2017.10.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.204.2017.2.MS
z 26 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 7 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym na wezwanie z dnia 4 października 2017 r. Nr 0114-KDIP2-3.4010.204.2017.1.MS (data doręczenia 10 października 2017 r.) pismem z dnia 17 października 2017 r. (data nadania 17 października 2017 r., data wpływu do KIS 24 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca jest uprawniony do uznania za koszty uzyskania przychodów straty poniesionej w związku z wyłudzeniem od Spółki kwoty pieniężnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca jest uprawniony do uznania za koszty uzyskania przychodów straty poniesionej w związku z wyłudzeniem od Spółki kwoty pieniężnej.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik jest producentem kleju do wielu rodzajów zastosowań. Działalność firmy oparta jest na produkcji i konfekcjonowaniu w tubach aluminiowych klejów poliuretanowych oraz klejów na bazie kauczuku naturalnego i syntetycznego, które następnie sprzedawane są na rynek krajowy oraz eksportowane do wielu krajów świata. Od czterech lat firma dokonuje importu opakowań i wyrobów z Chin. Nigdy przez okres czterech lat nie zdarzyło się podatnikowi zostać oszukanym przez kontrahenta zagranicznego w związku z importem ww. towarów. Większość kontrahentów podatnik wyszukuje poprzez Internet za pośrednictwem portalu „a...”. Firma H. Co, odezwała się do podatnika jako pierwsza z propozycją współpracy. W wyniku jasnych i rzetelnych negocjacji, w tym akceptacji przesłanej i przedstawionej przez chińską firmę jakości próbek rękawic roboczych, podatnik pewny uczciwego i realnego kontrahenta złożył zamówienie. Gdy kontener z towarem z Chin wpłynął do portu polskiego został skierowany do kontroli celnej. Celnicy po otwarciu kontenera oraz rozpakowaniu znajdujących się tam kartonów znaleźli zamiast rękawic roboczych ścinki poprodukcyjne, co dokumentują zrobione wówczas fotografie. Poszkodowana spółka w celu wyjaśnienia zaistniałych okoliczności zgłosiła się z reklamacją do Firmy H. Co. Początkowo przedstawiciele firmy wykazywali chęci pomocy w rozwiązaniu problemu, lecz w rezultacie po 3 dniach korespondowania przestali odpowiadać na jakikolwiek kontakt ze strony Poszkodowanej. Była to pierwsza i jedyna transakcja zawarta z tym kontrahentem. Cała procedura składania zamówienia towaru o jakim mowa wyżej została uzgodniona drogą mailową. Sprawa została zgłoszona na Policję, a następnie zostało wszczęte dochodzenie przez Prokuraturę Rejonową na podstawie z art. 286 kk tj. doprowadzenie firmy I. sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 121.560,58 zł (słownie: sto dwadzieścia jeden tysięcy pięćset sześćdziesiąt złotych i pięćdziesiąt osiem groszy) poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd co do posiadania i możliwości dostawy gumowych rękawic. W dniu 27 czerwca 2016 r. zostało wydane postanowienie o zawieszeniu dochodzenia ze względu na konieczność wykonania czynności w ramach międzynarodowej pomocy prawnej. W związku z czym uznano, że w sprawie zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca kontynuowanie postępowania.

W związku z brakami formalnymi pismem z dnia 4 października 2017 r. nr 0114-KDIP2-3.4010.204.2017.1.MS, doręczonym 10 października 2017 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 17 października 2017 r. W piśmie pełnomocnik stwierdził, że:

