INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 03.08.2011 r. (data wpływu 08.08.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości czasowego obniżenia stawek amortyzacyjnych do dowolnej wysokości w oparciu o łączne zastosowanie regulacji zawartych w art. 16i ust. 4 i art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do środków trwałych w stosunku do których zastosowany został współczynnik podwyższający 2,0 zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ww. ustawy – jest prawidłowe,

• możliwości, w odniesieniu do ww. środków trwałych, podwyższenia stawek amortyzacyjnych (uprzednio obniżonych do dowolnej wysokości) do poziomu wynikającego z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, w oparciu o regulacje zawarte w art. 16i ust. 5 ww. ustawy – jest prawidłowe,

• możliwości, w odniesieniu do ww. środków trwałych, podwyższenia stawek amortyzacyjnych (uprzednio obniżonych do dowolnej wysokości) do poziomu wynikającego z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych przy jednoczesnym zastosowaniu współczynnika podwyższającego 2,0 wynikającego z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 08.08.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżania i podwyższania stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do środków trwałych do których zastosowany został współczynnik podwyższający 2,0 zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”), zgodnie z obowiązującą polityką rachunkowości, wprowadza do ewidencji środków trwałych i amortyzuje przez okres 5 lat rachunkowo i podatkowo dekodery. Dekoder (tuner satelitarny) to urządzenie przystosowane do odbioru sygnałów cyfrowych i analogowych przy pomocy anteny satelitarnej. Część dekoderów z wbudowanym twardym dyskiem i cyfrową nagrywarką służy również do zapisu filmów i innych programów. Dekodery należą do grupy urządzeń dla radiofonii i telewizji, telefonii i telegrafii; rodzaj 629 Klasyfikacji Środków Trwałych i podlegają szybkiemu postępowi technicznemu. Wartość jednostkowa pojedynczego dekodera nie przekracza 3,5 tys. PLN.

W chwili obecnej Spółka w stosunku do przedmiotowych dekoderów stosuje stawkę w wysokości 20%, (ustalonej na podstawie stawki 10% wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej „Klasyfikacją” oraz zastosowania współczynnika podwyższającego 2,0 zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 dla środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu).

W związku z art. 16i ust. 5 Ustawy CIT Spółka rozważa możliwość czasowego obniżenia stawki amortyzacji podatkowej dekoderów do wysokości 0,01% w skali roku podatkowego na kolejny rok podatkowy (bądź lata podatkowe), a następnie, od następnego roku podatkowego, podwyższenia stawki amortyzacji do wysokości 20%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka jest uprawniona do czasowego obniżenia stawki amortyzacji do wysokości 0,01% w skali roku podatkowego...
2. Czy Spółka po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w jednym roku podatkowym będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do wysokości wynikającej z Wykazu stawek amortyzacji w kolejnym roku podatkowym...
3. Czy Spółka po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do wysokości 20%, tj. wynikającej z zastosowania art. 16i ust. 2 pkt 3) w zw. z art. 16i ust. 4 Ustawy CIT, dopuszczającego możliwość stosowania podwyższonych stawek, wynikających z Wykazu, przy jednoczesnym zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Możliwe jest obniżenie stawek amortyzacyjnych do dowolnej, uznanej przez Spółkę wysokości (nawet do 0,01%wskali roku podatkowego).

Spółka podnosi, iż zgodnie z art. 16i ust. 4 Ustawy CIT, podatnicy mogą podwyższać stawki środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Jednocześnie zgodnie z art. 16i ust. 5 Ustawy CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Regulacje ustawowe nie przewidują ograniczeń w stosowaniu ww. przepisów łącznie.

Spółka podnosi, iż przepisy Ustawy CIT nie określają rodzaju środków trwałych, w stosunku do których można obniżać stawki amortyzacyjne, jak również nie określają przyczyn warunkujących takie obniżenie. Możliwość obniżania stawek nie jest więc uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności wynikających z regulacji ustawowych i pozostaje zależna do woli podatników.

W opinii Spółki, zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po raz pierwszy, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Ponadto, przepisy Ustawy CIT nie określają dolnego limitu obniżenia stawki amortyzacyjnej, ani też wartości, o jaką stawkę można obniżyć. W ocenie Spółki, podatnicy mogą więc obniżać stawki amortyzacyjne do takich wysokości, jakie uznają w danych warunkach za stosowne (w tym nawet do wysokości 0,01% w skali roku podatkowego). Wobec powyższego, zdaniem Spółki, możliwe jest przyjęcie obniżonej stawki amortyzacyjnej w takiej wysokości, jaka będzie wynikała z bieżących potrzeb Spółki. Słuszność takiej interpretacji przepisów Ustawy CIT znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów w odniesieniu do zbliżonych do przedmiotowego stanów faktycznych.

W interpretacji indywidualnej z dnia 20 maja 2011 r. (sygn. IPPB5/423-201/11-2/AM) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko podatnika, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 PDOP ma prawo do czasowego obniżenia, stawki amortyzacyjnej dla wszystkich środków trwałych do poziomu 0% począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Konsekwencją takiego obniżenia będzie niedokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych dla tych środków trwałych”.

Spółka podnosi, iż podobne stanowisko wynika m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 grudnia 2010 r. (sygn. ITPB3/423-517d/10/PST), który podzielił pogląd podatnika, iż „obniżenie stawki dla danego środka trwałego jest dowolne i pozostaje w gestii podatnika. Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik ma prawo, na wyżej wymienionych zasadach do dowolnego obniżenia stawek amortyzacyjnych również dla nowo wprowadzonych do ewidencji środków trwałych”.

Spółka podnosi, iż dopuszczalność obniżenia stawki amortyzacyjnej do dowolnej wysokości znajduje potwierdzenie również w uzasadnieniu do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. zmieniającej ustawę a podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1179), która wprowadziła do Ustawy CIT m.in. przepis art. 16i ust. 5. Celem wprowadzenia ww. przepisu było bowiem umożliwienie podatnikom „zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (...) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Nie ulega zatem wątpliwości, w opinii Spółki, iż intencją wprowadzenie ww. przepisu było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu oraz ponownym podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych.

W świetle powyższego Spółka stoi na stanowisku, iż na podstawie art. 16i ust. 4 oraz 16i ust. 5 Ustawy CIT ma prawo do czasowego obniżenia stawki amortyzacyjnej dla ww. środków trwałych, w tym nawet do poziomu 0,01% w skali roku podatkowego.

Ad.2.

Spółka będzie uprawniona do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do poziomu wynikającego z Wykazu stawek amortyzacyjnych. W ocenie Spółki, zwiększenie stawki amortyzacyjnej będzie mogło być dokonane wraz z rozpoczęciem kolejnego roku podatkowego, dowolnie wybranego przez Spółkę.

Spółka podnosi, iż przepis art. 16i ust. 5 Ustawy CIT nie wprowadza ograniczeń w zakresie podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej. W opinii Spółki, przepis ten pozwała na ustalanie wysokości stawek amortyzacji dla celów podatkowych poprzez ich obniżanie i podwyższanie do wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawki odnosi się bowiem nie tylko do obniżenia, lecz może dotyczyć także podwyższenia stawki amortyzacyjnej, przy czym również podwyższenie może być dokonane dopiero wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego. Prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dotyczy zarówno środków trwałych, co do których obniżono stawki w momencie ich wprowadzenia do ewidencji, jak i pozostałych, co do których obniżenie stawki nastąpiło w okresie ich amortyzacji.

Spółka podnosi, iż stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. IPPB5/423-630/10-6/AS, gdzie organ stwierdził, iż „obniżone uprzednio stawki amortyzacyjne, Spółka może podwyższyć do wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych”. Podobny pogląd wyrażony został w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 kwietnia 2011 r. „stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może - od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego - dokonać dowolnego podwyższenia lub dalszego obniżenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych (także jedynie w odniesieniu do niektórych / wybranych środków trwałych), przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych”.

Mając na względzie powyższe, w opinii Spółki, będzie ona miała prawo do podwyższenia (od początku kolejnego, dowolnie wybranego roku podatkowego) uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych środków trwałych wykorzystywanych przez nią w działalności gospodarczej, do poziomu ustalonego w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.

Ad.3.

Nic nie stoi na przeszkodzie, aby po obniżeniu stawki amortyzacji, Spółka podwyższyła stawkę amortyzacji do poziomu 10%, ustalonego w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, a następnie do wysokości 20%, wynikającej z zastosowania art. 16i ust. 2 pkt 3 Ustawy CIT, dopuszczającego możliwość stosowania podwyższonych stawek, wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej „Klasyfikacją”, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Spółka podnosi, iż w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych ustawodawca wskazał, iż przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 161 ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

W opinii Spółki, zasadne jest twierdzenie, iż dekodery wykorzystywane przez Spółkę (grupa 6 KŚT) zalicza się do urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 1 6i ust. 2 pkt 3 Ustawy CIT i że można stosować w stosunku do nich podwyższoną stawkę amortyzacji, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2.0.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a – 16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzacja liniowa”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej, w tym również:
  1. przy zastosowaniu podwyższonych stawek stosując współczynniki określone w art. 16i ust. 2 ww. ustawy,
  2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych w Wykazie,

• amortyzacja przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie,

• tzw. „amortyzacja metodą degresywną”,

• amortyzacja przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników”.
  
  

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Wobec powyższego zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej, która odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Możliwość zmiany stawek, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Możliwość obniżania lub podwyższania uprzednio obniżonych stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności, taką decyzję podejmuje podatnik. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Wnioskodawca może, obniżać lub podwyższyć wcześniej obniżone dla poszczególnych środków trwałych stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują także możliwość podwyższenia stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Przesłanki tego podwyższenia zostały wskazane w art. 16i ust. 2 ww. ustawy i są uzależnione m.in. od rodzaju środka trwałego i warunków, w których jest on użytkowany. Częstotliwość dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych (uzależniono od określonych okoliczności) została wskazana w art. 16i ust. 3-4 ww. ustawy.

Stosownie do art. 16i ust. 2 pkt 3, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KST), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej "Klasyfikacją", poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Jak stanowi art. 16i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyjaśnienia dotyczące m.in. maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z punktem 4 Objaśnień do Załącznika Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż przepisy nie stanowią żadnych warunków dla podatnika przy wyborze i stosowaniu tego wskaźnika. Nie wiążą także, skróconego okresu amortyzacji w wyniku podwyższenia z tego tytułu stawki amortyzacyjnej, z faktycznym lub przewidywanym okresem użytkowania środka trwałego. Muszą być tylko spełnione kryteria dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, zgodnie z rozumieniem tego pojęcia określonym w objaśnieniach zawartych w załączniku do rozporządzenia.

W świetle powyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stwierdzić, iż w stosunku do maszyn i urządzeń z grup 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, w pewnych określonych w tych przepisach okolicznościach, podatnicy mogą zastosować podwyższoną stawkę amortyzacji uwzględniającą współczynnik nie wyższy niż 2,0. Zastosowanie zaś tego współczynnika do określenia odpisów amortyzacyjnych nastąpić może począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały został wprowadzony do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ustawodawca nie przewiduje innych niż powyżej wymienione terminów podwyższenia stawki amortyzacji dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

W związku z powyższym należy wskazać, iż jeżeli środek trwały należy do którejś z grup 4-6 i 8 KŚT i spełnia jednocześnie przesłanki określone w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych do uznania go za składnik poddany szybkiemu postępowi technicznemu, to wówczas będzie można zmienić stawkę amortyzacyjną dla takiego środka trwałego podwyższając ją przy uwzględnieniu współczynnika nie wyższego niż 2,0.

