Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-142/13-4/JK
z 22 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20.02.2013 r. (data wpływu 22.02.2013 r.), uzupełnionym w dniu 19.03.2013 r. (data wpływu 21.03.2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 15.03.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 18.03.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze dokumentującej sprzedaż drukowanych materiałów informacyjnych i reklamowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.02.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze dokumentującej sprzedaż drukowanych materiałów informacyjnych i reklamowych.

Wniosek uzupełniony został w dniu 19.03.2013 r. (data wpływu 21.03.2013 r.) na wezwanie Organu z dnia 15.03.2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na wstępie Wnioskodawca zaznacza, iż opisany poniżej stan faktyczny dotyczy okresu od kwietnia 2009 roku do listopada 2012 roku.
Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Szwajcarii i zajmuje się produkcją oraz dystrybucją gier komputerowych.

Jakkolwiek Wnioskodawca nie posiada na terenie Polski żadnych zasobów ludzkich ani infrastruktury technicznej, to jednak jest zarejestrowany w Polsce dla potrzeb podatku VAT.

Konieczność przedmiotowej rejestracji wynika z faktu, iż jedną z form dystrybucji produktów cyfrowych Wnioskodawcy jest ich udostępnianie klientom będącym osobami fizycznymi przy wykorzystaniu sieci Internet (online). Tym samym, Wnioskodawca świadczy na rzecz polskich klientów niebędących podatnikami VAT tzw. „usługi elektroniczne”, tj. usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1) ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Mając na uwadze powyższe, zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o VAT oraz regulacji wspólnotowych, Wnioskodawca jest obowiązany do rozliczenia w Polsce podatku VAT należnego z tytułu świadczonych usług.

Niezależnie od świadczenia usług elektronicznych, Wnioskodawca prowadzi sprzedaż swoich produktów również w postaci nośników fizycznych. W tym zakresie Wnioskodawca zlecił zarejestrowanemu w Polsce kontrahentowi (dalej: „Zleceniobiorca”) kompleksowe przygotowywanie finalnych produktów przeznaczonych następnie do sprzedaży w różnych krajach Unii Europejskiej. Zleceniobiorca odpowiedzialny był za przygotowanie produktu finalnego w postaci kompletnego produktu (płyty CD / DVD z odpowiednim nadrukiem, opakowania, okładki oraz dołączonych do płyty drukowanych materiałów w odpowiednim języku).

Przygotowany przez Zleceniobiorcę produkt finalny był następnie wysyłany Wnioskodawcy do właściwego miejsca przeznaczenia (kraju, w którym miał być dystrybuowany). Tym samym, w przypadku wysyłki finalnego produktu do jednego z krajów Unii Europejskiej, Zleceniobiorca rozpoznawał obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Wyjątek w tym zakresie stanowiły drukowane materiały dołączane przez Zleceniobiorcę do nośników z grami. Do końca 2012 roku, z uwagi na niższe koszty produkcji, były one bowiem przygotowywane na zamówienie Wnioskodawcy odpowiednio wcześniej, w większych ilościach (z przeznaczeniem dla kilku kolejnych dostaw). Gotowe wydruki Zleceniobiorca sprzedawał Wnioskodawcy. Z uwagi jednak na konieczność ich dołączenia do finalnego produktu, drukowane materiały nie opuszczały terenu Polski bezpośrednio po sprzedaży. Tym samym, ich sprzedaż dokumentowana była fakturą VAT z wykazanym polskim podatkiem VAT według właściwej stawki. Wnioskodawca natomiast po nabyciu wydawał nieodpłatnie Zleceniobiorcy nabyte materiały celem umożliwienia mu dołączenia ich do finalnego produktu.

Nabywane, a następnie przekazywane nieodpłatnie przez Wnioskodawcę materiały to okładki, książeczki z instrukcją obsługi oraz broszury. Mają one przede wszystkim charakter informacyjny (dostarczają nabywcy finalnego produktu informacji przykładowo na temat jego instalacji, wymagań systemowych, zastosowania produktu, ewentualnych zagrożeń wynikających z korzystania z niego, instrukcji obsługi, specjalnych kodów jakie należy wprowadzić po instalacji celem skorzystania z produktu) lub reklamowy (atrakcyjna zawartość graficzna umieszczona na okładce lub broszurach umiejscowionych wewnątrz produktu ma zachęcić klienta do jego zakupu oraz skorzystania w przyszłości z bogatej oferty produktowej Wnioskodawcy). Należy dodać, iż przedmiotowe materiały mają charakter dodatku do produktu cyfrowego zapisanego na nośniku w formie płyty CD / DVD i w oderwaniu od takiego produktu nie posiadają charakteru użytkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na wystawionych przez Zleceniobiorcę fakturach dokumentujących sprzedaż drukowanych materiałów informacyjnych i reklamowych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym powyżej stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na wystawionych przez Zleceniobiorcę fakturach dokumentujących sprzedaż drukowanych materiałów informacyjnych i reklamowych.

Zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, określającym zakres opodatkowania tym podatkiem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają zasadniczo:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   
   

Z kolei w myśl art. 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5, rozumie się zasadniczo przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Z powyższego zakresu nieodpłatnych przekazań podlegających opodatkowaniu do końca 2012 roku na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT wyłączone było przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z kolei w zakresie prawa do odliczenia decydujące znaczenie posiadają przepisy art. 86 i następnych ustawy o VAT. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast w myśl art. 86 ust. 8, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, w której nabyte towary i usługi dotyczą:

1. dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami;
2. czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7 ustawy o VAT, a więc między innymi wskazanego w art. 7 ust. 3 nieodpłatnego przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.
   
   

Jak wynika z powyższych regulacji, ustawodawca potwierdził wprost w ustawie o VAT prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących dostawę drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych wydawanych następnie nieodpłatnie przez podatnika.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej, która pozwoliłaby na ustalenie, jakie kategorie produktów ustawodawca miał na myśli formułując wyłączenie z zakresu opodatkowania dla drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych oraz potwierdzając w konsekwencji prawo do odliczenia podatku VAT w odniesieniu do nieodpłatnego wydania takich materiałów. Wydaje się jednak, że brzmienie powyższych przepisów jest na tyle jasne i precyzyjne, że wystarczające w tym zakresie staje się odwołanie do reguł wykładni językowej.

Tym samym, istotnym jest ustawowe ograniczenie zakresu wyłączenia od opodatkowania jedynie do drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Dyspozycją wskazanego przepisu nie są zatem objęte materiały reklamowe i informacyjne w jakiejkolwiek innej formie niż druk. Jeżeli jednak dany materiał jest materiałem drukowanym, jego nieodpłatne wydanie nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu, o ile pełni on funkcję informacyjną lub reklamową. W konsekwencji, w myśl art. 86 ust. 8, w odniesieniu do drukowanych materiałów informacyjnych lub reklamowych, podatnikowi dokonującemu ich nieodpłatnego wydania przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego o ile przedmiotowe materiały pełnią funkcję informacyjną lub reklamową.

Funkcja przekazywanych nieodpłatnie drukowanych materiałów jest tym samym jedyną ich cechą, od której ustawa o VAT uzależnia możliwość przyznania podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego. Nie mają w tym zakresie znaczenia żadne inne okoliczności przekazania takich materiałów, w szczególności cel przekazania czy też podmiot, na rzecz którego dokonuje się takiego przekazania.

Jak Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym, przekazywane Zleceniobiorcy nieodpłatnie drukowane materiały informacyjne i reklamowe to okładki, książeczki (zawierające w szczególności instrukcję obsługi danego produktu) oraz broszury pełniące charakter zarówno reklamowy, jak i informacyjny. Wszystkie z wymienionych materiałów są bezpośrednio związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, mają formę papierowych wydruków i dostarczają klientowi informacji na temat konkretnego produktu Wnioskodawcy (ewentualnie promują ofertę produktową i markę Wnioskodawcy) nie pełniąc jednocześnie żadnej samodzielnej funkcji użytkowej. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy powinny one mieścić się w katalogu drukowanych materiałów informacyjnych i reklamowych, o których mowa w art. 7 ust. 3 oraz art. 86 ust. 8 ustawy o VAT.

Fakt objęcia drukowanych, papierowych materiałów reklamowych i informacyjnych dyspozycją przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o VAT potwierdzają również interpretacje organów podatkowych.

Przykładowo, w interpretacji z 31 maja 2012 roku (sygn. IPPP1/443-259/12-2/PR) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „za drukowane materiały informacyjne i reklamowe można uznać materiały przygotowane w drodze procesu technologicznego polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Celem przekazywanych przez Spółkę materiałów jest, bowiem wyłącznie odpowiednie promowanie i reklamowanie produktów Spółki. Przekazywane materiały są wytwarzane przy użyciu technik drukarskich, a druk odbywa się na papierze lub tekturze w niektórych przypadkach częściowo na foli. Ponadto przekazywane materiały nie mają oprócz charakteru reklamowo - informacyjnego charakteru użytkowego, służą tylko i wyłącznie do celów reklamowych produktów Spółki. Zatem przekazywane materiały spełniają kryteria uznania za drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy”.

Zaprezentowane powyżej stanowisko nie budzi wątpliwości organów podatkowych. Jednocześnie, pojawiające się w praktyce organów podatkowych przykłady kwestionowania objęcia materiałów reklamowych i informacyjnych dyspozycją art. 7 ust. 3 ustawy o VAT dotyczą z reguły sytuacji, w których dany materiał reklamowy lub informacyjny nie ma postaci drukowanej (przykładowo interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 września 2012 roku sygn. IPPP2/443-872/12-2/BH - w której chodziło o materiały informacyjne przekazywane w formie zapisu elektronicznego na nośniku danych) lub też oprócz funkcji informacyjnej lub reklamowej materiał taki pełni inną funkcję użytkową. W tym ostatnim zakresie chodzi przysiadowo o kalendarze, notesy, kufle, kubki, plecaki czy też odzież z nadrukowanym logo podatnika - por. przykładowo interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 10 października 2011 roku (sygn. IPPP3/443-456/12-3/RD) czy też interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 29 marca 2012 roku (sygn. ILPP2/443-1768/09-4/BA).

Nieodpłatnie przekazywane przez Wnioskodawcę materiały informacyjne i reklamowe opisane w stanie faktycznym mają postać wydruków papierowych, a ponadto nie pełnią samoistnie żadnej funkcji użytkowej, w związku z czym zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż stanowią one drukowane materiały informacyjne i reklamowe, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, a tym samym podatnikowi dokonującemu ich nieodpłatnego wydania (Wnioskodawcy) przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących ich nabycie na podstawie art. 86 ust. 8 w związku z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2010 r., rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty oraz, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2011 r., rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednocześnie stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31.03.2011 r., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Ponadto stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 01.04.2011 r. do 31.03.2013 r., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny,

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Przy czym w myśl ust. 3 cytowanego artykułu przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „materiały reklamowe”. Według definicji pochodzącej z innych źródeł (leksykon PWN) przez drukowane materiały reklamowe i informacyjne rozumie się wszelkiego rodzaju cenniki, foldery, broszury, prospekty itp. Zatem materiały, które zawierałyby przede wszystkim informacje na temat działalności podatnika i jej produktów przygotowane w drodze procesu technologicznego, polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku mogą odpowiadać pojęciu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Przy czym, przez zawarcie informacji o działalności podatnika, bądź jego reklamę zawartą na ww. materiałach uznać należałoby jakąkolwiek formę (w tym również wizualną) przedstawienia informacji, bądź reklamy, służącą przybliżeniu informacji o produkcie podatnika, bądź zachęceniu (poprzez promocję) do nabycia jego produktów.

Z kolei wobec braku na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również definicji pojęcia „reklamy”, należy odwołać się do innych dziedzin, w których pojęcie to występuje. I tak, stosując definicję słownikową, za reklamę należy uznać „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś” (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka). Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, usługi a także marki” (wyrok NSA z dnia 14 listopada 2002 r. – sygn. akt I SA/Wr 4097/01). Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, zarejestrowany w Polsce dla potrzeb podatku VAT, zajmuje się produkcją oraz dystrybucją gier komputerowych. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż swoich produktów m.in. w postaci nośników fizycznych. W tym zakresie Wnioskodawca zlecił zarejestrowanemu w Polsce Zleceniobiorcy kompleksowe przygotowywanie finalnych produktów przeznaczonych następnie do sprzedaży w różnych krajach Unii Europejskiej. Zleceniobiorca odpowiedzialny był za przygotowanie produktu finalnego w postaci kompletnego produktu (płyty CD / DVD z odpowiednim nadrukiem, opakowania, okładki oraz dołączonych do płyty drukowanych materiałów w odpowiednim języku). Do końca 2012 roku, z uwagi na niższe koszty produkcji, drukowane materiały dołączane przez Zleceniobiorcę do nośników z grami były przygotowywane na zamówienie Wnioskodawcy odpowiednio wcześniej, w większych ilościach (z przeznaczeniem dla kilku kolejnych dostaw). Gotowe wydruki Zleceniobiorca sprzedawał Wnioskodawcy. Z uwagi jednak na konieczność ich dołączenia do finalnego produktu, drukowane materiały nie opuszczały terenu Polski bezpośrednio po sprzedaży. Tym samym, ich sprzedaż dokumentowana była fakturą VAT z wykazanym polskim podatkiem VAT według właściwej stawki. Wnioskodawca natomiast po nabyciu wydawał nieodpłatnie Zleceniobiorcy nabyte materiały celem umożliwienia mu dołączenia ich do finalnego produktu. Nabywane, a następnie przekazywane nieodpłatnie przez Wnioskodawcę materiały to okładki, książeczki z instrukcją obsługi oraz broszury. Mają one przede wszystkim charakter informacyjny (dostarczają nabywcy finalnego produktu informacji przykładowo na temat jego instalacji, wymagań systemowych, zastosowania produktu, ewentualnych zagrożeń wynikających z korzystania z niego, instrukcji obsługi, specjalnych kodów jakie należy wprowadzić po instalacji celem skorzystania z produktu) lub reklamowy (atrakcyjna zawartość graficzna umieszczona na okładce lub broszurach umiejscowionych wewnątrz produktu ma zachęcić klienta do jego zakupu oraz skorzystania w przyszłości z bogatej oferty produktowej Wnioskodawcy). Należy dodać, iż przedmiotowe materiały mają charakter dodatku do produktu cyfrowego zapisanego na nośniku w formie płyty CD / DVD i w oderwaniu od takiego produktu nie posiadają charakteru użytkowego.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane definicje należy stwierdzić, iż drukowane materiały dołączane przez Zleceniodawcę do nośników z grami w postaci okładki, książeczki z instrukcją oraz broszury, które mają charakter informacyjny (dostarczają nabywcy finalnego produktu informacji przykładowo na temat jego instalacji, wymagań systemowych, zastosowania produktu, ewentualnych zagrożeń wynikających z korzystania z niego, instrukcji obsługi, specjalnych kodów jakie należy wprowadzić po instalacji celem skorzystania z produktu) lub reklamowy (atrakcyjna zawartość graficzna umieszczona na okładce lub broszurach umiejscowionych wewnątrz produktu ma zachęcić klienta do jego zakupu oraz skorzystania w przyszłości z bogatej oferty produktowej Wnioskodawcy) oraz w oderwaniu od produktu cyfrowego zapisanego na nośniku w formie płyty CD / DVD nie posiadają charakteru użytkowego uznać można za drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Przy czym w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2010 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4 oraz, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z cytowanego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Niemniej jednak w świetle art. 86 ust. 8 pkt 2 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7.

Zatem ustawa przewiduje szczególny przypadek, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 2 ustawy, w którym podatnikowi przyznano prawo do odliczenia, mimo że prawo to nie przysługiwałoby mu na zasadach ogólnych. Dotyczy on sytuacji przekazania, drukowanych materiałów reklamowych oraz informacyjnych, próbek lub prezentów niewielkiej wartości. Taka czynność bowiem nie podlega opodatkowaniu, tak więc podatek związany z wykonywaniem tych czynności nie podlega odliczeniu na zasadach ogólnych.

Należy jednak zauważyć, że czynność przekazania, drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, próbek czy też prezentów o małej wartości zazwyczaj podejmowana jest w związku lub z myślą o sprzedaży opodatkowanej. Są to bowiem czynności o charakterze reprezentacyjnym, reklamowym, promocyjnym i jako takie służą sprzedaży opodatkowanej przynajmniej w pewnym zakresie.

Mając na uwadze powyższe, ustawa przyznaje podatnikom w tym przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przekazywanymi nieodpłatnie drukowanymi materiałami reklamowymi, próbkami, czy też prezentami o małej wartości. Stanowi o tym wprost przepis art. 86 ust. 8 pkt 2 ustawy. Podatek podlegający odliczeniu zawarty będzie przede wszystkim w cenie zakupu towarów przekazywanych następnie jako drukowane materiały reklamowe oraz informacyjne, próbki czy też towary.

Jak wskazano powyżej drukowane materiały dołączane przez Zleceniodawcę do nośników z grami w postaci okładki, książeczki z instrukcją oraz broszury uznać można za drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy. Zatem w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca, stosownie do art. 86 ust. 8 pkt 2 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na wystawionych przez Zleceniobiorcę fakturach dokumentujących sprzedaż przedmiotowych drukowanych materiałów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.