INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem wyspecjalizowanym w pomocniczej działalności finansowej, polegającej na świadczeniu usług doradczych.

W ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, w celu uzyskania przychodów podlegających opodatkowaniu, wykorzystuje się dwa samochody, będące przedmiotem umów najmu zawartych ze spółką niemiecką, która jest stroną wynajmującą. Samochody te są niezbędnym narzędziem pracy pracowników Spółki. Ww. pojazdy spełniają definicję samochodów osobowych, określoną w art. 4a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Umowa najmu pomiędzy stronami trwa od 2008 r. aż do dnia dzisiejszego. Samochody używane są do celów prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Spółka uiszcza czynsz miesięczny za najem samochodów i otrzymuje faktury VAT. Spółka prowadzi ewidencję przebiegu pojazdów. Samochody są eksploatowane zgodnie z zasadami obowiązującymi pracowników w stosunku do samochodów służbowych - muszą być sprawne, odpowiednio serwisowane, czyste i odpowiednio zabezpieczone w trakcie postoju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy czynsz najmu samochodu, płacony przez Spółkę, stanowi koszty eksploatacyjne w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy koszty, które będą ponoszone w związku z używaniem samochodów wynajmowanych, powinny być zawsze rozliczane do wysokości limitu tzw. kilometrówki, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 oraz pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też niektóre z nich - tzn. takie koszty, które są związane z podróżą służbową, ale nie dotyczą kosztów przejazdu (np. opłaty parkingowe, opłaty za autostrady) - będą mogły być traktowane jako koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Stanowisko Wnioskodawcy.

1. Czynsz najmu samochodu, płacony przez Spółkę, nie stanowi kosztów eksploatacyjnych w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i może być traktowany, jako koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Koszty związane z podróżą służbową, ale nie dotyczące bezpośrednio kosztów przejazdu (np. opłaty parkingowe lub za autostrady) nie stanowią kosztów eksploatacyjnych w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Uzasadnienie.

Ad 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; przy czym, podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia „wydatków z tytułu używania”. Należy zatem odwołać się do słownika języka polskiego, zgodnie z którym przez „wydatek” należy rozumieć „sumę, która ma na coś być wydana” albo „sumę wydaną na coś”, zaś słowo „używać” oznacza „stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek” (Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod red. B. Dunaja, Warszawa 1996, s. 1200, 1262). Szeroką definicję „używania” podaje Słownik Języka Polskiego pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1981. t. III, s. 644), przy czym, dla potrzeb zdefiniowania „używania rzeczy” najbardziej pomocne jest przyjęcie znaczenia tego słowa jako „posłużyć się czymś”, „zastosować jako środek, narzędzie”, „zrobić z czegoś użytek” (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2010 r. III SA/Wa 1502/09).

Wydatkami z tytułu używania będą zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy, zastosowaniem rzeczy. Definicja słowa „używanie” zawiera pewien element dynamizmu, aktywności. Wynika stąd, że w przypadku samochodu osobowego „używanie” nie może być utożsamiane z posiadaniem rzeczy albo z uprawnieniem do korzystania z rzeczy. Będzie ono natomiast związane bezpośrednio z faktycznym wykorzystaniem samochodu, np. w ruchu drogowym.

Konsekwencją tego rozumienia terminu „używanie” będzie przyjęcie, że kosztami używania samochodu, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą koszty, które są skutkiem bezpośredniego wykorzystywania samochodu, aktywnej jego eksploatacji, czynienia z niego użytku. Będą to koszty eksploatacyjne, takie jak wydatki na paliwo, płyny eksploatacyjne, naprawy, itp.

Ta definicja, wynikająca z objaśnienia podanego przez słownik języka polskiego, nie pozwala na rozszerzenie zakresu znaczenia terminu „koszty używania samochodu” na wydatki, które dotyczą samochodu jako przedmiotu najmu, ale nie są bezpośrednią konsekwencją jego użycia.

Przykładem takiego wydatku, niebędącego skutkiem używania samochodu, jest czynsz najmu.

Umowa najmu samochodu jest czynnością cywilnoprawną, której essentialia negotii stanowi obowiązek uiszczania czynszu najmu przez najemcę. w wyniku umowy najmu najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu, innymi słowy - przedmiot jest pozostawiony do dyspozycji najemcy. Zgodnie z treścią art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W myśl postanowień § 2 przywołanego przepisu, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Czynsz jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy, w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Zgodzić się więc trzeba, iż czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania, czyli kosztem niejako „wyprzedzającym” ponoszenie kosztów z tytułu używania samochodu, który jest ponoszony w tym celu, aby dopiero zapewnić sobie możliwość używania samochodu. Zatem, koszt czynszu stanowiącego wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodów jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodów.

Powyższa teza znajduje potwierdzenie w wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2004 r. (sygn. akt III SA 1073/03), który wskazał, że błędem jest zaliczanie opłat z tytułu wynajmu samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości i traktowanie ich na równi z kosztami eksploatacyjnymi. Sąd potwierdził, że czynszu nie można łączyć z używaniem rzeczy nie tylko na podstawie art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, ale również na gruncie przepisów prawa podatkowego. Czynsz najmu jest bowiem wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania, a nie za jej używanie, i nie jest związany tym, czy przekazana na jego podstawie rzecz jest rzeczywiście używana bądź w jakim zakresie. Do ww. wyroku pojawiła się glosa aprobująca autorstwa Damiana Cymana (Gdańskie Studia Prawnicze - Przegląd Orzecznictwa 2006/3/5). Stanowisko to znajduje swoje potwierdzenie również w wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1502/09) oraz wyroku NSA we Wrocławiu z dnia 23 grudnia 1998 r. (sygn. akt i SA/Wr 1912/97), jak też w piśmie Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 lutego 2008 r. (sygn. ILPB3/423-232/07-2/ŁM).

Za uznaniem kosztów najmu, jako odrębnej od kosztów eksploatacyjnych kategorii kosztów przemawia także sposób kalkulacji limitu, o jakim mowa w treści art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Limit ten obliczany jest jako iloczyn liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu, określanej w stosownym rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. u. z 2002 r. Nr 27, poz. 271). Główną funkcją tego rozporządzenia jest określenie warunków dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych m.in. samochodów osobowych. Zostało ono wydane na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. u. Nr 125, poz. 1371 i z 2002 r. Nr 25, poz. 253), zaś przepis ten stanowi, iż warunki zwrotu kosztów określone w rozporządzeniu powinny uwzględniać rodzaj pojazdu mechanicznego, jego pojemność oraz limit kilometrów w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, właściwych ze względu na miejsce zatrudnienia pracownika. Rozporządzenie różnicuje więc, zgodnie z ustawowymi wytycznymi, stawkę za jeden kilometr przebiegu dla samochodów osobowych od pojemności skokowej silnika.

Można więc uznać, iż stawka za kilometr została wyznaczona w oparciu o dane dotyczące oczekiwanej ilości paliwa zużywanego przez silnik, a nie np. od standardu wyposażenia samochodu, jego funkcjonalności, roku produkcji, przebiegu kilometrów, marki, komfortu jazdy, itp. Stawka za jeden kilometr przebiegu nie jest zatem uzależniona od czynników, które wpływają na wysokość czynszu najmu - właśnie takich, jak marka, komfort jazdy, czy wyposażenie. Nie powinna ona zatem ograniczać kosztów podatkowych, jakie mogą być potrącane z tytułu tego czynszu.

Innymi słowy mówiąc, sposób kalkulacji limitu, opartego na stawce za kilometr przebiegu, wskazuje, że limit ten powinien być odnoszony jedynie do zmiennych kosztów eksploatacyjnych, zależnych od liczby przejechanych kilometrów, a więc związanychz faktycznym używaniem samochodu.

Dodatkowo wskazać należy inny aspekt przedmiotowego problemu. Otóż, zważywszy na nałożony art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek prowadzenia przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu, dla odkodowania treści tego przepisu, niezależnie od wcześniej przywołanych argumentów, pomocna jest też treść ust. 5 tego artykułu, w zakresie w jakim stanowi on, iż ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. z ust. 5 wynika, iż dla potrzeb zastosowania regulacji zawartej w ust. 1 pkt 51 istotne są te dane, które zostały wymienione w ust. 5, a te w sposób oczywisty związane są z faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu. w świetle powyższych argumentów należałoby uznać, że interpretacja polegająca na uznaniu czynszu najmu samochodu za koszty eksploatacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych byłaby sprzeczna z podstawowymi dyrektywami wykładni językowej, zwłaszcza z tymi, które głoszą niedopuszczalność takiego ustalenia znaczenia normy prawnej, przy której pewne jej zwroty traktowane są jako zbędne. w świetle bowiem wykładni językowej wszelkie zwroty językowe ex definitione są zwrotami znaczącymi.

Art. 16 ust 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych budzi niekiedy wątpliwości interpretacyjne organów podatkowych. Dlatego, zgodnie z podstawową zasadą prawa podatkowego - in dubio pro tributario, przepis ten nie powinien być interpretowany na niekorzyść podatnika. w tym miejscu warto zwrócić uwagę, że ograniczenie wynikające z omawianego przepisu stawia w gorszej sytuacji podatnika, który używa samochody wynajmowane (i wydatki te ponosi w celu osiągnięcia przychodów) niż podatnika, który używa samochody własne. w tym ostatnim przypadku koszty używania samochodów mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, a więc bez ograniczeń, o jakich mowa art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są więc i tak dość restrykcyjne w porównaniu z regulacjami dotyczącymi kosztów używania samochodów przez właścicieli samochodów, tym bardziej nie powinno się zwiększać tej restrykcyjności w drodze wykładni.

Mając na uwadze przywołane powyżej argumenty, Wnioskujący stoi na stanowisku, że czynsz najmu samochodu, płacony przez Spółkę, nie stanowi kosztów eksploatacyjnych w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinien być bowiem zaliczony do kosztów uzyskania przychodu na zasadach ogólnych.

Ad 2.

Odnośnie drugiego pytania, Wnioskodawca utrzymuje, że art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie wyłącznie do kosztów związanych z kosztami przejazdu (w tej kategorii mieszczą się m. in. koszty paliwa, nabycia płynów eksploatacyjnych, żarówek, itp.), natomiast koszty nie związane bezpośrednio z eksploatacją pojazdu nie powinny być ograniczone iloczynem wskazanym w ww. przepisie (tzw. kilometrówką).

Według Wnioskodawcy słuszność tego stanowiska potwierdził Pierwszy Wielkopolski Urząd Skarbowy w interpretacji z 17 marca 2006 r. (sygn. ZD/406-276/ClT/05), Izba Skarbowa w Poznaniu w piśmie z dnia 12 lutego 2008 r. (sygn. ILPB3/423-232/07-2/ŁM) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w swoim wyroku z dnia 22.01.2009 r. o sygn. akt i SA/PO 1379/08.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy ponoszone będą przez Spółkę koszty związane z podróżą służbową, ale nie związane bezpośrednio z kosztami przejazdu, koszty te (np.: opłaty parkingowe, za przejazdy autostradami, ubezpieczenia) - o ile zostaną prawidłowo udokumentowane i będą miały związek przyczynowo-skutkowy z odbywaną podróżą - powinny być rozliczane na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest:

1. istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,
2. istnienie przesłanek aby poniesiony wydatek wpływał na zachowanie lub zabezpieczenie istniejącego źródła przychodów.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się on w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Powołany wyżej art. 15 ust. 1 wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łącznie dwóch warunków, tj:

• konieczność faktycznego co do zasady poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą poniesiony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do katalogu tego należą m. in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełniają określonych warunków bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu,

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

1. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,
2. w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

   - określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wobec powyższego, warunkiem uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z wynajętym samochodem, niestanowiącym składnika majątku podatnika, jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdów, w której odzwierciedlone są wszystkie koszty związane z eksploatacją pojazdu.

Sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania dla potrzeb działalności podatnika – podmiotu gospodarczego samochodów osobowych nienależących do składników jego majątku - został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z powyższym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 cyt. ustawy, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej rzez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać, co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skład - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikająca z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Powołane przepisy nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciem „kosztów używania” samochodu osobowego, który nie stanowi składnika majątku podatnika dla potrzeb prowadzonej przez niego działalności. Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje tego pojęcia, należy odwołać się do słownika języka polskiego, w którym przez wydatek rozumie się „sumę, która ma być wydana” lub „sumę wydaną na coś”, natomiast „używać” oznacza „stosować coś,, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek” (Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod. red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996, s. 1200 i 1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy. Wydatki z tytułu czynszu za najem jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy mieszczą się w tym pojęciu. Dlatego do limitowanych kosztów uzyskania przychodów z tytułu używania samochodu osobowego, który nie został wprowadzony do ewidencji podatnika, a jest wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej, należy kwalifikować także koszty związane z czynszem za wynajem takiego samochodu, ponieważ czynsz z tytułu wynajmu samochodu osobowego stanowi jeden z elementów kosztów używania takiego samochodu, a tym samym podlegać powinien limitowi.

Powyższą zasadę należy zatem zastosować również do opłat parkingowych, opłat za przejazdy autostradami i ubezpieczenia, jako że są one bezpośrednio związane z używaniem (wykorzystywaniem) wynajętego samochodu w czasie podróży służbowej.

Wnioskodawca specjalizuje się w działalności polegającej na świadczeniu usług doradczych. w ramach swojej działalności wykorzystuje samochody osobowe wynajęte od kontrahenta niemieckiego. Spółka uiszcza czynsz miesięczny za najem samochodów i otrzymuje faktury VAT. Spółka prowadzi również ewidencję przebiegu pojazdów. Należy stwierdzić, iż w myśl wskazanego przez Wnioskodawcę, w uzasadnieniu swojego stanowiska, art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, umówiony czynsz jest należny wynajmującemu za oddanie najemcy rzeczy do „używania”. w tym przypadku dotyczy to samochodów oddanych do używania w działalności gospodarczej.

Z kolei, ustawodawca w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uznaje za koszty uzyskania przychodów, wydatków za „używanie” pojazdu w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu dla celów działalności podatnika, określonej w odrębnych przepisach.

Reasumując, zarówno czynsz najmu samochodu jak i opłaty parkingowe, opłaty za autostrady to wydatki związane z eksploatacją (wykorzystywaniem) wynajętych samochodów osobowych, niestanowiących składników majątku Wnioskodawcy, i jako takie stanowią koszty uzyskania przychodów, jednakże tylko w części nieprzekraczającej kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Należy jednocześnie zauważyć, iż w uzasadnieniu własnego stanowiska w zakresie pytania nr 1, strona 2 załącznika nr 3/6 wniosku, Wnioskodawca błędnie powołał „…. art. 16 ust. 51 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”, podczas gdy powinno być „…. art. 16 ust. 1 pkt 51ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.” Organ uznał to za oczywistą omyłkę niemającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto, należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.