Uwzględnienie w stawce amortyzacyjnej współczynnika podwyższającego 2,0 w oparciu o przepis art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy podatkowej, może mieć miejsce wyłącznie w stosunku do środków trwałych, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe oraz najnowsze zdobycze techniki lub w stosunku do środków trwałych, które stanowią aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną, o których mowa w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 16i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż podatnik ma zatem możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy. Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych, jak również podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Należy przy tym zauważyć, iż obniżyć do dowolnego poziomu można jedynie stawki wskazane w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Natomiast podwyższoną stawkę amortyzacji można obniżyć jedynie do wysokości stawki podstawowej z Wykazu, a nie do dowolnego poziomu. Regulacje ustawowe nie przewidują jednak ograniczeń w łącznym stosowaniu przepisów art. 16i ust. 4 i art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. obniżając podwyższone stawki można dokonać jednocześnie (od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego) obniżenia stawek z Wykazu na podstawie ww. art. 16i ust. 5 ustawy. Powyższa reguła ma także zastosowanie w odniesieniu do podwyższenia stawek amortyzacyjnych (uprzednio obniżonych do dowolnej wysokości) do poziomu wynikającego z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych przy jednoczesnym zastosowaniu współczynnika podwyższającego 2,0 wynikającego z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego w przedmiotowym wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka, zgodnie z obowiązującą polityką rachunkowości, wprowadza do ewidencji środków trwałych i amortyzuje przez okres 5 lat rachunkowo i podatkowo dekodery. Dekoder (tuner satelitarny) to urządzenie przystosowane do odbioru sygnałów cyfrowych i analogowych przy pomocy anteny satelitarnej. Dekodery należą do grupy urządzeń dla radiofonii i telewizji, telefonii i telegrafii; rodzaj 629 Klasyfikacji Środków Trwałych i podlegają szybkiemu postępowi technicznemu. Wartość jednostkowa pojedynczego dekodera nie przekracza 3,5 tys. PLN. W chwili obecnej Spółka w stosunku do przedmiotowych dekoderów stosuje stawkę w wysokości 20%, (ustalonej na podstawie stawki 10% wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz zastosowania współczynnika podwyższającego 2,0 zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 dla środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu).

Wątpliwości Spółki budzi możliwość czasowego obniżenia stawki amortyzacji podatkowej dekoderów do wysokości 0,01% w skali roku podatkowego na kolejny rok podatkowy (bądź lata podatkowe) w związku z uregulowaniami zawartymi w art. 16i ust. 4 i art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie, od następnego roku podatkowego, podwyższenia stawki amortyzacji do wysokości 20%.

W tym miejscu należy wskazać, iż odróżnienia wymagają sytuacje, w których, na podstawie art. 16i ust. 3 lub 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, następuje obniżanie/rezygnacja ze stawek uprzednio podwyższonych (na podstawie art. 16i ust. 2 ww. ustawy), czyli „powrót” do stawek określonych w Wykazie, od sytuacji, o której mowa w art. 16i ust. 5 cytowanej ustawy.

Należy podkreślić, iż jak wskazano powyżej, w oparciu o postanowienia art. 16i ust. 5 ww. ustawy, nie jest możliwe obniżenie podwyższonych w trybie art. 16i ust. 2 cyt. ustawy stawek amortyzacyjnych. Obniżyć do dowolnego poziomu można jedynie stawki wskazane w Wykazie stawek amortyzacyjnych, zaś obniżenie – powrót do stawek z wykazu – stawek uprzednio podwyższonych na podstawie art. 16i ust. 2 następuje wyłącznie na podstawie art. 16i ust. 3 lub 4 ww. ustawy. Zatem podwyższoną, na podstawie art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stawkę amortyzacji można obniżyć jedynie do wysokości stawki podstawowej z Wykazu. Natomiast nie ma przeszkód, aby Spółka obniżając podwyższone stawki dokonała jednocześnie (od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego) obniżenia stawek z Wykazu na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy.

Odnośnie możliwości podwyższenia tak obniżonych stawek amortyzacyjnych do wysokości wynikającej z zastosowania art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy wskazać, iż przepisy prawa podatkowego nie zabraniają jednoczesnego podwyższenia stawki amortyzacji do poziomu wynikającego z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych i zastosowania współczynnika podwyższającego nie wyższego niż 2,0.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż:

• Spółka, w odniesieniu do środków trwałych w stosunku do których zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zastosowany został współczynnik podwyższający 2,0, może czasowo obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości (nawet do wysokości 0,01% w skali roku) w oparciu o łączne zastosowanie regulacji zawartych w art. 16i ust. 4 i art. 16i ust. 5 ww. ustawy;

• Spółka po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w jednym roku podatkowym będzie uprawniona do podwyższenia ww. stawek w kolejnym roku do wysokości wynikającej z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych;

• Spółka po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do wysokości wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych i jednoczesnego zastosowania współczynnika podwyższającego nie wyższego niż 2,0 wynikającego z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Końcowo podkreślić należy, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.