Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.243.2018.1.MC
z 16 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usługą wypożyczania rowerów ‒ jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usługą wypożyczania rowerów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej strategii sprzedaży detalicznej, mając na względzie zapotrzebowanie klientów dąży do zapewnienia kompleksowości usług w całej sieci Spółki. W ramach realizowanej strategii prowadzone są innowacyjne rozwiązania zarówno w zakresie obsługi klienta jak i udostępniania na rzecz klientów dodatkowych świadczeń co przekłada się na zwiększenie wolumenu odbiorców a tym samym zwiększenie sprzedaży detalicznej. Do działań tych można zaliczyć usługi związane z obsługą pojazdów (usługi myjni, wypożyczania przyczep, wypożyczania pojazdów wraz z tankowaniem) oraz usługi wspomagające sprzedaż takie jak: odbiór przesyłek kurierskich, możliwość dokonywania płatności, możliwość nieodpłatnego korzystania z wi- fi, możliwość skorzystania z siłowni plenerowych, uruchomienie samoobsługowego serwisu rowerów.

Powyższe działania mają w założeniu przekładać się na zwiększenie sprzedaży oraz oferty gastronomicznej w ramach programów A i B.

Celem intensyfikacji sprzedaży Spółka zamierza wdrożyć nową usługę polegającą na możliwości wypożyczania rowerów (dalej: System).

W tym celu Spółka zawarła umowę z operatorem samoobsługowych wypożyczalni rowerów miejskich (dalej: Operator), w ramach której Operator zobowiązał się do dokonania na rzecz Spółki:

1. Sprzedaży 36 stacji rowerowych (dalej: Stacja), składających się z terminala, 15 stojaków dla rowerów (służące do wypożyczania i zwrotu rowerów) oraz 10 rowerów,
2. Montażu i uruchomienia Stacji, a także ich utrzymania przez okres obowiązywania umowy,
3. Wykonania i obsługi powierzchni reklamowych umieszczonych na terminalach i rowerach (umieszczenie na skrzydełkach oraz koszykach rowerów nazwy, logo lub reklamy Spółki),
4. Magazynowania Stacji w okresie listopad ‒ marzec każdego roku obowiązywania umowy.
5. Wykonania i obsługi strony internetowej (projektu graficznego strony zawierającej logo Spółki),
6. Przygotowania i przeprowadzenia kampanii reklamowych, promujących system Stacja Rowerowa Spółki.
   
   

Wynagrodzenie za ww. świadczenia płatne będzie przez Spółkę, na podstawie prawidłowo wystawionych faktur VAT w oparciu o podpisane przez strony Protokoły odbioru usług.

Jak wskazano powyżej, wdrożenie programu wypożyczalni rowerów jest elementem szerokiej strategii biznesowej w zakresie realizacji (wzrostu) marży detalicznej towarów. Jako priorytetowe Spółka traktuje wykorzystanie instrumentu popularyzacji rowerów w celu pozyskania nowych klientów (nieposiadających aut) i zwiększenia sprzedaży sklepu oraz usług gastronomicznych.

Prócz powyższego wdrożenie systemu zapewnia Spółce realizację działań marketingowych (rower jako ruchoma reklama Spółki) co również powinno przełożyć się na przychody Spółki.

Spółka pragnie podkreślić, że w związku z realizowanym projektem Stacja Rowerowa nie będzie osiągać przychodów z tytułu wypożyczania rowerów. Całość przychodów z tytułu wypożyczania rowerów realizowana będzie przez Operatora programu. Rezygnacja z przychodów po stronie Spółki na rzecz Operatora uwzględniona została w warunkach (cenie) sprzedanych Stacji oraz świadczonych przez Operatora usług na rzecz Spółki.

Tym samym, jedyny oczekiwany przez Spółkę przychód wynikać będzie ze zwiększenia sprzedaży realizowanej na (..) Spółki.

Spółka, na mocy zawartej Umowy z Operatorem przystępuje do działających na terenie kraju Systemów Wypożyczania Rowerów Miejskich (dalej: Systemy Miejskie) tworzących system wypożyczalni rowerów w poszczególnych miastach Polski. Jako uczestnik Systemów Miejskich, Spółka jest zobligowana do stosowania reguł obowiązujących w ramach tych systemów, w szczególności zasad wypożyczania rowerów.

Rezygnacja przez Spółkę z przychodów z tytułu wypożyczania rowerów wynika m.in. z charakteru funkcjonowania Systemów Miejskich.

Jako istotne należy wskazać, że funkcjonujące Systemy Rowerów Miejskich z punktu widzenia uczestników systemu (miast) nie mają charakteru ściśle komercyjnego.

Idea Systemów Miejskich sprowadza się bowiem do stosowania nowych, miejskich strategii i polityki rowerowej, w ramach których następuje rozwój tras rowerowych oraz infrastruktury, tworzenie spójnej sieci transportu miejskiego, zmiany w organizacji ruchu oraz integracja z transportem publicznym.

Powyższe podyktowane jest rosnącą urbanizacją miast, zwiększeniem interaktywności i wydajności infrastruktury miejskiej, zwiększeniem zaangażowania proekologicznego społeczeństwa (m.in. walka ze smogiem w aglomeracjach miejskich) a przez to dążeniem do redukowania liczby pojazdów w centrach miast (np. poprzez tworzenie czystych stref wolnych od ruchu samochodowego).

W aglomeracjach miejskich (w Polsce i na świecie) następuje zwiększenie roli transportu publicznego i rowerowego. Miasta odstępują od pobierania opłat za korzystanie z publicznego transportu miejskiego oraz wdrażają alternatywne środki komunikacji takie jak wypożyczalnie rowerów miejskich (na warunkach promocyjnych).

Preferencyjne warunki wypożyczania rowerów znajdują swoje odzwierciedlenie w wysokości opłat związanych z ich wypożyczaniem. W zależności od uczestników systemu (miast) oscylują one w granicach max. 3 - 4PLN/h, przy czym zazwyczaj za pierwszy okres wypożyczenia roweru (do 30 minut) opłata nie jest pobierana. Pobieranie opłat za kolejne godziny wypożyczenia rowerów nie jest nakierowane na zysk, ma na celu zdyscyplinowanie klientów do jak najszybszego zwrotu rowerów a przez to do zapewnienia odpowiedniej dla ruchu miejskiego rotacji rowerów.

Jako przesądzający o rezygnacji z pobierania opłat z tytułu wypożyczenia rowerów, Spółka przyjęła fakt, iż znaczna część czasu wypożyczenia rowerów w Systemach Miejskich nie przekracza czasu wyłączonego z opłat (rozmieszczenie Stacji pozwala na wymianę roweru w okresie nieobjętym płatnością).

Spółka, kierując się celem biznesowym przedsięwzięcia oraz respektując zasady w zakresie odstąpienia od opłat w pierwszym okresie użytkowania rowerów uznała, że zaniechanie poboru opłat za wypożyczenie rowerów w pełni zrekompensowane zostanie poprzez zwiększenie wpływów.

Jako istotne z biznesowego punktu widzenia, Spółka pragnie także wskazać, że w okresie obowiązywania umowy z Operatorem posiadać będzie wyłączność na korzystanie z Systemów Miejskich, co oznacza zwiększenie konkurencyjności Spółki w odniesieniu do innych podmiotów na terytoriach miast objętych tymi Systemami.

Spółka pragnie także wskazać, że żaden z ponoszonych przez nią wydatków nie ma charakteru reprezentacyjnego. Wszystkie ponoszone przez Spółkę wydatki związane są z pozyskaniem nowych lub aktywizację obecnych klientów, czy to poprzez udostępnienie nowej usługi czy też poprzez usługi reklamowe i marketingowe.

Nabycie składników majątkowych zostało dokonane ze środków Spółki i nie zostało zrefundowane Spółce w jakiejkolwiek formie. W odniesieniu do żadnego ze środków trwałych nabycie nie zostało dokonane w sposób nieodpłatny bądź z dochodów niepodlegających opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie Stacji oraz rowerów a także wydatki związane z nabyciem usług obsługi systemu, usług reklamowych i marketingowych, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie poniesione przez Spółkę wydatki stanowić będą koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przy czym w odniesieniu do nabytych przez Spółkę środków trwałych o wartości początkowej przekraczającej wartość 10.000 PLN, Spółka zobligowana będzie do rozpoznania kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne (zgodnie z art. 16a ustawy o CIT).

Zdaniem Spółki w odniesieniu do nabywanych przez Spółkę towarów i usług kwalifikacja kosztowa dla celów podatku CIT powinna być dokonywana wg następujących zasad:

1. W sytuacji nabycia składników majątku o wartości początkowej wyższej od wartości 10.000 PLN, kwalifikacja podatkowa kosztów uzyskania przychodów następować będzie w oparciu o odpisy amortyzacyjne ustalone wg zasad określonych w ustawie o CIT. Nabyte środki trwałe wprowadzone zostaną do ewidencji środków trwałych i podlegać będą amortyzacji podatkowej zgodnie z przyjętym przez Spółkę planem amortyzacji.
2. W sytuacji nabycia składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10.000 PLN wydatki poniesione na ich nabycie rozpoznawane będą jako koszt podatkowy bądź jednorazowo w miesiącu oddania składnika do używania bądź poprzez jednorazowy odpis amortyzacyjny.
3. W przypadku nabycia usług reklamowych, marketingowych oraz usług utrzymania Systemu, poniesione koszty rozpoznane zostaną w rachunku podatkowym jako koszty pośrednie, zgodnie z art. 15d,e ustawy o CIT.
   
   

Fakt, że Spółka nie osiąga przychodów z tytułu wypożyczania rowerów pozostaje zdaniem Spółki bez wpływu na kwalifikację kosztową wszystkich ponoszonych wydatków.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Aby zatem wydatek poniesiony przez podatnika stanowił koszt uzyskania przychodu, musi spełniać następujące warunki:

1. powinien być poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
   
2. był definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi
   w jakikolwiek sposób zwrócona,
   
3. pozostawał w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
   
4. został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
   
5. został właściwie udokumentowany,
   
6. wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   
   

Analizując podatkowe skutki nabycia Stacji, rowerów oraz usług obsługi systemu, serwisowania oraz usług reklamowych i marketingowych Spółka pragnie wskazać, że wszystkie ponoszone przez nią wydatki łączą się uzyskanymi przez Spółkę przychodami.

Jak wskazano w stanie faktycznym Spółka nabywa od Operatora zarówno towary (Stacje i rowery) jak i usługi związane z wdrożeniem i obsługą Systemu a także usługi reklamowe i marketingowe.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4 ustawy o CIT) oraz na koszty pośrednie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

Co do zasady koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy o CIT).

Z kolei koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

Prócz powyższego podziału ustawa o CIT wskazuje zasady kwalifikacji kosztowej z tytułu nabywanych przez podatnika środków trwałych.

Co do zasady, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych o przewidywanym okresie używania dłuższym niż 1 rok, jako koszt podatkowy nie traktuje się wydatków na ich nabycie, lecz odpisy amortyzacyjne dokonywane według zasad określonych w ustawie.

Zgodnie z art. 16a ustawy o CIT amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania.

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzona przez niego działalnością gospodarcza albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zwanymi środkami trwałymi.

W przypadku, gdy wartość początkowa składnika nie przekracza 10.000 zł, wydatki poniesione na jego nabycie podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania bezpośrednio w miesiącu oddania składnika do używania (art. 16d ustawy o CIT). Zgodnie z przywołanym przepisem podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych rozpoznając poniesione na ich nabycie wydatki jako koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Inną możliwością w sytuacji nabycia składnika o wartości równej 10.000 zł lub niższej jest zaliczenie danego przedmiotu do środków trwałych i dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego. W takim przypadku podatnik wprowadza składnik do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednorazowego odpisu amortyzacyjnego podatnik dokonuje w miesiącu oddania go do używania albo w miesiącu następnym.

W przypadku składnika o wartości równej 10.000 zł lub niższej podatnik może również wprowadzić składnik do ewidencji środków trwałych oraz WNiP i dokonywać jego amortyzacji według zasad ogólnych. Środek trwały może być amortyzowany metodą liniową bądź przy zastosowaniu innych metod dopuszczalnych przez przepisy.

Należy zaznaczyć, że w odniesieniu do środków trwałych w ściśle określonych przypadkach, ograniczona została możliwość uznawania za koszty w rachunku podatkowym dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

Jednym z takich przepisów jest art. 16 ust. 1 pkt 63 ustawy o CIT zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych nabytych nieodpłatnie bądź z dochodów niepodlegających opodatkowaniu oraz oddanych do nieodpłatnego używania ‒ za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Także inne przepisy art. 16 ustawy o CIT przewidują ograniczenia w możliwości uznawania za koszt podatkowy określonych odpisów amortyzacyjnych. Ograniczenia te dotyczą odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych (art. 16 ust. 1 pkt 4) oraz odpisów od know-how (art. 16 ust. 1 pkt 64) a także odpisów od środków trwałych, których nabycie zostało podatnikowi zrefundowane w jakiejkolwiek formie (art. 16 ust. 1 pkt 48).

W opinii Spółki żadne z wymienionych wyżej ograniczeń nie ma zastosowania w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego.

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do środków trwałych (Stacje oraz rowery), ich montażu i obsługi (w tym magazynowania) występuje wyraźnie uchwytny związek pomiędzy ich nabyciem a prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Nie ulega wątpliwości, że celem nabycia Stacji jest pozyskanie nowych klientów, a przez to zwiększenie wolumenu sprzedaży co przekłada się w sposób bezpośredni na zwiększenie sprzedaży a tym samym przychodów Spółki.

Nabywane przez Spółkę Stacje rowerowe stają się immanentną częścią i jako takie wykorzystywane są przez Spółkę dla celów prowadzonej przez nią działalności a tym samym wpływają na wielkość osiąganego przez (...) przychodu.

Tym samym spełniony jest zarówno warunek zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w zakresie związku ponoszonych kosztów z przychodami generowanymi jak i warunek art. 16a ustawy w zakresie wykorzystania nabytych środków trwałych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Związek ten w opinii Spółki jest niewątpliwy i bezsporny przez co Spółka nabywa prawo do rozpoznania jako koszt podatkowy (jednorazowo bądź poprzez odpisy amortyzacyjne) kosztu nabycia Stacji (wraz z montażem).

Jak wskazano powyżej brak jest jakichkolwiek podstaw do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Wykorzystywane przez Spółkę środki trwałe (Stacje oraz rowery) nie zostały nabyte w sposób nieodpłatny ani z dochodów niepodlegających opodatkowaniu. Nabycie ww. środków trwałych zostało dokonane ze środków obrotowych Spółki i nie zostało zrefundowane Spółce w jakiejkolwiek formie.

Nie można także stwierdzić, że nabyte przez Spółkę środki trwałe zostały oddane przez Spółkę do nieodpłatnego używania. Fakt, iż Spółka zrezygnowała z przychodów z tytułu wynajmu rowerów na rzecz Operatora nie oznacza bynajmniej, że rowery zostały oddane do nieodpłatnego używania.

Jak wskazano w stanie faktycznym rezygnacja przez Spółkę z wynagrodzenia z tytułu wypożyczenia rowerów została uwzględniona w kalkulacji (warunkach biznesowych) transakcji nabycia towarów (cena sprzedaży Stacji przez Operatora została obniżona w stosunku do transakcji rynkowych).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przypadku rezygnacji z poboru opłat na rzecz Operatora, nie mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym.

Nieodpłatność bowiem, do której odwołuje się przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 ustawy o CIT oznacza, że po stronie Operatora powinno nastąpić bezpłatne przysporzenie tj. przysporzenie, w odniesieniu do którego ze strony Operatora nie występuje żadne zobowiązanie do wzajemnego świadczenia na rzecz Spółki.

Wzajemność świadczeń wyklucza w sposób jednoznaczny nieodpłatny charakter świadczenia przez co nie jest spełniony warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 63 ograniczający prawo do zaliczenia w koszty odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka stoi na stanowisku, że odpisy amortyzacyjne od nabytych środków trwałych w całości stanowią koszt uzyskania przychodu w rachunku podatkowym.

W przypadku środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 10.000 PLN oraz usług montażu, serwisowania i magazynowania Stacji, Spółka rozpozna koszt podatkowy jednorazowo w dacie poniesienia.

Jak wskazano w stanie faktycznym Spółka nabywa od Operatora także usługi reklamowe i marketingowe.

W odniesieniu do nabywanych przez Spółkę usług reklamowych (wykonanie i obsługa powierzchni reklamowych umieszczonych na terminalach i rowerach, prowadzenie kampanii reklamowych promujących podsystem Stacja Rowerowa) jak i usług marketingowych (usługi wykonania i obsługi strony internetowej, projektu graficznego strony zawierającej logo Spółki) stwierdzić należy, że wpływ tych usług na uzyskiwane przez Spółkę przychody ma charakter pośredni, odnosi się bowiem do całokształtu działalności Spółki a nie do konkretnej sprzedaży.

Fakt, iż w odniesieniu do usług reklamowych jak i marketingowych Spółka nie jest w stanie wykazać bezpośredniego związku pomiędzy ich nabyciem a konkretnym przychodem nie oznacza, że związek ten nie występuje a Spółka nie ma prawa do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z tytułu ich nabycia.

Działania wizerunkowe, wynikające z reklam Spółki umieszczonych na terminalach oraz rowerach a także działania marketingowe uznać należy za związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, wywierające wpływ na pozyskanie nowych i związanie z marką Spółki dotychczasowych klientów.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego przez usługi marketingowe rozumie się działania polegające na kształtowaniu stosunków między producentem a odbiorcą towarów, dotyczące w szczególności ustalania wielkości produkcji, określania cen, metod dystrybucji, usług gwarancyjnych, reklamy i promocji sprzedaży.

Z kolei „reklama to rysunek, plakat, audycja radiowa, telewizyjna itp. służące zachęceniu klienta do kupna towaru, a także rozpowszechnianie informacji o walorach danego towaru w celu zachęcenia klienta do jego zakupu”.

W praktyce gospodarczej określa się, że reklama ma na celu zachęcanie klientów do nawiązania i utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania jego towarów lub usług. Za reklamę można uznać więc rozpowszechnianie informacji o danym towarze w celu zwrócenia na niego uwagi i zachęcenia do zakupu, ale również rozpowszechnianie informacji o firmie, albo jej znakach identyfikacyjnych np. logo firmy. W zakres reklamy może także wchodzić przygotowanie kampanii e-mailingowej czy banerowej a także przygotowanie strony internetowej.

W zakresie powiązania nabywanych usług reklamowych i marketingowych z osiąganymi przez podatnika przychodami istnieje bogate orzecznictwo sądów administracyjnych

Przykładowo: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 października 1995 r. sygn. akt SA/Łd 2264/94 stwierdził: „w gospodarce wolnorynkowej wydatki przeznaczone na działalność marketingową należy uznać za koszt uzyskania przychodów”.

Z kolei w wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 157/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził: „za reklamę można bowiem uznać również i takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami. Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego, czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy, oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi. Może być ona prowadzona poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy.”

Kwestia rozpoznania usług reklamowych i marketingowych w kosztach uzyskania przychodu wielokrotnie była przedmiotem wydawanych interpretacji podatkowych.

Z interpretacji tych wynika, że ponoszonych przez Spółkę kosztów reklamy i marketingu nie sposób przełożyć w sposób bezpośredni na przychód generowany przez sprzedaż towarów i usług. W szczególności, nie jest możliwe ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstanie związany z nimi przychód. Nie ulega jednakże żadnej wątpliwości fakt, że posiadają one wpływ na osiąganie przez Spółkę przychodów, a także służą zachowaniu i zabezpieczeniu źródeł przychodów Spółki.

Spółka ponosi koszty reklamy i marketingu m.in. na prowadzenie kampanii reklamowych wykonanie i obsługę powierzchni reklamowych na rowerach i terminalach Stacji, wykonanie i obsługę strony internetowej co należy uznać za działania zorientowane na zwiększenie znajomości marki Spółki i propagowania informacji o nowej usłudze.

Powyższe powinno przekładać się na wzrost wolumenu sprzedaży. Ponadto realizowane przez Spółkę działania reklamowe i marketingowe służą promocji jej wizerunku na rynku, przez co również wywierają wpływ na potencjalne przychody Spółki.

W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, że zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych, wydatki ponoszone na reklamę przyczyniają się pośrednio do uzyskania przychodów. Nie są także wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe stanowisko wyrażone zostało m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 kwietnia 2015 r. o sygn. ILPB3/4510-1-13/15-2/JG.

Analogiczne stanowisko przedstawione zostało przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 23 lipca 2014 r. o sygn. IPPB5/423-436/14-2/AM.

W ww. interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził: „Kosztów usług marketingowych Spółka nie jest w stanie powiązać z konkretnym przychodem podlegającym opodatkowaniu, tj. z określonymi fakturami sprzedażowymi w których wskazana jest wartość przychodu do opodatkowania Jak wskazuje Wnioskodawca wydatki na usługi marketingowe mają realny wpływ na zwiększenie przychodów Spółki, jednakże nie jest możliwe precyzyjne alokowanie wartości danego kosztu do konkretnego przychodu. Zatem wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na nabycie usług marketingowych należy uznać za koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami”.

Zdaniem Spółki, za bezsprzeczne uznać należy, że wszystkie nabywane przez nią usługi reklamowe i marketingowe spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT tj. zostały w sposób definitywny poniesione prze Spółkę w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, zostały poniesione w celu uzyskania przychodów i mają wpływ na wielkość osiągniętych przychodów oraz zostały lub zostaną właściwie udokumentowane.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że zarówno w odniesieniu do nabywanych towarów jak i do usług świadczonych przez Operatora na rzecz Spółki przysługuje jej prawo do rozpoznania kosztowego poniesionych wydatków czy to poprzez odpisy amortyzacyjne dla środków trwałych, czy też jako koszty pośrednie w rozumieniu art. 15 ust.4d w odniesieniu do pozostałych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.