INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 19 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank zawarł umowę ze Spółdzielnią Mieszkaniową jako inwestorem, dotyczącą finansowania i korzystania z wybudowanych miejsc parkingowych usytuowanych obok Banku. Budowa realizowana jest na działce inwestora. Budowane miejsca parkingowe mają być przeznaczone zarówno dla klientów Banku, pracowników, a także dla mieszkańców osiedla. Zgodnie z umową Bank będzie korzystał z wydzielonych miejsc parkingowych w dni robocze łącznie z sobotami, w godzinach pracy Banku. Zawarta umowa nie może być rozwiązana przez Spółdzielnię przez okres 15 lat. Jednakże umowa ta może być rozwiązana za porozumieniem stron. Bank może również, pod pewnymi warunkami, wypowiedzieć umowę w każdym czasie. Bank będzie również ponosił koszty utrzymania „swoich”, oznaczonych miejsc parkingowych.

Bank nie będzie posiadał innej umowy dotyczącej korzystania z miejsc parkingowych np. najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych opisanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku będą dla Banku kosztem uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Bank na budowę miejsc parkingowych spełniają kryteria uznania ich za poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych. Parking usytuowany obok Banku jest elementem wysoko ocenianym przez potencjalnych klientów przy wyborze banku, z którego usług zamierzają korzystać, a tym samym ma wpływ na wielkość przychodów Banku.

Jednakże ze względu na fakt, iż budowa miejsc parkingowych odbywa się na gruncie należącym do inwestora, wydatki poniesione przez Bank na budowę miejsc parkingowych nie będą wydatkami poniesionymi na wytworzenie własnego środka trwałego. Nie będą stanowić również „inwestycji w obcym środku trwałym” ze względu na brak tytułu prawnego np. umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Tym samym nie mogą być rozliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie, zdaniem Banku, wydatki poniesione na budowę miejsc parkingowych należy uznać za koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami bowiem nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach lecz są niewątpliwie poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Wobec powyższego, zdaniem Banku, wydatki na budowę miejsc parkingowych należy uznać za koszty pośrednio związane z przychodami, które zgodnie z zasadą wynikającą z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych, są potrącane w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie – zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami – pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Wskazać w tym miejscu należy, iż koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Należą do nich koszty określonego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika, także koszty związane z konkretnymi transakcjami składającymi się na tę działalność. Natomiast koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami to wydatki, których nie można bezpośrednio przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, za środki trwałe podlegające amortyzacji, z zastrzeżeniem art. 16c, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 updop.

Ponadto, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Updop, nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Najogólniej wskazać należy, iż inwestycje w obcych środkach trwałych to poniesione przez podatnika nakłady dot. środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy przykładowo środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Bank zawarł umowę ze Spółdzielnią Mieszkaniową jako inwestorem, dotyczącą finansowania i korzystania z wybudowanych miejsc parkingowych usytuowanych obok Banku. Budowa realizowana jest na działce inwestora. Budowane miejsca parkingowe mają być przeznaczone zarówno dla klientów Banku, pracowników, a także dla mieszkańców osiedla. Bank będzie ponosił koszty utrzymania „swoich” oznaczonych miejsc parkingowych. Bank nie będzie posiadał innej umowy dotyczącej korzystania z miejsc parkingowych np. najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z uwagi na powyższe, przedmiotowe wydatki nie stanowią wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i „inwestycji w obcym środku trwałym”, a tym samym nie mogą być rozliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym, należy rozstrzygnąć, czy poniesione wydatki mogą stanowić koszt podatkowy, w świetle przesłanek o których mowa w art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionych okoliczności wynika ponadto, iż parking usytuowany obok Banku jest elementem wysoko ocenianym przez potencjalnych klientów przy wyborze banku, z którego usług zamierzają korzystać, co niewątpliwie ma wpływ na wielkość osiąganych przychodów przez Bank.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wydatki poniesione przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych mogą przyczynić się do uzyskania przez Bank przychodów, dlatego też przedmiotowe wydatki mogą być rozpoznawane jako koszty podatkowe w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 updop. Wydatków tych jednak nie można powiązać z konkretnym przychodem osiągniętym w konkretnym roku podatkowym, dlatego też stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, których moment potrącenia został uregulowany w art. 15 ust. 4d updop.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie w art. 15 ust. 4e ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust.4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż wydatki poniesione przez Bank na sfinansowanie budowy miejsc parkingowych będą stanowiły pośrednie koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie poniesienia.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.