Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.266.2019.2.AP
z 19 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lipca 2019 r. (data wpływu 16 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku uznania Gminy za podatnika podatku VAT w związku z dostawą udziału w nieruchomości oraz braku uznania czynności za podlegającą opodatkowaniu – jest nieprawidłowe;
• opodatkowania 23% stawką podatku sprzedaży udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresach. Dnia 16 lipca 2019 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – miasto na prawach powiatu (dalej również jako: „Wnioskodawca”, „Gmina” lub „Miasto”) – jest czynnym podatnikiem VAT. Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 995, ze zm.), miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie. Stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 994, ze zm.) Miasto jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym). Miasto realizuje swoje zadania własne, które polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, jak również z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów (art. 7 i 8 tej ustawy). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, jednym z zadań własnych gminy jest gospodarka nieruchomościami.

Gmina prowadzi postępowanie w sprawie sprzedaży udziału Gminy Miejskiej w nieruchomości, w trybie bezprzetargowym, na podstawie przepisów uchwały Rady Miasta z dnia 7 maja 2003 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami Gminy Miejskiej, a także na podstawie przepisów art. 37 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Postępowanie zostało zainicjowane na wniosek Państwa (…). Nieruchomość (…), składająca się z niezabudowanej działki ewidencyjnej nr 35/21 o powierzchni 0,0120 ha objęta księgą wieczystą, stanowi współwłasność: Gminy Miejskiej w l/2 części, Państwa (…) na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej w l/2 części.

Gmina nabyła nieodpłatnie prawo własności 1/2 części przedmiotowej nieruchomości na podstawie decyzji Wojewody z dnia 18 lipca 2001 r. Poprzednikiem prawnym Gminy był Skarb Państwa, który jako współwłaściciel udziału wynoszącego 1/2 części w przedmiotowej nieruchomości został ujawniony na podstawie orzeczenia o wywłaszczeniu nieruchomości, wydanego przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 21 kwietnia 1951 r. Działka nr 35/21, podlega ustaleniom obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru zatwierdzonego Uchwałą Rady Miasta z dnia 4 grudnia 2013 r. gdzie znajduje się w terenach zabudowy usługowej o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę usługową o symbolu U.1.2.

Wydział Architektury i Urbanistyki decyzją Prezydenta Miasta z dnia 6 marca 2017 r. wydaną do sprawy o, zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla (…), reprezentowanych przez pełnomocnika (…), na „Budowę budynku usługowego wraz z infrastrukturą techniczną; wewnętrznymi instalacjami wod.-kan., c.o., gazu, nn oraz przyłączem wody i kanalizacji, rozbudową kanalizacji sanitarnej i deszczowej, przebudowę kolidujących przyłączy wod.-kan., miejscem postojowym, układem pieszo-jezdnym na dz. nr 35/21, 35/22, 35/23, 35/24, 35/25, 35/26, 35/27 i części dz. nr 35/34, (…)”.

Gmina jako współwłaściciel przedmiotowej nieruchomości umową zezwalającą na zajęcie nieruchomości stanowiącej współwłasność Gminy Miejskiej z przeznaczeniem pod usytuowanie infrastruktury technicznej zawartą w dniu 24 czerwca 2015 r. wyraziła zgodę Panu (…) na wykonanie prac polegających na usytuowaniu infrastruktury wodociągowej. Wyżej wymienioną umową współwłaściciel tej nieruchomości Pan (…) został zobowiązany do uiszczenia wynagrodzenia w wysokości 1225,08 zł brutto z tytułu ograniczenia swobody współwłaściciela w wykonywaniu praw własności oraz powstania zniszczeń związanych z realizacją wyżej wymienionej nieruchomości. Wyżej wymieniona kwota została wpłacona na konto Gminy zgodnie z zapisami wyżej wymienianej umowy. Ponadto, współwłaściciele tej nieruchomości uiścili na rzecz Gminy Miejskiej kwotę w wysokości 2615,55 zł brutto tytułem wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotowej nieruchomości z wyłączeniem Gminy Miejskiej.

W operacie szacunkowym z dnia 14 września 2018 r. sporządzonym na potrzeby przedmiotowego postępowania rzeczoznawca opisał, że działka nr 35/21 jest niezabudowana, stanowi fragment terenu obok budynku usługowego. Teren działki jest utwardzony kostką brukową. Stosownie do poczynionych ustaleń przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Gminę Miejską, nie służyła Gminie do działalności handlowej, usługowej i wytwórczej, a także Gmina nie ponosiła na nią żadnych nakładów.

Dnia 16 lipca 2019 r. Zainteresowany doprecyzował opis sprawy wskazując, że:

Ad. 1.

