodawcą, dlatego nie zajdą również przesłanki do wystawienia faktury korygującej na rzecz Klienta (Finansującego).

Przekazanie przez Spółkę bonusu pieniężnego na rzecz Klienta zostanie udokumentowane notą księgową – notą uznaniową wystawioną przez Spółkę albo notą obciążeniową wystawioną przez Beneficjenta (dalej łącznie zwane: „notą księgową”). Na podstawie wystawionej noty księgowej zostanie wypłacony Beneficjentowi bonus pieniężny. Nota księgowa będzie wystawiona zgodnie z wymogami dla dowodów księgowych, tj. zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Spółka będzie posiadała dokumenty, z których wynikać będzie data udzielenia bonusu pieniężnego.

Jak wynika z powyżej opisanych okoliczności, przyznanie bonusu pieniężnego będzie wynikało ze spełnienia przesłanek ustalonych w umowie zawartej pomiędzy Spółką a Beneficjentem.

Przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy sytuacji, w których Beneficjent, Klient i Finansujący nie będą podmiotami powiązanymi z Wnioskodawcą.

W odpowiedzi na wezwanie w piśmie uzupełniającym z dnia 17 października 2018 r. Spółka ponadto wskazała, że:

1. Bonus pieniężny opisany w zdarzeniu przyszłym będzie otrzymywał od Wnioskodawcy Beneficjent, a nie Klient.
2. Beneficjent nie będzie świadczył usług pośrednictwa na rzecz Spółki. Nie będzie on zobowiązany do świadczenia usług na rzecz Spółki. W przypadku, gdy znajdzie Klienta (albo Klient się do niego zgłosi) będzie on działał w imieniu tego Klienta. W tym zakresie będzie reprezentował Klienta. W jego imieniu będzie prowadził negocjacje. Jednak wynegocjowany „rabat” na pojazd będzie stanowił bonus pieniężny wypłacany Beneficjentowi, a nie Klientowi. W konsekwencji Beneficjent otrzyma korzyść z tytułu wynegocjowanych warunków transakcji, a nie wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług pośrednictwa lub innych usług. Bonus pieniężny będzie przyznawany w granicach rabatów, które są dopuszczalne na podstawie stosowanych w Spółce polityk handlowych. Natomiast cena pomiędzy Spółką a Klientem (Finansującym) zostanie określona na podstawie cennika obowiązującego w Spółce.
3. Beneficjent będzie działał z własnej inicjatywy, ewentualnie z inicjatywy i zlecenia Klienta. Beneficjent nie będzie działał na zlecenie Spółki i nie będzie działał z inicjatywy Spółki.
4. W ramach uzgodnień z Klientem Beneficjent może być przez niego upoważniony do negocjowania warunków umowy. Negocjowanie będzie polegało na prowadzeniu rozmów dotyczących ustalenia ostatecznych warunków sprzedaży (przedmiot sprzedaży, ilość, cena, specyfikacja, wyposażenie etc.).
5. Beneficjent nie będzie przez Spółkę upoważniony np. do negocjowania ceny zakupu pojazdu dla Klienta, udzielenia rabatów, uzgodnienia terminu odbioru pojazdu itp. To Spółka we własnym imieniu będzie dokonywała powyższych czynności i przekazywała swoje stanowisko Klientowi albo Beneficjentowi, który będzie mógł działać w imieniu Klienta.
6. Na podstawie zawartego porozumienia (umowy) Strony uzgodnią, że w przypadku, gdy transakcja dojdzie do skutku dzięki działaniom prowadzonym przez Beneficjenta, to Spółka wypłaci mu bonus pieniężny. Beneficjent będzie więc uprawniony do wykonywania czynności z własnej inicjatywy, natomiast Spółka w przypadku spełnienia warunków do wypłaty bonusu pieniężnego (zawarcie transakcji z Klientem lub Finansującym) będzie zobowiązana do wypłaty bonusu pieniężnego.
7. Wysokość bonusu pieniężnego będzie indywidualnie ustalona dla każdej transakcji. Wysokość bonusu pieniężnego udzielonego Beneficjentowi może wynikać z różnych okoliczności, np. ilości zamówionych pojazdów, sposobu i terminowości zapłaty należności na rzecz Spółki, promocji organizowanych przez importera pojazdów oraz stosowanych przez niego polityk handlowych. Bonus pieniężny będzie zatem ustalany w granicach rabatów, które są dopuszczalne na podstawie stosowanych w Spółce polityk handlowych. Udzielenie bonusu pieniężnego będzie uwarunkowane aktualnymi politykami handlowymi. Klient (Finansujący) nabędzie pojazdy po cenach cennikowych bez uwzględnienia rabatów. A bonus pieniężny zostanie udzielony Beneficjentowi. Beneficjent uzyska bonus pieniężny z tytułu zawarcia transakcji pomiędzy Spółką a Klientem (Finansującym).
8. Beneficjent będzie przekazywał Klientowi dane kontaktowe do Spółki, prowadził dialog handlowy, dokonywał uzgodnień szczegółów transakcji, pobierał od Spółki ofertę oraz przedstawiał ją Klientowi na podstawie uzgodnień z Klientem. Do tych czynności nie będzie upoważniony przez Spółkę.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wypłata bonusu pieniężnego na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku numerem 5)?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pytaniu nr 5 w dacie poniesienia tych kosztów (pytanie oznaczone we wniosku numerem 6)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata bonusu pieniężnego na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w dacie poniesienia tego kosztu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej u.p.d.o.p.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W ustawie pojęcia „bonifikata” i „skonto” nie są zdefiniowane. W odczytaniu znaczenia przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy należy kierować się więc ich powszechnym znaczeniem. Przyjmując za „Uniwersalnym słownikiem języka polskiego” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) „bonifikata” – to „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych: opust, rabat”. Przez bonifikatę należy więc rozumieć pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru lub usługi. Bonifikata jest udzielana wówczas, gdy wystąpią okoliczności uzasadniające obniżenie ustalonej wcześniej ceny, których nie można było przewidzieć w momencie zawierania umowy sprzedaży (np. udzielenie długoletnim kontrahentom bonifikaty wyrażonej procentowo lub kwotowo w stosunku do określonej wartości zakupów w przeciągu jakiegoś ustalonego okresu czasu). Natomiast w przypadku, jeżeli okoliczności wpływające na zmniejszenie ceny są znane stronom przed zawarciem umowy sprzedaży, to powinny znaleźć odzwierciedlenie w cenie określonej w tej umowie.

Zgodnie z internetowym „Słownikiem języka polskiego” Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. „rabat” to „obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę; też: ta kwota”. W świetle powyższego rabat finansowy polega na pomniejszeniu ustalonej wcześniej ceny towaru lub usługi. Natomiast „bonus” to „dodatkowe wynagrodzenie; nagroda; premia”.

Wartość rabatu obniża kwotę należną zbywcy danego towaru, w konsekwencji czego obniża więc określony przychód u zbywcy tego towaru. Innymi słowy, konsekwencją udzielenia rabatu jest konieczność wystawienia stosownej faktury korygującej oraz skorygowania przychodów dotyczących tej sprzedaży przez zbywcę towarów i kosztów uzyskania przychodów przez kupującego.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazać należy, że wszelkiego rodzaju bonifikaty, skonta lub rabaty w znaczeniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszą się tylko do relacji z bezpośrednim kontrahentem podatnika (powodują obniżenie ustalonej uprzednio ceny).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że bonus pieniężny zostanie udzielony Beneficjentowi, a więc podmiotowi niebędącemu bezpośrednim kontrahentem Spółki. Spółka będzie dokonywała bowiem dostaw na rzecz Klienta albo Finansującego, a nie Beneficjenta. Wnioskodawca nie będzie wystawiał faktur VAT podmiotowi uzyskującemu bonus pieniężny. Będą one wystawiane na rzecz Klienta albo Finansującego. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie może znaleźć zastosowania przepis art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.

W związku z powyższym wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Jak wynika z wskazanego uregulowania u.p.d.o.p. nie zawiera zamkniętego katalogu wydatków, które mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Należy również wyjaśnić, że pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków dotyczących bonusów pieniężnych wypłacanych z uwagi na wielkości zakupionych usług lub inne okoliczności, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, należy mieć zawsze na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania poniesionych wydatków na wypłatę Beneficjentowi bonusu pieniężnego, za koszty podatkowe jest niewymienienie wydatku w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., a następnie ustalenie związku przyczynowego, jak i ekonomicznego pomiędzy ich uregulowaniem a przychodami, jakie Wnioskodawca osiąga lub ma szansę osiągnąć, wydatkując środki pieniężne na dany cel.

Koszty ponoszone przez podatnika należy bowiem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Celem udzielenia bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjenta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zdaniem Spółki udzielanie bonusów odniesie pozytywny skutek – Beneficjent będzie uzyskiwał korzyść z polecania towarów oferowanych przez Spółkę. Tym samym udzielanie bonusów ma na celu zwiększenie obrotów Spółki z tytułu sprzedaży pojazdów.

Udzielenie bonusu pieniężnego zostanie należycie udokumentowane. Noty księgowe będą wystawiane zgodnie z wymogami dla dowodów księgowych, tj. zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z wypłatą bonusu pieniężnego na rzecz Beneficjenta, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów .

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 10 października 2010 r., ITPB3/4510-426/16-1/JG.

Ustawodawca w u.p.d.o.p. dokonał rozróżnienia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami oraz innych niż bezpośrednio związane z przychodami, czyli tzw. kosztów pośrednich, określając moment, w jakim powinny być potrącane. Zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. koszty bezpośrednie powinny być – co do zasady – rozliczane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.).

W ocenie Spółki, bonusy pieniężne będą stanowiły pośrednie koszty uzyskania przychodów. Brak jest bowiem bezpośredniej zależności pomiędzy udzielanymi bonusami pieniężnymi a konkretnymi przychodami osiąganymi przez Spółkę. Mając na względzie powyższe, zdaniem Spółki, wypłacane na rzecz Beneficjentów bonusy pieniężne należy zakwalifikować do kosztów pośrednich, potrącalnych w kwocie netto w dacie ich poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych Spółki (zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w analogicznych stanach faktycznych (por. interpretacja indywidualna z dnia 27 lipca 2016 r., IPPB6/4510-347/16-2/AP, interpretacja indywidualna z dnia 30 grudnia 2014 r., IPPB5/423-1002/14-2/MK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ zauważa, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie ustalenia, czy wypłata bonusu pieniężnego na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku numerem 5) oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku numerem 6).

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii czy Beneficjent będzie lub nie będzie świadczył usługi na rzecz Wnioskodawcy oraz kwestii nazwania przez Wnioskodawcę wypłaconej na rzecz Beneficjenta kwoty „bonusem pośrednim” lub „rabatem pośrednim”, ponieważ kwestie te nie mają wpływu na ocenę przedstawione zdarzenia przyszłego pod kątem zastosowania wskazanych przez Wnioskodawcę przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jako autoryzowany dealer pojazdów określonej marki zajmuje się sprzedażą pojazdów do różnego rodzaju podmiotów. W rzeczywistości gospodarczej będą zdarzały się sytuacje, w których do Spółki będzie zgłaszał się klient będący osobą fizyczną, jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej albo osobą prawną (zwany dalej: „Klientem”), który będzie dokonywał wyboru pojazdu, a następnie zamówi pojazd. Przed zamówieniem pojazdu dookreśli wszelkie parametry oraz specyfikację pojazdu. Formą finansowania zakupu pojazdu może być leasing operacyjny. W takim przypadku bezpośrednim nabywcą pojazdu będzie Finansujący, a Klient będzie Korzystającym z pojazdu. Klient będzie uzyskiwał kontakt do Spółki od osoby trzeciej (zwanej dalej: „Beneficjentem”). Beneficjent będzie przekazywał Klientowi dane kontaktowe do Spółki umożliwiające dokonanie transakcji pomiędzy ww. podmiotami. Niejednokrotnie będzie się zdarzało, że Beneficjent będzie prowadził dialog handlowy, dokonywał uzgodnień szczegółów transakcji, pobierał od Spółki ofertę oraz przedstawiał ją Klientowi. To czynności wykonywane przez Beneficjenta będą umożliwiały zawarcie sprzedaży konkretnego pojazdu pomiędzy Klientem a Spółką (czasami z udziałem Finansującego). Z uwagi na zawarcie umowy sprzedaży pojazdu Spółka będzie wystawiała na rzecz Klienta albo Finansującego fakturę VAT na wartość pojazdu wynikającą z cennika obowiązującego na dzień dokonywania transakcji. Z uwagi na okoliczność, że dzięki czynnościom wykonywanym przez Beneficjenta dojdzie do zawarcia transakcji pomiędzy Klientem a Spółką (ewentualnie z udziałem Finansującego), Spółka rozważa udzielenie bonusu pieniężnego na rzecz Beneficjenta. Pomiędzy Spółką a Beneficjentem nie będzie dochodziło bezpośrednio do transakcji sprzedaży pojazdów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wypłatą bonusów pieniężnych na rzecz Beneficjentów, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Podsumowując, kwota bonusu pieniężnego wypłaconego Beneficjentowi stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Kwestię potrącalności wydatków regulują przepisy art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e updop.

Jak stanowi art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle art. 15 ust. 4e updop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc opisane zdarzenie do powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę dotyczące wypłacanego przez nią na rzecz Beneficjenta bonusu pieniężnego należy kwalifikować do kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przez Spółkę przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty „pośrednie”) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Wobec powyższego bonus pieniężny wypłacany Beneficjentowi przez Spółkę na podstawie uregulowań wynikających z art. 15 ust. 4d updop należy uznać dla celów podatkowych za koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Wydatek ten, jako tzw. koszt pośredni, zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy powinien być potrącony w dacie jego poniesienia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem dotyczącym podatku od towarów i usług zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.