2016.08.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-656/16-2/BC
z 30 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2016 r. (data wpływu 6 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup Upominków oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych – jest prawidłowe;

momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup Upominków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup Upominków oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych a także momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup Upominków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

A. jest podmiotem z branży farmaceutycznej działającym na terytorium Polski. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie marketingu, sprzedaży i dystrybucji w szczególności następujących produktów (dalej: „Produkty”):

produktów leczniczych (dalej: „Produkty Lecznicze”) w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. — Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej: „PF”), wydawanych zarówno na podstawie recepty (Rx) jak i bez recepty (OTC),

suplementów diety (dalej: „Suplementy”) w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 594 ze zm., dalej: „UBŻ”),

dietetycznych środków spożywczych specjalnego przeznaczenia medycznego (dalej: „DŚSSPM”) w rozumieniu UBŻ,

kosmetyków (dalej: „Kosmetyki”) w rozumieniu ustawy z dnia 30 marca 2001 r. o kosmetykach t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 475 ze zm., dalej: „UK”),

wyrobów medycznych (dalej: „Wyroby”) w rozumieniu ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 107, poz. 679 ze zm., dalej: „UWM”).

Zarówno Produkty Lecznicze, jak i Suplementy, DŚSSPM, Kosmetyki oraz Wyroby (Suplementy, DŚSSPM, Kosmetyki oraz Wyroby będą dalej określanie łącznie jako: „Produkty Nielecznicze”) są oznaczane znakami towarowymi Produktów (dalej: „Znaki Produktów”), do których prawa przysługują Spółce. Niezależnie od powyższego, dystrybuowane przez Spółkę Produkty mogą być oznaczone znakiem towarowym słownym lub słowno-graficznym A. (dalej: „Znak A.”).

Prowadząc działalność w zakresie marketingu i sprzedaży Produktów, Spółka wykorzystuje Znaki Produktów oraz Znak A. (dalej łącznie: „Znaki”) w ich funkcji reklamowej, mającej na celu utrzymanie i powiększenie kręgu nabywców Produktów. Jednym z rodzajów działań podejmowanych przez Spółkę we wskazanym powyżej zakresie jest przekazywanie upominków (dalej: „Upominki”) oznaczonych Znakami (Znakami Produktów i / lub Znakiem A.) na rzecz osób uprawnionych do wystawiania recept (lekarzy) oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi (przede wszystkim farmaceutów, dalej łącznie: „Osoby Uprawnione”). Upominki oznaczone Znakami przekazywane są przez przedstawicieli medycznych Spółki (dalej: „PM”) w trakcie wizyt u Osób Uprawnionych, związanych z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów, w szczególności połączonych z prezentacją oferty, informacją o właściwościach Produktów oraz omawianiem zalet Produktów.

Zgodnie z przyjętymi przez Spółkę zasadami, rodzaje Upominków, które mogą być przekazywane przez PM na rzecz Osób Uprawnionych, muszą być zgodne z listą dopuszczalnych rodzajów Upominków zaakceptowaną przez zarząd Spółki. Co do zasady, Spółka dokonuje zakupów Upominków centralnie, umieszczając nabywane Upominki w magazynie materiałów reklamowych, skąd następnie Upominki podlegają wydawaniu na rzecz PM. Zupełnie wyjątkowo mogą zdarzyć się sytuacje, w których PM samodzielnie nabywają Upominki dystrybuowane na rzecz Osób Uprawnionych, i w takim wypadku jednakże dystrybuowane Upominki muszą być zgodne z listą zatwierdzoną przez zarząd Spółki.

W przypadku Upominków oznaczonych Znakami Produktów Leczniczych lub Znakiem A. (związanych z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów Leczniczych), przekazywane Upominki stanowią przedmioty materialne wykazujące związek z praktyką medyczną lub farmaceutyczną tj. przydatne w praktyce medycznej lub farmaceutycznej (mogą to być przykładowo stetoskopy, ciśnieniomierze, wagi lekarskie, termometry, żele do USG, fartuchy, długopisy, ołówki, notesy, linijki, zakładki do książek, kalkulatory, osłonki na chusteczki higieniczne, lampki biurowe, czajniki, wentylatory, drobne akcesoria komputerowe, rękawiczki lateksowe, podkłady higieniczne, wzierniki ginekologiczne, ręczniki, mydło, krem do rąk, talk, kubki, filiżanki, literatura specjalistyczna, itp.).

