Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-362/10-4/AM
z 8 września 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
|
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPB5/423-362/10-4/AM
Data
2010.09.08
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie kosztów uzyskania przychodów
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
dokumentowanie wydatków
eksploatacja
koszty uzyskania przychodów
podróż służbowa (delegacja)
samochód
świadczenia zdrowotne
usługi marketingowe
wydatki na rzecz pracowników
Istota interpretacji
Czy wydatki, które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług na rzecz zagranicznej Spółki powiązanej (będące podstawą kalkulacji wynagrodzenia w oparciu o tzw. formułę „koszt plus”) stanowią w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?
Wniosek ORD-IN  4 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.06.2010 r. (data wpływu 16.06.2010 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne z dnia (brak) (data wpływu 20.08.2010 r., data nadania 19.08.2010 r.) na wezwanie Nr IPPB5/423-362/10-2/AM z dnia 11.08.2010 r. (data doręczenia 13.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:
UZASADNIENIE W dniu 16.06.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokumentowania kosztów uzyskania przychodów, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych oraz usług noclegowych i gastronomicznych, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zapewnienie pracownikom dodatkowych pakietów świadczeń medycznych/zdrowotnych, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu składek odprowadzanych do ZUS w związku z postawieniem do dyspozycji pracowników świadczeń medycznych, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu użytkowania/eksploatacji samochodów osobowych wykorzystywanych przez pracowników Spółki na podstawie umowy leasingu operacyjnego, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zwrotu pracownikom kosztów związanych z odbywaniem krajowych i zagranicznych podróży służbowych. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca świadczy szeroko rozumiane usługi w zakresie organizacji, koordynacji, administracji oraz nadzoru nad przeprowadzaniem badań klinicznych określonych rodzajów leków w Polsce. Na podstawie odpowiedniego porozumienia umownego, Spółka świadczy ww. usługi na rzecz zagranicznego podmiotu powiązanego należącego do Grupy Wnioskodawcy. W szczególności, na podstawie ww. porozumienia, Spółka jest zobowiązana do wykonywania świadczeń obejmujących działania o charakterze doradczo - konsultingowym, tj.:
Dodatkowo, w ww. zakresie Spółka świadczy także usługi informacyjne, obejmujące w szczególności:
Na podstawie odpowiedniego porozumienia umownego zawartego pomiędzy Spółką a jej zagranicznym podmiotem powiązanym w ww. zakresie, kwota netto wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu wykonania świadczeń/usług wskazanych powyżej, kalkulowana jest wg tzw. formuły „koszt plus”, tj. jako suma wszystkich wydatków ponoszonych przez Spółkę w bezpośrednim związku z wykonaniem przedmiotowych usług, powiększona o marżę/narzut. Powyższy sposób/metodologia kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu wykonania przedmiotowych usług oznacza, że co do zasady całość wydatków/kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w celu wykonania tych usług jest efektywnie zwracana Spółce w ramach wypłacanego jej wynagrodzenia przez podmiot będący beneficjentem przedmiotowych świadczeń (z uwzględnieniem dodatkowego elementu wynagrodzenia, jakim jest marża/narzut). Równocześnie, część wydatków/kosztów ponoszonych przez Spółkę w związku ze świadczeniem ww. usług, będących podstawą kalkulacji wynagrodzenia w oparciu o tzw. formułę „koszt plus” oraz wykazujących bezsprzeczny związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą jest traktowana przez Spółkę - ze względów ostrożnościowych - jako koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów. Tymi wydatkami są w szczególności:
W związku z powyższym zadano następujące pytania: Czy wydatki które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług na rzecz zagranicznej Spółki powiązanej (będące jednocześnie podstawą kalkulacji wynagrodzenia w oparciu o tzw. formułę „koszt plus”) obejmujące w szczególności:
stanowią w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT... Zdaniem Wnioskodawcy: Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki, które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem usług na rzecz zagranicznej Spółki powiązanej (będące jednocześnie podstawą kalkulacji wynagrodzenia w oparciu o tzw. formułę „koszt plus”), obejmujące:
stanowią w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Uzasadnienie Analiza przepisów prawnych Zgodnie z normą art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Wobec braku w powyższej regulacji definicji kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, definicję tę należy formułować przede wszystkim w oparciu o kryteria, wynikające z wykształconej i ugruntowanej praktyki organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i piśmiennictwem w ww. zakresie, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia racjonalnego (a nawet jedynie potencjalnego) związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. A zatem biorąc pod uwagę brzmienie art. 15 ust 1 ustawy o CIT oraz powyższe stanowisko prezentowane w tym zakresie przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne generalnie określony wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów jeśli:
