Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.836.2016.1.APO
z 18 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 15 września 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia kursu do przeliczenia na PLN kosztów uzyskania przychodów poniesionych w walucie obcej (część pytania oznaczonego we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia kursu do przeliczenia na PLN kosztów uzyskania przychodów poniesionych w walucie obcej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) sprowadza spoza terytorium Unii Europejskiej (Pakistanu i Indii) towar do Włoch (skóry). Włochy są terytorium wejścia towaru na terytorium Unii Europejskiej. Po dokonaniu odprawy celnej we Włoszech towar przewieziony zostaje do włoskich garbarni w celu dalszego przerobu na terenie Włoch (aż do produktu finalnego), a następnie partiami jest sprowadzany do Polski.

W celu pełniejszego zaprezentowania stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego), posłużono się danymi jednej przeprowadzonej transakcji:

1. data wystawienia faktury przez kontrahenta z Indii - 17 maja 2016 r.,
2. wartość transakcji – 132 919,92 USD (z poz. 1),
3. faktura zapłacona 15 lipca 2016 r. (wg wartości z poz. 2),
4. data odprawy we Włoszech - 21 lipca 2016 r. jako Spółka, po sprowadzeniu drogą morską na terytorium Włoch, za pośrednictwem przedstawiciela podatkowego,
5. należności celne - 6 487,31 EUR - pobrane przez przedstawiciela podatkowego we Włoszech.
   
   

Dodatkowo, Spółka dla potrzeb podatku od towarów jest zarejestrowana na terenie Włoch i posiada włoski numer identyfikacyjny z prefiksem IT(…).

Sprowadzany z Indii towar pozostaje we Włoszech (we włoskich garbarniach) w celu jego przerobu i uszlachetnienia do produktu finalnego, a następnie partiami po przerobie jest przywożony do magazynów w Polsce. Za usługi garbowania, Spółka otrzymuje faktury od włoskich firm garbarskich. Faktury zostają zapłacone, zaewidencjonowane i rozpoznane jako import usług dla celów podatku od towarów i usług i tak wykazane w deklaracji VAT-7. Spółka, dla celów podatku dochodowego, dokonuje wyceny przyjęcia towarów do magazynu wg kursu średniego USD z 16 maja 2016 r. (dzień poprzedzający datę wystawienia faktury przez indyjskiego kontrahenta), który wynosi 1 USD = 3,8730 PLN. W księgach rachunkowych Spółki poniesione koszty cła ujmowane są jednorazowo na konto kosztów rodzajowych – podatki i opłaty. Koszty transportu towaru z Włoch do Polski ujmowane są w księgach w koszty rodzajowe usług obcych. Spółka przyjmuje na magazyn towar wyceniony w cenie zakupu powiększony wyłącznie o koszty całościowego procesu obróbki przez włoskie garbarnie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka przyjęła prawidłowy kurs rozliczenia dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, tj. kurs z dnia poprzedzającego wystawienie faktury nabycia przez kontrahenta z Indii? (część pytania oznaczonego we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o PDOP”) mówi, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, do wyceny przyjęcia towarów do magazynu w Polsce stosuje kurs średni z dnia poprzedzającego wystawienie faktury przez kontrahenta z Indii dodając do wyceny wartość wykonanej we Włoszech usługi (proces obróbki do produktu finalnego), posługując się kursem z dnia poprzedzającego wystawienie faktury za usługę. Wartość towaru przyjmowanego na magazyn obejmuje cenę zakupu oraz wartość usługi przerobu skór we Włoszech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.). Zgodnie z art. 20 ust. 1 tej ustawy, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym.

Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie updop może być uznana za koszty podatkowe.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 updop, zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jednocześnie, w zdaniu drugim ww. art. 15 ust. 1 określono, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby zatem prawidłowo wykazać w ewidencji koszty uzyskania przychodów należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w art. 15 ust. 4e updop, w myśl którego za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Sformułowanie zawarte w art. 15 ust. 4e updop (jego gramatyczna treść), że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym – w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie – winna być data wystawienia faktury. Za takim rozwiązaniem przemawia okoliczność, że w cytowanym art. 15 ust. 4e użyto sformułowania „dzień na który ujęto koszt”, a nie „dzień w którym ujęto koszt”, czyli w którym przeprowadzono samą operację księgowania. W art. 15 ust. 4e updop ustawodawca świadomie używa sformułowania „dzień, na który ujęto koszt” a nie „dzień, w którym ujęto koszt”.

Literalne brzmienie powyższego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który (a nie „w którym”) ujęto koszt w księgach rachunkowych. Przepis ten decyduje o podatkowym momencie potrącenia kosztów, tj. o dacie powstania kosztu podatkowego, a nie o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Również w doktrynie akcentuje się pogląd, że w praktyce dzień wykonania operacji gospodarczej jest najczęściej dniem wystawienia faktury, chyba że z treści tej faktury lub umowy wynika inny dzień wykonania operacji gospodarczej (P. Małecki, M. Mazurkiewicz – „CIT. Komentarz. Podatki i Rachunkowość”, wyd. Wolters Kluwer Business, wyd. 4, Warszawa 2013 r., komentarz do art. 15).

Przy definiowaniu „kosztu poniesionego” pomocny jest również art. 15a ust. 7 updop, który dotyczy co prawda różnic kursowych, lecz ma swoje przełożenie na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Należy wskazać, że nie można ustalić wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na złotówki w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych.

Zgodnie z art. 15a ust. 7 updop, za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 – dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Przy różnicach kursowych za koszt poniesiony uważa się zatem koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury.

Skoro, dniem poniesienia kosztu będzie dzień wystawienia faktury, to w myśl art. 15 ust. 1 updop, do przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej na złote należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury przez dostawcę.

Zatem, do przeliczenia wartości kosztu poniesionego w walucie obcej, udokumentowanego fakturą (rachunkiem), należy przyjąć datę poprzedzającą datę faktury (rachunku).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zajmuje się sprowadzaniem skóry spoza terytorium Unii Europejskiej (Pakistanu i Indii) do Włoch. Po dokonaniu odprawy celnej we Włoszech towar przewieziony zostaje do włoskich garbarni w celu dalszego przerobu i uszlachetnienia na terenie Włoch (aż do produktu finalnego), a następnie partiami jest sprowadzany do magazynów w Polsce. Za usługi garbowania, Spółka otrzymuje faktury od włoskich firm garbarskich. Spółka dokonuje wyceny przyjęcia towarów do magazynu w Polsce (po przerobie i uszlachetnieniu) wg średniego kursu NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury przez indyjskiego kontrahenta. Spółka przyjmuje na magazyn towar wyceniony w cenie zakupu powiększony wyłącznie o koszty całościowego procesu obróbki przez włoskie garbarnie.

Mając zatem na uwadze wyżej przedstawione uwarunkowania prawne i sytuację opisaną we wniosku należy stwierdzić, że do przeliczania na złote kosztów zakupu skór Spółka winna stosować – jak wskazano powyżej - kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury. W ten sam sposób należy dokonać przeliczenia na złote kosztów obróbki skór dokonanej we Włoszech.

W świetle powyższych wyjaśnień stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.