INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12.03.2012r. (data wpływu 19.03.2012r.), uzupełnionym na wezwanie organu z dnia 18.04.2012r. nr IPPB3/423-162/12-2/GJ, pismem z dnia 24.04.2012r. (data wpływu – 30.04.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia za nadgodziny (pyt. nr 1) - jest prawidłowe; w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu niewpłaconych utargów i zatowarowań (pyt. nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.03.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podstawową działalnością Spółki jest prowadzenie punktów gier na automatach o niskich wygranych rozlokowanych na terenie całej Polski. W celu prawidłowego rozliczenia urządzeń do gry Spółka zatrudniła na podstawie umowy o pracę, inspektorów odpowiedzialnych za rozliczenie utargów oraz zatowarowań urządzeń. Do zakresu powierzonych obowiązków zatrudnionych pracowników należało: weryfikacja punktów gry na automatach o niskich wygranych, rozliczenie automatów, serwisowanie automatów, nadzór i kontrola punktów gry na automatach, usuwanie zgłoszonych awarii automatów, reprezentowanie Spółki podczas kontroli, składanie i odbiór dokumentów w Urzędzie Celnym, składanie podpisów na protokołach Urzędu Celnego, składanie podpisów na dokumentach opisu punktów gry zawartych w aktach weryfikacyjnych punktów gry. Z jednym z pracowników-inspektorów Spółka rozwiązała umowę o pracę, jednak pracownik ten na dzień rozwiązania umowy o pracę nie rozliczył się ze Spółką z utargu za ostatni miesiąc oraz z zatowarowań w urządzeniach (zatowarowania dotyczą gotówki, jaka znajduje się w automacie do gry), które wypłacił z automatów.

W ramach obowiązków służbowych pracownik, raz w miesiącu pobierał z automatów do gry utarg, z którego zobowiązany był się rozliczyć do 6 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego rozliczenie dotyczy oraz dbał o to aby w automatach były środki niezbędne do gry, tj. wpłacał tzw. „zabankowania”. Spółka na piśmie wezwała byłego pracownika do zwrotu należnych jej środków wypłaconych z automatów do gry i nie zwróconych do Spółki. Były pracownik Spółki wystąpił z powództwem przeciwko Spółce o rozliczenie i wypłacenie nadgodzin za wykonywaną pracę. W trakcie trwania procesu Spółka wystąpiła z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. Doszło do podpisania ugody przez strony, w której określono kwotę do zapłaty przez Spółkę na rzecz byłego pracownika tytułem wynagrodzenia za pracę. Przedmiotowa ugoda likwiduje spór procesowy oraz zawiera w sobie rozliczenie wzajemnych roszczeń między stronami istniejących na dzień zawarcia ugody.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacone wynagrodzenie za nadgodziny stanowi koszt podatkowy w dacie podpisania ugody...
2. Czy kwota niewpłaconych utargów i zatowarowań, które zostaną rozliczone ugodą i zaksięgowane w pozostałe koszty operacyjne, stanowi dla Spółki koszt podatkowy w dacie podpisania ugody...
   
   

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki przedmiotowy wydatek stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu, gdyż został poniesiony w celu uzyskania przychodu, jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony, jak również został odpowiednio udokumentowany. Znane Spółce orzeczenie sądu administracyjnego z dnia 11 lutego 2009r., I SA/Op 411/08; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 czerwca 2011r., ILPB1/415-314/11-3/AGr wskazują jednoznacznie, iż strata spowodowana np. kradzieżą mienia (towarów/środków pieniężnych) może być zaliczana w ciężar podatkowych kosztów uzyskania przychodów jeśli jest związana z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, została właściwie udokumentowana oraz powstanie straty jest spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika (zdarzeniem losowym, któremu podatnik - mimo dochowania należytej staranności - nie mógł zapobiec). W ocenie Spółki powyższe przesłanki do uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu straty, zostały spełnione. Kwoty wypłacone na podstawie ugody stanowią zaległe wynagrodzenie pracownika z tytułu wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych, zatem w ocenie Spółki zasadne wydaje się uznanie iż, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, powinny być traktowane jak wynagrodzenie ze stosunku pracy. Skoro kwoty wypłacone na podstawie ugody stanowią koszt zatrudnienia pracownika, to pozostają w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Spółkę, a w konsekwencji powinny stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu. Stanowisko Spółki potwierdza wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2011 r., 11 FSK 882/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych wynagrodzenia za nadgodziny (pyt. nr 1), za nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych niewpłaconych utargów i zatowarowań (pyt. nr 2).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej updop (t.j. Dz. U. z 2011r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Warunkiem koniecznym, pozwalającym zakwalifikować dany wydatek do kosztów podatkowych jest zatem poniesienie wydatku w jednym z celów wymienionych w art. 15 ust. 1 updop oraz braku tego wydatku w katalogu wydatków (art. 16 ust. 1 updop) wyłączonych z kosztów podatkowych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010r., nr 51, poz. 307 z późn. zm.) tj. m.in. wynagrodzenia za godziny nadliczbowe wypłacone przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne pod warunkiem, że zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączące strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do tych należności stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57, zgodnie z którym to przepisem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów niewypłacone, niedokonane lub niepozostawione do dyspozycji wypłaty oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6 (...).

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że skoro ustawodawca w art. 15 ust. 4g updop wprost określa moment zaliczenia do kosztów podatkowych należności z tytułów o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to oznacza, że wypłata należnego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe dokonana przez Spółkę byłemu pracownikowi w dacie podpisania ugody stanowi koszt podatkowy. Podstawą zaliczenia do kosztów wypłaty za nadgodziny jest art. 15 ust. 1 updop.

W zakresie zaliczenia kwot niewpłaconych utargów i zatowarowań Spółka w swoim stanowisku jako przesłankę za zaliczeniem ich do kosztów podatkowych wskazuje stratę. Odnosząc się do tego wstępnie należy zauważyć, że pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Definicja straty w ustawie odnosi się wyłącznie do wyniku działalności podatnika - zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów to różnica jest stratą. Tak więc definicji straty jako kosztu należy szukać w znaczeniu językowym. Można przyjąć, iż pojęcie to oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co przestało się posiadać. Stratą będzie więc jak wskazano w powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-314/11-3/AGr strata towaru/środków pieniężnych w wyniku kradzieży. Sytuacji wskazanej w powołanej interpretacji nie można w żaden sposób odnieść do sytuacji Spółki. Pracownik Spółki nie zwrócił jej należnych środków wypłaconych z automatów do gry. Jednocześnie pracownik wystąpił z powództwem przeciwko Spółce o rozliczenie i wypłacenie wynagrodzenia za nadgodziny. Z opisu we wniosku wynika, że Spółka i pracownik były względem siebie dłużnikami i wierzycielami: Spółka była wierzycielem pracownika w zakresie zwrotu utargów, a jednocześnie dłużnikiem pracownika w zakresie wypłaty wynagrodzenia za nadgodziny. Pracownik z kolei był dłużnikiem Spółki w zakresie zwrotu utargu, a jednocześnie wierzycielem w zakresie należności za nadgodziny. Między stronami doszło do podpisania ugody, w której, cyt. „określono kwotę do zapłaty przez Spółkę na rzecz byłego pracownika tytułem wynagrodzenia za pracę. Przedmiotowa ugoda likwiduje spór procesowy oraz zawiera w sobie rozliczenie wzajemnych roszczeń między stronami istniejących na dzień zawarcia ugody”. Z powyższego zdaniem organu wynika, że w sprawie doszło do potrącenia czyli kompensaty wierzytelności, zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. (Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn.z m.), czyli zaliczenie jednej wierzytelności na poczet drugiej. Chociaż Spółka jako wierzyciel nie uzyskała efektywnego świadczenia w formie zwrotu utargu, to została zwolniona ze swojego zobowiązania w stosunku do pracownika do wysokości swojej wierzytelności. Zatem w przedmiotowej sprawie nie ma mowy o jakiekolwiek stracie, ubytku po stronie Spółki. Nie może więc być mowy o poniesionym koszcie uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.