Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-58/14/PS
z 25 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2014 r. (data wpływu 4 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Podstawowym przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest wynajem maszyn i urządzeń oraz sprzedaż towarów. Zarówno towary jak i wynajmowane środki trwałe Wnioskodawca nabywa głównie od dostawcy z Niemiec, będącego podmiotem powiązanym pośrednio w ramach jednej grupy kapitałowej (dalej: „Dostawca”). Warunki handlowe ustalone z Dostawcą przewidują w wielu przypadkach możliwość prolongaty terminu płatności wskazanego na fakturze znacznie powyżej 90 dni od daty dostawy lub wystawienia faktury. W rezultacie Wnioskodawca posiada wobec Dostawcy istotne saldo nieuregulowanych zobowiązań handlowych z tytułu dostaw towarów i środków trwałych, których termin płatności wskazany na fakturze został przekroczony o ponad 30 dni.

W celu poprawy wskaźników płynności Wnioskodawca podjął z Dostawcą rozmowy mające na celu zamianę krótkoterminowych zobowiązań z tytułu dostaw towarów i środków trwałych na długoterminową, odpłatną pożyczkę. Po zawarciu umów pożyczek pomiędzy Wnioskodawcą (pożyczkobiorca) a Dostawcą (pożyczkodawca), Wnioskodawcy przysługiwała będzie wymagalna wierzytelność w stosunku do Dostawcy o wypłatę kwoty pożyczki. Dostawcy natomiast w dalszym ciągu przysługiwała będzie wymagalna wierzytelność w stosunku do Wnioskodawcy o zapłatę ceny za zakupione towary.

W rezultacie Strony planują na podstawie pisemnego porozumienia dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. W wyniku zawartego porozumienia wygaśnie zobowiązanie Wnioskodawcy do zapłaty tej części lub całości ceny brutto za nabywane towary, która będzie podlegać potrąceniu z wierzytelnością Wnioskodawcy wobec Dostawcy (o wypłatę kwoty pożyczki). Jeżeli potrąceniu będzie podlegać jedynie część wierzytelności Wnioskodawcy o wypłatę kwoty pożyczki, pozostała część zostanie uregulowana przez Dostawcę w formie pieniężnej. W rezultacie Wnioskodawca pozostanie zobowiązany wyłącznie do spłaty pożyczki Dostawcy i zapłacenia należnych odsetek od pożyczki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonanie potrącenia wierzytelności Dostawcy o zapłatę ceny z tytułu umowy sprzedaży towarów i środków trwałych z wierzytelnością Wnioskodawcy o wypłatę kwoty pożyczki będzie skutkowało uregulowaniem ceny zakupu towarów i środków trwałych, a zatem czy do wartości sprzedanych towarów w dacie ich sprzedaży oraz do wartości odpisów amortyzacyjnych środków trwałych nabytych uprzednio przez Wnioskodawcę od Dostawcy nie będzie miał zastosowania obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów wynikający z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznawania w pełnej wysokości wartości sprzedanych towarów i odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie potrącenia wierzytelności Dostawcy o zapłatę ceny z tytułu umowy sprzedaży towarów i środków trwałych z wierzytelnością Wnioskodawcy o wypłatę kwoty pożyczki będzie skutkowało uregulowaniem ceny zakupu towarów i środków trwałych, a zatem do wartości sprzedanych towarów w dacie ich sprzedaży oraz do wartości odpisów amortyzacyjnych środków trwałych nabytych uprzednio przez Wnioskodawcę od Dostawcy nie będzie miał zastosowania obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów wynikający z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznawania w pełnej wysokości wartości sprzedanych towarów i odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. W myśl ust. 2 powyższego przepisu jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Powyższe oznacza, że jeśli termin określony w fakturze zakupu nie przekracza 60 dni, a w momencie sprzedaży podatnik pozostaje w zwłoce w zapłacie przekraczającej 30 dni od terminu płatności to nie ma on prawa zaliczyć kosztu nabytych towarów do kosztów podatkowych do czasu uregulowania zobowiązania wobec dostawcy. Natomiast gdy nie minęło jeszcze 30 dni od terminu zapłaty wskazanego na fakturze - podatnik może ująć wydatki na zakup towarów w kosztach podatkowych, przy czym w przypadku gdy nie ureguluje zobowiązania w terminie 30 dni od upływu terminu płatności, będzie musiał skorygować te koszty.

W myśl art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy powyższe stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, zgodnie z art. 15b ust. 7, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2 Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania poprzedniego.

Według Wnioskodawcy ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji legalnej pojęcia „uregulowania” należności, a w rezultacie w celu określenia znaczenia tego pojęcia odnieść się należy do innych aktów funkcjonujących w systemie prawa - w tym w szczególności do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. -Kodeks cywilny (tj. - Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.; dalej: „KC”).

KC jako jedną z form spełniania zobowiązań wymienia instytucję potrącenia wzajemnych wierzytelności. W myśl art. 498 § 1 KC gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej osoby, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Jednocześnie, na podstawie § 2 cytowanego przepisu, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Dodatkowym potwierdzeniem charakteru potrącenia, jako środka regulowania zobowiązań jest art. 503 KC, który wprost stanowi, że do potrącenia odpowiednio stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

Potrącenie wierzytelności jest zatem zdaniem Wnioskodawcy nie wątpliwie jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy zobowiązań do świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie ze ogólnie przyjętą wykładnią, istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze lub te same rzeczy zamienne, byle miały tę samą ilość i jakość. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdym prawem przewidziany sposób. Również uiszczenie długu obciążającego pożyczkobiorcę może stanowić formę wydania pożyczki. Wydanie to następuje z chwilą pokrycia przez dającego pożyczkę długu pożyczkobiorcy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt zdarzenia przyszłego opisanego powyżej, stwierdzić należy, że po udzieleniu przedmiotowej pożyczki Strony będą względem siebie jednocześnie dłużnikiem i wierzycielem. Wnioskodawca będzie miał względem Dostawcy roszczenie o wypłatę kwoty pożyczki, natomiast Dostawca będzie miał względem Wnioskodawcy roszczenie o zapłatę wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów i środków trwałych. W momencie dokonania potrącenia kwoty pożyczki z kwotą wynikającą z faktur dokumentujących zakup składników majątkowych zobowiązania Stron w powyższym zakresie wygasną (zostaną uregulowane).

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, że potrącenie kwoty pożyczki z kwotą zobowiązań handlowych Wnioskodawcy stanowi formę wzajemnego uregulowania istniejących pomiędzy stronami zobowiązań, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą. Oznacza to w szczególności, że w rezultacie dokonania potrącenia dojdzie do uregulowania zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu zapłaty ceny za dostawy towarów i środków trwałych, dokonane na jego rzecz przez Dostawcę, a tym samym kwoty objętej potrąceniem nie będzie już można uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1.

Reasumując, Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie potrącenia wierzytelności Dostawcy o zapłatę ceny z tytułu umowy sprzedaży towarów i środków trwałych z wierzytelnością Wnioskodawcy o wypłatę kwoty pożyczki będzie skutkowało uregulowaniem ceny zakupu towarów i środków trwałych a zatem do wartości sprzedanych towarów w dacie ich sprzedaży oraz do wartości odpisów amortyzacyjnych środków trwałych nabytych uprzednio przez Wnioskodawcę od Dostawcy nie będzie miał zastosowania obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów wynikający z art. 15b i Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznawania w pełnej wysokości wartości sprzedanych towarów i odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
  
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d - 4e ww. ustawy).

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Nowe regulacje wprowadziły zatem obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym przez ustawodawcę terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana. Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy więc dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”.