Pierwszym z zaprezentowanych warunków uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest poniesienie go przez podatnika, rozumiane jako pokrycie przedmiotowego wydatku z zasobów majątkowych tego podatnika. Kolejnym z zaprezentowanych warunków uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego definitywność (rzeczywistość). Warunek ten stanowi odzwierciedlenie poglądu, iż aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy jego poniesienie nie powinno być obciążone jakimkolwiek elementem niepewności. Kolejne dwa warunki uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów, a zatem (i) istnienie związku pomiędzy tym wydatkiem a prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą generującą z założenia jego przychody podatkowe oraz (ii) wykazanie, iż wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania przychodów oraz zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów - powinny być analizowane łącznie, ponieważ generowanie przychodów (jak również zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów) stanowi nieodłączny element działalności gospodarczej. Ocena, czy w konkretnym przypadku pomiędzy poniesieniem kosztu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością uzyskania przychodu zachodzi związek przewidziany w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT winna doprowadzić do ustalenia, czy poniesiony wydatek przyczynił się lub mógł się przyczynić do osiągnięcia przez podatnika przychodu z danego źródła. Dla możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztu uzyskania przychodów podatnika kluczowym jest, aby wydatek ten przynajmniej potencjalnie mógł być powiązany z przychodem z działalności gospodarczej tego podatnika. Innymi słowy, wydatek ten powinien wykazywać pewien racjonalny związek przyczynowo-skutkowy z przychodem z działalności gospodarczej podatnika. Związek ten powinien być przy tym odpowiednio udokumentowany. Kolejnym z zaprezentowanych wymogów, jakie powinny być spełnione, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnika jest warunek udokumentowania poniesienia przez podatnika tego wydatku. Wnioskodawca wskazał, iż ustawodawca nie precyzuje w jaki sposób oraz za pomocą jakich dokumentów winno być udowodnione/udokumentowane samo poniesienie danego wydatku, jak również związek tego wydatku z przychodem podatkowym. Wprawdzie, zgodnie z treścią art. 9 ustawy o CIT, podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami (tj. przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, ze zm. - dalej: „ustawa o rachunkowości”), w sposób zapewniający, w szczególności, określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy. Jednocześnie jednak przytoczony przepis nie formułuje obowiązku stosowania przez podatnika zasad określonych w ustawie o rachunkowości w odniesieniu do konkretnych kategorii przychodowo-kosztowych. W szczególności, spornym jest, czy przedmiotowa regulacja, mająca na celu zapewnienie rzetelnego ustalenia wyniku podatkowego, oznacza dla podatnika obowiązek ścisłego przestrzegania zasad obowiązujących w rachunkowości w zakresie dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów. W związku z niejasnym sformułowaniem przepisów w ww. zakresie oraz związanymi z tym faktem trudnościami interpretacyjnymi, w celu ustalenia prawidłowego sposobu dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów, konieczne wydaje się Wnioskodawcy odwołanie do stanowiska/praktyki prezentowanej w tym zakresie przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Analiza linii interpretacyjnej organów podatkowych w ww. zakresie pozwala na wyróżnienie dwóch alternatywnych podejść do kwestii prawidłowego dokumentowania wydatków uznawanych za koszty podatkowe w zakresie możliwości transponowania zasad rachunkowych na grunt obowiązujących przepisów podatkowych. Zgodnie z pierwszym z prezentowanych stanowisk, przytoczony powyżej art. 9 ustawy o CIT nakłada na podatnika obowiązek stosowania zasad rachunkowych również w zakresie prawidłowego dokumentowania wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów. Innymi słowy, zgodnie z tym podejściem, tylko wydatki/koszty, których poniesienie zostanie udokumentowane w sposób wskazany w odpowiednich przepisach ustawy o rachunkowości mogą zostać zaliczone przez podatnika do jego kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie określonej operacji gospodarczej, zwane dowodami źródłowymi i obejmujące w szczególności dowody zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów (np. faktury/rachunki), dowody zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom oraz dowody wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki. Jednocześnie, w przypadku uzasadnionego braku ww. dowodów księgowych (np. faktury/rachunku), przepisy ustawy o rachunkowości dopuszczają możliwość udokumentowania danej transakcji gospodarczej (skutkującej np. poniesieniem konkretnego wydatku) za pomocą tzw. dowodów zastępczych, tj. wewnętrznych dokumentów sporządzonych przez podatnika i zawierających co najmniej:
Zaprezentowane powyżej przepisy ustawy o rachunkowości dopuszczają zatem jako dowód przeprowadzenia przez podatnika określonej transakcji gospodarczej (a zatem również poniesienia wydatku) wszelkie dokumenty otrzymane od kontrahenta (np. faktury, rachunki, paragony) lub sporządzone wewnętrznie przez podatnika (np. oświadczenia pracowników, faktury wewnętrzne, notatki służbowe, itp.), pod warunkiem jednak, iż zawierają one treści/elementy wymienione powyżej (pozwalające w szczególności na określenie kwoty, rodzaju transakcji oraz jej stron). W konsekwencji, zakładając, że art. 9 ustawy o CIT efektywnie nakłada na podatnika obowiązek dokumentowania transakcji gospodarczych zgodnie z zasadami rachunkowymi (tak jak ma to miejsce w prezentowanym stanowisku organów podatkowych), Wnioskodawca stwierdził, iż w celu zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów wystarczy udokumentowanie faktu jego poniesienia za pomocą dowolnego dowodu/dokumentu, spełniającego jednak wymogi zawarte w przepisach rachunkowych (pod warunkiem jednoczesnego spełnienia przez ten wydatek pozostałych warunków pozwalających na jego zaliczenie do kosztów podatkowych przewidzianych w ustawie o CIT). W szczególności, na podstawie prezentowanej praktyki organów podatkowych, w celu udokumentowania wydatku zaliczanego do kosztów uzyskania przychodów, w ocenie Wnioskodawcy, można posłużyć się zarówno fakturą/rachunkiem/paragonem lub innym dowodem otrzymanym od kontrahenta, jak również dowodem zastępczym sporządzonym wewnętrznie przez podatnika. Do de facto analogicznych wniosków prowadzi analiza drugiego ze stanowisk wyróżnianych w praktyce organów podatkowych, poglądach doktryny oraz obserwowanej praktyce rynkowej w kwestii dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z tym podejściem, generalnie, przepisy zawarte w ustawie o rachunkowości - jako regulacje nie będące podatkowo twórczymi - nie mogą być stosowane na gruncie szeroko rozumianego prawa podatkowego. W szczególności zatem, przepisy ustawy o rachunkowości dotyczące kwestii dokumentowania transakcji gospodarczych nie powinny być - zgodnie z prezentowanym przez Wnioskodawcę podejściem - wykorzystywane/przywoływane jako przepisy regulujące kwestie dokumentowania wydatków stanowiących koszty podatkowe na podstawie ustawy o CIT. Wobec braku w ustawie o CIT przepisów regulujących kwestie dokumentowania wydatków dla celów podatkowych, Wnioskodawca odwołał się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8 poz. 6 - dalej: „Ordynacja Podatkowa”), zgodnie z którymi jako dowód (w tym także przeprowadzenia transakcji gospodarczej) należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i jednocześnie nie jest sprzeczne z prawem, w szczególności: księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych oraz inne materiały i informacje. W konsekwencji, zgodnie z ww. przepisem, dowodem przeprowadzenia określonej transakcji gospodarczej (w tym także poniesienia wydatku) może być wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego (nie jest przy tym konieczne, aby dowód ten spełniał wymogi przewidziane w odpowiednich przepisach ustawy o rachunkowości). Wnioskodawca wskazał, iż powyższe stanowisko, zgodnie z którym jako dowód potwierdzający przeprowadzenie określonej transakcji gospodarczej (w tym poniesienie wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodów), może służyć każdy dokument bez względu na jego zgodność z wymogami zawartymi w ustawie o rachunkowości dominuje również wśród sądów administracyjnych. Przykładowo, zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 kwietnia 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 850/95): „Nieprowadzenie ewidencji rachunkowej lub prowadzenie jej niezgodnie z obowiązującymi przepisami, tak że nie zapewnia to możliwości ustalenia wysokości podstawy opodatkowania i należnego podatku (art. 9 ust. 1) nie oznacza jeszcze a priori, że dany koszt (zjawisko gospodarcze poniesienia nakładów w celu osiągnięcia przychodów) nie wystąpił. Następstwem niekorzystnym dla podatnika nieprawidłowego prowadzenia rachunkowości jest bowiem tylko to, iż ustalenie dochodu w sposób określony w art. 9 ust. 1 jest niemożliwe, a co za tym idzie dochód ustala się w drodze oszacowania.” W ocenie Wnioskodawcy powyższy wyrok potwierdza pogląd, iż przepisy rachunkowe nie są podatkowo twórcze, a w konsekwencji ich niestosowanie/wadliwe stosowanie nie powinno mieć samoistnego wpływu na samą możliwość uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów. Powyższe znajduje również potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 1998 r. (sygn. akt SA/Rz 130/97), zgodnie z którym: „Wystawienie wadliwego dowodu księgowego nie niweczy samego faktu poniesienia wydatku, jeżeli służył on osiągnięciu przychodów, a podatnik wykazuje innymi dowodami zaistnienie zdarzenia gospodarczego uzasadniającego ten wydatek.” Mając na uwadze powyższe, w celu udokumentowania poniesionego wydatku w sposób pozwalający na zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów (przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych warunków przewidzianych w ustawie o CIT), w opinii Wnioskodawcy nie jest konieczne posłużenie się dokumentami sporządzonymi zgodnie z odpowiednimi przepisami o rachunkowości - w tym kontekście, wystarczającym jest zaprezentowanie wszelkich prawnie dopuszczalnych dowodów, potwierdzających zaistnienie określonej transakcji gospodarczej. A zatem, na gruncie obu przedstawionych powyżej podejść, dla odpowiedniego udokumentowania samego faktu poniesienia wydatku oraz związku tego wydatku z przychodem, w ocenie Wnioskodawcy, wystarczające jest zgromadzenie i przedstawienie dokumentów i dowodów różnego rodzaju i w różnej formie - tak długo, jak dokumenty i dowody te w sposób wiarygodny i uprawdopodobniony wskazują na okoliczności potwierdzające, że dany wydatek został poniesiony oraz, że wykazuje on związek z działalności podatnika generującą jego przychody podatkowe. Wreszcie, ostatnim kryterium, jakie decyduje o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztu uzyskania przychodów podatnika jest brak wskazania tego wydatku w zamkniętym katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Indywidualna sytuacja Spółki W celu ustalenia, czy rozważane wydatki, które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług na rzecz zagranicznej spółki powiązanej (będące jednocześnie podstawą kalkulacji wynagrodzenia w oparciu o tzw. formułę „koszt plus”) spełniają warunki pozwalające na ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca wskazuje na potrzebę dogłębnego przeanalizowania charakteru oraz celu ponoszenia przedmiotowych wydatków. W szczególności, powyższa analiza powinna być nakierowana na ustalenie czy powyższe wydatki spełniają wszystkie wymogi zawarte w odpowiednich przepisach ustawy o CIT oraz wynikające ze stanowiska prezentowanego przez ograny podatkowe i sądy administracyjne, a będące warunkiem koniecznym dla uznania tych wydatków za koszty podatkowe w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W świetle powyższego, w przedmiotowym przypadku analizy wymaga kwestia, czy omawiane wydatki:
Ad. 1) i 2) W omawianym przypadku, spełnienie dwóch pierwszych warunków wskazanych powyżej, obejmujących wymóg faktycznego poniesienia przedmiotowych wydatków przez Wnioskodawcę oraz ich definitywność (rzeczywistość) wydaje się, w opinii Wnioskodawcy, oczywiste. W szczególności, poniesienie przez Spółkę tych wydatków jest konieczne dla wypełnienia przez Wnioskodawcę zobowiązań wynikających z odpowiedniego porozumienia umownego zawartego pomiędzy Spółką a zagranicznym podmiotem powiązanym będącym beneficjentem przedmiotowych świadczeń. Jednocześnie, zgodnie z powyższym porozumieniem umownym, podstawą kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu świadczenia przedmiotowych usług jest suma wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z tymi usługami, powiększona o odpowiednią marżę/narzut. Taki sposób kalkulacji wynagrodzenia wskazuje zatem jednoznacznie, iż podstawę wypłacanego Spółce wynagrodzenia mogą stanowić jedynie