W przypadku Upominków oznaczonych Znakami Produktów Nieleczniczych (związanych z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów Nieleczniczych), przekazywane Upominki mogą stanowić w/w przedmioty materialne wykazujące związek z praktyką medyczną lub farmaceutyczną jak również inne artykuły (np. parasole, breloczki, bransoletki, lunchboxy, ręczniki, ściereczki, kosmetyki, kawa, herbata, słodycze, itp.).

Wszystkie Upominki przekazywane przez PM na rzecz Osób Uprawnionych mają niewielką wartość materialną. W przypadku Upominków oznaczonych Znakami Produktów Leczniczych lub Znakiem A. (których przekazywanie związane jest z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów Leczniczych) cena zakupu brutto pojedynczego Upominku nie przekracza kwoty 100 zł. Z kolei w przypadku Upominków oznaczonych Znakami Produktów Nieleczniczych (których przekazywanie związane jest z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów Nieleczniczych) cena zakupu brutto pojedynczego Upominku nie przekracza kwoty 200 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Upominków, oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych w związku z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów, stanowią dla Spółki podatkowe koszty uzyskania przychodów?
Czy ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Upominków powinny być potrącalne dla celów podatkowych na moment ich poniesienia, to znaczy na moment, w którym przedmiotowe wydatki księgowane są na kontach kosztowych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Spółki, ponoszone wydatki na zakup Upominków, oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych w związku z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów, stanowią dla Spółki podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,

Art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Pomimo iż ustawa o CIT obecnie nie zawiera szczegółowych przepisów regulujących zasady zaliczania wydatków reklamowych do kosztów podatkowych (takie regulacje obowiązywały do dnia 31 grudnia 2006 r.), pojęcie „reklama” oraz „wydatek reklamowy” jest w dalszym ciągu przywoływane w interpretacjach organów podatkowych oraz w orzeczeniach sądów administracyjnych. Wskazuje się, iż wydatki o charakterze reklamowym ponoszone przez podatników powinny każdorazowo stanowić koszty uzyskania przychodów, w przeciwieństwie do przeciwstawianych im wydatkom o charakterze reprezentacyjnym, które podlegają wyraźnemu wyłączeniu z kosztów podatkowych na mocy przywołanego powyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia Spółki zagadnieniem decydującym o prawie do zaliczania wydatków na zakup Upominków do kosztów uzyskania przychodów jest kwalifikacja przedmiotowych wydatków jako wydatków o charakterze reklamowym (które wykazują bezsprzeczny związek z generowaniem przychodów podatkowych, a tym samym stanowią koszty podatkowe na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT) albo jako wydatków o charakterze reprezentacyjnym (które wprawdzie również mogą wykazywać związek z generowaniem przychodów podatkowych, jednakże podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT).

Pojęcie wydatków o charakterze reklamowym oraz wydatków o charakterze reprezentacyjnym na gruncie przepisów ustawy o CIT

Ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „reklama” ani definicji pojęcia „wydatek reklamowy”. Na gruncie stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 stycznia 2007 r. (kiedy ustawa o CIT zawierała regulacje ograniczające prawo podatników do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reklamę niepubliczną), w doktrynie prawa podatkowego podkreślano, iż co do zasady pojęcie „reklama” należy interpretować zgodnie z jego znaczeniem funkcjonującym w języku powszechnym, a więc jako rozpowszechnianie informacji o towarach (usługach), ich zaletach, wartości, miejscach i możliwości ich nabycia (R. Krasnodębski, Wydatki marketingowe w świetle ustaw o podatkach dochodowych, Monitor Podatkowy 2004, nr 11, s. 20; J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2007. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 430 do art. 16, s. 567). Jednocześnie podkreślano, że za działania reklamowe uznać należy wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego towarach lub usługach, a także kształtowanie popytu poprzez poszerzanie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, s. 159).

Pojęcie „reklama” znajduje również rozwinięcie w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie co do zasady podkreśla się, iż interpretacja przedmiotowego pojęcia powinna być dokonywana z uwzględnieniem jego znaczenia funkcjonującego w języku powszechnym. Tytułem przykładu wskazać można następujące fragmenty uzasadnień wyroków:

„Reklama według „Słownika języka polskiego” to: „rozpowszechnianie informacji o usługach, towarach, miejscach i możliwościach nabycia towarów, o uzdrowiskach, wycieczkach itp. Natomiast w świetle objaśnień zawartych w „Słowniku języka polskiego” opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi ”. Pojęcie „reklama” oznacza „wszelkie działania podmiotu gospodarczego mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, w celu zachęcenia ich do nabywania towarów właśnie od tego, a nie innego podmiotu gospodarczego”. W literaturze podatkowej podaje się, że można oddziaływać na nabywcę za pomocą różnych środków wyrazu. Można mówić o reklamie towaru, reklamie usługi, reklamie marki, reklamie samej firmy (przedsiębiorcy). Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zamierza przekazywać materiały promocyjne, gadżety firmowe i upominki i przekazać miedzy innymi kontrahentom i uczestnikom konferencji w celu rozpowszechnienia informacji o swojej działalności gospodarczej i świadczonych usługach, zachęcając jednocześnie klientów do nabywania swoich usług. W ocenie Sądu wydatki na reklamę podlegają zaliczeniu w poczet kosztów uzyskania przychodu nie tylko wtedy, gdy reklama kierowana jest do nieograniczonego kręgu odbiorców, ale też do niektórych z nich jeżeli mają na celu rozpowszechnianie informacji o produkcie lub o działalności gospodarczej podmiotu” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 marca 2014 r., sygn. III SA/Wa 2492/13);

„Reklama firmy bądź oferowanych przez nią towarów lub usług może być prowadzona poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy: Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera, Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia (...) Promowanie znaku firmowego może być zakwalifikowane jako działania zmierzające w rezultacie do wypromowania oferowanych towarów lub usług, zwiększenia ich atrakcyjności dla potencjalnych kontrahentów. Bez znaczenia w tym zakresie pozostaje forma, w której prowadzona jest akcja reklamowa.
Może to nastąpić m.in. w formie plakatów, ulotek, folderów, jak również poprzez umieszczenie odpowiednich treści na ubiorach pracowników, co jest akceptowaną formą reklamy. Dla przykładu B. Nierenberg uznaje za reklamę wszelkiego rodzaju upominki z nadrukowanym logo firmy takie jak otwieracza do butelek, długopisy, zapalniczki uznaje za rodzaje tzw. reklamy specjalnej. W jej ramach umieszcza również reklamę poprzez ubieranie pracowników firmy w koszulki lub kurtki z logo lub nazwą firmy” (zob. B. Nierenberg, Reklama jako element procesu komunikacji rynkowej, Wydawnictwo Instytut Śląski sp. z o.o., Opole 2004 r., s. 93) ” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 lipca 2013 r., sygn. III SA/Wa 659/13);

„W zaskarżonej interpretacji organ podatkowy przeanalizował art. 15 ust. 1 i pojęcie kosztów uzyskania przychodów oraz art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. i wskazał, że niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy wydatki spółki stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją. Zastrzegł organ, że pojęcia te nie mają definicji ustawowej i wymagają sprecyzowania (...) Stanowisko organu, że „wydatki poniesione na zakup prezentów dla kontrahentów mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas, gdy są rozdawane masowo, tzn. przekazywane są w taki sposób, by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania. Istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku przekazywania prezentów (gadżetów) ograniczonej grupie podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych, wydatki na ich zakup należy powiązać z reprezentacją” — trudno jest wyprowadzić z przedstawionych wcześniej wywodów. Zauważa Sąd, że żadne z powołanych poglądów nie mówią wprost o reklamie, która może być skierowana wyłącznie do odbiorcy masowego, owszem akcentowany jest element rozpowszechniania, poszerzania wiedzy u przyszłych nabywców, ale nie ma zastrzeżenia masowości. W cytowanym wyroku NSA sygn. akt IIFSK 1472/08 wręcz przeciwnie jest stwierdzenie, że „reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy” (...) Można z tego wnioskować, że reklama może być skierowana do klienta pojedynczego. może być też, skierowana zarówno do już, posiadanego klienta (dotychczasowego), jak i nowego -potencjalnego” (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 maja 2013 r., sygn. I SA/Wr 125/13).

Jak wynika z przedstawionych wywodów, za działalność reklamową w powszechnym znaczeniu przedmiotowego pojęcia, które co do zasady powinno być również stosowane na gruncie ustawy o CIT, uznawać należy wszelkie działania mające na celu nakłonienie obecnych lub potencjalnych odbiorców towarów lub usług oferowanych przez podatnika do zakupu przedmiotowych towarów lub usług.

W powyższym kontekście szczególnego znaczenia nabierają działania marketingowe podejmowane przez podatnika przy wykorzystaniu znaków towarowych, którymi oznaczane są oferowane przez niego towary lub usługi, względnie znaku towarowego, pod którym podatnik prowadzi działalność gospodarczą. Należy podkreślić, iż funkcja reklamowa jest obecnie uznawana za jedną z podstawowych funkcji pełnionych przez znaki towarowe (obok funkcji oznaczania pochodzenia oraz funkcji gwarancyjnej). Nie ulega wątpliwości, iż działania mające na celu promowanie znaków towarowych, którymi posługuje się podatnik, a także ich utrwalanie w świadomości odbiorców towarów lub usług oferowanych przez podatnika, kształtują w sposób bezpośredni popyt na przedmiotowe towary lub usługi. Jednym z przykładów wskazanych powyżej działań jest dystrybuowanie przez podatnika gadżetów / upominków oznaczonych znakami towarowymi wykorzystywanymi przez podatnika w toku prowadzonej działalności gospodarczej, które to działania bez wątpienia kwalifikować należy jako działania reklamowe w powszechnym znaczeniu tego pojęcia.

Końcowo warto podkreślić, iż przywoływana powyżej definicja pojęcia „reklama” jest zasadniczo zbieżna z definicją przedmiotowego pojęcia funkcjonującą na gruncie prawa unijnego. W tym kontekście należy wskazać, że zgodnie z art. 2 lit. a) dyrektywy 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz. U. UE Nr L 376 z dnia 27 grudnia 2006 r.) reklama oznacza przedstawienie w jakiejkolwiek formie w ramach działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub wykonywania wolnych zawodów w celu wspierania zbytu towarów lub usług, w tym nieruchomości, praw i zobowiązań. Powyższa definicja nie została wprawdzie zawarta w akcie prawnym regulującym problematykę podatków bezpośrednich, jednakże stosując wykładnię systemową można stosować ją pomocniczo również w celu interpretacji krajowych przepisów podatkowych.

Podobnie jak w przypadku pojęcia „reklama”, ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „reprezentacja” ani też pojęcia „wydatek reprezentacyjny”. Wydaje się, że na chwilę obecną najbardziej szczegółowa analiza przedmiotowych pojęć zawarta jest w uzasadnieniu postanowienia NSA z dnia 8 kwietnia 2013 r, (sygn. II FPS 7/12, dalej: „Postanowienie”). W przedmiotowym Postanowieniu NSA odmówił podjęcia uchwały w przedmiocie zasad kwalifikowania określonych wydatków jako kosztów reprezentacji (w analizowanym wypadku chodziło o wydatki na zakup usług gastronomicznych, żywności i napojów), jednocześnie formułując ogólne wskazówki w zakresie kwalifikowania działań podatników jako działań o charakterze reprezentacyjnym. Jak czytamy w uzasadnieniu Postanowienia:

„Brak jednak definicji ustawowej terminu reprezentacja wywołał (...) próby jej stworzenia również w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Za taką próbę należy uznać wykładnię terminu „reprezentacja” użytego przez ustawodawcę w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., poprzez odwołanie się do rozumienia tego pojęcia w języku prawnym i prawniczym, przedstawioną we wspomnianym we wniosku Prokuratora Generalnego wyroku NSA z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1445/10. W wyroku tym zauważono, że termin „reprezentacja”, „reprezentować” występuje w podstawowych aktach prawnych, zawierających regulacje z dziedziny prawa cywilnego i prawa gospodarczego (...) Tego rodzaju kryteria wyprowadzone z przepisów o przedstawicielstwie nie mogły jednak, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów, zostać uznane za przydatne do wskazania kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 up.d.o.f. Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że wydatkami na reprezentację są poniesione koszty na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Termin ten związany jest zatem z pewnymi czynnościami faktycznymi (np. spotkanie z kontrahentem w restauracji i zjedzenie wspólnie posiłku), a nie reprezentacją w sensie prawnym. Jest oczywistym, że również w takiej sytuacji podatnik reprezentuje swoją firmę, jednak należy to odnieść raczej do potocznego znaczenia tego pojęcia, a nie przedstawicielstwa w sensie prawnym”;

„Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny (...) Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności. W tym celu należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku. uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności. okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia”;

„Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy kierować się w tym zakresie (brak definicji ustawowej) również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację, do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań. bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej - uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu”

„Do oceny wydatków na reprezentację nie można przyjmować ogólnego założenia w zakresie rodzaju rzeczy wręczanych nieodpłatnie kontrahentom podatnika. Ocena tego rodzaju wydatków uzależniona jest od indywidualnych okoliczności towarzyszących działalności danego podatnika”;

„Należy też podkreślić, że w złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel i usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące wytwarzanych dóbr i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi nabywcami (wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1597/08). Przy kwalifikacji określonych działań podejmowanych przez danego przedsiębiorcę, także w kategoriach reprezentacji, należyrównież uwzględniać jego indywidualne uwarunkowania oraz, m.n. specyfikę branży, w której on działa”;

„(...) istnieje obiektywna trudność, czy też wręcz niemożność skonstruowania miarodajnych i precyzyjnych kryteriów, które w sposób abstrakcyjny w odniesieniu do wszystkich możliwych stanów faktycznych w ich różnorodności i złożoności, wytyczyłyby jednoznacznie określoną linię rozgraniczającą działania (wydatki) mieszczące się w zakresie reprezentacji od tych, które charakteru takiego nie mają. Każda próba wypracowania takich kryteriów, które miałyby w tym przypadku wiążący charakter we wszystkich sprawach, mogłaby być obiektem słusznych zastrzeżeń, co do dowolności w ich kreowaniu. W każdym jednak razie, odnosząc się konkretnie do złożonego w rozpoznawanej sprawie wniosku, za kryteria takie nie mogą być przyjęte wskazane w sformułowanym w tym wniosku pytaniu dotyczącym wyjaśnienia przepisów prawnych, takie cechy, jak „okazałość”, „wystawność” lub „wytworność” (...) należy zwrócić uwagę, iż posługiwanie się tak mocno ocennymi kryteriami w większości przypadków byłoby nie do zastosowania w praktyce oraz powodowałyby niekończące się spory pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi, a konsekwencji być może także konieczność podejmowania dalszych uchwał wyjaśniających”.

Z powyższych fragmentów uzasadnienia Postanowienia wynikają następujące wnioski.

Po pierwsze, za niezasadne należy uznawać funkcjonujące niejednokrotnie w praktyce orzeczniczej próby definiowania pojęcia „reprezentacja” poprzez odwoływanie się do znaczenia przedmiotowego terminu funkcjonującego w języku prawnym i prawniczym, gdzie analizowane pojęcie definiowane jest jako „działanie w czyimś imieniu”.

Po drugie, decydujący z punktu widzenia zasad kwalifikacji określonych wydatków (jako wydatków o charakterze reprezentacyjnym lub wydatków innego rodzaju) jest cel poniesienia wydatków przez podatnika - wydatkami o charakterze reprezentacyjnym mogą być wyłącznie takie wydatki, które zostały poniesione w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika, podkreślenia jego zasobności i profesjonalizmu. Jeżeli natomiast zasadniczym celem poniesienia wydatków jest reklama towarów lub usług oferowanych przez podatnika lub też reklama samego przedsiębiorstwa podatnika, to przedmiotowe wydatki nie mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji.

Po trzecie, przy ocenie działań podejmowanych przez podatnika z punktu widzenia kwalifikacji przedmiotowych działań jako reprezentacji nie należy odwoływać się do kryteriów takich jak „okazałość”, „wystawność” czy „wytworność”. Co za tym idzie, co do zasady sama wysokość wydatków ponoszonych przez podatnika (przykładowo, wydatków na upominki dystrybuowane w ramach akcji marketingowych) nie powinna automatycznie decydować o zakwalifikowaniu określonego działania jako działania o charakterze reprezentacyjnym.

Po czwarte, przy ocenie ponoszonych wydatków należy każdorazowo brać pod uwagę specyfikę branży, w której działa podatnik, a także uwzględniać akceptowane i stosowane powszechnie w danej branży zachowania, bez których nie jest możliwe skuteczne prowadzenie działalności gospodarczej.

Przenosząc wszystkie powyższe argumenty na grunt przedstawionego stanu faktycznego, w ocenie Spółki należy uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Upominków, oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych w związku z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów, na gruncie przepisów ustawy o CIT uznać należy za wydatki o charakterze reklamowym, a nie za wydatki o charakterze reprezentacyjnym.

