INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana/Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.04.2013 r. (data wpływu 06.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zorganizowanie wycieczki oraz bonusu – jest prawidłowe,

• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zorganizowanie wycieczki oraz bonusu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 06.05.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zorganizowanie wycieczki oraz bonusu,

• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zorganizowanie wycieczki oraz bonusu.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi sprzedaż nawozów sztucznych (dalej: „towary”) za pośrednictwem sieci dystrybutorów oraz sklepów prowadzących działalność gospodarczą. Zgodnie z przyjętą przez Spółkę strukturą sprzedaży, dystrybutorzy nabywają towary od Spółki, a następnie sprzedają je sklepom, w których dokonują zakupów klienci indywidualni.

W celu zwiększenia obrotów z tytułu sprzedaży towarów, Spółka prowadzi działania prosprzedażowe. Na 2012 rok Spółka zawarła Plan Współpracy z Dystrybutorem, na podstawie którego Spółka oraz Dystrybutor określili zadania na 2012 rok, do których należało m.in.:

• reklamowanie towarów Spółki przez Dystrybutora,

• rozwój sprzedaży określonych towarów Spółki przez Dystrybutora oraz sprzedaż do nowych klientów,

• przeprowadzanie szkoleń na temat towarów Spółki wśród sklepów.
  
  

Zgodnie z Planem Współpracy między Spółką a Dystrybutorem, określone sklepy nabywające towary Spółki od Dystrybutora, po przekroczeniu określonych progów kwotowych odpowiadających wartościom nabywanych towarów w ciągu 2012 roku, mają prawo do otrzymania nagrody w postaci wycieczki oraz bonusu kwotowego.

Nagrody w postaci wycieczki oraz bonus przekazywane są sklepom przez Dystrybutora do końca marca roku następnego, czyli w analizowanym stanie faktycznym — do końca marca 2013 roku.

W związku z przekazaniem bonusu za 2012 r. przez Dystrybutora na rzecz sklepu, Dystrybutor wystawił na Spółkę fakturę VAT (dalej: „Faktura za rozliczenie bonusu”).

Dystrybutor nabył nagrodę w postaci wycieczki, a następnie przekazał ją sklepowi, który zrealizował zaplanowany poziom zakupów towarów Spółki od Dystrybutora o wartości przekraczającej określone kwotowo progi w 2012 roku. Rezerwacji wycieczki dokonała Spółka. Wycieczka została przekazana sklepowi wskazanemu w Planie Współpracy przez Dystrybutora, na zlecenie Spółki.

Dystrybutor nabył wycieczkę od biura podróży jako usługę turystyki opodatkowaną VAT marża. Następnie Dystrybutor obciążył Spółkę kosztami wycieczki wystawiając fakturę VAT na rzecz Spółki (dalej: „Faktura za wycieczkę”). Ekonomiczny ciężar wycieczki został poniesiony przez Spółkę.

Spółka odliczyła 23% VAT z Faktury za wycieczkę oraz z Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki oraz zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpowiadającą wartości netto wycieczki przekazanej przez Dystrybutora na rzecz sklepu oraz kwotę odpowiadającą wartości netto przekazanego bonusu. Momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na wycieczkę oraz bonus był dzień poniesienia tych wydatków, tj. dzień, na który ujęto w księgach rachunkowych Spółki Fakturę za wycieczkę oraz Fakturę za rozliczenie bonusu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wycieczkę oraz bonus przekazane przez Dystrybutora na rzecz sklepu, na podstawie Planu Współpracy między Spółką i Dystrybutorem oraz na podstawie Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki...
2. W którym momencie Spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na wycieczkę oraz bonus wynikające z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki...
3. Czy Spółka ma prawo do odliczenia VAT z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów w zakresie pytań dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek w zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług, przedstawionego przez Spółkę zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wydatki na wycieczkę oraz bonus przekazane przez Dystrybutora na rzecz sklepu, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki na podstawie Planu Współpracy między Spółką i Dystrybutorem oraz Faktury za wycieczkę i Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki.
   
