INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Nadleśniczy wykorzystuje samochód służbowy do przejazdów pomiędzy stałym miejscem pracy, a miejscem zamieszkania. Na powyższe wyraził zgodę w piśmie z 15 maja 2010 r. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. W piśmie tym Dyrektor wyznaczył również miejsce garażowania w miejscu zamieszkania przez Nadleśniczego. Zgoda ta obowiązuje w okresie palności lasów tj. od 1 kwietnia do 31 października. Zasady korzystania z samochodów służbowych określone zostały w Zarządzeniu Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z 5 marca 2008 r. Nadleśniczy jest powołany do Służby Leśnej i zgodnie z ustawą o lasach bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami, stanowiącymi majątek Skarbu Państwa, na terenie swojego Nadleśnictwa. Nadleśniczy mieszka poza terenem Nadleśnictwa w mieszkaniu prywatnym oddalonym od siedziby Nadleśnictwa o 16 km i korzysta z samochodu służbowego. W zakresie wykonywania pracy w § 4 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy określono, że miejscem pracy jest teren Nadleśnictwa. Stanowisko Nadleśniczego wymaga pełnej dyspozycyjności w wykonywaniu powierzonego zarządu majątkiem Skarbu Państwa. Dotyczy to szczególnie bezpośrednich zagrożeń dla majątku zarządzanego przez Nadleśnictwo takich jak: pożary, kradzieże, huragany, powodzie itp., które często mają miejsce poza wyznaczonymi godzinami pracy Nadleśnictwa. Natychmiastowa reakcja na takie wyjątkowe sytuacje, zagwarantowana możliwością szybkiego dotarcia do miejsc prowadzonej działalności gospodarczej, może znacząco obniżyć straty. Ponadto w miejscu zamieszkania samochód jest garażowany, co świadczy o należytym zabezpieczeniu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Wnioskodawca doliczył do przychodu ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym do siedziby Nadleśnictwa i pobierał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy Nadleśniczemu korzystającemu z samochodu służbowego na podstawie zgody przełożonego, którego miejscem pracy jest teren całego Nadleśnictwa, należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość dojazdów z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgoda na dojazdy do pracy jest uzasadniona charakterem powierzonej pracy, tym samym wartość tych dojazdów nie stanowi świadczenia nieodpłatnego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Możliwość natychmiastowego skorzystania z samochodu, w celu dotarcia do miejsca pracy jakim jest teren Nadleśnictwa, pozwala na realizację celu służbowego, zabezpieczając w ten sposób interesy majątku Skarbu Państwa, zarządzanego przez Nadleśnictwo.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość przejazdów na trasie z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa nie stanowi dla Nadleśniczego świadczenia nieodpłatnego i nie powinno stanowić podstawy do pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, iż Jego stanowisko znajduje odzwierciedlenie w treści interpretacji indywidualnej IPPB4/415-295/11-4/MP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Nadleśniczy otrzymał w dniu 15 maja 2010 r. zgodę Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych na wykorzystywanie samochodu służbowego do przejazdów pomiędzy stałym miejscem pracy, a miejscem zamieszkania. Ponadto miejsce garażowania samochodu wyznaczone zostało w miejscu zamieszkania Nadleśniczego. Zasady korzystania z samochodów służbowych określone zostały w Zarządzeniu Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 5 marca 2008 r.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie nadleśnictwa.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy Nadleśniczego samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.