opłata uiszczona 10.01.2017 r. dotyczyła przedmiotowego wniosku
1. wniosek został złożony jedynie z dużym opóźnieniem,
2. został złożony de facto przez spółkę J. sp. z o.o. (wyjaśniam bowiem, że spółka ta działała dawniej pod firmą/nazwą I. sp. z o.o. i jest to ta sama spółka, posiadająca ten sam nr KRS, NIP, REGON, a zmianie uległa jedynie z dniem 13.01.2017 r. jej firma/nazwa), co potwierdza załączony wydruk z Monitora Sądowego i Gospodarczego z 23 stycznia 2017 r.,;
pełnomocnictwo złożone w niniejszej sprawie zostało mi udzielone przez spółkę J. sp. z o.o. (dawna firma/nazwa I. sp. z o.o. - zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi w pkt 1);
w załączeniu ponownie składam poświadczony za zgodność z oryginałem odpis pełnomocnictwa uzupełnionego o adres elektroniczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wobec braku winy i dopełnienia należytej staranności (zarówno przed podjęciem współpracy z chińskim kontrahentem, jak i po ujawnieniu oszustwa właściciela tej firmy) oraz posiadania dowodów jednoznacznie potwierdzających poniesienie szkody i brak możliwości odzyskania przywłaszczonej kwoty, podatnik jako osoba prawna, której wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodów – dalsza odsprzedaż rękawic, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest uprawniony do uznania za koszty uzyskania przychodów straty poniesionej w związku z wyłudzeniem od Spółki kwoty 121.560,58 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r, o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Bezspornym jest, że przepis ten umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nie tylko kosztów poniesionych bezpośrednio w celu uzyskania konkretnego przychodu, ale również innych kosztów, o ile są związane z prowadzoną działalnością, która jest nakierowana na uzyskanie przychodu. W szczególności przepis ten nie stoi na przeszkodzie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych powstałych w związku z prowadzoną działalnością. Przepisy art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 updop wykluczają z kosztów uzyskania przychodów „straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1" oraz „straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności”. A contrario wynika z tego, że w przypadku strat innych niż wymienione w tym przepisie (zarówno strat w środkach trwałych, jak i w środkach obrotowych) nie można wykluczyć uznania ich za koszt uzyskania przychodów, o ile spełniają one przesłanki wymienione w art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, straty w środkach obrotowych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w sytuacji, gdy:

poniesiona strata jest rzeczywista oraz odpowiednio udokumentowana (stanowisko takie zostało wyrażone m.in. w wyroku NSA w Warszawie z dnia 17 grudnia 2002 r. sygn. akt III SA 1152/01),

poniesiona strata pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (powstałą w trakcie normalnego działania podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 maja 2008 r. nr IBPB3/423-97/08/NG),

W tym miejscu należy podkreślić, że ww. szkoda powstała pomimo dochowania przez Spółkę należytej staranności w celu zapobieżenia negatywnym skutkom współpracy z chińską firmą handlową. Staranność ta polegała w szczególności na:

sprawdzeniu firmy kontrahenta;

pozyskaniu od kontrahenta niezbędnych próbek zamawianego towaru w celu weryfikacji zarówno samego produktu jak i wiarygodności kontrahenta;

po zaistnieniu szkody – na zawiadomieniu organów ścigania o popełnieniu przestępstwa zarówno przez podatnika jak i służbę Celną, w której towar został zweryfikowany;

reklamacje mailowe z chińskim kontrahentem oraz próby wyjaśnienia sprawy.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że w przypadku opisanej na wstępie straty, poniesionej przez Spółkę, spełnione są powyższe przesłanki uznania jej za koszt uzyskania przychodów. Po pierwsze, strata jest rzeczywista – Spółka poniosła faktyczny uszczerbek majątkowy (rzeczywistą szkodę) w postaci wypływu gotówki z jej rachunku bankowego (udokumentowanego potwierdzeniami przelewu), niewiążący się z uzyskaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Potwierdzają to takie dokumenty, jak: zdjęcia z odprawy celnej, reklamacja mailowa przesłana do kontrahenta, zgłoszenie o popełnieniu przestępstwa złożone policji, postanowienie Prokuratury o wszczęciu dochodzenia, postanowienie Prokuratury o zawieszeniu postępowania ze względu na długotrwałą przeszkodę uniemożliwiającą kontynuowanie postępowania. Ponadto, Spółka posiada wydruki korespondencji mailowej prowadzonej z rzekomym Dostawcą, z których jednoznacznie wynika przebieg zdarzeń skutkujących powstaniem opisanej straty.

Po drugie, strata pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, tzn. powstała w trakcie działań podatnika wykonywanych w ramach tej działalności. Jak wspomniano, powstała ona w związku ze składanymi przez Spółkę zamówieniami na dostawę rękawic gumowych. Wydatkowana kwota, zgodnie z intencją Spółki została poniesiona w celu uzyskania przychodów (z tytułu dalszej odsprzedaży rękawic). Jednocześnie należy podkreślić, że Spółka w trakcie składania zamówień i dokonywania wpłat skutkujących powstaniem straty, nie miała podstaw do powzięcia podejrzeń co do warunków transakcji – okoliczności składania zamówień znajdowały uzasadnienie w doświadczeniach wynikających z wieloletniej współpracy z chińskimi kontrahentami pozyskiwanymi przez stronę internetową. W transakcjach z Dostawcą standardowo stosowane były uzgodnienia, uzyskanie od kontrahenta próbek towaru, jak również komunikowanie się we wszelkich sprawach związanych z realizacją transakcji (składanie zamówień, przesyłanie faktur stanowiących podstawę do dokonania opłaty) za pomocą poczty elektronicznej.

