Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.137.2017.1.AG
z 22 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2017 r. (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kursu do przeliczenia na PLN kosztów uzyskania przychodów poniesionych w walucie obcej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kursu do przeliczenia na PLN kosztów uzyskania przychodów poniesionych w walucie obcej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) świadczy usługi finansowe polegające w szczególności na udzielaniu kredytów na zakup samochodów.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje zakupu usług od zagranicznych kontrahentów (dalej: „zagraniczny kontrahent”). Nabywanie usług przez Spółkę od zagranicznych kontrahentów często dokonywane jest w walucie obcej. Z tego względu oraz z uwagi na fakt, że pomiędzy dniem operacji gospodarczej a dniem ostatecznej zapłaty ceny niejednokrotnie upływa wiele tygodni, transakcje tego typu skutkują powstawaniem różnic kursowych.

Na potrzeby ewidencji kosztów w księgach rachunkowych faktur zakupu oraz innych zagranicznych dowodów księgowych wystawianych w walutach obcych przez zagranicznych kontrahentów Spółka stosuje średni kurs wyceny waluty obcej ogłaszany przez Narodowy Bank Polski (dalej: „NBP”) z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury lub innego zagranicznego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu.

Powyższy kurs wyceny waluty obcej, Wnioskodawca stosuje bez względu na datę otrzymania faktury zakupu oraz innych zagranicznych dowodów księgowych wystawianych przez kontrahentów zagranicznych w walutach obcych (niejednokrotnie ww. dokumenty docierają do Spółki z opóźnieniem).

Jednocześnie, Spółka zauważa, że ww. kursu wyceny waluty obcej nie stosuje na potrzeby ewidencji kosztów w księgach rachunkowych związanych z odbywanymi podróżami służbowymi.

Wnioskodawca, dla celów rozliczania różnic kursowych w CIT stosuje podatkową metodę ustalania różnic kursowych, zgodnie z art. 15a ustawy o PDOP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka przyjęła prawidłowy kurs wyceny waluty obcej na potrzeby ewidencji kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, tj. średni kurs waluty obcej ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury lub innego zagranicznego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Spółka przyjęła prawidłowy kurs wyceny waluty obcej na potrzeby ewidencji kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, tj. średni kurs waluty obcej ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury lub innego zagranicznego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”), podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.). Zgodnie z art. 20 ust. 1 tej ustawy, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym.

Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie ustawy o PDOP może być uznana za koszty podatkowe.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jednocześnie, w zdaniu drugim ww. art. 15 ust. 1 określono, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby zatem prawidłowo wykazać w ewidencji koszty uzyskania przychodów należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, w myśl którego za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Sformułowanie zawarte w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP (jego gramatyczna treść), zgodnie z którym dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym, w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą lub innym zagranicznym dowodem księgowym dokumentującym poniesienie kosztu, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie, powinna być data wystawienia faktury lub innego zagranicznego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu. Za takim rozwiązaniem przemawia okoliczność, że w cytowanym art. 15 ust. 4e użyto sformułowania „dzień na który ujęto koszt”, a nie „dzień w którym ujęto koszt”, czyli w którym przeprowadzono samą operację księgowania. W art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP ustawodawca świadomie używa sformułowania „dzień, na który ujęto koszt” a nie „dzień, w którym ujęto koszt”.

Literalne brzmienie powyższego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który (a nie „w którym”) ujęto koszt w księgach rachunkowych. Przepis ten decyduje o podatkowym momencie potrącenia kosztów, tj. o dacie powstania kosztu podatkowego, a nie o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W doktrynie także akcentuje się pogląd, zgodnie z którym w praktyce dzień wykonania operacji gospodarczej jest najczęściej dniem wystawienia faktury, chyba że z treści tej faktury lub umowy wynika inny dzień wykonania operacji gospodarczej (P. Małecki, M. Mazurkiewicz – „CIT. Komentarz. Podatki i Rachunkowość”, wyd. Wolters Kluwer Business, wyd. 4, Warszawa 2013 r., komentarz do art. 15).

Przy definiowaniu „kosztu poniesionego” istotny jest również art. 15a ust. 7 ustawy o PDOP, który dotyczy różnic kursowych i ma swoje przełożenie na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Należy wskazać, że nie można ustalić wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na złotówki w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych. Zwłaszcza w sytuacji Wnioskodawcy, rozliczającego różnice kursowe metodą podatkową, tj. zgodnie z treścią art. 15a ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 15a ust. 7 ustawy o PDOP, za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3, dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności. Przy różnicach kursowych za koszt poniesiony uważa się zatem koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury. Skoro, dniem poniesienia kosztu będzie dzień wystawienia faktury, to w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, do przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury lub innego zagranicznego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą (rachunkiem) lub innym zagranicznym dowodem księgowym dokumentującym poniesienie kosztu, należy przyjąć kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego zagranicznego dowodu księgowego dokumentującego poniesienie kosztu.

Organy podatkowe potwierdzają stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę, czego przykładem jest interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 maja 2015 r., nr IPPB5/4510-149/15-2/IŚ. Organ ten stwierdził: „Jeżeli koszt dokumentowany jest fakturą, to data faktury jest (...) datą poniesienia kosztu, do której należy odnosić się przy przeliczaniu na złote kosztów poniesionych w walucie obcej’’.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 listopada 2016 r., nr 2461-IBPB-1-3.4510.836.2016.1.APO oraz w szeregu innych interpretacjach indywidualnych, m.in.:

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2013 r., nr IPPB5/423-1117/12-5/RS;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 r., nr IPPB5/423-775/10-3/IŚ;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 lutego 2011 r., nr IPPB5/423-769/10-2/IŚ;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 grudnia 2011 r., nr IPPB5/423-642/10-4/IŚ;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 października 2011 r., nr IPPB5/423-481/10-3/IŚ;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 czerwca 2008 r., nr IP-PB3-423-520/08-2/ER;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 31 maja 2010 r., nr IBPBI/2/423-300/10/BG;
  

• interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 listopada 2014 r., nr IPPB5/423-750/14-2/IŚ.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.