Decyzja

Na podstawie art.14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ), po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o., reprezentowaną przez pełnomocnika, na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wejherowie z dnia 29 grudnia 2006r. nr PB/PDP/406-3/06 zawierające pisemną interpretację co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego

• uznając, że zażalenie zasługuje na uwzględnienie zmienia się postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 20 październka 2006r. (uzupełnionym pismami z dnia 14.11.2006r. i 06.12.2006r.) Pełnomocnik Podatnika zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi zakład zagospodarowania odpadów we wsi należącej do gminy Wejherowo. Jednym z warunków uzyskania zgody na lokalizację zakładu było wykonanie prac związanych z budową utwardzonej, asfaltowej drogi obwodowej wsi, wraz z niezbędną infrastrukturą. Zgodnie z zawartą z Gminą umową – to Gmina dokona wyboru wykonawcy drogi w drodze przetargu, a obowiązek Podatnika sprowadza się wyłącznie do zrealizowania wydatków finansowych na jej wykonanie w odpowiednim terminie.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy Podatnik poniesiony nakład finansowy na drogę obwodowa może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Podatnika poniesiony wydatek nie może być kwalifikowany jako związany ze środkiem trwałym, ani inwestycją w obcym środku trwałym, a poniesione nakłady winny obciążać bezpośrednio koszty prowadzonej działalności.

Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2006r. nr PB/PDP/406-3/06 Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu postanowienia stwierdził, że suma poniesionych wydatków na budowę drogi winna być zgrupowana jako odrębne zadanie inwestycyjne i po oddaniu zadania do eksploatacji uznana za inwestycję w obcych środkach trwałych i uwzględniona w kosztach prowadzonej działalności w sposób pośredni – poprzez odpisy amortyzacyjne.

Podatnik poprzez ustanowionego Pełnomocnika korzystając z przysługującego prawa wniósł zażalenie, w którym przedmiotowemu postanowieniu zarzucił:

1. błąd w ocenie stanu faktycznego polegający na przyjęciu, że budowa drogi publicznej, na wykonanie, której wydatek finansowy ponosi Podatnik nie pozostaje w związku z celem, jakim jest uzyskiwanie przez niego przychodów
2. błąd wykładni art. 16 ust. 2 pkt. 1 w związku, z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polegający na przyjęciu, iż w opisanym stanie faktycznym poniesiony wydatek podlega odpisom amortyzacyjnym jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r. - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Od 1 stycznia 2007 r. art. 15 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brzmi: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt1 lit. b ustawy z dnia 15.02.1992r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji "inwestycji w obcych środkach trwałych", a jedynie w art. 16g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3-5 tego artykułu. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione przez podatnika na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Kwestia ponoszenia kosztów związanych z budową i przebudową dróg przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.). Zgodnie z art. 16 ust. 1 tej ustawy budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotowa droga jest drogą publiczną, z której będą mogły korzystać również inne osoby i podmioty. Nie stanowi środka trwałego będącego własnością Podatnika, nie jest również przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy na podstawie której przyjęta byłaby do używania.

Biorąc pod uwagę powyższe - wydatki ponoszone przez Podatnika na wybudowanie drogi publicznej nie stanowią inwestycji w obcych środkach trwałych. Do drogi tej nie posiada on żadnego tytułu prawnego uprawniającego do wyłącznego korzystania z tej drogi.

W związku z powyższym należy rozstrzygnąć, czy wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.) koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba, że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Z dniem 1 stycznia 2007 r. art. 15 ust. 4 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brzmi: koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4 c.

Na podstawie art. 1 pkt 9 lit. e) ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589) od 1 stycznia 2007 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dodano art. 15 ust. 4d, zgodnie, z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Koszty podatkowe ponoszone przez podmioty gospodarcze mogą mieć charakter wydatków bezpośrednich lub pośrednich.

Wydatki związane z budową drogi publicznej należy zakwalifikować do kosztów pośrednich, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania. W przypadku kosztów pośrednich poniesione wydatki zaliczane są do kosztów podatkowych w momencie ich poniesienia.

Dyrektor Izby Skarbowej podziela stanowisko Podatnika, że budowa drogi publicznej, na wykonanie, której ponosi on wydatek finansowy pozostaje w związku z celem, jakim jest uzyskiwanie przez niego przychodów i wydatki te stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia.

Reasumując, stanowisko Podatnika zawarte we wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego. Stąd – zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej organ odwoławczy uznając, iż zażalenie Podatnika zasługuje na uwzględnienie, postanowił jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.