Uwzględniając dotychczasową współpracę z kontrahentami pozyskanymi ze strony a..., oraz fakt, iż podatnik nigdy nie został oszukany przez pozostałych chińskich kontrahentów pozyskanych z ww. strony, Spółka nie miała podstaw do powzięcia jakichkolwiek podejrzeń w związku z wymianą korespondencji mailowej, która doprowadziła do dokonania przez nią wpłaty na podane konta, a w konsekwencji do powstania straty poprzez doprowadzenie firmy I. sp. z o.o, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 121.560,58 zł (słownie: sto dwadzieścia jeden tysięcy pięćset sześćdziesiąt złotych i pięćdziesiąt osiem groszy) poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd co do posiadania i możliwości dostawy gumowych rękawic. Spółka nie mogła przewidzieć, że chińska firma prześle w kontenerach zamiast zamówionego i zaakceptowanego na podstawie otrzymanych próbek towaru, ścinki poprodukcyjne. Nie można bowiem wymagać od przeciętnego, racjonalnie zachowującego się uczestnika profesjonalnego obrotu gospodarczego, by przyjmował założenie, że każdy chiński kontrahent rzetelnie negocjujący w sprawie wymiany handlowo-towarowej niesie za sobą ryzyko oszustwa i utraty środków podatnika. Na podobnej zasadzie można byłoby wymagać od podmiotu gospodarczego, by w każdym przypadku zakładał, że nie otrzyma towaru, który zamówił albo nie dostanie zapłaty za dostarczony przez niego towar – rygorystyczne przestrzeganie tych wymogów uniemożliwiałoby prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Reasumując, opisana strata jest wynikiem nadzwyczajnego zdarzenia, którego nie można było przewidzieć, ani mu zapobiec, tj. popełnienia przestępstwa na szkodę Spółki. Ryzyko wystąpienia takich zdarzeń, na które podatnik nie ma wpływu, jest nieodłącznym elementem działalności gospodarczej – podobnie jak np. ryzyko kradzieży, czy też niewypłacalności kontrahenta. Dodać należy, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych m.in. w:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2016 r. nr IBPB-1 -2/4510-271/16/AK, w której organ uznał, iż w związku z brakiem w updop definicji zarówno straty, jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 stycznia 2015 r., nr IPTPB3/423-336/14-5/IR, w której organ stwierdził, że zdarzenie może być uznane za zdarzenie losowe, niezależne od woli Wnioskodawcy, a powstała strata niewątpliwie wiąże się z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej. Niemniej jednak jednym z warunków uprawniającym do zaliczenia straty do kosztów uzyskania przychodów jest (jak już wskazano) również jej właściwe udokumentowanie. Zaistnienie szkody powinno być bowiem uprawdopodobnione przez właściwe organy ścigania (Policję, Prokuraturę).

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2010 r. (ITPB1/415-169b/10/MR), w myśl ogólnej zasady wyrażonej w art, 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:
- musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
- nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy).Ponadto wydatek taki musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości. (...) Jeżeli zatem Wnioskodawca dopełnił należytej staranności zarówno przed podjęciem współpracy z chińskim kontrahentem (np. dokonał rekonesansu rynku, otoczenia prawnego, na podstawie możliwych danych ocenił wiarygodność klienta, podjął odpowiednie czynności zabezpieczające transakcję), a także odpowiednio udokumentował poniesioną stratę to przedstawione stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 marca 2008 r., nr IP-PB3-423-50/08-2/KB, w której organ uznał, iż strata jako zdarzenie losowe stanowi dla podatnika pośredni koszt uzyskania przychodu. Stosownie do art. 15 ust. 4d ustaw o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia (...).

Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 września 2008 r., nr ITPB1/415-325/08/HD, w której stwierdzono, że: Zgodnie z orzecznictwem i doktryną szkody (straty) w majątku obrotowym powstałe na skutek zdarzeń, na które podatnik nie ma wpływu można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty da kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji braku winy podatnika, co do zaistniałego zdarzenia, jak również braku jakichkolwiek zaniedbań ze strony podatnika, przy jednoczesnym właściwym udokumentowaniu szkody, podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionej straty w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konkludując z przedstawionej powyżej analizy prawnej wynika, że wydatki poniesione z powodu oszustwa mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia. W przedstawionym stanie faktycznym wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodów – dalsza odsprzedaż rękawic, a zatem strata bezpośrednio mieści się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Strata jest rzeczywista i powstała na skutek oszustwa kontrahenta wskutek nadzwyczajnego zdarzenia, niezależnego od Spółki. Dodatkowo strata została stosownie udokumentowana podczas kontroli celnej a następnie protokołem policyjnym i czynnościami podjętymi przez Prokuraturę. Przemawia to za uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy, że przedmiotowa strata stanowi koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Właściwe określenie kosztów uzyskania przychodów, jak również właściwe ustalenie momentu ich poniesienia jest o tyle istotne, że rzutuje na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji rzutuje na prawidłowe rozliczenie podatku dochodowego od osób prawnych. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów. Wśród kosztów wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie: całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności, okoliczności, które spowodowały powstanie straty, udokumentowania straty, podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest firmą produkcyjną, która dokonuje importu opakowań i wyrobów z Chin. Spółka wyszukuje swoich dostawców z Chin poprzez Internet za pośrednictwem portalu „a...”. Firma H. Co, odezwała się do Spółki jako pierwsza z propozycją współpracy. W wyniku akceptacji przesłanej i przedstawionej przez chińską firmę jakości próbek rękawic roboczych, Wnioskodawca złożył zamówienie. Celnicy po otwarciu kontenera oraz rozpakowaniu znajdujących się tam kartonów znaleźli zamiast rękawic roboczych ścinki poprodukcyjne, co dokumentują zrobione wówczas fotografie. W związku z brakiem kontaktu z przedstawicielami chińskiego kontrahenta Wnioskodawca zgłosił sprawę na Policję. Zostało wszczęte dochodzenie przez Prokuraturę Rejonową na podstawie z art. 286 kk tj. doprowadzenie firmy I. sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 121.560,58 zł (słownie: sto dwadzieścia jeden tysięcy pięćset sześćdziesiąt złotych i pięćdziesiąt osiem groszy) poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd co do posiadania i możliwości dostawy gumowych rękawic. W dniu 27 czerwca 2016 r. zostało wydane postanowienie o zawieszeniu dochodzenia ze względu na konieczność wykonania czynności w ramach międzynarodowej pomocy prawnej.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych definicji zarówno straty, jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

W odniesieniu do środków obrotowych oznacza to, że za stratę w tych środkach można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność. Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. Policję.

Powstała strata niewątpliwie wiąże się z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej Spółki. Przyjmując dochowanie należytej staranności w doborze kontrahenta jako element stanu faktycznego (należy zauważyć, że organ wydający interpretację, w ramach procedury unormowanej w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w sposób jednoznaczny potwierdziłoby staranność w zachowaniu Spółki) oraz mając na uwadze całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku należy stwierdzić, że samo zaistnienie straty powstałej w majątku Wnioskodawcy na skutek oszustwa polegającego na dostarczeniu przez chińskiego kontrahenta zamiast rękawic roboczych ścinków produkcyjnych, nie spełnia łącznie wszystkich przesłanek, aby uznać ją za koszt uzyskania przychodów. Jednym z warunków uprawniającym do zaliczenia straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów jest (jak już wskazano) również jej właściwe udokumentowanie. Zaistnienie szkody powinno być bowiem udokumentowane przez właściwe organy ścigania (Policję, Prokuraturę), co jest jednakże możliwe dopiero po zakończeniu postępowania (w przypadku niewykrycia sprawcy, dokumentem tym będzie postanowienie o umorzeniu śledztwa). Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w sytuacji gdy postępowanie jest prowadzone przez organy ścigania i nie zostało jeszcze zakończone, strata nie będzie mogła stanowić dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodów. Nie ma ona bowiem charakteru wydatku definitywnego, którego z całą pewnością Spółka nie odzyska.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych na skutek oszustwa skutkującego wyłudzeniem od Spółki kwoty 121 560,58 zł w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania nie zostało zakończone, należało uznać za nieprawidłowe.

Stanowisko organu zgodne jest z powołaną przez Wnioskodawcę interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 13 stycznia 2015 r , nr IPTPB3/423-336/14-5/IR, w której organ wyraźnie wskazał na obowiązek właściwego udokumentowania zaistnienia szkody przez organy ścigania.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę we wniosku orzeczenia sądu administracyjnego i interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że dotyczą one innych stanów faktycznych niż przedstawione we wniosku, np. niedoborów inwentaryzacyjnych, likwidacji towarów lub sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania zostało już zakończone. Z kolei, w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 września 2008 r., nr ITPB1/415-325/08/HD należy wskazać, że rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące.

Zatem, powołane przez Wnioskodawcę interpretacje nie mogą zatem stanowić podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę z złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa. Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin