Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-298/15-3/MU
z 14 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2015 r. (data wpływu 17 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r.

We wniosku tym oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza oddawać niektórym swoim pracownikom samochody do użytkowania w celach zarówno służbowych jak i prywatnych. Pracownicy będą wykorzystywać samochody służbowe do dojeżdżania z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem. Wnioskodawca podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Są to pracownicy, których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością, koniecznością posiadania możliwości podjęcia szybkiej reakcji w sytuacjach kryzysowych, załatwienia pilnych spraw urzędowych, obowiązkiem sprawowania stałego nadzoru nad działalnością poszczególnych jednostek organizacyjnych, czy też zajmujący się sprzedażą. Z perspektywy Wnioskodawcy istotne jest, aby wskazani pracownicy mieli możliwość dostępu do samochodów umożliwiających im wykonanie ich obowiązków w sposób stały, tj. również poza stałymi godzinami pracy. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, Wnioskodawca nałożył na wskazaną powyżej grupę pracowników obowiązek parkowania samochodu w miejscu umożliwiającym szybki do niego dostęp, również poza stałymi godzinami pracy. Zgodnie z regulaminem wewnętrznym Wnioskodawcy pracownicy będą zobowiązani do użytkowania (w tym również parkowania) samochodów w sposób zapewniający im bezpieczeństwo i zachowanie ich w dobrym stanie. Pracownicy, którym powierzono pojazd służbowy ponoszą odpowiedzialność za mienie powierzone na podstawie art. 124 Kodeksu pracy.

Jednocześnie pracownicy, którym zostały powierzone samochody służbowe mają prawo do korzystania z nich w celach prywatnych. Zakres korzystania z samochodu do celów prywatnych przez pracownika zostanie z nim uzgodniony i będzie ściśle ograniczony postanowieniami regulaminu wewnętrznego Wnioskodawcy. Ustalony na podstawie regulaminu zakres wykorzystywania samochodu do celów prywatnych będzie miał na celu m.in. określenie - dla potrzeb zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez Wnioskodawcę (jako płatnika podatku) - wysokości przychodu podatkowego ze stosunku pracy osiąganego przez pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodów do przejazdów prywatnych.

Zasady korzystania z samochodów służbowych zostaną uregulowane w Polityce użytkowania samochodów służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przejazdy pracowników powierzonymi im samochodami służbowymi z miejsca ich zaparkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Czy w związku z tym Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy przejazdy pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak i również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych. Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownicy dojeżdżający powierzonymi samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca parkowania, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. W ocenie Wnioskodawcy przepisy dotyczące określenia przychodu ze stosunku pracy, a w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście uregulowań obowiązujących pracowników Wnioskodawcy, zawartych w Polityce użytkowania samochodów służbowych. Polityka ta zobowiązuje pracownika do dbania o powierzone mienie oraz do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania samochodu poza ustalonymi godzinami pracy. Nałożony na pracownika obowiązek zawarty w ww. Polityce na podstawie art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy, przewiduje odpowiedzialność pracownika za powierzone mienie. Ponadto, umożliwienie pracownikowi parkowania samochodu w pobliżu jego zamieszkania, jest dla niego zarówno zobowiązaniem, jak i pozwala mu na wykonywanie zadań służbowych poza ustalonymi godzinami pracy, co wiąże się z charakterem wykonywanej pracy. Użytkowanie samochodów służbowych w opisany sposób, w wyniku realizacji obowiązków pracowniczych, nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, a umożliwia jedynie prawidłowe i terminowe wykonywanie obowiązków pracowniczych oraz zapewnienie możliwości realizacji nałożonego na pracownika obowiązku dbania o powierzone mienie.

Wnioskodawca wskazuje, że Jego stanowisko potwierdzają interpretacje indywidualne np.:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 września 2014 r., sygn. akt: IPTPB1/415-326/14-2/AP;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt: IBPBII/415-399/14/MK;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt: IPTPB1/415-263/12-2/KO;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. akt: ILPB2/415-1072/13-2/WM;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2012 r., sygn. akt: IPPB4/1/415-381/12-4/MP;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt: IPTPB1/415-263/12-2/KO;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt: ILPBI/415-1119/11-2/TW;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 grudnia 2011 r., sygn. akt: IBPBII/415-816/11/HK;

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt: IBPBII/1/415-810/11/AA;

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje zatem wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownikowi.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza oddawać niektórym swoim pracownikom samochody do użytkowania w celach zarówno służbowych jak i prywatnych. Pracownicy będą wykorzystywać samochody służbowe do dojeżdżania z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem. Wnioskodawca podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Są to pracownicy, których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością, koniecznością posiadania możliwości podjęcia szybkiej reakcji w sytuacjach kryzysowych, załatwienia pilnych spraw urzędowych, obowiązkiem sprawowania stałego nadzoru nad działalnością poszczególnych jednostek organizacyjnych, czy też zajmujący się sprzedażą. Z perspektywy Wnioskodawcy istotne jest, aby wskazani pracownicy mieli możliwość dostępu do samochodów umożliwiających im wykonanie ich obowiązków w sposób stały, tj. również poza stałymi godzinami pracy. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, Wnioskodawca nałożył na wskazaną powyżej grupę pracowników obowiązek parkowania samochodu w miejscu umożliwiającym szybki do niego dostęp, również poza stałymi godzinami pracy. Zgodnie z regulaminem wewnętrznym Wnioskodawcy pracownicy będą zobowiązani do użytkowania (w tym również parkowania) samochodów w sposób zapewniający im bezpieczeństwo i zachowanie ich w dobrym stanie. Pracownicy, którym powierzono pojazd służbowy ponoszą odpowiedzialność za mienie powierzone na podstawie art. 124 kodeksu pracy.

Jednocześnie pracownicy, którym zostały powierzone samochody służbowe mają prawo do korzystania z nich w celach prywatnych. Zakres korzystania z samochodu do celów prywatnych przez pracownika zostanie z nim uzgodniony i będzie ściśle ograniczony postanowieniami regulaminu wewnętrznego Wnioskodawcy. Ustalony na podstawie regulaminu zakres wykorzystywania samochodu do celów prywatnych będzie miał na celu m.in. określenie - dla potrzeb zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez Wnioskodawcę (jako płatnika podatku) - wysokości przychodu podatkowego ze stosunku pracy osiąganego przez pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodów do przejazdów prywatnych.

Zasady korzystania z samochodów służbowych zostaną uregulowane w Polityce użytkowania samochodów służbowych.

Należy zauważyć, ze przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego niektórym pracownikom – których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością, koniecznością posiadania możliwości podjęcia szybkiej reakcji w sytuacjach kryzysowych, załatwienia pilnych spraw urzędowych, obowiązkiem sprawowania stałego nadzoru nad działalnością poszczególnych jednostek organizacyjnych, czy też zajmujących się sprzedażą – nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując, należy stwierdzić, że przejazdy wybranych pracowników samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ze stosunku pracy. Ww. przejazdy nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia również w rozumieniu art. 12 ust. 2a ustawy ale tylko dlatego, że przepis ten odnosi się, jak wykazano powyżej, do wykorzystywania samochodu służbowego do celów wyłącznie prywatnych a nie służbowych. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ww. ustawy.

Jednocześnie tut. organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.