Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.12.2019.2
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych na wymianę drzwi w budynku stanowiącym środek trwały – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych na wymianę drzwi w budynku stanowiącym środek trwały.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sąd Rejonowy w X (dalej: „Sąd”, „Wnioskodawca”) jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej utworzoną na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 października 2002 r. w sprawie sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. z 2002 r. Nr 180 poz. 1508 z późn. zm.). Sąd działa w oparciu o przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 78. poz. 483 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j Dz.U. z 2018 r. poz. 23 z późn. zm.). Zasady gospodarki budżetowej sądów powszechnych wynikają z ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2077 z późn. zm.).

Zgodnie z § 7 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 września 2017 r. w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2017 r. poz. 1911 z późn. zm.): „Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne umarza się lub amortyzuje. Odpisów umorzeniowych lub amortyzacyjnych dokonuje się według zasad przyjętych przez jednostkę zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Ustalając zasady umarzania lub amortyzacji, jednostka może przyjąć stawki określone w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym cd osób prawnych (Dz.U. 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.)”.

Sąd posiada budynek biurowy (tytuł prawny: trwały zarząd) wybudowany w 2007 r. Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych i jest amortyzowany począwszy od 1 stycznia 2018 r. roczną stawką amortyzacji 2,5%.

W budynku tym wykonany jest przedsionek (wiatrołap) z zespołem 6 szt. drzwi rozwieranych (3 szt. wejściowe, 3 szt. wyjściowe). Przez wiatrołap odbywa się większość ruchu osobowego do/z budynku Sądu. Ze względu na znaczne zużycie elementów konieczne jest wykonanie remontu przedsionka wraz z drzwiami.

W czasie eksploatacji budynku stwierdzono, iż ciężkie, napędzane samozamykaczami drzwi, uderzają w futrynę i powodują uszkodzenia samych drzwi (wypadanie szyb, uszkodzenia zawiasów, wyrywanie punktów mocowania samozamykaczy) a także rozchwianie konstrukcji przedsionka i przenoszenie drgań na elewację szklaną, znajdującą się nad wiatrołapem. Ponadto, ze względu na bardzo duży ruch osobowy dochodzi do częstych sytuacji, gdy drzwi wejściowe i wyjściowe do przedsionka są otwarte równocześnie, co powoduje dostawanie się do budynku znacznych ilości zimnego powietrza i jego wychładzanie. Wychładzanie ograniczono poprzez montaż elektrycznych kurtyn powietrznych.

W celu wyeliminowania niekorzystnych zjawisk a zwłaszcza w celu zapewnienia bezpieczeństwa, po konsultacjach z projektantem budynku, podjęto decyzje o remoncie istniejącego rozwiązania architektonicznego i zastąpienie 4 szt. drzwi rozwiernych drzwiami obrotowymi. Zdaniem projektanta jedynie rozwiązanie z drzwiami obrotowymi zapewni bezpieczeństwo użytkowników i wyeliminowanie możliwości dalszej degradacji istniejącej konstrukcji wiatrołapu.

W wyniku wykonanego remontu nie nastąpi przystosowanie budynku do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie. Wartość użytkowa budynku, w ocenie Wnioskodawcy, nie zmieni się. W wyniku remontu zespół drzwi wejściowych z wiatrołapem otrzyma się szereg nowych cech użytkowych, wyrażających się między innymi zmniejszeniem zużycia energii cieplnej, jednakże głównym celem remontu jest wyeliminowanie zjawiska uderzania drzwi rozwiernych w konstrukcję wiatrołapu, jako czynnika powodującego jej degradację i stanowiącego główne zagrożenie dla przechodzących przez drzwi osób. W związku z remontem nie nastąpi, w ocenie Wnioskodawcy, zwiększenie wartości użytkowej budynku, wyrażające się wydłużeniem okresu jego użytkowania. W ocenie Wnioskodawcy, opartej na opinii projektanta, nie ma możliwości zainstalowania innego rodzaju drzwi (np. przesuwnych) bez znacznej ingerencji w konstrukcję budynku, skutkującą między innymi koniecznością zwiększenia powierzchni wiatrołapu, a więc i całego budynku biurowego.

Przewidywany koszt remontu ok. 160 tysięcy zł brutto, z czego 150 tysięcy zł brutto stanowią koszty wymiany drzwi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedsięwzięcie polegające na wymianie 4 szt. (z łącznej ilości 6 szt.) istniejących drzwi rozwiernych na 1 szt. drzwi obrotowych należy:

1. ująć jednorazowo w koszty w miesiącu poniesienia wydatku i uznać jako remont budynku biurowego, czy też
2. należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych wydatków związanych z realizacją tego zadania, po uznaniu, iż doszło do zwiększenia wartości środka trwałego jakim jest budynek biurowy (stawka amortyzacji jak dla budynku biurowego, ustalenie stawki nie jest przedmiotem niniejszego zapytania), czy też
3. należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych wydatków związanych z realizacją tego zadania, po uznaniu, iż doszło do zakupu nowego środka trwałego, jakim są drzwi obrotowe (stawka odpowiednia do przyjętej KST, której ustalenie nie jest przedmiotem niniejszego zapytania).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Prawidłowe jest rozwiązanie przyjęte w pkt a, gdyż budynek w chwili podjęcia decyzji o remoncie posiadał wejście główne z wiatrołapem wyposażone w drzwi. Poprzez wymianę drzwi na obrotowe nie powstaną nowe funkcjonalności (budynek w dalszym ciągu będzie posiadał identyczną ilość wejść i wyjść, nie nastąpi przystosowanie budynku do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie). Wymiana drzwi innego rodzaju, o innym sposobie działania, podyktowana jest koniecznością wyeliminowania niekorzystnych zjawisk, których nie da się zniwelować poprzez zastosowanie drzwi jakiejkolwiek innej konstrukcji czy też sposobie działania oraz bez dokonania znaczącej ingerencji w istniejący wiatrołap. W związku z remontem nie nastąpi, w ocenie Wnioskodawcy, zwiększenie wartości użytkowej budynku, wyrażające się wydłużeniem okresu jego użytkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty uzyskania przychodów:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) – zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c – oraz
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) – art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
  
  

Przedstawiony powyżej podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Zatem, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są – z uwzględnieniem art. 16 – odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m. in. budowle i budynki (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ustawy o CIT – jest więc:

• przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
• rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
• rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
• adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
• modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia remontu. Określa go natomiast art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż planowane przez Sąd prace związane z wymianą drzwi w użytkowanym budynku winny być kwalifikowane jako remont. Opisana we wniosku wymiana drzwi zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości środka trwałego i jest rodzajem naprawy zużytych elementów obiektu. W wyniku tych działań nie dojdzie do unowocześnienia obiektu, czy przystosowania go do spełniania nowych funkcji.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opisane we wniosku przedsięwzięcie polegające na wymianie 4 szt. (z łącznej ilości 6 szt.) istniejących drzwi rozwiernych na 1 szt. drzwi obrotowych należy ująć jednorazowo w koszty w miesiącu poniesienia wydatku i uznać jako remont budynku biurowego, jest zatem prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.