INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 03 czerwca 2008 r. (data wpływu 16.06.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji linii energetycznych bądź ich części jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (lub jego części) w związku z prowadzoną inwestycją,
• prawidłowe w części dotyczącej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (lub jego części) w związku z jego sprzedażą,
• prawidłowe w części dotyczącej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (lub jego części) w związku z jego trwałym wycofaniem z używania.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony w dniu 01 września 2008 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji linii energetycznych bądź ich części.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest dystrybucja energii elektrycznej do odbiorców przyłączonych do jej sieci. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka wykorzystuje istotną ilość różnych kategorii środków trwałych. Środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki, a także są przyjęte do używania zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tych środków zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co do zasady, zakończenie dokonywania odpisów amortyzacyjnych następuje w momencie zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środka trwałego (środek trwały w pełni umorzony). Jednocześnie, zdarzają się przypadki, gdy zakończenie dokonywania odpisów amortyzacyjnych następuje przed dokonaniem pełnego umorzenia środka trwałego. Sytuacje takie występują, między innymi, w przypadku likwidacji całości lub części środka trwałego w ramach prac modernizacyjnych (w tym w związku z planowanymi inwestycjami), czy wynikającej z jego zużycia technicznego. Efektem likwidacji całości lub części środka trwałego może być sprzedaż materiałów uzyskanych z likwidacji.

Wnioskodawca zaznacza przy tym, że w przypadku sieci energetycznych, jako środek trwały w ewidencji środków trwałych Spółki widnieje zwykle wielokilometrowy odcinek sieci, np. odcinek przebiegający przez obszar jednej gminy. Wynika to z przepisów o Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdzie w uwagach szczegółowych dla grupy drugiej KŚT wskazano, że „Przy budowlach liniowych, np. rurociągi, drogi, linie energetyczne i telekomunikacyjne, obiektami są poszczególne ich odcinki, odpowiadające bądź istniejącemu podziałowi administracyjnemu lub eksploatacyjnemu, bądź charakteryzujące się odmienną konstrukcją ewentualnie innymi cechami technicznymi”. W praktyce bardzo rzadko dochodzi do likwidacji całego środka trwałego, jakim jest dany odcinek sieci, zwykle likwidacje dokonywane są częściowo (odcinki kilkukilometrowe). Decyzja o przeprowadzeniu likwidacji całości lub części linii energetycznej przed jej całkowitym umorzeniem jest podyktowana względami gospodarności, gdyż likwidowane środki trwałe bądź ich części są znacznie wyeksploatowane, a ich remont jest najczęściej nieopłacalny. Z punktu widzenia ekonomiki działalności korzystniejszym rozwiązaniem jest likwidacja środka trwałego lub jego części. Jednocześnie, w wielu wypadkach konieczność dokonania likwidacji środków trwałych jest związana z realizowanymi przez Spółkę inwestycjami.

W przypadku dokonania likwidacji części linii energetycznej służby techniczne Spółki ustalają udział wartości likwidowanej części linii w jej wartości początkowej. Faktyczna likwidacja środków trwałych dokumentowana jest poprzez sporządzenie dokumentu LT.

W przypadku całkowitej likwidacji linii, środek trwały jest wykreślany z ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Spółkę, natomiast w związku z likwidacją części linii energetycznej Spółka koryguje wartość początkową środka trwałego w ewidencji (proporcjonalnie do wartości jego likwidowanej części) oraz odpowiednią część wartości podatkowej netto środka trwałego w prowadzonej ewidencji (podstawą do wyliczenia straty powstałej w wyniku likwidacji części linii jest wartość likwidowanej części linii ustalona przez służby techniczne).

W przypadku likwidacji nie w pełni umorzonej linii energetycznej bądź jej części, moment zaliczenia wartości podatkowej netto do kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od efektu likwidacji:

• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, dokonywanej bezpośrednio w związku z przeprowadzaną przez Spółkę inwestycją, wartość podatkową netto likwidowanego środka trwałego lub jego części zalicza się do wartości inwestycji i w ten sposób do wartości początkowej środków trwałych,
• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, w związku ze sprzedażą, wartość podatkowa netto środka trwałego bądź jego części zaliczana jest w ciężar kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, która skutkuje trwałym wycofaniem obiektu z używania, wartość podatkowa netto zaliczana jest w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu sporządzenia dokumentu LT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym momencie Spółka powinna ująć w ciężar kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji linii energetycznych bądź ich części...

Zdaniem Spółki, w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, moment ujęcia powstałych strat, czyli zaliczenia wartości podatkowej netto do kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od efektu likwidacji:

• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, dokonywanej bezpośrednio w związku z przeprowadzaną przez Spółkę inwestycją, wartość podatkową netto likwidowanego środka trwałego lub jego części należy zaliczyć do wartości inwestycji i w ten sposób do wartości początkowej nowo wytworzonych lub modernizowanych środków trwałych,
• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, w związku ze sprzedażą, wartość podatkowa netto środka trwałego bądź jego części powinna być zaliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, która skutkuje trwałym wycofaniem obiektu z używania, wartość podatkowa netto powinna być zaliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu sporządzenia dokumentu LT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Oznacza to, że dla możliwości zaliczenia poniesionych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• dany wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów nie uznawanych za koszty uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych bądź ich części stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki. Nie ulega bowiem wątpliwości, że działania Spółki polegające na likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych mają na celu optymalne zarządzanie posiadanym majątkiem. Podobne stanowisko jest prezentowane przez organy podatkowe w interpretacjach wydawanych na indywidualne zapytania podatników (postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 13 lipca 2006 r., sygn. 1471/DPD2/423/64/06/JB; pismo Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Gliwicach z dnia 14 września 2004 r., sygn. l PD1/423-5/04). Ponadto omawiane straty, związane z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych bądź ich części, nie są spowodowane zmianą rodzaju działalności Spółki. W konsekwencji, w omawianej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również omawianych strat nie da się przyporządkować do żadnej innej kategorii wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, zgodnie art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Podobna argumentacja jest prezentowana przez organy podatkowe (postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Słupsku z dnia 20 października 2006 r., sygn. PII/423-12/06), jak również znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 30 marca 1995 r., sygn. akt SA/Łd 1688/94). W przypadku dokonania likwidacji związanej ze sprzedażą nie w pełni umorzonych środków trwałych bądź ich części, koszty związane z poniesioną stratą powinny zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodu ze sprzedaży. Powyższe podejście wynika z regulacji zawartych w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Zdaniem Spółki, straty powstałe w wyniku likwidacji bądź częściowej likwidacji środków trwałych są bezpośrednio związane z osiągniętymi przychodami ze sprzedaży obiektów wycofanych z eksploatacji.

W odniesieniu do likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części, która skutkuje trwałym wycofaniem obiektu z używania, koszty związane ze stratą powstałą w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego bądź jego części (odpowiadające wartości podatkowej netto) powinny zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu dokonania likwidacji (czyli w miesiącu sporządzenia dokumentu LT). Powyższe stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie w piśmie z dnia 12 lipca 2004 r., (sygn. PD-1/005/2-137/04/WK) stwierdził, iż „wartość netto nie w pełni umorzonych środków trwałych jest kosztem uzyskania przychodów w dacie dokonania likwidacji tych środków”. Podobnie Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z dnia 18 czerwca 2007 r. (sygn. 1472/ROP1/423-134/07/MK) stwierdził, iż: „ustosunkowując się do kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie pełni umorzonych środków trwałych lub ich części, która skutkuje trwałym wycofaniem obiektu z używania, stwierdzić należy, że straty tego rodzaju stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku chodowym od osób prawnych, a tym samym są potrącane w dacie ich poniesienia. Na podstawie art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujęcia jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zatem w tle ww. art. 15 ust. 4d i 4e należy zgodzić się z Podatnikiem, że straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części, które skutkują trwałym wycofaniem obiektu z używania, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu sporządzenia dokumentu LT, dokumentującego procedurę likwidacji (...)”.

Natomiast w odniesieniu do likwidacji środka trwałego, bądź jego części, związanej bezpośrednio z dokonywaną przez Spółkę inwestycją, wartość podatkowa netto powinna zostać wliczona do wartości dokonanej inwestycji i w ten sposób powinna zwiększyć wartość początkową środków trwałych. Powyższe podejście zostało potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach wydanych na indywidualne zapytania podatników. Przykładowo, Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 20 lipca 2005 r. (sygn. DP/P1/423-0062/05/AP) stwierdził, że: „(…) nieumorzona wartość likwidowanych środków trwałych w związku z budową w ich miejsce nowych środków trwałych zwiększać będzie wartość początkową tychże nowych – wytworzonych w procesie budowy – środków trwałych”. Podobne stanowisko zajął Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w piśmie z dnia 21 grudnia 2004 r. (sygn. P-I/423/71/MW/04), stwierdzając m. in., że: „Na koszt wytworzenia składają się zatem również inne koszty, które są nierozerwalnie związane z wytworzeniem środka trwałego, w tym polegające na przygotowaniu gruntu pod budowę, a także koszty likwidacji rozbieranych – jako warunek nieodzowny budowy, budynków i budowli, łącznie z nieumorzoną wartością początkową (…)”. Podejście takie prezentuje również Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z dnia 18 czerwca 2007 r. (sygn. 1472/ROP1/423-134/07/MK): „(...) Skoro likwidacja środka trwałego lub jego części dokonywana jest w związku z prowadzoną inwestycją, a likwidowany element będzie związany ze środkiem trwałym w ramach zrealizowanej inwestycji (po jej zakończeniu), to w myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niezamortyzowana wartość początkowa likwidowanego obiektu stanie się elementem wartości początkowej powstającego w ramach prowadzonej inwestycji środka trwałego. (...) Skoro likwidacja istniejących używanych środków trwałych jest warunkiem niezbędnym do realizacji i oddania inwestycji – to strata związana z taką likwidacją może stanowić element wartości wytworzenia środków trwałych powstających w ramach inwestycji”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dotyczącej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (lub jego części) w związku z prowadzoną inwestycją,
• prawidłowe w części dotyczącej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (lub jego części) w związku z jego sprzedażą,
• prawidłowe w części dotyczącej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (lub jego części) w związku z jego trwałym wycofaniem z używania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy podzielić można na koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z konkretnymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Aby określić czy dany koszt jest bezpośrednio, czy pośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym.

W kosztach, których nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów zostały wymienione m. in. straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w sytuacji gdy środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Powołany powyżej przepis odnosi się wyłącznie do przypadku, w którym straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych nie są uważane za koszty uzyskania przychodów. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skoro ustawodawca wyraźnie wyłącza spod pojęcia kosztów straty związane z likwidacją środków trwałych wymuszoną zmianą rodzaju działalności, to straty związane z likwidacją środków trwałych uwarunkowaną innymi przyczynami, będą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż decyzja o likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (bądź jego części) nie jest związana ze zmianą rodzaju prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Jak wskazuje Wnioskodawca, decyzja o przeprowadzeniu likwidacji całości lub części linii energetycznej przed jej całkowitym umorzeniem podyktowana jest względami gospodarności, gdyż likwidowane środki trwałe bądź ich części są znacznie wyeksploatowane, a ich remont jest najczęściej nieopłacalny. W wielu wypadkach konieczność dokonania likwidacji środków trwałych – jak zaznacza Spółka – jest związana z realizowanymi inwestycjami. W świetle powyższego, nieumorzona wartość środka trwałego (lub jego część) likwidowanego w związku z prowadzoną inwestycją powinna być zaliczona bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku, gdy dochodzi do sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych bądź ich części, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b), w myśl którego wydatki na nabycie lub wytworzenie środka trwałego, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego, bez względu na czas ich poniesienia. Należy przy tym zauważyć, że pomimo, iż przychód z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części nie jest literalnie ujęty w katalogu źródeł przychodów, zawartym w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób pranych, to z uwagi na fakt, iż wspomniany katalog nie jest zamknięty (o czym świadczy użycie przez ustawodawcę w ust. 1 art. 12 ww. ustawy wyrażenia „w szczególności”), winien być uwzględniony jako przysporzenie w rachunku podatkowym. W świetle powyższego, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części stanowić będą bezpośrednie koszty uzyskania przychodów. Zatem, na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami uzyskanymi z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części będą potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Ustosunkowując się natomiast do kwestii określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części, skutkującej trwałym wycofaniem środka trwałego z używania, stwierdzić należy, że straty tego rodzaju stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie faktycznej likwidacji środka trwałego. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż likwidacja księgowa nie jest tożsama z likwidacją fizyczną. Istnieją sytuacje, w których środek trwały zostaje wyksięgowany z ewidencji bilansowej, a jego fizyczna likwidacja nie zostaje jeszcze przeprowadzona. Dlatego też przeznaczony do likwidacji środek trwały, pod datą postawienia go w stan likwidacji, wprowadza się do ewidencji pozabilansowej, równocześnie z wyksięgowaniem tego środka z ewidencji bilansowej. W procesie likwidacji środka trwałego należy wyróżnić trzy etapy:

1. moment przeznaczenia do samej likwidacji środka trwałego,
2. moment postawienia w stan likwidacji, z którym wiąże się wyksięgowanie danego środka z ewidencji bilansowej, a ujęcie go w ewidencji pozabilansowej,
3. moment zakończenia likwidacji, czyli ostateczne wyksięgowanie z ewidencji pozabilansowej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.