INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2009 r. (data wpływu 17 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• niezamortyzowanej części likwidowanych środków trwałych – jest prawidłowe,
• wydatków dotyczących rozbiórki likwidowanych środków trwałych związanych bezpośrednio z procesem inwestycyjnym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• niezamortyzowanej części likwidowanych środków trwałych – jest prawidłowe,
• wydatków dotyczących rozbiórki likwidowanych środków trwałych związanych bezpośrednio z procesem inwestycyjnym – jest nieprawidłowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest wydobycie rud miedzi i przetwarzanie tych rud oraz sprzedaż wyprodukowanej miedzi, metali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych.

Powyższa działalność gospodarcza prowadzona jest m.in. poprzez kopalnie (podziemne) i huty, wchodzące w skład struktury organizacyjnej Spółki.

W związku z ww. zakresem działalności, Spółka wykorzystuje w działalności bieżącej szereg różnorodnych środków trwałych. Ponadto, dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka ponosi również wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych (wydatki inwestycyjne). Wydatki na nabycie środków trwałych nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne, co wynika z regulacji art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku prowadzenia niektórych inwestycji - które mają doprowadzić do nabycia / wytworzenia środka trwałego - zachodzi konieczność rozbiórki / likwidacji w całości już istniejących i wykorzystywanych w działalności Spółki środków trwałych, w tym środków trwałych, które nie zostały w pełni umorzone. Powyższe skutkuje ponoszeniem przez Spółkę kosztów likwidacji / rozbiórki, które w przypadku wykonywania tej usługi przez podmioty zewnętrzne udokumentowane jest fakturą.

Środki trwałe, które podlegają w całości likwidacji w związku z prowadzoną inwestycją, w dacie postawienia w stan likwidacji (na podstawie dowodu LT) są usuwane z ewidencji bilansowej oraz z ewidencji środków trwałych, co w przypadku środków trwałych nie w pełni umorzonych powoduje również zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie, ww. środki trwałe wprowadzane są do ewidencji pozabilansowej, z której są usuwane w dacie fizycznej likwidacji.

Likwidacja środków trwałych związana z prowadzoną przez Spółkę inwestycją nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym okresie / miesiącu Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość likwidowanych środków trwałych oraz ponoszone koszty rozbiórki / likwidacji środków trwałych, jeżeli ich likwidacja dokonywana jest w związku z prowadzoną inwestycją...

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. koszty stanowią koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, co oznacza, że Spółka nie ma obowiązku aktywowania tych kosztów w wartości początkowej nowo wytwarzanych środków trwałych, co powoduje, że koszty te winny być rozpoznawane w rachunku podatkowym na zasadach ogólnych, tj. w dacie poniesienia.

Zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienione zostały m.in. w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...), przy czym definicja ceny nabycia / kosztu wytworzenia środka trwałego została określona w art. 16g ust. 3-5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle ww. regulacji brak jest podstaw do zaliczania nieumorzonej wartości likwidowanych środków trwałych (których likwidacja następuje w związku z prowadzoną inwestycją) do ceny nabycia / kosztu wytworzenia, gdyż przepisy te jednoznacznie wskazują, że do kosztów podlegających aktywowaniu należy zaliczać wyłącznie te wydatki, które służą wytworzeniu środka trwałego, a wydatkiem takim nie jest nieumorzona wartość likwidowanego środka trwałego.

W kosztach, których nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów zostały wymienione również straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w sytuacji, gdy środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, że skoro ustawodawca wyraźnie wyłącza spod pojęcia kosztów stratę związaną z likwidacją środków trwałych wymuszoną zmianą rodzaju działalności, to strata związana z likwidacją środków trwałych uwarunkowana innymi przyczynami, m.in. prowadzonym procesem inwestycyjnym, będzie stanowić koszty uzyskania przychodów, a Spółka nie będzie zobowiązana do zwiększenia wartości początkowej nowobudowanych środków trwałych o tę stratę.

W związku z powyższym, określając w rachunku podatkowym moment rozpoznania kosztów pośrednich, tj. wartości netto likwidowanego środka trwałego, należy stosować regulacje art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w których określono, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...), przy czym za datę poniesienia uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) (...). Oznacza to, w ocenie Spółki, że koszt uzyskania przychodów z tytułu likwidacji środka trwałego (który podlega likwidacji w związku z prowadzoną inwestycją) winien być rozpoznany w dacie usunięcia tego środka z ewidencji pozabilansowej, tj. w dacie fizycznej likwidacji tego środka.

Zdaniem Spółki, również koszty rozbiórki / likwidacji ww. środków trwałych, w świetle powyżej przywołanych przepisów - należy kwalifikować do kosztów pośrednio związanych z prowadzoną działalnością, które winny być rozpoznane w rachunku podatkowym w dacie ich poniesienia, tj. w dacie zaksięgowania przedmiotowych kosztów w księgach rachunkowych na podstawie faktury otrzymanej przez Spółkę od wykonawcy usługi. Ponoszone przez Spółkę wydatki na likwidację / rozbiórkę środków trwałych, nie są związane z budową nowych środków trwałych (nie przyczyniają się do powstania nowego środka trwałego), lecz co do zasady są kosztem niezbędnym dla likwidacji środków trwałych, których likwidacja następuje z przyczyn innych niż na skutek zmiany rodzaju działalności. W konsekwencji, koszty rozbiórki / likwidacji są elementem straty wygenerowanej wskutek likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, co pozwala zaliczyć te koszty w dacie ich poniesienia do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 oraz ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyżej zaprezentowane stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16.09.2008 r. znak ILPB3/423-373/08-4/EK, jak również w wydanej na wniosek Spółki interpretacji indywidualnej znak ILPB3/423-258/07-2/EK z dnia 20.02.2008 r., która dotyczyła częściowej likwidacji środka trwałego w związku z prowadzonym procesem inwestycyjnym oraz w:

• interpretacji indywidualnej Naczelnika Urzędu Skarbowego w Słupsku z dnia 20.10.2006 r. znak PII/423-12/06, w której Organ stwierdził:

„(...) Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym oraz cytowanymi wyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonana przez Spółkę likwidacja środków trwałych, która nie została wymuszona zmianą rodzaju działalności – Spółka nadal prowadzi sprzedaż usług wczasowych – stanowi koszt uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków. Kosztem uzyskania przychodów będzie również fizyczna likwidacja środka trwałego – w przypadku Spółki będzie to koszt rozbiórki udokumentowany fakturą VAT, gdyż wykazuje związek z prowadzoną działalnością i poprzez prowadzenie racjonalnej gospodarki przyczynia się pośrednio osiąganiu przychodów (...)”.

• wyroku WSA w Warszawie z dnia 26.10.2009 r. sygn. akt. III SA/Wa 552/09, w którym skład orzekający, odnośnie kosztów likwidacji środka trwałego stwierdził:

„(...) Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Z przepisu tego wynika, że tylko zmiana rodzaju działalności gospodarczej ma ten skutek, że nieumorzona wartość zlikwidowanego środka trwałego nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. A contrario, we wszystkich innych przypadkach nieumorzona wartość środka trwałego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Poza tym, zdaniem Sądu, jeżeli ustawodawca uznał za zasadne likwidację środka trwałego objąć odrębną regulacją i przy tym z kosztów uzyskania przychodów wyłączył tylko jedną sytuację kwalifikowaną związaną z likwidacją środka trwałego, to mając na uwadze racjonalizm ustawodawcy, należy przyjąć, że wyraził tym samym swoją wolę, aby wszystkie inne koszty likwidacji środka trwałego mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Regulacja ta stanowi lex specialis w stosunku do wszystkich innych przepisów. Zatem koszt likwidacji środka trwałego może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (...)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w części dotyczącej niezamortyzowanej części likwidowanych środków trwałych,
• nieprawidłowe w zakresie wydatków dotyczących rozbiórki likwidowanych środków trwałych związanych bezpośrednio z procesem inwestycyjnym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzona działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

    - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
3. przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
4. musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

Oznacza to, że likwidacja środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z rozbiórką czy wyburzeniem tych środków.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie likwiduje posiadanych środków trwałych w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz dlatego, aby prowadzić nową inwestycję.

W przedstawionych okolicznościach faktycznych, wyłączenie określone w wyżej w cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja środka trwałego nie zostanie spowodowana utratą jego przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności.

W tej sytuacji Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość likwidowanej części środka trwałego bezpośrednio i jednorazowo. Na gruncie obowiązujących przepisów nie ma uzasadnienia do rozliczenia nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego poprzez amortyzację nowego środka trwałego, bowiem środki te podlegają odrębnej amortyzacji.

Reasumując, strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowana zdarzeniem niezwiązanym ze zmianą rodzaju działalności, może być uznana jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków trwałych w dacie ich fizycznej likwidacji.

Wobec powyższego, stanowisko Spółki w tym zakresie jest prawidłowe.

Natomiast odnośnie kosztów związanych z likwidacją / rozbiórką środków trwałych w sytuacji, gdy ich likwidacja dokonywana jest w związku z prowadzoną inwestycją, to jeżeli decyzja podatnika o likwidacji środków trwałych jest związana z jego planami inwestycyjnymi wzniesienia w tym miejscu innego obiektu, wówczas koszty likwidacji / rozbiórki środków trwałych są kosztami bezpośrednio związanymi z budową nowego środka trwałego. W takim przypadku koszty związane z likwidacją / rozbiórką będą częścią składową wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Kosztem wytworzenia – zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zatem do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny w myśl regulacji art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Natomiast użycie przez ustawodawcę zwrotu, iż do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, iż katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Z przytoczonych regulacji wynika, iż na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych, a zatem mogą to być koszty likwidacji / rozbiórki środków trwałych, w związku z prowadzoną inwestycją.

Ponadto dla prawidłowego rozliczenia kosztów wytworzenia środków trwałych znaczenie ma określenie momentu zakończenia inwestycji i momentu faktycznego oddania tych środków do używania. Bowiem wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego i poniesione do dnia oddania go do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych. Natomiast wydatki poniesione po tym dniu, mimo że dotyczą wytwarzanego środka trwałego stanowią koszty uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli zachodzą przesłanki, o których mowa w tym przepisie i nie zostały wymienione w negatywnym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, tj. w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Tak więc, koszty związane z likwidacją / rozbiórką środków trwałych w związku z budową nowego środka trwałego, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, lecz na podstawie art. 16g ust. 4 zwiększą wartość początkową nowego obiektu i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne od nowo wytworzonego środka trwałego, na zasadach określonych w art. 16h – 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, stanowisko Spółki w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Nadmienia się również, iż wniosek Spółki w zakresie opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego dot. podatku dochodowego od osób prawnych został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 10 marca 2010 r. nr ILPB3/423-1157/09-3/DS.

W odniesieniu do powołanych przez Skarżącą pism i wyroków, w tym miejscu należy zaznaczyć, że rozstrzygnięcia zawierane w interpretacjach przepisów prawa podatkowego oraz wyrokach sądów administracyjnych zapadają w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla tut. Organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.