Gmina Miejska wyjaśnia, iż zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186), przez pojęcie budowli – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pleców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z wyżej wymienionej definicji wynika zatem, iż plac z utwardzonej kostki brukowej nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186).

Ad. 2.

Na dzień transakcji sprzedaży przedmiotem zbycia będzie udział Gminy Miejskiej w nieruchomości składającej się z niezabudowanej działki nr 35/21, której teren jest utwardzony kostką brukową. Wobec powyższego przedmiotem sprzedaży nie będzie sam grunt, ale również usytuowany na gruncie plac utwardzony kostką brukową, który jak wyżej podniesiono – nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 ustawy Prawo budowlane.

Ad. 3.

W wyniku sprzedaży udziału Gminy Miejskiej, właścicielami nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 35/21, której teren jest utwardzony kostką brukową, będą Państwo (…), obecni współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości.

Ad. 4.

Gmina Miejska nie ponosiła żadnych nakładów na przedmiotową nieruchomość, wobec czego brak jest podstaw do dokonywania przez Gminę rozliczeń nakładów z tej nieruchomości z pozostałymi współwłaścicielami Państwem (…).

Ad. 5.

Gmina Miejska nie będzie ponosiła wydatków na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, bowiem w wyniku sprzedaży udziału Gminy Miejskiej na rzecz pozostałych współwłaścicieli Państwa (…) w formie aktu notarialnego – umowy sprzedaży, nieruchomość ta w całości będzie stanowiła wyłączną własność wyżej wymienionych osób.

Ad. 6, 7 i 8.

Pytania nie odnoszą się do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, bowiem Gmina nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie, a po zawarciu aktu notarialnego – umowy sprzedaży Gmina nie będzie współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, wobec czego nie będzie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie tej nieruchomości i nie będzie jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ad. 9.

Teren przedmiotowej działki nie jest zabudowany żadnym obiektem, który mógłby zostać oddany do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustalono, iż przedmiotowa kostka została położona w roku 2018, przez współwłaścicieli Państwa (…) na ich wyłączny koszt i ma charakter nietrwały. Teren wyłożony kostką służy i będzie służył wyłącznie wyżej wymienionym współwłaścicielom tej nieruchomości.

Ad. 10 i 11.

Pytania nie dotyczą stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, bowiem na tej nieruchomości brak jest budynków lub budowli, które podlegałyby oddaniu do użytkowania podlegającemu opodatkowaniu. Na tym terenie znajduje się jedynie położona w roku 2018 kostka brukowa, o czym była wyżej mowa.

Ad. 12.

Przedmiot sprzedaży – w tym przypadku działka nr 35/21 utwardzona kostką brukową (nie będąca budowlą w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane) – nie służył i nie będzie służyć Gminie Miejskiej do wykonywania wyłącznie czynności zwolnionych od podatku od towaru i usług.

Jak bowiem wskazano we wniosku, Gmina Miejska jako współwłaściciel przedmiotowej nieruchomości, umową zezwalającą na zajęcie nieruchomości stanowiącej współwłasność Gminy Miejskiej z przeznaczeniem pod usytuowanie infrastruktury technicznej zawartą w dniu 24 czerwca 2015 r. wyraziła zgodę Panu (…) na wykonanie prac polegających na usytuowaniu infrastruktury wodociągowej. Wyżej wymienioną umową współwłaściciel tej nieruchomości Pan (…) został zobowiązany do uiszczenia wynagrodzenia w wysokości 1.225,08 zł brutto z tytułu ograniczenia swobody współwłaściciela w wykonywaniu praw własności oraz powstania zniszczeń związanych z realizacją wyżej wymienionej nieruchomości. Kwota ta została wpłacona na konto Gminy zgodnie z zapisami wyżej powołanej umowy. Ponadto, współwłaściciele tej nieruchomości uiścili na rzez Gminy Miejskiej kwotę w wysokości 2.615,55 zł brutto tytułem wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotowej nieruchomości z wyłączeniem Gminy Miejskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości w przedmiotowym postępowaniu? Tym samym, czy czynność ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. W przypadku stwierdzenia przez Organ, że Gmina będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości w przedmiotowym postępowaniu to, czy transakcja ta będzie opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT (23%)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Gmina nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości w przedmiotowym postępowaniu, tym samym, czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.
2. W przypadku stwierdzenia przez Organ, że Gmina będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości w przedmiotowym postępowaniu, to transakcja ta będzie opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT (23%).
   