   

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74 poz. 379 ze zm.) – dalej „Ustawa CIT”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W świetle powyższego, wydatki na wycieczkę oraz bonus dla sklepów stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki, ponieważ przekazanie tej nagrody oraz bonusu przekłada się pośrednio na wzrost przychodów Spółki.

Zachęcenie sklepu do nabywania określonych towarów Spółki od Dystrybutora powoduje efekt w postaci zwiększonych zakupów towarów Spółki przez Dystrybutora. Związek przyczynowo - skutkowy między poniesionym kosztem wynikającym z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki, a przychodem ze sprzedaży towarów Spółki jest oczywisty i stanowi element działań prosprzedażowych Spółki. Innymi słowy, im większy obrót wynikający z zakupów towarów Spółki dokonanych przez sklep od Dystrybutora, tym większy przychód ze sprzedaży towarów zrealizowanej przez Spółkę na rzecz Dystrybutora.

Przedstawione przez Spółkę stanowisko w zakresie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wycieczkę oraz bonus wynikających z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki znajduje pośrednio uzasadnienie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7.01.2010 roku (sygn. ILPB3/423-811/09-6/MC).

2. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na wycieczkę oraz bonus wynikające z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zdaniem Spółki, wydatki na wycieczkę oraz bonus wynikające z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami Spółki. Spółka nie jest bowiem w stanie przyporządkować wydatków wynikających z wystawionej przez Dystrybutora Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu do osiąganych przez Spółkę przychodów ze sprzedaży towarów do Dystrybutora. Stąd art. 15 ust. 4, ust. 4b oraz 4c ustawy CIT nie będą miały zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym powinny mieć przepisy art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast art. 15 ust. 4e ustawy CIT stanowi o tym, co należy rozumieć przez dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów. Zgodnie z powołanym przepisem, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów /…/, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W opinii Spółki, powołane przepisy ustawy CIT wskazują, iż Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wycieczkę oraz bonus wynikających z Faktury za wycieczkę oraz Faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez Dystrybutora na rzecz Spółki w momencie ujęcia (zaksięgowania) tych wydatków w księgach rachunkowych Spółki na podstawie powołanych Faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie (art. 16 ust. 1), są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty, w tym na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika

• działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy,

• został właściwie udokumentowany.
  
  

W przedmiotowej sprawie, wydatki w postaci wycieczki oraz bonusu, przekazane przez Dystrybutora na rzecz sklepu, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Na podstawie art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. zaksięgowano w korespondencji z odpowiadającym mu zobowiązaniem. Dzień ten należy rozumieć jako dzień (okres), do którego został dany wydatek przypisany w księgach rachunkowych Spółki na podstawie treści otrzymanej faktury. W związku z tym, ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest, co do zasady, od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. Dotyczy to również sytuacji, gdy koszt wprowadzany jest do ksiąg w innej dacie nie data otrzymania faktury. Samo otrzymanie faktury nie stanowi bowiem - w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - wystarczającej podstawy do rozpoznania kosztu, koszt musi jeszcze zostać ujęty w księgach rachunkowych. Skoro, ujęcie kosztu w księgach jest warunkiem rozpoznania kosztu dla celów podatkowych, istotny jest również dzień, do jakiego dany koszt przyporządkowano dla celów rachunkowych. Dodatkowo, przepis art. 15 ust. 4e ustawy CIT wprost wyłącza możliwość ujęcia jako koszt poniesiony dla celów podatkowych tylko kosztów, które zostały ujęte jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

W związku z powyższym, pojęcie „dzień na, który ujęto koszt” interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu” tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości, w tym zachowania zasady ostrożności (art. 7 ustawy z dnia 29 września 1994 r.- Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz.1223), zasady istotności (art. 8 ust.1 ww. ustawy) i zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy).

Reasumując, uznać należy, iż Wnioskodawca prawidłowo kwalifikuje ww. wydatki jako koszty podatkowe inne niż bezpośrednio związane z przychodami, bowiem zgodnie z tym co zostało stwierdzone powyżej, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Ponadto należy podkreślić, iż zgodnie z zapisem art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia ww. kosztu uzyskania przychodów, Wnioskodawca powinien uważać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenieść na grunt innej sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.