Podejmowane przez Spółkę działania, polegające na wizytach PM u Osób Uprawnionych, połączonych z prezentacją oferty, omawianiem zalet Produktów, a także wręczaniem Upominków oznaczonych Znakami, mają na celu reklamę Produktów. Celem przekazań Upominków oznaczonych Znakami na rzecz Osób Uprawnionych w żadnym wypadku nie jest budowanie pozytywnego wizerunku Spółki, ani też podkreślanie jej zasobności czy profesjonalizmu. lecz wyłącznie promocja Znaków oraz ich utrwalanie w świadomości uczestników rynku farmaceutycznego, co przekłada się bezpośrednio na promocje Produktów dystrybuowanych przez Spółkę (wykorzystywanie Znaków w ich funkcji reklamowej).

Jak wynika z przedstawionej argumentacji, za kwalifikacją ponoszonych przez Spółkę wydatków na zakup Upominków jako kosztów reprezentacji bez wątpienia nie może przemawiać wartość przekazywanych Upominków. Pomijając fakt, iż zgodnie z Postanowieniem wartość przekazywanych Upominków co do zasady nie powinna mieć decydującego znaczenia z punktu widzenia kwalifikacji podejmowanych działań jako działań reklamowych lub reprezentacyjnych, opisane w stanie faktycznym limity wydatków (jak zostało przedstawione w stanie faktycznym, cena zakupu brutto pojedynczego Upominku przekazywanego w ramach reklamy Produktów Leczniczych nie może przekraczać 100 zł, natomiast cena zakupu brutto Upominku przekazywanego w ramach reklamy Produktów Nieleczniczych nie może przekraczać 200 zł) pozwalają na uznanie, iż działania Spółki polegające na przekazywaniu Upominków mieszczą się w kategorii akceptowalnych i stosowanych powszechnie na rynku zachowań reklamowych, a co za tym idzie nie stanowią elementu budowania wizerunku Spółki (jej hojności, zasobności).

Finalnie, warto podkreślić, iż za uznawaniem wydatków na Upominki oznaczone Znakami za wydatki o charakterze reklamowym przemawia również specyfika branży, w której działa Spółka (branża farmaceutyczna). Należy zaznaczyć, iż opisane przez Spółkę w stanie faktycznym działania marketingowe (wizyty PM u Osób Uprawnionych, w trakcie których prezentowana jest oferta Spółki oraz omawiane są zalety Produktów, połączone z wręczaniem Upominków oznaczonych Znakami) podejmowane są powszechnie przez wszystkich przedsiębiorców farmaceutycznych prowadzących sprzedaż i dystrybucję produktów na rynku (względnie przez wyspecjalizowane spółki marketingowe należące do tej samej grupy kapitałowej, co przedsiębiorca prowadzący sprzedaż i dystrybucję produktów). Powyższa praktyka znajduje również swoje odzwierciedlenie na gruncie prawnym, gdzie opisywane działania uznawane są wprost za działania o charakterze reklamowym.

Pojęcie reklamy na gruncie przepisów PF

Zgodnie z art. 52 ust. 1 PF, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Art. 52 ust. 2 pkt 3 PF stanowi, że reklama produktów leczniczych obejmuje w szczególności odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych.

Jak wynika z powyższego, na gruncie przepisów PF działania podejmowane przez przedsiębiorców farmaceutycznych, polegające na odwiedzaniu Osób Uprawnionych przez PM zatrudnionych u przedsiębiorców lub współpracujących z przedsiębiorcami, stanowią reklamę produktów leczniczych.

Uzupełnieniem powyższych przepisów odnoszących się do reklamy produktów leczniczych jest art. 58 PF. Zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 PF, zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania, a także zabrania się przyjmowania przedmiotowych korzyści. Jednocześnie jednakże, zgodnie z art. 58 ust. 3 PF, powyższe przepisy nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 zł, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Jak wynika z powyższego, przekazywanie na rzecz Osób Uprawnionych przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej 100 zł, oznaczonych znakiem towarowym produktu leczniczego lub przedsiębiorcy farmaceutycznego, uznawane jest na gruncie przepisów PF za dozwoloną formę reklamy produktów leczniczych.

Jak podkreślono w opisie stanu faktycznego, w ramach działań marketingowych dotyczących Produktów Leczniczych, polegających na wizytach PM u Osób Uprawnionych, połączonych z prezentacją oferty oraz zalet Produktów Leczniczych, Spółka przekazuje na rzecz Osób Uprawnionych Upominki stanowiące przedmioty materialne związane z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, oznaczone Znakami Produktów Leczniczych lub Znakiem A., których cena zakup brutto nie przekracza 100 zł (limit 200 zł dotyczy Upominków związanych z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów Nieleczniczych). Przedmiotowe Upominki przekazywane są na rzecz Osób Uprawnionych, do których kierowane są określone działania marketingowe. Działania podejmowane przez Spółkę w ww. zakresie stanowią reklamę Produktów Leczniczych, dopuszczalną na gruncie przepisów PF.

Należy podkreślić, iż pomimo że zakres regulacji PF jest odmienny od zakresu regulacji ustawy o CIT, w praktyce zarówno Minister Finansów (dalej: „MF”), organy podatkowe, jak również sądy administracyjne prezentują zgodne stanowisko, w świetle którego celem oceny, czy określone kategorie wydatków ponoszonych przez przedsiębiorców farmaceutycznych mogą być kwalifikowane jako koszty reklamy na gruncie ustawy o CIT (a tym samym nie powinny być uznawane za koszty reprezentacji), w pełni uzasadnione jest stosowanie wykładni systemowej i odwoływanie się do definicji reklamy produktów leczniczych zawartej w przepisach PF.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w piśmie MF z dnia 7 maja 2002 r. (PB3/24/GM -8214-8/02), w którym MF stwierdził m. in. że:

„Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji reklamy. Tym samym należy posługiwać się pojęciem reklamy w znaczeniu nadanym przez słownik języka polskiego oraz unormowaniami zawartymi w przepisach szczególnych”,

„ (...) przy określaniu skutków podatkowych wynikających z działalności polegającej na reklamie produktu leczniczego powinny być brane pod uwagę przepisy art. 52 - 64 prawa farmaceutycznego. Przepisy te definiują bowiem czynności, które uznawane są za reklamę produktów leczniczych”.

Analogiczny pogląd prezentowany jest w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. Tytułem przykładu przytoczyć można następujące fragmenty uzasadnień wyroków:

„Zgodnie z art. 52 ust. 1 pkt 5 Prawa farmaceutycznego, przytoczonym przez Skarżącą, który wskazuje, że reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych, sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi w tym sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych. Skoro przepis ustawy podatkowej nie zawiera definicji reklamy, zainteresowany moje posłużyć się pojęciami z innej obowiązującej ustawy, która nie stoi w sprzeczności ze stosowaną ustawą podatkową. Tak tez koszty reklamy stanowią koszty podatkowe” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 października 2013 r., sygn. III SA/Wa 2038/13),

„Zdaniem Sądu z uwagi na charakter spotkań przedstawicieli handlowych z osobami upoważnionymi do wystawiania recept, jakim jest reklama produktów leczniczych w zakresie dozwolonym przez przepisy regulacyjne, nie można się zgodzić z organem podatkowym, iż celem talach spotkań nie jest zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zdaniem Sądu Spółka wykazała, że spotkania promocyjne z osobami upoważnionymi do wystawiania recept są elementem strategii marketingowej firmy działającej na rynku farmaceutycznym, gdyż spotkania z lekarzami mają wpływ na to, jakiego rodzaju leki są przepisywane pacjentom. Spotkania takie zatem mają na celu uzyskanie przychodów przez Spółkę. W realiach niniejszej sprawy ważne jest także, aby na działalność Spółki spojrzeć przez pryzmat przepisów Prawa farmaceutycznego. Jak słusznie bowiem wskazywała w skardze Spółka niemożliwa jest sytuacja, w której jedno i to samo działanie jest jednocześnie reprezentacją i reklamą. Rację ma Skarżąca, iż brak jest podstaw, by w obliczu istnienia jednoznacznej definicji legalnej reklamy produktów leczniczych zawartej w ustawie Prawo farmaceutyczne, której zapisów obowiązana jest ona przestrzegać, do stosowania przy kwalifikowaniu jej działań zamiast tej właśnie definicji, używać ogólnych definicji słownikowych bądź definicji formułowanych przez sądy na gruncie stanów faktycznych całkowicie odmiennych od specyfiki działań na rynku farmaceutycznym” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygn. III SA/Wa 1361/13),

„W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka w sposób przekonywujący wykazała, że ponoszone wydatki mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i to taki, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a ponadto, że wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów nie jest wykreowanie wizerunku podatnika, a są one nakierowane na maksymalizację zysku firmy. Spółka wybierając na miejsce spotkań restauracje kieruje się zasadą optymalizacji kosztów spotkania. W skardze kasacyjnej również podkreślono, że z uwagi na charakter spotkania, jakim jest reklama produktów leczniczych w zakresie dozwolonym przez przepisy regulacyjne, nie można się zgodzić z Sądem pierwszej instancji, iż celem takiego spotkania nie jest zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Spółka wykazała, że spotkania promocyjne z lekarzami są elementem kluczowym strategii marketingowej firmy farmaceutycznej, gdyż spotkania z lekarzami mają wpływ na to, jakiego rodzaju leki są przepisywane pacjentom. Spotkania takie zatem mają na celu uzyskanie przychodów przez Spółkę. W realiach niniejszej sprawy ważne jest także, aby na działalność Spółki spojrzeć przez pryzmat przepisów Prawa farmaceutyczngeo ” (wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. IIFSK 2102/11).

Tożsame stanowisko prezentowane jest w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 czerwca 2014 r. (IPPB5/423-1244/11/14-7/S/JC) i z dnia 2 września 2009 r. (IPPB5/423-451/09-2/JC), a także w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2009 r. (ILPB3/423-117/09-4/MC) i z dnia 4 grudnia 2008 r. (ILPB3/423-561/08-4/MC).

Podsumowując, w ocenie Spółki nie powinno ulegać wątpliwości, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Upominków, oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych w związku z działaniami marketingowymi dotyczącymi Produktów, stanowią wydatki o charakterze reklamowym, zarówno w świetle definicji pojęcia „reklama” funkcjonującej w języku powszechnym, jak również w świetle definicji pojęcia „reklama” zawartej w przepisach PF. W konsekwencji, przedmiotowe wydatki powinny stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów, jako że spełniają ogólne przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i jednocześnie nie stosuje się do nich wyłączenia zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe stanowisko na gruncie zbliżonego stanu faktycznego zostało w pełni zaakceptowane w interpretacji z dnia 17 listopada 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (IBPB-1-1/4510-62/15/NL).

Ad. 2

W ocenie Spółki, ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Upominków powinny być potrącalne dla celów podatkowych na moment ich poniesienia, to znaczy na moment, na który przedmiotowe wydatki księgowane są na kontach kosztowych.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W opinii Spółki wydatki na zakup Upominków nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, ponieważ nie można ich powiązać z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Spółkę. W związku z powyższym, przedmiotowe wydatki uznać należy za koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż ponoszone wydatki nie będą dotyczyć okresu przekraczającego rok podatkowy, będą one stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Datę poniesienia kosztu zdefiniowano w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się zasadniczo dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z treści tego przepisu wynika zatem, że moment rozpoznania kosztu w księgach rachunkowych wyznacza także moment potrącenia kosztu dla celów podatkowych.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe stanowisko znajduje jednolite potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Tytułem przykładu, wskazać można następujący fragment uzasadnienia interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 czerwca 2014 r. (IBPB1/2/423-538/14/BG): „(...)wydatki na zakup materiałów informacyjnych i reklamowych m.in. w formie katalogów, które są zużywane na potrzeby własne lub na potrzeby informacji o ofercie handlowej oraz reklamy, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów, które zgodnie z art. 15 ust. 4d updop są potrącalne w momencie ich poniesienia, w rozumieniu art. 15 ust. 4e updop (z którego wynika, że dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych wyznacza także moment potrącenia kosztu dla celów podatkowych). Jeżeli zatem dla celów bilansowych Spółka ww. wydatki ujmuje na koncie kosztowym w momencie wydania ich z magazynu, to dla celów podatkowych powinna je uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów w tym samym okresie

Mając powyższe na uwadze, nie powinno ulegać wątpliwości, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Upominków powinny być potrącalne dla celów podatkowych na moment ich poniesienia, to znaczy na moment, na który przedmiotowe wydatki księgowane są na kontach kosztowych.

W świetle powyższego, Spółka wnosi o potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup Upominków oznaczonych Znakami i przekazywanych przez PM na rzecz Osób Uprawnionych – za prawidłowe;

momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup Upominków - za prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Nadmienić przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia NSA mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia NSA nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin