INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2011 r. (data wpływu 11 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą posiada firmowy rachunek bankowy. W dniu 9 czerwca 2010 r. dokonana została kradzież z budynku firmy Wnioskodawcy. W wyniku włamania skradziono pieniądze o łącznej wartości 5.425 zł, dwie karty bankomatowe, dowód osobisty, prawo jazdy i dowód rejestracyjny pojazdu. W tym samym dniu sprawcy posługując się skradzionymi kartami bankomatowymi dokonali kradzieży z włamaniem do bankomatów, pokonując zabezpieczenia w ww. urządzeniach i z kont bankowych skradli pieniądze w łącznej wartości 36.000 zł.

Wnioskodawca posiada systemy alarmowe i system monitoringu. Niezwłocznie po ujawnieniu kradzieży, tj. w dniu 9 czerwca 2010 r. Wnioskodawca dokonał blokady kart bankomatowych (nastąpiło to kilka godzin po dokonaniu kradzieży) i zgłosił kradzież Policji. Dokonując zgłoszenia przekazano organom ścigania nagrania z monitoringu, na których widoczni byli sprawcy kradzieży. W dniu 5 września 2010 r. Prokuratura Rejonowa wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia wobec niewykrycia sprawców przestępców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy strata w środkach obrotowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów firmy Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Przepis art. 23 cyt. wyżej ustawy zawiera zamknięty katalog wydatków nie stanowiących z mocy ustawy kosztów uzyskania przychodu. Wśród wymienionych w tym artykule wydatków nie ma strat w środkach obrotowych (w tym gotówki). Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Każdy wydatek bądź poniesiona strata wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego bądź pośredniego związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia konkretnego przychodu.

W odniesieniu do strat w majątku obrotowym, jakimi są między innymi pieniądze, trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Stanowią one jednak element kosztowy w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym każdy przypadek obciążenia kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie pod kątem ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodu jest ocena zdarzenia w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej działalności,
• sytuacji, w której straty te powstały (ubytki naturalne, zdarzenia losowe, klęski żywiołowe),
• formy udokumentowania strat, np. protokół opisujący zdarzenie, jego datę, przyczynę, dokładne obliczenie wielkości straty, uzupełniony o protokół Policji w przypadku kradzieży bądź zgłoszenia szkody instytucji ubezpieczeniowej.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu strat w środkach trwałych i obrotowych, w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi oraz odszkodowaniem z tytułu ubezpieczeń.

Organy podatkowe wskazują (zob. postanowienie Urzędu Skarbowego w Krośnie z 15 lutego 2005 r. nr PDP 4111/PlT/2/2005), że koniecznym warunkiem zaliczenia skradzionych pieniędzy z konta do kosztów jest udowodnienie, że w danym przypadku mamy do czynienia ze zdarzeniem losowym, rozumianym jako zdarzenie nieprzewidywalne i nie do uniknięcia.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, należy stwierdzić, że kradzież można uznać za zdarzenie losowe.

Z pewnością w żaden sposób nie była ona możliwa do przewidzenia. Podkreślić należy, że właściciel firmy:

• przechowywał karty bankomatowe z zachowaniem należytej staranności i chronił kod identyfikacyjny,
• karty płatnicze były przechowywane oddzielnie od kodów identyfikacyjnych,
• niezwłocznie zgłoszono wydawcy, czyli bankowi utratę karty,
• nie udostępniano karty płatniczej i kodu identyfikacyjnego osobom nieuprawnionym.
  
  

W związku z powyższym strata w środkach obrotowych firmy Wnioskodawcy powstała w wyniku kradzieży gotówki i kart bankomatowych winna stanowić koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku strat w środkach pieniężnych trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Możliwość zaliczenia poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest jednakże od spełnienia następujących warunków:

• strata musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,
• jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,
• musi być właściwie udokumentowana,
• podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.
  
  

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych, tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przy czym kradzież ta nie może być skutkiem działań lub zaniedbań podatnika np. niewłaściwego zabezpieczenia składników majątkowych. Ocena, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu składników majątkowych ma charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących powstałej stracie.

Aby możliwe było rozliczenie w kosztach straty poniesionej w wyniku kradzieży gotówki, konieczne jest przestrzeganie przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 129, poz. 858 ze zm.). Wartości pieniężne uznaje się za należycie zabezpieczone, jeśli przedsiębiorca w celu ich ochrony przed kradzieżą przestrzegał wymagań zasad określonych w ww. rozporządzeniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą posiada firmowy rachunek bankowy. Z budynku firmy Wnioskodawcy zostały skradzione pieniądze o łącznej wartości 5.425 zł, dwie karty bankomatowe, dowód osobisty, prawo jazdy i dowód rejestracyjny pojazdu. W tym samym dniu sprawcy posługując się skradzionymi kartami bankomatowymi dokonali kradzieży z włamaniem do bankomatów, pokonując zabezpieczenia w ww. urządzeniach i z kont bankowych skradli pieniądze w łącznej wartości 36.000 zł.

Wnioskodawca posiada systemy alarmowe i system monitoringu. Niezwłocznie po ujawnieniu kradzieży Wnioskodawca dokonał blokady kart bankomatowych i zgłosił kradzież Policji. Dokonując zgłoszenia Wnioskodawca przekazał organom ścigania nagrania z monitoringu. Prokuratura Rejonowa wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia wobec niewykrycia sprawców przestępców.

Kradzież może być uznana za zdarzenie losowe, niezależne od woli Wnioskodawcy, a powstała w wyniku kradzieży strata wiąże się niewątpliwie z całokształtem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Reasumując, w przypadku, gdy Wnioskodawca dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu środków pieniężnych i swoim zachowaniem bądź zaniechaniem nie przyczynił się do powstania opisanej we wniosku straty, to wartość skradzionych środków obrotowych może stanowić koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, iż wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zatem ocena czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca dochował należytej staranności w celu zabezpieczenia się przed powstałą stratą należy do Zainteresowanego. Ocena ta może zostać zweryfikowana jedynie w prowadzonym przez właściwe organy postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę pisma, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.