wydatki, które są zarówno poniesione jaki definitywne (rzeczywiste). Ad.3) i 4) Kolejne dwa wymogi warunkujące możliwość uznania wydatków, które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług, a zatem (i) istnienie związku tych wydatków z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz (ii) wykazanie, iż wydatki te byłyby ponoszone przez Spółkę w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów - powinny być, zdaniem Wnioskodawcy, analizowane łącznie, jako że generowanie przychodów przez Spółkę (jak również zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów) stanowi nieodłączny element działalności gospodarczej Spółki. Zasadniczym przedmiotem działalności Spółki, będącym jednocześnie głównym źródłem przychodów generowanych przez Spółkę, jest świadczenie usług w zakresie organizacji, koordynacji, administracji oraz nadzoru nad przeprowadzaniem badań klinicznych określonych rodzajów leków w Polsce. W ramach działalności gospodarczej, Spółka zawarła umowę na świadczenie ww. usług na rzecz zagranicznego podmiotu powiązanego. Jednocześnie, w celu wypełnienia zobowiązań wynikających z ww. umowy, Wnioskodawca ponosi szereg kosztów/wydatków, które zarówno z punktu widzenia Spółki jak i obiektywnie są konieczne dla prawidłowego/niezakłóconego wykonania przedmiotowych usług. A zatem, zdaniem Wnioskodawcy ww. wydatki, jako konieczne dla prawidłowego wypełnienia zobowiązań Spółki ustalonych umownie (będących jednocześnie głównym/najistotniejszym elementem działalności Wnioskodawcy) - wykazują niezaprzeczalny związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą jako wydatki ponoszone w celu uzyskania przychodów oraz zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów. Dodatkowym argumentem potwierdzającym spełnienie przez przedmiotowe wydatki warunków wskazanych powyżej (tj. istnienie związku tych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz fakt ich poniesień w celu uzyskania przychodów oraz zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów) jest metodologia/sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu świadczenia przedmiotowych usług. Otóż, jak wskazano powyżej, podstawę kalkulacji ww. wynagrodzenia stanowi ogół kosztów/wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w celu prawidłowego wykonania przedmiotowych świadczeń (powiększony o odpowiednią marżę/narzut zgodnie z tzw. formułą koszt plus”). Zatem, biorąc pod uwagę fakt, iż z jednej strony wynagrodzenie otrzymywane przez Spółkę w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług na rzecz zagranicznego podmiotu powiązanego stanowi główne źródło jej przychodów, z drugiej zaś wysokość ww. wynagrodzenia jest bezpośrednio zależna od wartości kosztów/wydatków poniesionych przez Spółkę w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług - ścisły związek przedmiotowych wydatków z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanymi przychodami nie powinien, zdaniem Wnioskodawcy, być kwestionowany/nie powinien budzić żadnych wątpliwości. Ad. 5) Również kolejny wymóg warunkujący uznanie wydatków, które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług na rzecz zagranicznego podmiotu powiązanego (będących jednocześnie podstawą kalkulacji wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy w tym zakresie), tj. wymóg odpowiedniego udokumentowania przedmiotowych wydatków (faktu ich poniesienia oraz ich związku z działalnością Spółki generującą przychody podatkowe) jest w analizowanym przypadku zdaniem Wnioskodawcy spełniony. Wnioskodawca wskazał, iż przedstawionym stanie faktycznym, spełnienie przedmiotowego warunku mogłoby teoretycznie budzić pewne wątpliwości w odniesieniu do następujących grup wydatków (które - z przyczyn niezależnych od Spółki zostały udokumentowane w sposób odbiegający od powszechnie przyjętego w praktyce rynkowej), tj.:
Wnioskodawca podkreślił, że w odniesieniu do każdej z ww. kategorii wydatków, Spółka dysponuje pewnymi specyficznymi dowodami/dokumentami, które w sposób jednoznaczny i jasny precyzują cel poniesienia przez Spółkę wydatku, jego kwotę oraz strony transakcji, z którymi dany wydatek jest związany. Co więcej, ww. dowody/dokumenty, jako podstawa udokumentowania faktu poniesienia przedmiotowych wydatków, nie powinny, zdaniem Wnioskodawcy, budzić zastrzeżeń - bez względu na fakt, czy dla celów ich analizy/oceny zostanie przyjęte podejście, zgodnie z którym dokumenty te powinny spełniać wymogi zawarte w ustawie o rachunkowości, czy też alternatywne stanowisko, dopuszczające jako dowód wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego i nie jest sprzeczne z prawem (zgodnie z odpowiednimi przepisami Ordynacji Podatkowej). W pierwszym przypadku, analizując przedmiotowe dowody/dokumenty pod względem ich zgodności z odpowiednimi przepisami ustawy o rachunkowości, należy stwierdzić, iż w przypadku każdej z ww. kategorii wydatków, dokumenty potwierdzające ich poniesienie (tj. kopie/skany faktur, paragony fiskalne opatrzone stemplem Spółki oraz podpisem upoważnionej osoby, faktury wystawione na pracowników, lecz dokumentujące wydatki poniesione dla celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki) spełniają warunki określone w ustawie o rachunkowości, tj. w szczególności:
a zatem - jako tzw. dowody zastępcze - mogą stanowić wystarczające potwierdzenie poniesienia przedmiotowych wydatków dla celów podatkowych. Do analogicznych wniosków prowadzi również analiza/ocena przedmiotowych dokumentów/dowodów w kontekście alternatywnego stanowiska, prezentowanego przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne. Zgodnie z tym podejściem, dowodem przeprowadzenia określonej transakcji może być bowiem wszystko, co może, przynajmniej potencjalnie, przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego, bez względu na to czy spełnia warunki określone w odrębnych przepisach (w szczególności, w ustawie o rachunkowości). Wnioskodawca wskazał, iż argumentacja Spółki w powyższym zakresie znajduje pełne odzwierciedlenie w interpretacjach organów podatkowych wydawanych w odniesieniu do analogicznych kategorii wydatków. Wydatki nie udokumentowane oryginałem faktury/rachunku (istnieją dowody zastępcze) Zgodnie z przeważającym stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe w ww. zakresie, brak oryginału dokumentów księgowych (przy jednoczesnym posiadaniu innych dowodów potwierdzających dokonanie transakcji, tj. umów, kopii/skanów faktur, itp.) nie eliminuje możliwości uznania wydatków udokumentowanych za pomocą takich dokumentów za koszty uzyskania przychodów. Przykładowo, w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 30 marca 2007 r. wydanym przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie (sygn. 1471/DPR1/423/1/07/MK), organ podatkowy stwierdził, że „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż faktury otrzymywane przez Bank drogą elektroniczną od kontrahentów zagranicznych nie spełniają wszystkich wymogów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, np. brak jest podpisów wystawcy faktury. Jednakże faktury te wystawione zostały na podstawie zawartych przez Bank umów z kontrahentami, którzy na ich mocy dokonują na rzecz Banku określone świadczenia. (...) Podkreślić zatem należy, iż w sytuacji, gdy Bank oprócz ww. faktur posiada inne dowody pozwalające na powiązanie ich z wykonaną usługą i wskazujące na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a osiąganiem przychodów (funkcjonowaniem podatnika), to wówczas wydatek ten może być uznany za koszt podatkowy.” Biorąc pod uwagę powyższe, brak oryginału faktur/rachunków potwierdzających poniesienie określonych wydatków związanych ze świadczeniem przez Wnioskodawcę przedmiotowych usług (przy jednoczesnym posiadaniu innych dowodów, którymi - w analizowanym stanie faktycznym - mogą być chociażby kopie/skany faktur oraz porozumienie umowne zawarte z kontrahentem w tym zakresie) - nie pociąga za sobą negatywnych konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w postaci braku możliwości uznania przez Spółkę wydatków udokumentowanych w ww. sposób za jej koszty uzyskania przychodów. Wydatki udokumentowane paragonem fiskalnym opatrzonym dodatkowo stemplem Spółki/podpisem osoby upoważnionej Zgodnie z przeważającym stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe w ww. zakresie, dokumentowanie faktu poniesienia określonego wydatku za pomocą paragonu fiskalnego (potwierdzonego dodatkowo co najmniej podpisem osoby upoważnionej) jest wystarczające, w ocenie Wnioskodawcy, dla uznania tego wydatku za koszt podatkowy. Przykładowo, w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 6 listopada 2006 r. wydanym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Krowodrza (sygn. PBII/423/23/06), organ podatkowy stwierdził, iż: „Paragon, jako zewnętrzny dowód obcy otrzymany od kontrahenta, niespełniający wszystkich warunków określonych przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, może być jednak zakwalifikowany jako dowód księgowy będący podstawą do ujęcia go w kosztach uzyskania przychodów (…) Paragon taki powinien być opisany (przez uprawnioną osobę) poprzez umieszczenie na nim danych i podpisu osoby, która dokonała opłat oraz opisu operacji gospodarczej, przy zastosowaniu ogólnie ustalonych przez Spółkę zasad.” Do analogicznych wniosków, w opinii Wnioskodawcy, prowadzi również analiza stanowiska organów podatkowych wyrażonego w decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 5 czerwca 2007 r., wydanej przez Drugi Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie (sygn. 1472/ROP1/423-129/07/KUKM), w której organ podkreślił iż „Poświadczenie transakcji dowodem zewnętrznym, który nie spełnia wymogów określonych w przepisach ustawy o rachunkowości nie pozbawia podatnika możliwości zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (...) Jeżeli Podatnik posiada oprócz paragonu z kasy rejestrującej taksówkarza lub biletu parkingowego także inne dowody, które mogą wykazać poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu to ma prawo zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu.” Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone m.in. w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 5 kwietnia 2007 r. wydanym przez Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie (sygn. 1471/DPR1/423-5/07/KK), jak również w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 lutego 2007 r. wydanego przez Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie (sygn. 1471/DPD1/423-1 58/06/KK). Wnioskodawca stwierdził, iż powyższe oznacza, że wydatki Spółki, których poniesienie jest dokumentowane za pomocą paragonów fiskalnych (opatrzonych dodatkowo zarówno stemplem Spółki jak i podpisem osoby upoważnionej - zgodnie z wewnętrznymi zasadami Spółki), mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych warunków przewidzianych w ustawie o CIT). Wydatki udokumentowane fakturami wystawionymi na pracownika Wnioskodawca wskazał, iż w przypadku gdy dany wydatek jest poniesiony dla celów działalności gospodarczej danego podmiotu, lecz z różnych przyczyn jest udokumentowany za pomocą faktury wystawionej na pracownika tego podmiotu (nie zaś na sam podmiot) - nie eliminuje to możliwości rozpoznania tego wydatku za koszt podatkowy ww. podmiotu. W tym kontekście, istotne jest bowiem zdaniem Wnioskodawcy, kto faktycznie odnosi korzyść z transakcji gospodarczej generującej taki wydatek. Powyższe stwierdzenie znajduje swoje odzwierciedlenie w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 2 sierpnia 2006 r. wydanym przez Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu (sygn. ZD/406-95/CIT/06), w którym stwierdzono: „W zakresie ponoszonych przez Spółkę wydatków, dla zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów najważniejsze jest, aby spełnić wymagania ustawy. Należy więc ustalić, za pomocą wszystkich możliwych dowodów istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami a przychodami bądź funkcjonowaniem Podatnika. Niezbędne jest bowiem, aby wydatek zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, poniesiony był w celu osiągania przychodów. (..) dokumenty opisane we wniosku Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało również w informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 30 grudnia 2004 r. wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań-Grunwald (sygn. ADI-R/423/1/2004), zgodnie z którym: „Wydatki z tytułu najmu lokalu Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur wystawionych na firmę osoby fizycznej. (…) W opisanej sprawie rzeczywistym odbiorcom usług i najemcą lokalu jest Spółka z o.o. Prawidłowo sporządzone dowody księgowe, potwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej z udziałem Podatnika, stanowić będą podstawę do zaliczenia wydatków Spółki do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zachodzi związek przyczynowo-skutkowy z osiąganym przychodem.” Dodatkowo - w odniesieniu do specyficznej sytuacji, w której pracodawca pokrywa koszty związane z używaniem przez pracownika sieci Internet dla celów służbowych - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w wydanej przez siebie (w imieniu Ministra Finansów) interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2008 r. (sygn. IBPB3/423-216/07/SD) potwierdził możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów tych wydatków, które są związane ze „zwrotem opłat ponoszonych przez pracownika z tytułu korzystania z łącza internetowego dla potrzeb pracodawcy w wysokości odpowiadającej poniesionym przez pracownika wydatkom z tego tytułu pod warunkiem odpowiedniego udokumentowania faktu i rozmiarów używania przez pracownika Internetu dla celów służbowych (...), co umożliwi ustalenie rzeczywistych kosztów używania Internetu do celów służbowych”. Wnioskodawca wskazał, iż w sytuacji Spółki zastosowanie mają mechanizmy i procedury zmierzające do precyzyjnego określenia, w jakim zakresie dostęp do Internetu (i - analogicznie - usługi telekomunikacyjne) są wykorzystywane do celów służbowych. A zatem, w tym zakresie, uzasadnione wydaje się, w ocenie Wnioskodawcy, zaliczenie kosztów ponoszonych w związku z zapewnieniem pracownikowi dostępu do Internetu/usług telekomunikacyjnych do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Wnioskodawca podkreślił, iż w prezentowanym stanie faktycznym, fakt udokumentowania wydatków Spółki (związanych z podróżami służbowymi oraz korzystaniem z usług telekomunikacyjnych/dostępu do Internetu wykorzystywanych przez pracowników Spółki w celach służbowych) za pomocą faktur wystawionych na pracowników (nie zaś na Wnioskodawcę) nie eliminuje możliwości uznania tych wydatków za koszt uzyskania przychodów Spółki. Wydatki te zostały poniesione nie na cele prywatne pracowników, lecz na cele ściśle związane z działalnością gospodarczą Spółki - tj. faktycznym beneficjentem nabywanych usług jest Wnioskodawca. Dodatkowym argumentem jest fakt, iż każda z faktur/rachunków wystawionych na pracownika jest opatrzona oświadczeniem pracownika, iż wszystkie wydatki udokumentowane taką fakturą/rachunkiem zostały poniesione na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki (nie zaś na cele osobiste pracownika). Zatem, podsumowując, udokumentowanie poniesienia przedmiotowych wydatków w sposób opisany powyżej (za pomocą kopii/skanów faktur, paragonów fiskalnych, faktur wystawionych na pracownika) - przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych warunków zawartych w ustawie o CIT – pozwala, zdaniem Wnioskodawcy, na uznanie tych wydatków za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Ad. 6) Wnioskodawca stwierdził również, iż przedmiotowe wydatki nie znajdują odzwierciedlenia w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W odniesieniu do niektórych wydatków (ponoszonych przez Spółkę w związku ze świadczeniem usług oraz stanowiących podstawę kalkulacji wg tzw. formuły „koszt plus”), obejmujących:
Spółka przedstawiła dodatkową argumentację potwierdzającą możliwość zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Biorąc pod uwagę fakt, iż każdy z ww. wydatków stanowi odrębną kategorię kosztów, w stosunku do których zastosowanie mogą znaleźć potencjalnie przepisy szczególne, zasadnym, w opinii Wnioskodawcy, wydaje się odrębna, dodatkowa prezentacja/analiza każdego z przedmiotowych wydatków. Podatek VAT naliczony w związku z nabywaniem przez Spółkę paliwa do samochodów osobowych oraz usług noclegowych i gastronomicznych Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o ile koszty te nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jedną z kategorii wydatków wyraźnie wyłączonych przez ustawodawcę z kategorii kosztów podatkowych jest podatek VAT. Art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT dopuszcza jednak możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych m.in. podatek VAT naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy o VAT podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku VAT - jeżeli naliczony podatek VAT nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Jednocześnie, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 oraz 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu podatku VAT należnego nie stosuje się w szczególności w odniesieniu do nabywanych przez podatnika paliw do samochodów osobowych oraz usług hotelowych i gastronomicznych. Oznacza to, że podatnikowi nie przysługuje efektywnie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu paliwa/tych usług. W konsekwencji, biorąc pod uwagę łączne brzmienie obydwu zaprezentowanych powyżej przepisów, Wnioskodawca stwierdził, iż podatek VAT naliczony zarówno w związku z nabyciem paliwa do samochodów osobowych jak również związku z nabyciem usług hotelowych i gastronomicznych (pod warunkiem spełnienia pozostałych warunków przewidzianych w ustawie o CIT - m.in. wykorzystania ww. samochodów osobowych/usług hotelowych i gastronomicznych na cele związane z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą) stanowi koszt uzyskania przychodów tego podmiotu. Wnioskodawca wskazał, iż powyższa konkluzja znajduje odzwierciedlenie w analogicznym stanowisku, prezentowanym w tym zakresie przez organy podatkowe, tj. przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 6 października 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-960/09/CzP, interpretacjach indywidualnych z dnia 2 września 2009 r. oraz z dnia 5 sierpnia 2009 r. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB3/423-433/09-4/KS oraz sygn. ILPB3/423-352/09-4/MC oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 8 grudnia 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB5/423-543/09-4/JC. Przenosząc powyższe rozumowanie na przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz biorąc pod uwagę fakt, iż:
Wnioskodawca stwierdził, iż wartość podatku VAT naliczonego związanego z ww. zakupami Spółki w całości stanowi jej koszt uzyskania przychodów. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w celu zapewnienia swoim pracownikom pakietu świadczeń medycznych w zakresie, w jakim świadczenia te wykraczają poza zakres świadczeń obowiązkowych, do których ponoszenia zobowiązują pracodawcę przepisy prawa pracy/inne odpowiednie przepisy Wnioskodawca stwierdził, iż generalnie, wg obecnego stanu prawnego, świadczenia medyczne udostępniane przez dany podmiot zatrudnionym w nim pracownikom spełniają wymogi warunkujące uznanie wydatków na te świadczenia za koszty uzyskania przychodów ww. podmiotu. W szczególności, mają one na celu zapewnienie pracownikom odpowiedniej opieki medycznej, co bezpośrednio przekłada się na efektywność ich pracy, a co za tym idzie wykazuje bezpośredni związek z przychodami generowanymi przez ten podmiot. Do końca 2006 r. ww. koszty - tj. koszty związane z finansowaniem przez pracodawcę świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników były wyraźnie wyłączone z kosztów uzyskania przychodów z wyjątkiem kosztów świadczeń zdrowotnych, do których zapewniania zobowiązywały pracodawcę odrębne przepisy. W konsekwencji, wg stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r., pracodawca, który ponosił tego rodzaju wydatki mógł je zaliczyć do kosztów podatkowych tylko w tej części, która była związana z obowiązkowym (dla pracodawcy) charakterem omawianych świadczeń (tj. do wartości świadczeń medycyny pracy). Począwszy od 1 stycznia 2007 r., nowelizacją ustawy o CIT, ww. ograniczenie zostało usunięte z ustawy i nie obowiązuje do dnia dzisiejszego. W konsekwencji, wg obowiązującego stanu prawnego, wszelkie wydatki ponoszone przez pracodawcę w celu zapewnienia świadczeń medycznych/zdrowotnych pracownikom (bez względu na ich zakres) mogą, w ocenie Wnioskodawcy, zostać zaliczone przez pracodawcę do jego kosztów uzyskania przychodów. Powyższe stwierdzenie koresponduje w pełni z treścią odpowiedniego uzasadnienia do ww. nowelizacji ustawy, zgodnie z którym: „z katalogu wskazanego w art. 16 ust. 1 ustawy wykreślono przepis, na podstawie którego nie podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych wydatki podatników na finansowanie usług medycznych pracowników. Tym samym, tego typu wydatki będą mogły podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.” Przenosząc powyższe rozumowanie na stan faktyczny przedstawiony we wniosku, Wnioskodawca stwierdził, iż wszelkie wydatki ponoszone przez Spółkę w celu zapewnienia jej pracownikom świadczeń medycznych stanowią koszty uzyskania przychodów - bez względu na zakres przedmiotowych świadczeń, tj. w szczególności fakt, czy świadczenia te wykraczają poza zakres świadczeń medycyny pracy. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe w ww. zakresie. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2009 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. lPPB5/423-507/09-4/JC) stwierdzono, że: „Od dnia 1 stycznia 2007 r., w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, brak jest wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków poniesionych na finansowanie świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników. Oznacza to, że wydatki ponoszone przez pracodawcę mogą stanowić dla niego koszt uzyskania przychodów.” Koszty ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu składek odprowadzonych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w związku z postawieniem do dyspozycji pracowników pakietów świadczeń medycznych (w zakresie przekraczającym wartość świadczenia medycyny pracy) Generalnie, na podstawie odrębnych regulacji, pracodawca, stawiając do dyspozycji pracownika dodatkowe świadczenia medycznie, jest zobowiązanym. in. doliczyć wartość ww. świadczeń (w części przekraczającej wartość świadczenia medycyny pracy) do przychodów pracownika będącego beneficjentem tych świadczeń oraz odprowadzić składkę na ubezpieczenie społeczne od ww. dodatkowej wartości przychodu pracownika. Jednocześnie, zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o CIT, kwota obejmująca wartość składek na ubezpieczenie społeczne zapłaconych przez pracodawcę może zostać zaliczona do jego (tj. pracodawcy) kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, w analizowanym stanie faktycznym, bezsprzecznym jest, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawcęz tytułu składek odprowadzonych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w związku z postawieniem do dyspozycji pracowników pakietów świadczeń medycznych (w zakresie przekraczającym wartość świadczenia medycyny pracy) mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych Spółki. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z użytkowaniem/eksploatacją samochodów osobowych (obejmujące, w szczególności, koszty rat leasingowych, paliwa, itp.) wykorzystywanych przez pracowników Spółki na podstawie umowy leasingu operacyjnego – w zakresie, w jakim samochody te są wykorzystywane dla celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej Wnioskodawca stwierdził, iż w analizowanym stanie faktycznym wydatki, jakie Spółka ponosi w związku z użytkowaniem/eksploatacją samochodów osobowych wykorzystywanych przez pracowników na podstawie umowy leasingu operacyjnego - w zakresie w jakim samochody te są wykorzystywane dla celów prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej (tj. w szczególności nie są wykorzystywane na cele prywatne pracowników) - spełniają wszelkie przesłanki pozwalające na zaliczenie ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Powyższe wydatki - jako koszty poniesione w celu należytego wypełnienia zobowiązań wynikających dla Wnioskodawcy z odpowiedniego porozumienia umownego zawartego z zagranicznym podmiotem powiązanym – wykazują, zdaniem Wnioskodawcy, niezaprzeczalny związek przyczynowo-skutkowy z działalnością gospodarczą oraz z przychodami generowanymi przez Spółkę. Wnioskodawca podkreślił, iż wydatki tego rodzaju (lub nawet wydatki o zbliżonym charakterze/naturze) nie zostały przez ustawodawcę w żaden sposób wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów, tj. nie zostały uwzględnione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu zwrotu pracownikom Spółki kosztów związanych z odbywaniem krajowych oraz zagranicznych podróży służbowych - w części przekraczającej kwoty wynikające z odrębnych przepisów (tj. Rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej) Zgodnie z treścią art. 77 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm., dalej: „Kodeks pracy”) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową w wysokości określonej w odrębnych przepisach (tj. w Rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej). Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 77 § 3 Kodeksu pracy, pracodawca nie będący państwową lub samorządową jednostką sfery budżetowej jest uprawniony do określania innych niż ustalone w ww. Rozporządzeniach warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowych. W wyniku zmian wprowadzonych do Kodeksu pracy z dniem 1 stycznia 2003 r. pracodawcy nie będący jednostkami sfery budżetowej uzyskali bowiem możliwość samodzielnego określania warunków wypłacania pracownikowi przedmiotowych należności (poprzez wprowadzenie odpowiedniego zapisu w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania). Jednakże, zgodnie z ww. regulacją wartość należności określonych przez pracodawcę w sposób wskazany powyżej nie może być niższa niż kwota przysługująca pracownikowi zgodnie z treścią ww. Rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Reasumując Wnioskodawca wskazał, iż na podstawie ww. przepisów, pracodawcy nie będący jednostkami sfery budżetowej są uprawnieni do wypłacania pracownikom należności z tytułu odbywania przez nich podróży służbowych w wysokości nie niższej niż kwoty wynikające z Rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W szczególności zatem, ww. kwoty należności wypłacanych pracownikom z tytułu odbywania przez nich podróży służbowych mogą być wyższe niż te określone w odrębnych przepisach. Przenosząc powyższe rozumowanie na przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Wnioskodawca podkreślił, iż Spółka - jako pracodawca nie stanowiący jednostki sfery budżetowej (i tym samym nie objęty ograniczeniami wynikającymi z Rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej) - jest uprawniona do ustalania wartości należności/diet wypłacanych pracownikom w związku z odbywanymi przez nich podróżami służbowymi w wysokości przekraczającej kwoty określone w ww. Rozporządzeniach. Co więcej, ustalenie/określenie przez Wnioskodawcę wysokości ww. należności w sposób nie korespondujący z regulacjami zawartymi w ww. rozporządzeniach nie powinno mieć żadnego wpływu, w ocenie Wnioskodawcy, na możliwość uznania wydatków Spółki w tym zakresie za jej koszty uzyskania przychodów. W szczególności, fakt ustalania/określania przez Wnioskodawcę wysokości przedmiotowych diet/należności w kwocie wyższej niż wynikająca z treści odrębnych przepisów nie powinna, zdaniem Wnioskodawcy, być przesłanką dla uznania wydatków Spółki w tym zakresie za koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. O kwalifikacji tych wydatków do kosztów podatkowych Spółki powinno decydować, jak wskazuje Wnioskodawca, spełnienie przez te wydatki ogólnych warunków - zawartych w odpowiednich przepisach ustawy o CIT. Ww. stanowisko (zgodnie z którym, diety/należności „płacone pracownikom stanowią koszt podatkowy pracodawcy w całości - tj. również w części przekraczającej kwoty wynikające z treści odrębnych przepisów, tj. Rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej – pod warunkiem spełnienia przez ww. wydatki warunków określonych w odpowiednich regulacjach ustawy o CIT) znajduje swoje odzwierciedlenie w licznych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe w powyższym zakresie. Przykładowo, w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 17 marca 2005 r., wydanej przez Pomorski Urząd Skarbowy (sygn. DP/P1/423-0018/05/AP), stwierdzono, iż: ,,Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka wypłaca swoim pracownikom - przysługujące im na podstawie odrębnych przepisów - należności na pokrycie kosztów związanych z odbywanymi przez nich podróżami służbowymi za granicę. Wydatki te nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. Zatem kwoty wypłacane przez Spółkę z tego tytułu – i prawidłowo udokumentowane - mogą stanowić w pełnej wysokości koszt uzyskania przychodów wprowadzonej przez nią działalności gospodarczej, nawet jeśli przekraczają limity określone w rozporządzeniu w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.” Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (w (mieniu Ministra Finansów) — sygn. ITPB3/423-257/09/PS — w którym organ podatkowy stwierdził, iż (...) obowiązek wypłaty przez pracodawcę należności przysługujących pracownikowi wykonującemu na jego polecenie zadania służbowe poza miejscowością w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wynika z art. 77 § 1 ustawy Kodeks pracy. Zgodnie z § 3 tego artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Postanowienia tych dokumentów nie mogą jednak ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju i poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej (...) Reasumując, niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom środki pieniężne związane z wyjazdami służbowymi poza ich stałe miejsce pracy będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy — dietą lub inną należnością mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełniają dyspozycję art. 15. ust. 1 Podsumowanie Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca stwierdził, iż wydatki, które Spółka ponosi w związku ze świadczeniem usług na rzecz zagranicznej Spółki powiązanej (będące jednocześnie podstawą kalkulacji wynagrodzenia w oparciu o tzw. formułę „koszt plus”), obejmujące w szczególności:
stanowią w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy jako wydatki spełniające wszystkie wymogi zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (w tym wymóg prawidłowego udokumentowania poniesienia tych wydatków oraz fakt ich nieuwzględnienia w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT). W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.