INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2010 r. (data wpływu 12 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 15 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawcy od wielu lat importuje oprawy okularowe z Chin. W jednej z dostaw część towaru jest uszkodzona (wady fabryczne). Oprawy są niekompletne, wadliwie wykonane. Kontrahent chiński poinformował Wnioskodawcę, że towaru nie przyjmie. Nie ma możliwości jego zwrotu. Wnioskodawca prowadzi pełną rachunkowość i magazyn. Zniszczony towar Wnioskodawca zamierza zlikwidować protokołem likwidacyjnym, a koszty zakupu towaru zakwalifikować do bieżących kosztów uzyskania przychodów jako straty w środkach obrotowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszt zakupu wadliwych opraw jest kosztem uzyskania przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy może być odpisany w koszty bieżącego okresu...

Zdaniem Wnioskodawcy, firma poniosła koszty zakupu towaru, kontrahent chiński nie uznaje reklamacji, w związku z tym wartość wadliwego towaru można odpisać bezpośrednio w koszty bieżącej działalności likwidując go komisyjnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy).

Ponadto wydatek taki musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie zaś do art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d ustawy).

Z prowadzeniem działalności gospodarczej związane jest pewne ryzyko gospodarcze związane z podejmowaniem mniej lub bardziej trafnych ekonomicznie decyzji gospodarczych. Jednakże działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość przy podejmowaniu powyższych decyzji i zachowanie należytej staranności przy tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym.

Ze względu na różnorodność występujących sytuacji, zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane indywidualnie w aspekcie: całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, które przyczyniły się do powstania wydatku, końcowego rachunku ekonomicznego oraz podjętych działań zabezpieczających.

Podatnik nie może bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania, bądź też będących następstwem niezachowania przez niego należytej staranności. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, poprzez zaliczenie w koszty poniesionych wydatków. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. Gdyby więc faktycznie poniesiono wydatki, związane ze szkodami które powstały w wyniku zdarzeń losowych, chociaż dochowano należytej staranności w celu zapobieżenia ich powstaniu i nie mają one związku z nadużyciami, niegospodarnością lub zaniedbaniem podatnika – wówczas takie wydatki mogłyby być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, poniesienie wydatków na nabycie towarów handlowych (środków obrotowych) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w celu ich dalszej odsprzedaży, co do zasady ma na celu osiągnięcie przychodu. Jednak nie w każdym przypadku strata w środkach obrotowych może być kosztem uzyskania przychodów. Ze względu na różnorodność występujących sytuacji, zaliczenie strat do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane indywidualnie w aspekcie całokształtu działalności prowadzonej przez jednostkę, konkretnej sytuacji, w której straty powstały, formy udokumentowania strat oraz podjętych działań zabezpieczających.

Jeżeli zatem Wnioskodawca dopełnił należytej staranności zarówno przed podjęciem współpracy z chińskim kontrahentem (np. dokonał rekonesansu rynku, otoczenia prawnego, na podstawie możliwych danych ocenił wiarygodność klienta, podjął odpowiednie czynności zabezpieczające transakcję), a także odpowiednio udokumentował poniesioną stratę to przedstawione stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika również, że Wnioskodawca, prowadzi księgi rachunkowe. Zatem, co do zasady, zgodnie z regulacją art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na zakup towarów handlowych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich sprzedaży, a nie w momencie zakupu. Natomiast strata w środkach obrotowych nie stanowi kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Stanowi zatem koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, którego definicję zawiera art. 22 ust. 5d ww. ustawy. W przedmiotowej sprawie poniesiona szkoda może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów – z uwzględnieniem zasad rachunkowości – nie wcześniej niż w momencie skompletowania wszelkich dowodów wskazujących jednoznacznie na poniesienie szkody. Należy mieć na uwadze, że to na podatniku spoczywa ciężar dowodu odnośnie prawidłowego udokumentowania strat w środkach obrotowych, zgodnie z zasadą, iż konieczność udowodnienia określonych okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.