Używane przez ustawodawcę w art. l5b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Wskazać należy, iż termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (Red. W. Doroszewski, Słownik języka polskiego. http://doroszewski.pwn.pl/), „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, iż „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Tym samym, również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, ze pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również potrącenie (kompensatę)

Zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższe oznacza, iż potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony. Zatem, potrącenie stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że podstawowym przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest wynajem maszyn i urządzeń oraz sprzedaż towarów. Zarówno towary jak i wynajmowane środki trwałe Wnioskodawca nabywa głównie od dostawcy z Niemiec, będącego podmiotem powiązanym pośrednio w ramach jednej grupy kapitałowej (dalej: „Dostawca”). Wnioskodawca podjął z Dostawcą rozmowy mające na celu zamianę krótkoterminowych zobowiązań z tytułu dostaw towarów i środków trwałych na długoterminową, odpłatną pożyczkę. Po zawarciu umów pożyczek pomiędzy Wnioskodawcą (pożyczkobiorca) a Dostawcą (pożyczkodawca), Wnioskodawcy przysługiwała będzie wymagalna wierzytelność w stosunku do Dostawcy o wypłatę kwoty pożyczki. Dostawcy natomiast w dalszym ciągu przysługiwała będzie wymagalna wierzytelność w stosunku do Wnioskodawcy o zapłatę ceny za zakupione towary. W rezultacie Strony planują na podstawie pisemnego porozumienia dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej.

W przedmiotowej sprawie, Strony będą więc jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem. Spółka będzie miała względem Dostawcy roszczenie o wypłatę kwoty pożyczki, natomiast Dostawca będzie miał względem Spółki roszczenie o zapłatę za dostawę towarów i środków trwałych. W momencie dokonania potrącenia kwoty pożyczki z kwotą wynikającą z faktur dokumentujących zakup towarów i środków trwałych zobowiązania Stron w powyższym zakresie wygasną.

W konsekwencji uznać należy, że potrącenie pożyczki z określoną kwotą (odpowiadającą kwocie jaką Spółka winna zapłacić Dostawcy za dokonaną przez niego sprzedaż) stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą. W rozumieniu powyższego, dojdzie do uregulowania (zapłaty) zobowiązania (kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zatem w części zobowiązań wynikających z faktur nabycia towarów i środków trwałych, które zostaną uregulowane w drodze potrącenia nie powstanie dla Wnioskodawcy, po upływie terminów wskazanych w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (lub odpowiednio zwiększenia przychodów w razie braku kosztów) o kwoty w ten sposób uregulowanej na rzecz kontrahenta.

Wobec powyższego, uznać należy, że potrącenie wierzytelności z tytułu wypłaty pożyczki (wierzytelności Spółki wobec Dostawcy) z wierzytelnościami wynikającymi z faktur zakupowych (wierzytelność Dostawcy wobec Spółki) oznacza, że zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy, wynikające z faktur zakupowych zostanie uregulowane w rozumieniu art. 15b ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Zauważyć przy tym należy, iż jak wskazano powyżej, brak obowiązku dokonywania korekty kosztów, o której mowa w art. 15b ustawy jest ściśle uzależniony od prawnie skutecznego wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu nabycia towarów i środków trwałych. Jednakże postępowanie o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym, w którym nie przeprowadza się postępowania dowodowego. Wydając przedmiotową interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego oraz własnym stanowiskiem przedstawionym przez Wnioskodawcę. Natomiast kwestia prawnej skuteczności wszystkich dokonywanych przez Spółkę czynności prawnych, w tym zawieranych umów może być zweryfikowana (także pod kątem pozorności dokonywanych czynności) przez właściwe organy podatkowe w toku prowadzonego ewentualnego postępowania. Oceniając skutki prawne dokonywanych przez Spółkę czynności prawnych należy bowiem pamiętać, iż zgodnie z art. 83 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. W myśl zaś art. 199a § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej (art. 199a § 2 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.