Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-387/15-3/MC
z 23 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2015 r. (data wpływu 24 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 24 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z o.o. i jednocześnie wspólnikiem – komplementariuszem w spółce komandytowej. Spółka komandytowa (dalej: Spółka) poniosła wydatki na cudzym gruncie polegające na wyrównaniu terenu i nawiezieniu grysu. Wydatki te zostały poniesione w celu utworzenia miejsca do parkowania samochodów Spółki oraz jej pracowników i kontrahentów. Obecnie na gruncie tym parkują prawie wszyscy pracownicy Spółki (zatrudnienie Spółki wynosi ok. 2.000 osób). Parking obsługuje kilka budynków Spółki (Spółka posiada 10 budynków/hal głównych).

Spółka nie wykonywała innych prac na gruncie oraz na chwilę obecną nie są planowane dodatkowe prace i nakłady na ten parking. Poniesione wydatki nie są też elementem innej planowanej lub prowadzonej inwestycji przez Spółkę. Natomiast nie jest wykluczone, że w przyszłości przeznaczenie gruntu może być inne, zależne od woli właściciela gruntu. Nie jest przewidziany zwrot poniesionych nakładów przez właściciela gruntu dla Spółki.

Obecnie grunt jest własnością gminy. Spółka posiada umowę z gminą na korzystanie z gruntu, na podstawie której uprawniona jest do wykonywania przedmiotowych prac ziemnych i wykorzystywania gruntu do celów parkingowych. Po sprzedaży gruntu przez gminę (jest już zawarta przedwstępna umowa sprzedaży) na rzecz podmiotu innego niż spółka komandytowa (dalej Kupujący), Spółka uzyska zgodę na tymczasowe wykorzystywanie gruntu do celów parkingowych od Kupującego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki będą, w proporcji do posiadanego przez Wnioskodawcę prawa do udziału w zysku Spółki, stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów pośrednio związany z przychodami i tym samym będą mogły być one zaliczone przez niego do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w następujący sposób:

1. Koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z treści tego przepisu wyprowadza się warunki, jakie musi spełniać wydatek, aby można było uznać go za koszt uzyskania przychodów. Wydatek musi:

• zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• zostać poniesiony przez podatnika,
• nie znajdować się w negatywnym katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.)
• zostać udokumentowany przez podatnika.
  
  

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że poniesione wydatki na wyrównanie gruntu i nawiezienie grysu będą dla niego stanowiły koszt uzyskania przychodów w proporcji, w jakiej uczestniczy on w zysku Spółki. Wydatki zostały bowiem poniesione w całości w celu przygotowania parkingu dla samochodów Spółki i jej pracowników oraz kontrahentów, a zatem istnieje związek wydatków z działalnością podatnika. Wydatki te zostały poniesione (zapłacone) przez Spółkę. Ponadto omawiane wydatki nie są wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów oraz zostały udokumentowane fakturami. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że omawiane wydatki mogą stanowić dla niego koszt uzyskania przychodów w proporcji w jakiej uczestniczy on w zyskach Spółki.

2. Moment zaliczenia do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”. W ocenie Wnioskodawcy ten właśnie przepis powinien znaleźć zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że u.p.d.o.p. dzieli koszty uzyskania przychodów ze względu na ich związek z przychodami na koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Przepisy podatkowe nie zawierają definicji kosztów bezpośrednio i pośrednio związanych z przychodami. Niemniej jednak w praktyce organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądowym oba te zwroty mają utrwalone znaczenie. Przyjmuje się, że kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. W przypadku kosztów bezpośrednich możliwe jest określenie wpływu danego kosztu na przychody podatnika, tj. ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast kosztem pośrednim jest wydatek, którego nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, pomimo że jego poniesienie jest racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia przychodów. Nie pozostaje on w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, ponieważ brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nim przychód. W przypadku kosztów pośrednich nie można ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Przenosząc to na grunt omawianej sprawy Wnioskodawca uważa, że wydatki na parking stanowią koszty pośrednie. Parking, na którym mogą parkować samochody Spółki i samochody jej pracowników oraz kontrahentów wiąże się z całokształtem działalności Spółki; ma charakter wydatku ogólnego związanego z działalnością Spółki. Z jednej strony parking daje możliwość parkowania samochodów należących do Spółki, a z drugiej strony umożliwia pracownikom wygodne zaparkowanie swoich aut w sąsiedztwie zakładu pracy. Koszt ten jest zatem pośrednio związany z działalnością Spółki. Wydatek ten nie pozostaje za to w bezpośrednim związku z przychodami, tzn. nie można uchwycić bezpośredniego przełożenia kosztu na przychody.

Skoro omawiany wydatek na parking jest kosztem pośrednim, to powinien być on zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jej wspólników – w tym Wnioskodawcy w dacie jego poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dodatkowo Wnioskodawca chciałby wskazać, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 czerwca 2012 roku (sygn. IBPBI/2/423-284/12/MS), gdzie czytamy: „Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wydatki poniesione przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych mogą przyczynić się do uzyskania przez Bank przychodów, dlatego też przedmiotowe wydatki mogą być rozpoznawane jako koszty podatkowe w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 updop. Wydatków tych jednak nie można powiązać z konkretnym przychodem osiągniętym w konkretnym roku podatkowym, dlatego też stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, których moment potrącenia został uregulowany w art. 15 ust. 4d updop. Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie w art. 15 ust. 4e ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust.4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż wydatki poniesione przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych będą stanowiły pośrednie koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie poniesienia. Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe”.

3. Odpisy amortyzacyjne.

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowym sposobem zaliczenia omawianych wydatków w jego koszty podatkowe jest ich zaliczenie w koszty w momencie poniesienia, jako kosztów pośrednich, zgodnie z przedstawionym wyżej stanowiskiem. Z ostrożności należy jednak wskazać, że wydatki te nie powinny być zaliczane w koszty podatkowe w drodze odpisów amortyzacyjnych jako: inwestycja w obcym środku trwałym, budowla na cudzym gruncie oraz ulepszenie już istniejącego środka trwałego.

a. inwestycja w obcym środku trwałym

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. amortyzacji podlegają niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania „inwestycje w obcych środkach trwałych”. Przepisy u.p.d.o.p. nie zawierają definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, natomiast wskazując na możliwość amortyzowania takich środków trwałych określają także stawki amortyzacyjne, jakie mogą być zastosowane do tych środków.

Zgodnie z regulacjami u.p.d.o.p. „inwestycje w obce środki trwałe” mogą być amortyzowane przy zastosowaniu następujących stawek amortyzacyjnych:

1. określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych – w przypadku inwestycji w środki trwałe zaliczane do grupy od 01 do 08 (art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p.) lub
2. indywidualnych stawek amortyzacyjnych – w przypadku inwestycji w środki trwałe zaliczane do budynków (lokali), budowli (art. 16j ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p.) lub innych niż budynki/budowle środkach trwałych (art. 16j ust. 4 pkt 2) według zasad określonych w art. 16j ust. 1 pkt 1 i 2 (dotyczy inwestycji w środki trwałe zaliczane do grupy 3-6, 7 i 8.
   
   

Z powyższego wynika, że „inwestycje w obce środki trwałe” mogą dotyczyć inwestycji w środki trwałe zaliczane do grupy od 01 do 08, tj. inwestycje w budynki, lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (grupa 01), obiekty inżynierii lądowej i wodnej (grupa 02), kotły i maszyny energetyczne (grupa 03), maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania (grupa 04), maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne (grupa 05), urządzenia techniczne (grupa 06), środki transportu (grupa 07), narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nie sklasyfikowane (grupa 08). Tymczasem wydatki na wyrównanie terenu oraz na zakup i nawiezienie grysu nie stanowią inwestycji w żadne ze środków trwałych zaliczanych do grupy od 01 do 08.

Jeżeli więc zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. „inwestycje w obce środki trwałe” podlegają amortyzacji, a z drugiej strony amortyzacja ta przewidziana jest dla inwestycji w środki trwałe z grupy 01-08, to jeżeli przedmiotowy wydatek nie jest inwestycją w środki trwałe z grupy 01-08, nie może stanowić „inwestycji w obcy środek trwały”.

b. budowla na cudzym gruncie

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p. amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia budowli. Trzeba się zatem posłużyć definicją z prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 3 prawa budowlanego ilekroć jest mowa o budowli „należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”. Jak widać jest to definicja bardzo ogólna i opierająca się raczej na wyliczeniu typowych przykładów budowli (wyliczenie ma charakter przykładowy).

Mając na uwadze powyższą definicję w orzecznictwie sądów administracyjnych (w sprawach budowlanych niepodatkowych) przyjmuje się, że parking wyłącznie w postaci wyrównania terenu i wysypania go tłuczniem czy żwirem nie stanowi budowli w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Parking stanowi budowlę w dwóch przypadkach. Po pierwsze wówczas, gdy teren parkingu jest wybetonowany lub wyasfaltowany albo też wyłożony warstwą kamienno-żużlową związaną betonem. Natomiast samo wyłożenie terenu przeznaczonego na miejsce postoju samochodów żużlem nie można uznać za obiekt budowlany. Potwierdza to np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Katowicach z 6 marca 2003 roku (sygn. II SA/Ka 1741/01). Po drugie, parking będzie budowlą, jeśli stanowi teren utwardzony żwirem czy tłuczniem i dodatkowo związane są z nim instalacje i urządzenia, takie jak np. oświetlenie, ogrodzenie, stróżówka. Wniosek taki płynie z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 2013 roku (sygn. II OSK 593/12 ).

Można także wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 marca 2008 roku (sygn. II OSK 285/08), dotyczącego bardzo podobnego stanu faktycznego, gdzie stwierdzono: „utwardzenie placu polegające na posypaniu gruntu rozdrobnionym kamieniem nie jest czymś, co należałoby zdefiniować jako »obiekt budowlany«. Zdefiniowanie robót budowlanych, o jakich mowa w sprawie niniejszej, jako obiektu budowlanego ze wskazaniem przy tym na regulację zawartą w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego nie może być zaakceptowane.

Przyjęta w zaskarżonym wyroku wykładnia nie znajduje uzasadnienia ani w wykładni językowej ani celowościowej omawianej normy prawnej. Analiza przykładowego wyliczenia budowli zawarta w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego wskazuje, że w przepisie tym jest mowa o obiektach, które wymagają znacznie więcej pracy i dają trwalszy efekt niż roboty polegające na »..nawiezieniu rozdrobnionego kamienia, wyrównaniu i utwardzeniu powierzchni gruntu...«. Tak zdefiniowanych robót nie można zaliczyć do budowli, o jakich mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego /.../”.

Mając na uwadze przedstawiony zakres robót związanych z parkingiem oraz orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące rozumienia terminu „budowla” na gruncie przepisów prawa budowlanego, Wnioskodawca uważa, że omawiany parking nie będzie stanowił budowli. W omawianym przypadku parking nie stanowi budowli, ponieważ na parking składa się wyłącznie wyrównanie terenu i wysypanie grysem (nie ma tutaj ani wybetonowania terenu, ani żadnych dodatkowych instalacji i urządzeń). W związku z tym Wnioskodawca uważa, że parking nie będzie stanowił budowli ani budynku na cudzym gruncie, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p.

c. ulepszenie już istniejącego środka trwałego

Art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p. stanowi, że „Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji”.

Nakłady na nieruchomość mogą stanowić ulepszenie środka trwałego, zwiększać jego wartość początkową i tym samym podlegać amortyzacji, zgodnie z przytoczonym art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p. Aby mówić o ulepszeniu środka trwałego muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatki ulepszeniowe muszą być związane z przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją albo modernizacją posiadanego środka trwałego,
• wydatki takie powinny powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego,
• suma tych wydatków w roku podatkowym przekracza 3 500 zł.
  
  

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (grupa 1) „W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem”.

Z powyższego wynika, że jeżeli wydatki na plac do parkowania samochodów obsługiwałby jeden budynek Spółki, to można byłoby uznać poniesione wydatki jako zwiększające wartość początkową tego budynku. Jeżeli jednak plac ten obsługuje co najmniej dwa budynki, rozwiązanie to nie będzie miało miejsca. W stanie faktycznym wskazano, że z parkingu będą korzystali prawie wszyscy pracownicy Spółki i że będzie on obsługiwał kilka budynków. Wobec powyższego nie można uznać wydatków na parking za ulepszenie środka trwałego.

Wnioski takie można również wyciągnąć np. z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 marca 2012 roku (sygn. IBPBI/1/415-1273/11/KB) oraz z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 lutego 2012 roku (sygn. ITPB1/415-1181/11/PSZ).

4. Podsumowanie.

W ocenie Wnioskodawcy przedstawione wydatki na parking powinny stanowić u niego koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami – proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki – czyli koszty, o których mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Wydatki te powinny być zaliczane w koszty podatkowe w całości w dacie ich poniesienia. Jednocześnie Wnioskodawca uważa, że wydatki na parking nie będą stanowiły podlegających amortyzacji: inwestycji w obcym środku trwałym, budowli na cudzym gruncie oraz ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.