2015.09.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-696/15/MM
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 22 czerwca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 31 lipca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez pracownika samochodu służbowego w celu przejazdów pomiędzy miejscem parkowania bądź garażowania, a siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31 lipca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez pracownika samochodu służbowego w celu przejazdów pomiędzy miejscem parkowania bądź garażowania, a siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka – powierza niektórym ze swoich pracowników samochody służbowe, na zasadach określonych w odrębnych umowach/regulaminach, zawieranych pomiędzy Spółką, a Jej pracownikami.

Pracownicy, którym Spółka powierza samochody służbowe, to m.in. członkowie zarządu Spółki oraz przedstawiciele kadry kierowniczej nie będący członkami zarządu. Ze względu na zajmowane stanowiska i posiadane kwalifikacje, pracownicy ci mają istotny wpływ na funkcjonowanie Spółki. Obowiązki służbowe tych pracowników wymagają od nich stałej gotowości do podjęcia pracy w każdym czasie, pełnienia obowiązków służbowych poza standardowymi godzinami pracy oraz odbywania licznych podróży służbowych. Niektórzy z pracowników zamieszkują poza miejscem siedziby Spółki, w miejscowościach znacznie oddalonych od siedziby Spółki.

Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań i obowiązków służbowych, z uwzględnieniem zakresu powierzonych im obowiązków, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie dyspozycyjności i mobilności tych pracowników.

Zgodnie z postanowieniami umów/regulaminów o powierzeniu pracownikom samochodów służbowych, pracownik któremu powierzany jest samochód służbowy jest zobowiązany m. in. do:

dbałości o powierzony samochód z należytą starannością,
parkowania lub garażowania samochodu, po zakończeniu pracy, na parkingu obok siedziby Spółki lub w indywidualnym miejscu parkowania obok miejsca zamieszkania lub pobytu danego pracownika,
zwrotu samochodu wraz z wyposażeniem na rzecz Spółki, na jej żądanie.

Mając na uwadze, z jednej strony dążenie Spółki do zapewnienia pracownikom wymaganej dyspozycyjności i mobilności związanych z zajmowanymi przez tych pracowników stanowiskami, z drugiej strony, obowiązek zabezpieczenia powierzonego mienia należącego do Spółki, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania lub garażowania powierzonych pracownikom samochodów służbowych w ich miejscu zamieszkania lub pobytu.

Reasumując Spółka wskazuje, że dąży do umożliwienia swym pracownikom należytego i efektywnego wykonywania pracy na Jej rzecz poprzez zapewnienie tym pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności (np. spotkania z klientami/kontrahentami, wizyty w bankach, urzędach, podróże służbowe, naprawy/serwis samochodu służbowego). Funkcje pełnione przez pracowników Spółki, którym powierza samochody służbowe, mają znaczący wpływ na funkcjonowanie, a tym samym osiągane przez Spółkę dochody.

Spółka ma również na celu należyte i możliwie efektywne zabezpieczenie Jej mienia, w tym powierzonych pracownikom samochodów służbowych. W związku z tym, z chwilą powierzenia samochodu służbowego pracownicy przejmują na siebie odpowiedzialność za powierzone mienie (samochody służbowe) oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem, kradzieżą, zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce, w tym poprzez obowiązek parkowania lub garażowania samochodów służbowych w miejscach zamieszkania/pobytu tych pracowników.

Zapisy regulaminu, umów/porozumień dotyczących powierzenia samochodu służbowego regulują również użytkowanie samochodu służbowego na cele prywatne pracownika (np. podczas urlopu). W takiej sytuacji regulamin i/lub umowa przewidują doliczenie do przychodu pracownika tzw. ryczałtu samochodowego, zgodnie z obowiązującymi od 1 stycznia 2015 r. przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązany jest do ustalenia przychodu i pobrania zaliczki na podatek dochodowy, w przypadku przejazdów pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego, zatem Spółka – jako płatnik podatku od osób fizycznych – nie jest zobowiązana do ustalenia przychodu i pobrania zaliczki na podatek.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają bowiem wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Dochód to przychód z danego źródła przychodów pomniejszony o koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami są, co do zasady, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wpłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące określenia przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika bowiem z art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia się. Z powyższego przepisu wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika - należyta dbałość o powierzone mu mienie (samochód służbowy) – nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem w sytuacji, w której Spółka oddaje do dyspozycji swojemu pracownikowi samochód służbowy, w celu umożliwienia mu należytej realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, żadne nieodpłatne świadczenie po stronie tego pracownika nie powstaje. Mając na uwadze wymaganą od pracownika Spółki dyspozycyjność, mobilność, stałą gotowość do wykonywania pracy, jak i fakt, że wykonuje on często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy czy siedzibą Spółki (m.in. podróże służbowe), zasadne jest wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania używanego przez tego pracownika samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika. Wyznaczenie miejsca parkowania/garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika ma umożliwić mu efektywną realizację obowiązków pracowniczych, w szczególności zapewnić szybki i bezpieczny dojazd do miejsca wykonywania tych obowiązków oraz zapewnić należytą ochronę samochodu służbowego przed uszkodzeniem czy kradzieżą.

W związku z powyższym, finansowanie przez Spółkę kosztu przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu pracownika a miejscem wykonywania pracy/siedziby Spółki, nie stanowi dla tego pracownika żadnego dodatkowego przychodu podatkowego (przychodu ze stosunku pracy), gdyż jest realizacją obowiązków służbowych. Realizowanie przez pracownika obowiązków służbowych, w tym również przejazdów z miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca pracy i z powrotem, będące obowiązkiem wynikającym z umowy o pracę oraz umowy o powierzeniu samochodu służbowego, nie może bowiem generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia.

Powyższe stanowisko w przekonaniu Wnioskodawcy potwierdzają organy podatkowe m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 3 października 2014 r., nr ITPB2/451-671/14/MN,
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2013 r., nr ITPB2/415-84/13/MU,
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2014 r., nr ILPB2/415-724/14-3/WS.

Reasumując Wnioskodawca wskazuje, że powierzenie przez Spółkę samochodu służbowego Jej pracownikowi i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania tego samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. Przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania lub pobytu pracownika, a także parkowania czy garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację celu służbowego, jakim jest wykonywanie poszczególnych obowiązków służbowych, w tym dbałość o powierzone mienie Spółki. W konsekwencji, przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy/siedzibą Spółki stanowią realizację jego obowiązków służbowych i nie prowadzą do powstania po jego stronie jakiegokolwiek przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności odnoszące się do innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – Spółka – powierza niektórym ze swoich pracowników samochody służbowe, na zasadach określonych w odrębnych umowach/regulaminach, zawieranych pomiędzy Spółką, a Jej pracownikami.

Zgodnie z postanowieniami umów/regulaminów o powierzeniu pracownikom samochodów służbowych, pracownik któremu powierzany jest samochód służbowy jest zobowiązany m. in. do:

dbałości o powierzony samochód z należytą starannością,
parkowania lub garażowania samochodu, po zakończeniu pracy, na parkingu obok siedziby Spółki lub w indywidualnym miejscu parkowania obok miejsca zamieszkania lub pobytu danego pracownika,
zwrotu samochodu wraz z wyposażeniem na rzecz Spółki, na jej żądanie.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten rzeczywiście jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy do i z miejsca parkowania, a także garażowanie w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu pracownika stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem - o ile faktycznie nie służą ich osobistym celom lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji na Wnioskodawcy - jako płatniku – nie ciąży obowiązek ustalania z tego tytułu przychodu oraz obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin