INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z przebudową infrastruktury drogowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z przebudową infrastruktury drogowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polską spółką należącą do amerykańskiej grupy „I.”, działającej na rynku nieruchomości handlowych, usługowych, biurowych, rekreacyjno - rozrywkowych oraz przemysłowych. W Polsce Grupa „I.”, wykorzystując podmioty celowe (takie jak Spółka), koncentruje się na budowie i zarządzaniu centrów handlowych. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem powierzchni handlowej w centrum handlowym „G.”. Inwestorem i właścicielem Galerii jest Spółka. Galeria stanowi nowoczesny obiekt handlowy o powierzchni 40 tys. m² i 460 miejscach parkingowych, zlokalizowany w centrum „R.” przy drodze krajowej nr 6. Budowa obiektu rozpoczęła się w lutym 2008 r., natomiast oficjalne otwarcie Galerii dla klientów nastąpiło w dniu 19 listopada 2009 r.

W dniu 7 kwietnia 2008 r. w Krajowym Rejestrze Sądowym (Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy) dokonano wpisu stanowiącego o połączeniu przez przejęcie „R.” Sp. z o. o. przez Spółkę (jako przejmującego). W myśl art. 494 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U., Nr 94, poz. 1037 ze zm.) Spółka jako podmiot przejmujący, z dniem połączenia skutecznie wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki Spółki z o.o. „R.” (występującego w roli podmiotu przejmowanego).

Tymczasem w dniu 24 sierpnia 2007 r. pomiędzy Spółką z o. o. „R.” (występującego wówczas w roli inwestora) a Gminą podpisane zostało porozumienie w związku z budową Centrum. Zgodnie z treścią Porozumienia, Spółka z o. o. „R.” jako inwestor przedsięwzięcia zobowiązał się do wykonania (a tym samym do sfinansowania) następujących prac budowlanych:

1. przebudowy skrzyżowania polegającego na:



1. wydłużeniu pasa skrętu w prawo,
2. przeniesieniu istniejącego przejścia dla pieszych przed skrzyżowanie tych ulic,
3. dostosowaniu istniejącej sygnalizacji świetlnej na tym skrzyżowaniu do nowej organizacji ruchu,


2. modernizacji jezdni i chodników.

Jak wskazano w § 4 Porozumienia, obowiązek przebudowy drogi publicznej przez Spółkę z o.o. „R.” wynikał z art. 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, zgodnie z którym: „Budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia".

Ponadto, zgodnie z § 3 Porozumienia, „Inwestor zobowiązuje się do wystąpienia o pozwolenie na użytkowanie Inwestycji „G.” nie wcześniej niż po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie inwestycji drogowej określonej w § 2”.

W związku z zarejestrowaniem połączenia przez przejęcie Spółki z o.o. „R.” przez Wnioskodawcę, w dniu 9 czerwca 2009 r. pomiędzy Gminą a Wnioskodawcą został podpisany Aneks Nr 1 do Porozumienia, w którym strony potwierdziły, iż Spółka od dnia 7 kwietnia 2008 r. jest następcą prawnym Spółki z o. o. „R.” na mocy art. 494 Kodeksu spółek handlowych regulującego następstwo prawne wynikające z połączenia spółek, a nadto kontynuuje inwestycję budowy „G.” zlokalizowanej pomiędzy ulicami. Spółka jednocześnie podtrzymała swoje zobowiązania określone w Porozumieniu w zakresie przebudowy drogi publicznej związanej z realizowaną inwestycją.

Prace budowlane polegające na przebudowie infrastruktury drogowej, szczegółowo opisane w Porozumieniu prowadzone były na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa (Gminy), jak również - w ograniczonym zakresie - na gruntach stanowiących własność Spółki (na gruntach stanowiących własność Spółki powstały chodniki oraz droga wewnętrzna, które są własnością Spółki i nie będą przekazywane Gminie). Na podstawie Porozumienia, na czas prowadzenia prac budowlanych Gmina udzieliła Spółce prawa dysponowania nieruchomością stanowiącą wybrane działki gruntu na cele budowlane związane z przebudową układu komunikacyjnego.

Pierwszy etap prac, obejmujący przebudowę chodnika rozpoczął się 29 czerwca 2009 r., a zakończył w dniu 9 lipca 2009 r. (stosowny protokół zwolnienia i odbioru dotyczący terenów został podpisany w dniu 10 lipca 2009 r. - odbierającym byli przedstawiciele Urzędu Miasta).

Główne prace budowlane, polegające na przebudowie układu drogowego dla potrzeb realizowanego przez Spółkę obiektu handlowego wraz z pracami dodatkowymi, zostały wykonane, zakończone oraz odebrane (odbiory częściowe) w terminach następujących:

• Roboty w zakresie umocnienia koryta rzeki powyżej przepustu pod drogą dojazdową do obiektu „G.” wraz z naprawą istniejących murów kamiennych koryta rzeki na odcinku od przepustu do nowo wybudowanego przepustu - protokół odbioru końcowego z dnia 30 października 2009 r. - Komisja Odbiorowa w skład której weszli przedstawiciele Urzędu Miasta oraz Spółki potwierdziła prawidłowe wykonanie robót w okresie 12.10.2009 r. - 29.10.2009 r., przejmując przedmiot odbioru robót w użytkowanie;
• Przebudowa nawierzchni - protokół odbioru końcowego z dnia 30 października 2009 r. - Komisja Odbiorowa w skład której weszli przedstawiciele Urzędu Miasta oraz przedstawiciel Spółki potwierdziła prawidłowe wykonanie robót w okresie 17.08.2009 r. - 30.10.2009 r., przejmując przedmiot odbioru robót w użytkowanie;
• Przebudowa nawierzchni - protokół odbioru końcowego z dnia 30 października 2009 r. - Komisja Odbiorowa, w skład której weszli przedstawiciele Urzędu Miasta oraz Spółki, potwierdziła prawidłowe wykonanie robót w okresie 17.08.2009 r. - 30.10.2009 r., przejmując przedmiot odbioru robót w użytkowanie;
• Budowa przepustu wraz z remontem umocnień brzegów rzeki oraz budową drogi dojazdowej do budynku handlowo - usługowego „G.” - protokół odbioru końcowego z dnia 10 listopada 2009 r. - Komisja Odbiorowa w składzie przedstawicieli Urzędu Miasta oraz Inspektorów Nadzoru Inwestorskiego dokonała odbioru ww. zakresu prac oraz przejęła do eksploatacji potwierdzając zakończenie robót i zdolność przedmiotu odbioru do użytkowania;
• Przebudowa skrzyżowania wraz z usunięciem kolizji elektroenergetycznych w granicach istniejącego pasa drogowego - protokół odbioru końcowego z dnia 10 listopada 2009 r. - Odbierający w składzie przedstawicieli Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad przy udziale przedstawicieli Urzędu Miasta i Inspektorów Nadzoru Inwestorskiego dokonali odbioru prac, uznając roboty za zakończone i tym samym przedmiot odbioru za zdolny do użytkowania;
• Przebudowa odcinka drogi krajowej nr 6, dla potrzeb realizacji obiektu handlowo - usługowego „G.” (w granicach pasa drogowego drogi krajowej) - protokół odbioru końcowego z dnia 10 listopada 2009 r. - Odbierający w składzie przedstawicieli Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad przy udziale przedstawicieli Urzędu Miasta i Inspektorów Nadzoru Inwestorskiego dokonali odbioru prac, uznając roboty za zakończone i tym samym przedmiot odbioru za zdolny do użytkowania.

Ostateczny protokół odbioru i przekazania w odniesieniu do powyższych prac składających się na przebudowę układu drogowego na potrzeby Galerii, został podpisany w dniu 12 listopada 2009 roku.

Na przekazaniu przebudowanej infrastruktury drogowej Spółka nie wykazała podatku VAT należnego. Podatek VAT naliczony, wynikający z faktur dokumentujących wykonanie prac budowlanych oraz zakup usług z tym związanych został odliczony przez Spółkę od podatku należnego VAT.

Poza bezpośrednimi kosztami wykonania prac budowlanych Spółka poniosła również inne wydatki związane z przebudową infrastruktury dojazdowej, takie jak koszty opracowania dokumentacji projektowej oraz innych dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia tego procesu.

Wydatki poniesione przez Spółkę w związku z przebudową infrastruktury drogowej zostały potraktowane przez Spółkę jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem. W związku z tym Spółka zaliczyła te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia (czyli w momencie ich zaksięgowania, o ile nie zostały zaksięgowane jako koszty rezerw lub bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z przebudową infrastruktury drogowej w części dotyczącej prac prowadzonych na gruncie Gminy zostały prawidłowo potraktowane przez Spółkę jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, a tym samym Spółka prawidłowo zaliczyła te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia...

Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione w związku z przebudową infrastruktury drogowej zostały prawidłowo potraktowane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, a tym samym Spółka prawidłowo zaliczyła te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia (czyli w momencie ich zaksięgowania, o ile nie zostały one zaksięgowane jako koszty rezerw lub rozliczeń międzyokresowych biernych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zdaniem Spółki, przebudowa drogi dojazdowej do Galerii warunkowała uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z tytułu wynajmu powierzchni handlowej w Galerii. Bezsprzecznie należy stwierdzić, iż bez dojazdu do centrum handlowego żaden najemca nie zdecyduje się podpisać umowy z wynajmującym. Wynika to z oczywistego ograniczenia, jakim dla klientów jest brak dojazdu do centrum handlowego.

Faktem jest, że wydatków poczynionych na budowę drogi nie można powiązać z konkretnym przychodem (nie tylko w tego rodzaju działalności), t.j. sam fakt poniesienia kosztów na przebudowę drogi dojazdowej nie skutkował dla Spółki powstaniem żadnego konkretnego przychodu, który odnosiłby się do tych kosztów. Poniesienie tych kosztów, co zostało wykazane powyżej, warunkuje natomiast osiągnięcie jakichkolwiek przychodów przez Spółkę i pozostaje w związku z całokształtem jej działalności. Wymaga ponadto podkreślenia, że fakt ich poniesienia wynikał z przepisów prawa, t.j. z powołanego powyżej art. 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, a także z § 3 pkt 2 Porozumienia, zgodnie z którym „Inwestor zobowiązuje się do wystąpienia o pozwolenia na użytkowanie Inwestycji „G.” nie wcześniej niż po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie inwestycji drogowej określonej w § 2”. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, koszty te będą pośrednio przyczyniały się do uzyskiwanych przychodów.

Wnioskodawca wskazuje, że nie istnieją przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie przedmiotowych kosztów, jako kosztów wytworzenia środków trwałych lub inwestycji w obcych środkach trwałych, które zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16 ust. 1 pkt 1) są kosztami uzyskania przychodów poprzez dokonywane od nich odpisy amortyzacyjne.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za środki trwałe podlegające amortyzacji, z zastrzeżeniem art. 16c, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka poniosła koszty przebudowy/ rozbudowy drogi publicznej (stanowiącej własność Skarbu Państwa, w imieniu którego występowała Gmina), w celu zapewnienia dojazdu do wybudowanej Galerii. Prace budowlane (za wyjątkiem części prac, których koszty nie są przedmiotem niniejszego wniosku) prowadzone były na gruncie niebędącym własnością Spółki, w stosunku do którego Spółce nie przysługiwał i nie przysługuje żaden tytuł prawny (w formie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze).

Porozumienie, na podstawie którego przeprowadzone były prace budowlane w obrębie drogi publicznej, zawarte pomiędzy Gminą a Spółką, nie było umową, na podstawie której droga ta zostałaby kiedykolwiek przyjęta przez Spółkę do używania. Gmina, jak wskazano w Porozumieniu, udzieliła Spółce (jako inwestorowi) wyłącznie prawa dysponowania nieruchomością - ale jedynie na cele budowlane związane z przebudową układu komunikacyjnego. Niedopuszczalne w związku z tym byłoby przyjęcie, iż udzielenie prawa do dysponowania nieruchomością wywiera takie same skutki jak zawarcie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Tym samym, uznać należy, że nie jest to inwestycja w obcym środku trwałym.

Ponadto, z uwagi na to, że ani grunty ani prowadzona na nich inwestycja drogowa nie stanowiły własności bądź współwłasności Spółki, przedmiotowe wydatki nie stanowiły także wydatków poniesionych na wytworzenie środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 16g ust. 4. Dlatego też, wydatki poniesione przez Spółkę w związku z przeprowadzonym pracami budowlanymi na drodze publicznej, nie mogą być rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe stanowisko zdaniem Wnioskodawcy znajduje swoje uzasadnienie między innymi w interpretacji z dnia 8 stycznia 2010 r., znak: ITPB3/423-651/09/AW, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdza: „Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, iż droga dojazdowa, którą utwardziła Spółka, nie stanowi jej środka trwałego, gdyż nie stanowi jej własności (...) Wobec powyższego, przedmiotowych wydatków nie można uznać za wydatki poniesione na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i inwestycji w obcym środku trwałym. Dlatego też wydatki poniesione na jej utwardzenie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Zapewnienie odpowiedniej jakości drogi, pełniącej funkcję drogi dojazdowej do posesji, na której znajduje się firma Wnioskodawcy, poprzez utwardzenie drogi polnej - gruntowej, jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i zapewnienia dojazdu jego klientom. Brak drogi może przyczynić się do utrudnienia dojazdu klientów i dostawcy materiałów budowlanych.”

Stanowisko takie zdaniem Spółki potwierdza również Minister Finansów, który w piśmie z dnia 14 lipca 2006 r., stwierdził: „Jak wynika z pisma, problem dotyczy uznania za koszt podatkowy poniesionych przez podatników wydatków związanych z przebudową drogi publicznej(...). Są bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem. W świetle orzecznictwa NSA (np. wyrok z 19 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Wr 825/98) wydatki tego rodzaju również mogą być uznawane za koszty podatkowe. Takiego rodzaju wydatkami są m.in. wydatki ponoszone przez podatnika mające na celu utrzymanie w należytym stanie drogi publicznej w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo usytuowane jest obok tej drogi i korzystanie z niej jest istotne dla prawidłowego jego funkcjonowania. Zapewnia ona bowiem sprawny transport materiałów do produkcji oraz wytworzonych produktów, a także sprzyja bezpieczeństwu dojeżdżających do pracy pracowników(...). Z tego względu, zdaniem Ministerstwa Finansów, wydatki związane z nakładami podatnika na utrzymanie (przebudowę) drogi publicznej nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, a tym samym nie mogą być rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych”.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że poniesione wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania, a także nie stanowią one kosztów wytworzenia środków trwałych lub inwestycji w obcych środkach trwałych, należy przyjąć, że wydatki poniesione na przebudowę drogi publicznej na gruncie Gminy powinny zostać uznane za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Moment potrącenia kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z tym, wydatki poniesione przez Spółkę w związku z przebudową drogi publicznej są dla Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, przez co należy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozumieć moment ich zaksięgowania (o ile nie zostały one zaksięgowane jako koszty rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów). Stanowisko Spółki przedstawione we wniosku potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych oraz wyroki sądów administracyjnych, w tym:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2010 r. (znak: IPPB3/423-865/09-2/JG) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, iż koszty udziału w przebudowie drogi powiatowej są kosztami uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie ich poniesienia, stwierdzając: „W sytuacji przeprowadzania przez Wnioskodawcę własnych inwestycji w celu zwiększenia przychodów przez niego osiąganych, ponosi on nakłady na budowę/ulepszenie elementów infrastruktury zewnętrznej - niestanowiącej własności Wnioskodawcy, do używania której nie ma tytułu prawnego w postaci umowy najmu, dzierżawy - takiej jak drogi publiczne, nakłady na tą infrastrukturę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Są to bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem. Takiego rodzaju wydatkami są m.in. wydatki ponoszone przez podatnika mające na celu utrzymanie w należytym stanie lub rozbudowanie drogi publicznej w sytuacji, gdy kompleks magazynowo - biurowy usytuowany jest obok tej drogi i korzystanie z niej jest istotne dla prawidłowego jego funkcjonowania. Zapewnia ona bowiem sprawny transport towarów, a także pozwoli na prawidłowy dojazd klientom(...). Droga publiczna do budowy której Spółka jest zobowiązana przez właściwy organ zarządzający drogami publicznymi, nie stanowi środka trwałego podatnika, gdyż nie stanowi jego własności.”;
• w interpretacji z dnia 6 października 2009 r. (znak: IPPB5/423-433/09-4/JC) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „(...) wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na budowę infrastruktury towarzyszącej stanowią koszty pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem potrącane w dacie ich poniesienia.”;
• w interpretacji z dnia 19 czerwca 2009 r. (znak: ILPB3/423-245/09-4/EK) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził stanowisko, zgodnie z którym: „(...) wydatki poniesione na przebudowę drogi publicznej należy uznać za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, bowiem nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.”;
• w interpretacji z dnia 30 kwietnia 2009 r. (znak: IPPB5/423-155/09-2/AM) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której stanowisko wnioskodawcy zostało w pełni potwierdzone czytamy: „Koszty poniesione na przebudowę drogi wliczane mogą zostać bezpośrednio w koszty. Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca odniósł się do decyzji Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 22 maja 2007 r., BI/4218-0002b/07, która wskazuje, że jeśli „przedmiotowa droga jest drogą publiczną z której będą mogły korzystać również inne osoby i podmioty (...) nie stanowi środka trwałego będącego własnością Podatnika, nie jest również przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy, na podstawie której przyjęta byłaby do używania (...), to wydatki ponoszone przez Podatnika na wybudowanie drogi publicznej nie stanowią inwestycji w obcych środkach trwałych. Nie posiada on żadnego tytułu prawnego uprawniającego do wyłącznego korzystania z tej drogi. W związku z powyższym należy rozstrzygnąć, czy wydatki te stanowią koszty uzyskania przy chodów. (...)”;
• w interpretacji z dnia 26 września 2008 r. (znak: IP-PB3-423-940/08-3/JG) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie czytamy: „W sytuacji przeprowadzenia przez Wnioskodawcę własnych inwestycji w celu zwiększenia przychodów przez niego osiąganych, ponosi on nakłady na budowę drogi dojazdowej - niestanowiącej własności Wnioskodawcy, do używania której nie ma tytułu prawnego w postaci umowy najmu, dzierżawy - nakłady na tę infrastrukturę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Są to bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem.”;
• w interpretacji z dnia 28 maja 2008 r. (znak: IBPB3/423-212/08/MS) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził: „Reasumując, wydatki ponoszone przez Podatnika na wybudowanie wjazdu do firmy usytuowanego na drodze niebędącej własnością Spółki, należy zakwalifikować do kosztów pośrednio związanych z uzyskanym przychodem, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.”;
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Katowicach z dnia 7 kwietnia 2000 r. (sygn. akt I SA/Ka 1836/98) czytamy: „Ze względu na takie uregulowanie prawne, urządzenie, o którym mowa, jeżeli nawet spełniało pozostałe warunki niezbędne do tego, by zaliczyć je do środków trwałych, nie mogło stanowić własności podatnika, a zatem podatnik nie był uprawniony do dokonywania od takiego środka trwałego odpisów amortyzacyjnych.(...) Przedstawione wywody prowadzą do wniosku, iż podstawą prawną kwalifikowania spornego wydatku na wytworzenie przyłącza kablowego do zasilania zakładu w energię elektryczną powinien być przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm.) a zatem sporny wydatek jest w rozumieniu tego przepisu kosztem uzyskania przychodów.”

Zdaniem Spółki, wprawdzie wyroki sądów oraz interpretacje indywidualne nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, ale mają niebagatelny wpływ na praktykę wykładni prawa podatkowego i jego stosowanie w indywidualnych sprawach. Stanowisko to w pełni potwierdza art. 14e Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten odnosi się do interpretacji ogólnych, niemniej w pełni uzasadnione jest zastosowanie zawartej w nim wskazówki także w odniesieniu do interpretacji indywidualnych. Wynika z tego, że wydając interpretacje indywidualne organy podatkowe powinny odnosić się do przedstawionego przez wnioskującego orzecznictwa oraz interpretacji indywidualnych potwierdzających zaprezentowane stanowisko i ewentualnie powołać orzecznictwo uzasadniające stanowisko odmienne. Takie działanie prowadzi do ujednolicenia stosowania prawa podatkowego, co z kolei zgodne jest z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa i zasadą zaufania do organów państwa. Organ podatkowe powinny przy tym pamiętać, że interpretacje indywidualne są przedmiotem kontroli sądów administracyjnych, a zatem powinny uwzględniać ich orzecznictwo i dorobek.

W tym miejscu Spółka podkreśla, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składając wniosek o interpretację indywidualną wnioskujący zobowiązany jest do przedstawienia „własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.” Pełna i poprawna ocena prawna wymaga powołania się nie tylko na przepisy prawa, ale także na dorobek doktryny i orzecznictwo. Jest przy tym oczywiste, że orzeczenia sądów oraz interpretacje indywidualne rozstrzygają konkretne sprawy i nie mają mocy obowiązującego prawa. Niemniej mają one istotny wpływ na ocenę, w jaki sposób interpretować i rozumieć regulacje prawne, których dotyczą. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki wydatki poniesione w związku z przebudową infrastruktury drogowej w części dotyczącej prac prowadzonych na gruncie Gminy zostały prawidłowo potraktowane przez Spółkę jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, a tym samym Spółka prawidłowo zaliczyła te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia (czyli w momencie ich zaksięgowania, o ile nie zostały one zaksięgowane jako koszty rezerw lub rozliczeń międzyokresowych biernych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.