Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1718/15-2/TW
z 24 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 24 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązków płatnika związanych z przejazdami Pracowników z miejsca parkowania do siedziby Spółki lub innego miejsca świadczenia pracy – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika związanych z powierzeniem przez Spółkę Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych, które mogą być wykorzystywane przez nich do celów prywatnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z przejazdami Pracowników z miejsca parkowania do siedziby Spółki lub innego miejsca świadczenia pracy oraz w zakresie obowiązków płatnika związanych z powierzeniem przez Spółkę Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych, które mogą być wykorzystywane przez nich do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca), na zasadach określonych w obowiązującym w Spółce Regulaminie użytkowania samochodów służbowych (dalej: Regulamin), powierza niektórym ze swoich pracowników (dalej: Pracownicy) samochody służbowe. Pracownik, któremu przedzielony został samochód służbowy ma obowiązek parkowania go w miejscu przeznaczonym do postoju samochodów osobowych zlokalizowanym w bezpośredniej bliskości miejsca zamieszkania Pracownika. Wyznaczenie miejsc parkowania, o których mowa wyżej wynika z:

1. zajmowania przez Pracowników stanowisk kierowniczych kluczowych dla działalności Spółki i tym samym konieczności pozostawania w stałej gotowości do świadczenia pracy na rzecz Spółki;
2. indywidualnej specyfiki zadań i zakresu obowiązków na poszczególnych stanowiskach zajmowanych przez Pracowników.
   
   

Lokalizacja miejsc parkowania pozwalać musi na natychmiastowe skorzystanie z samochodu służbowego w razie konieczności uzasadnionej potrzebami Spółki, jak również na bezpieczne parkowanie pojazdu. Spółce przysługuj prawo do kontroli wybranego miejsca postojowego, a w razie stwierdzenia, iż miejsce to nie spełnia wymogów określonych przez Spółkę, Spółce przysługuje prawo do wyznaczenia innego miejsca postoju samochodu służbowego.

Zgodnie z Regulaminem, Spółka ponosi koszty paliwa wykorzystywanego przez Pracowników do celów służbowych Pracownicy ponoszą natomiast koszty paliwa zużytego do jazd w celach prywatnych, w tym do jazd podczas dni wolnych od pracy, urlopu oraz niezdolności do pracy Pracownika.

Niezależnie od powyższego, z samochodów Wnioskodawcy korzystają także pracownicy spółki powiązanej z Wnioskodawcą (dalej: Spółka Powiązana), którzy świadczą w Polsce pracę na podstawie oddelegowania (dalej: Pracownicy Oddelegowani). Siedziba Spółki Powiązanej znajduje się w Japonii. Spółkę Powiązaną i Pracowników Oddelegowanych łączy japońska umowa o pracę. Pracownicy Oddelegowani przez cały okres swojej pracy w Polsce pozostają pracownikami Spółki Powiązanej. Udostępnianie przez Wnioskodawcę Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych znajduje swoją podstawę w zawartym w tym zakresie przez Spółkę i Spółkę Powiązaną porozumieniu. Koszty udostępnionej Pracownikom oddelegowanym samochodów służbowych (zarówno w części dotyczącej jazd prywatnych jak i służbowych) są ponoszone przez Spółkę.

Niezależnie od japońskich umów o pracę, Pracownicy Oddelegowani zawarli ze Spółką także umowy cywilnoprawne (dalej: Umowy Cywilnoprawne). Z zawartych umów nie wynika aby Spółka była zobowiązana do udostępnienia Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy, w przedstawionym stanie faktycznym, wartość paliwa finansowanego przez Spółkę w zakresie przejazdów Pracowników z miejsca parkowania znajdującego się w bezpośredniej bliskości ich miejsca zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca świadczenia pracy powinna zostać rozpoznana przez Spółkę (działającą jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych) jako przychód Pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodu, a co za tym idzie czy Spółka zobowiązana jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tak rozpoznanego przychodu?
2. Czy, w przedstawionym stanie faktycznym, powierzenie przez Spółkę Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych, które mogą być wykorzystywane przez nich do celów prywatnych, stanowi dla Pracowników Oddelegowanych przychód ze stosunku pracy z zagranicy, o którym mowa w art. 44 ust. la pkt l ustawy o PIT, a co za tym idzie czy w powyższym zakresie na Spółce ciążą jakiekolwiek obowiązki płatnika?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 1, wartość paliwa finansowanego przez Spółkę w zakresie przejazdów Pracowników z miejsca parkowania znajdującego się w bezpośredniej bliskości ich miejsca zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca świadczenia pracy nie stanowi przychodu Pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodu, a co za tym idzie Spółka nie jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z ww. tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 2, powierzenie przez Spółkę Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych, które mogą być wykorzystywane przez nich do celów prywatnych stanowi dla Pracowników Oddelegowanych przychód ze stosunku pracy z zagranicy, o którym mowa w art. 44 ust. la pkt l ustawy o PIT, a co za tym idzie na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika w powyższym zakresie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Jak stanowi art. 11 ust. l ustawy o PIT, „przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń."

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. l ustawy o PIT, „za przychody ze (...) stosunku pracy (...) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty (…)".

Co jednak niezwykle istotne, jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13; dalej: wyrok TK) „mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów (...) nie każde świadczenie (...) jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu.". Za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym Trybunał uznał w konsekwencji jedynie takie świadczenia, które łącznie spełniają następujące przesłanki:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W kontekście powyższego na szczególną uwagę zasługuje fakt, że wyznaczenie pracownikom miejsca parkowania samochodów służbowych w bezpośredniej bliskości ich miejsca zamieszkania służy realizacji interesów Spółki. W ten sposób zapewniana jest bowiem dyspozycyjność Pracowników (niezbędna szczególnie w sytuacjach kryzysowych), jak również gwarantowana jest dbałość o należyty stan techniczny posiadanych przez Wnioskodawcę pojazdów.

Nie bez znaczenie pozostaje w tym kontekście także art. 100 Kodeksu pracy, zgodnie z którym „ § 1. Pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. § 2. Pracownik jest obowiązany w szczególności: (...) 2) przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku, (...) 4) dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie."

Istotny jest również art. 124 Kodeksu pracy, w myśl którego „ § 1. Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się: 1) pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, 2) narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu. § 2. Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § l, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się."

Obowiązkiem pracownika jest tym samym wykonanie poleceń pracodawcy, a powierzenie określonego mienia pracownikowi nakłada na niego obowiązek dbania o stan tak powierzonej rzeczy.

Z powyższego wywieść tym samym należy wniosek, że zobowiązanie pracowników np. do parkowania samochodów służbowych w określonych miejscach (jak w analizowanym przypadku) stanowi przejaw polecenia służbowego pracodawcy, do wykonania którego pracownik, co do zasady, pozostaje zobligowany. Natomiast fakt, iż przedmiotem polecenia pracodawcy jest powierzenie mienia stanowiącego jego własność sprawia, że pracownik zobowiązany jest dodatkowo do dbałości o jego stan (pod groźbą odpowiedzialności odszkodowawczej).

Przenosząc powyższe na grunt prawa podatkowego, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że realizacja obowiązków służbowych nie może generować po stronie Pracowników przychodu ze stosunku pracy. Beneficjentem takiego stanu rzeczy, w ocenie Wnioskodawcy, jest bowiem pracodawca.

Tym samym, w ocenie Spółki, realizacja przez Pracowników obowiązków służbowych nałożonych na nich przez Wnioskodawcę nie powinna skutkować negatywnymi konsekwencjami podatkowymi w tym zakresie. W konsekwencji przejazdy na trasie miejsce garażowania-praca-miejsce garażowania, w ocenie Spółki, nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem wykonanie polecenia służbowego, którego przedmiotem jest zobowiązanie Pracowników do dbałości o powierzone im mienie (wyrażające się poprzez obowiązek parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo) oraz zobowiązanie Pracowników do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania zadań służbowych (czemu służyć mają samochody służbowe parkowane w pobliżu ich miejsc zamieszkania).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że przejazdy Pracowników samochodami służbowymi na trasie pomiędzy miejscem postojowym oraz siedzibą Spółki (lub innym miejsce świadczenia pracy), jako służące realizacji celów służbowych, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. l ustawy o PIT. Co za tym idzie, równie zapewnione przez Spółkę w tym zakresie paliwo nie powinno stanowić przychodu dla celów PIT.

Jak stanowi natomiast art. 31 ustawy o PIT „osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze (...) stosunku pracy (...)". Z powyższego wynika zatem, iż obowiązek potrącenia zaliczki na podatek dochodowy powstaje wyłącznie w sytuacji wystąpienia przychodu z tytułu stosunku pracy.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, stwierdzić należy, że skoro przejazdy Pracowników między miejscem postojowym samochodów służbowych a siedzibą Spółki lub innym miejscem świadczenia pracy (i z powrotem) nie powodują powstania przychodu po ich stronie z tego tytułu, to na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnika w powyższym zakresie.

Stanowisko Spółki zaprezentowane powyżej znajduje także potwierdzenie w wydanych w analogicznych sprawach interpretacjach indywidualnych. Przykładowo wskazać można na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 września 2015 r. (sygn. ITPB2/4511-696/15/MM), gdzie organ stwierdził, że „przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem – o ile faktycznie nie służą ich osobistym celom lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji na Wnioskodawcy – jako płatniku – nie ciąży obowiązek ustalania z tego tytułu przychodu oraz obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy".

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2015 r. (sygn. ITPB2/4511-298/15-3/MU) oraz z dnia 25 listopada 2011 r. (sygn. ITPB2/415-799/11/MU), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 stycznia 2012 r. (sygn. ILPB1/415-1173/11-2/TW) oraz z dnia 7 października 2011 r. (sygn. ILPB 1/415-844/11-4/AG) oraz z dnia l września 2011 r. (sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 marca 2012 r. (sygn. IBPBII/1/415-1029/11/HK) oraz z dnia 16 grudnia 2011 r. (sygn. IBPBII/1/415-816/11/HK), a także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 26 września 2011 r. (sygn. IPTPB2/415-327/11-2/DS) oraz z dnia 18 listopada 2011 r. (sygn. IPTPB1/415-140/11-2/KSU), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 września 2011 r. (sygn. IPPB1/415-702/11-2/MS), z dnia 15 września (sygn. IPPB2/415-601/11-2/MK1), z dnia 3 listopada 2011 r. (sygn. IPPB4/415-641/11-2/JS).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, wartość paliwa finansowanego przez Spółkę w zakresie przejazdów Pracowników z miejsca parkowania znajdującego się w bezpośredniej bliskości ich miejsca zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca świadczenia pracy nie stanowi przychodu Pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodu, a co za tym idzie Spółka nie jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z ww. tytułu.

Ad. 2.

Jak stanowi art. 12 ust. l ustawy o PIT, za przychód ze stosunku pracy uważa się m.in. wartość pieniężną świadczeń w naturze bez względu na źródło finansowania tych świadczeń. W kontekście takiego brzmienia przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, uznać należy, że warunkiem koniecznym dla zakwalifikowania danego świadczenia do kategorii przychodu ze stosunku pracy nie jest ponoszenie wydatków w tym zakresie przez podmiot będący „formalnie" pracodawcą, ale wystarczającym jest sam fakt otrzymania danego świadczenia w następstwie wykonywania obowiązków pracowniczych.

Co za tym idzie, zdaniem Wnioskodawcy, skoro świadczenie w postaci samochodu stanowi jedno ze świadczeń wynikających z japońskiej umowy o pracę Pracowników Oddelegowanych to nie ma podstaw by twierdzić, że takim świadczeniem nie jest tylko dlatego, że to Spółka ponosi finalnie jego koszt.

W opinii Spółki, fakt, że Wnioskodawca zawarł z Pracownikami Oddelegowanymi Umowy Cywilnoprawne nie powinien mieć żadnego wpływu na podatkową kwalifikację źródła przychodu powstającego w konsekwencji otrzymania przez Pracowników Oddelegowanych analizowanego świadczenia.

Powyższe, w ocenie Spółki, jest tym bardziej uzasadnione, że świadczenie w postaci udostępnienia samochodów służbowych przysługiwałoby Pracownikom Oddelegowanym także w okolicznościach gdyby Spółka nie zawarła z nimi Umów Cywilnoprawnych.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Wnioskodawcy, powierzenie przez Spółkę Pracownikom Oddelegowanym samochodów służbowych, które mogą być wykorzystywane przez nich do celów prywatnych stanowi dla Pracowników Oddelegowanych przychód ze stosunku pracy z zagranicy, o którym mowa w art. 44 ust. la pkt l ustawy o PIT, a co za tym idzie na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika w powyższym zakresie.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.