INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ,reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2011 r. (data wpływu 01 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od użytkowanych przez kontrahentów narzędzi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od użytkowanych przez kontrahentów narzędzi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji komponentów i akcesoriów samochodowych. Powyższa działalność obejmuje w szczególności systemy bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w tym poduszki powietrzne, pasy bezpieczeństwa.

W odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłaszane przez koncerny samochodowe, Spółka w ramach podstawowej działalności operacyjnej realizuje zlecenia na dostawę swoich produktów.

W sytuacji otrzymania zlecenia na wytworzenie produktów zamówionych przez koncern samochodowy, Spółka rozpoczyna planowanie procesu produkcji. Z uwagi na ograniczenia własnej bazy procesów produkcyjnych, część komponentów niezbędnych do wyprodukowania własnych produktów (dalej „Komponenty”) Spółka zamawia u zewnętrznych dostawców / podwykonawców.

Zamawiane przez Spółkę Komponenty nie są jednakże standardowymi materiałami, tzn. muszą one spełnić nałożone przez koncern samochodowy określone wymogi techniczne i normy w stosunku do produktów, a w konsekwencji i do materiałów zużywanych do wytworzenia produktów.

Określanie przez koncerny samochodowe takich wymogów technicznych i norm jest cechą charakterystyczną w branży motoryzacyjnej. Z uwagi na to, podmioty dokonujące dostaw wyrobów na rzecz koncernów samochodowych dostosowują swoje linie produkcyjne specjalnie pod konkretne zamówienie. Również dla koncernów samochodowych istotne jest dokonywanie zakupów produktów od jednego sprawdzonego dostawcy, gdyż te same produkty nabywane od kilku różnych dostawców mogą w niewielkim stopniu różnić się między sobą.

Przesłanki te decydują o tym, iż kontrakty zawierane z koncernami samochodowymi są zasadniczo długoterminowe. Taka też sytuacja ma miejsce w przypadku Spółki, która jest dostawcą wyrobów na rzecz koncernów samochodowych.

Ponieważ Spółka do celów własnej produkcji korzysta z Komponentów dostarczanych przez podmioty zewnętrzne, ważne jest to, aby otrzymane przez Nią Komponenty spełniały określone normy i parametry techniczne. Spełnienie takich norm i uzyskanie odpowiednich parametrów możliwe jest tylko i wyłącznie przy zindywidualizowanej parametryzacji procesów produkcyjnych przy zastosowaniu do produkcji Komponentów specjalistycznych narzędzi / matryc (dalej „Narzędzia”).

Narzędzia te nabywane są bezpośrednio przez dostawców Komponentów w ramach organizacji własnych procesów produkcyjnych dla produkcji Komponentów nabywanych przez Spółkę i wykorzystywanych następnie w Jej własnych procesach produkcyjnych.

Ww. Narzędzia są wysoce specjalistyczne i mogą być wykorzystywane tylko i wyłącznie w ramach ściśle określonego procesu produkcyjnego dla potrzeb konkretnego zlecenia na rzecz Spółki. Nie jest przy tym możliwe to, aby dostawca Komponentów korzystał z Narzędzi na rzecz innych podmiotów i wykonując inne zlecenia.

Z tego względu dostawca Komponentów przenosi własność Narzędzi na Spółkę. Z uwagi na brak możliwości dokładnego rozliczenia kosztów nabycia Narzędzi przez dostawcę na ostatecznie dostarczoną liczbę produktów (Spółka może składać kilka zamówień na ilości zależne od zapotrzebowania na Jej produkty uzależnionego od koncernów samochodowych), obciążenie z tytułu przedmiotowych narzędzi następuje jednorazowo, z chwilą rozpoczęcia produkcji Komponentów. Nabycie Narzędzi przez Spółkę od dostawcy Komponentów udokumentowane jest fakturą VAT.

Koszt nabycia Narzędzi przez dostawcę Komponentów i fakt ich wykorzystania w ramach procesów produkcji Komponentów stanowi element kalkulacyjny w ramach zamówienia składanego przez Spółkę na dostawę Komponentów.

W konsekwencji, cena sprzedaży Komponentów zostaje tak skalkulowana, iż nie obejmie kosztów nabycia Narzędzi, gdyż Spółka obciążana jest z tego tytułu odrębnie oraz z drugiej strony uwzględnia, iż przy procesie produkcji Komponentów ich dostawca korzysta z Narzędzi.

Koszty nabycia Narzędzi przekraczają kwotę 3.500 zł.

W trakcie dokonywania dostaw Komponentów na rzecz Spółki, Narzędzia znajdują się fizycznie w zakładach produkcyjnych dostawców Komponentów. Jednakże z chwilą zakończenia realizacji dostaw Komponentów na rzecz Spółki, strony ustaliły, iż Narzędzia zostaną zwrócone Spółce.

Z uwagi na długoterminowy charakter zleceń otrzymywanych przez Spółkę od koncernu samochodowego, Narzędzia będą wykorzystywane przez Spółkę długoterminowo, tj. w okresie przekraczającym rok.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w świetle art. 15 ust. 1 i ust. 6 w zw. z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od Narzędzi stanowiących Jej środki trwałe...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 i ust. 6 w zw. z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może On zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od Narzędzi stanowiących Jego środki trwałe i wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na szeregu argumentów, wynikających z przepisów prawa:

1.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Oceniając, czy Spółka ma prawo amortyzować Narzędzia, należy mieć na uwadze, iż wykorzystanie ich w procesie produkcji Komponentów determinuje realizację zleceń na rzecz koncernów samochodowych, i w konsekwencji w sposób bezpośredni przyczynia się do osiągnięcia przychodów.

Bez wykorzystania Narzędzi w procesie produkcji Komponentów Spółka nie mogłaby realizować zleceń na rzecz koncernów samochodowych, a tym samym generować przychodów podlegających opodatkowaniu z tego tytułu.

Zdaniem Spółki, dyspozycja zawarta w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozostaje zatem w analizowanym stanie faktycznym spełniona.

2.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są także odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż: „Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.”

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż w stosunku do przedmiotowych Narzędzi zostały przez Spółkę spełnione wszystkie ww. przesłanki, od których zależy możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Opisane bowiem w stanie faktycznym Narzędzia:

1. stanowią własność Spółki,
2. zostały nabyte – pierwszym ich nabywcą są dostawcy Komponentów, którzy jednakże przenoszą każdorazowo ich własność na Spółkę,
3. są to kompletne i zdatne do użytku składniki majątkowe,
4. charakteryzują się przewidywanym okresem używania dłuższym niż 1 rok - strony ustalają długoterminowe okresy dostaw Komponentów, oraz
5. wykorzystywane są przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą - Narzędzia wykorzystywane są wyłącznie do produkcji Komponentów na rzecz Spółki, a te z kolei niezbędne są Spółce do wytworzenia produktów na zlecenie koncernów samochodowych.
   
   

3.

Art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Literalne brzmienie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zobowiązuje Spółki do fizycznego posiadania Narzędzi (środków trwałych) na terenie Jej zakładu produkcyjnego. Ustawodawca wprowadził jedynie warunek, aby środek trwały służył działalności gospodarczej podatnika. Natomiast fizyczne używanie środków trwałych może mieć miejsce poza zakładem Spółki. Pogląd ten zaprezentował również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23.06.2010 r. (sygn. akt II FSK 259/09).

Wykorzystywane przez dostawców Komponentów Narzędzia nie mają charakteru uniwersalnego. Są one dostosowane wyłącznie do wymogów zlecenia na produkcję Komponentów, a po zakończeniu dostaw Komponentów zostaną Spółce zwrócone. Bez wykorzystania przez dostawców Komponentów Narzędzi, Spółka nie byłaby w stanie zrealizować zlecenia produkcyjnego na rzecz koncernu samochodowego.

Ponadto fakt, iż ostateczny koszt zakupu Narzędzi ponosi Spółka ma wpływ na cenę sprzedaży Komponentów, która jest odpowiednio obniżona, nie uwzględniając kosztu ich nabycia przez dostawców.

Istotnym argumentem przemawiającym za stanowiskiem Spółki jest fakt, iż wykorzystanie Narzędzi w procesie produkcji Komponentów przez dostawcę Komponentów nie posiada znamion użytkowania bez wynagrodzenia. Fakt użytkowania Komponentów przez dostawcę Komponentów uwzględniony jest przy kalkulacji ceny zakupu Komponentów uiszczanej przez Spółkę.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych i inne ustawy podatkowe, nie zawierają definicji użyczenia (oddania do nieodpłatnego używania). Zgodnie z art. 710 i następnymi ustawy Kodeks cywilny, przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Stosunek prawny, jaki łączy Spółkę i dostawcę Komponentów nie wykazuje zatem żadnej z tych cech. Jest to bowiem umowa dwustronnie zobowiązująca - tak Spółka, jak i Jej kontrahent są zobowiązani do spełnienia określonych świadczeń na rzecz drugiej strony.

Zatem, skoro Narzędzia nie są przedmiotem nieodpłatnego użytkowania przez dostawcę Komponentów, brak jest podstaw do zastosowania dyspozycji wyłączającej odpisy amortyzacyjne z kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Argumentacja Spółki pozostaje w zgodzie z argumentacją stosowaną powszechnie przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, np.

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 18.05.2011 r. (nr IPTPB3/423-6/11-4/KJ),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11.02.2011 r. (nr IPPB3/423-792/10-2/GJ),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21.01.2011 r. (nr IBPBI/2/423-1466/10/SD),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13.01.2011 r. (nr ILPB4/423-270/10-2/DS),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15.11.2010 r. (nr IPPB5/423-592/10-2/JC),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 05.05.2009 r. (nr IPPB5/423-127/09-2/AJ),
• w piśmie Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 29.03.2007 r. (nr ZD/4061-1/07).
  
  

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska w opisanej powyżej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie zdarzenia przyszłego. Wniosek Spółki w zakresie stanu faktycznego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 29 lutego 2012 r. ILPB3/423-565/11-2/MM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.