   

Ad. 1)

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy VAT). Powołany przepis stanowi implementację art. 9 ust. 1 dyrektywy 112, zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Inne wersje językowe dyrektywy 112 wskazują na wykorzystywanie w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Podkreślić należy, iż TSUE w pkt 17 powołanego postanowienia z dnia 20 marca 2014 r. stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112 (wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Słaby i in., Zb.Orz. s. l-8461, pkt 36, 39). Trybunał wskazał, że sąd krajowy w pierwszej kolejności winien rozważyć, czy podmiot działa w ramach działalności gospodarczej (pkt 18). Gdyby sąd odsyłający miał uznać istnienie w postępowaniu głównym działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112, wówczas należałoby zbadać możliwość zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy. Jako odstępstwo od zasady ogólnej opodatkowania podatkiem VAT każdej działalności o charakterze gospodarczym przepis ten powinien być interpretowany w sposób zawężający (...) Z samego jego brzmienia wynika, że aby zasada wyłączenia z opodatkowania znalazła zastosowanie, muszą być kumulatywnie spełnione dwie przesłanki, to znaczy: dana działalność po pierwsze powinna być wykonywana przez podmiot prawa publicznego, a po drugie powinien on działać w charakterze władzy publicznej. Odnośnie do tej ostatniej przesłanki sposoby wykonywania danej działalności pozwalają na ustalenie zakresu wyłączenia podmiotów prawa publicznego z opodatkowania.

Działalność wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 112, stanowi działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych co działalność wykonywana przez prywatnych przedsiębiorców (pkt 19). Niemniej jednak – nawet jeżeli podmioty te wykonują taką działalność w charakterze organów władzy publicznej należy je uznać za podatników zgodnie z art. 13 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112 w sytuacji, gdyby wyłączenie ich z opodatkowania miało prowadzić do znaczącego zakłócenia konkurencji (pkt 20).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 grudnia 2014 r., I FSK 1547/14, odwołując się do postanowienia TSUE z dnia 20 marca 2014 r., C-72/13, w odniesieniu do przepisów zarówno dyrektywy 112, jak i ustawy VAT, opodatkowanie dostawy mienia komunalnego przez gminę będzie uzależnione od ustalenia, czy gmina działa w takim przypadku w charakterze podatnika podatku VAT, a zatem, czy owe transakcje są dokonywane w warunkach działalności gospodarczej. W przypadku, gdy powyższa analiza dałaby wynik pozytywny, w odwołaniu do art. 13 ust. 1 dyrektywy 112, należałoby rozważyć, czy dana dostawa będzie prowadziła do znacznych zakłóceń konkurencji. Warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji nie jest sam fakt bycia podatnikiem VAT, ale występowanie w roli podatnika VAT w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej podmiotu, natomiast ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2014 r., I FSK 15447/14).

Należy stwierdzić, że ustalenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga każdorazowo oceny odnoszącej się do okoliczności faktycznych w danej sprawie. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak jak handlowiec (wyrok NSA z dnia 5 listopada 2015 r., I FSK 1077/14 LEX nr 1989466 oraz z dnia 29 stycznia 2016 r., I FSK 1944/14 LEX nr 2032530).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą Gminy, czy z czynnościami związanymi ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W ocenie Miasta, czynność, w wyniku której Gmina uzyskała należną jej kwotę pieniężną z tytułu zbycia udziału w nieruchomości w trybie bezprzetargowym w postępowaniu o zniesienie współwłasności nieruchomości, nie może być przypisana do działalności gospodarczej prowadzonej przez Miasto albowiem nie działa ono w sytuacji opisanej w stanie faktycznym w charakterze handlowca profesjonalnie zajmującego się nabywaniem i sprzedażą towarów.

Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku o sygn. akt I SA/Kr 1170/18: „Gmina Miejska chcąc zbyć udział w nieruchomości w trybie bezprzetargowym nie może tego zrobić samodzielnie, gdyż musi uprzednio uzyskać zgodę Rady Miasta, a co ważne krąg nabywców tej nieruchomości jest określony w art. 37 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zatem nabywcą nie może potencjalnie być każdy, kto zaoferuje najwyższą cenę rynkową”.

Zgodę na sprzedaż udziału Gminy Miejskiej, w wyżej opisanej nieruchomości, w trybie bezprzetargowym wyraża Prezydent Miasta w formie stosownego zarządzenia.

Podstawą podjęcia przez Prezydenta zarządzenia jest uchwała Rady Miasta z dnia 7 maja 2003 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami Gminy Miejskiej (Dz. Urz. Woj. z 2017 r., poz. 741), w świetle której stosownie do art. 9 ust. 2 można odstąpić od trybu przetargowego, jeżeli zbycie udziału następuje na rzecz innych współwłaścicieli nieruchomości.

Dodać należy, że w analizowanym przypadku Gmina Miejska nigdy nie ponosiła nakładów na przedmiotową nieruchomość, nie służyła też ona Gminie do działalności gospodarczej. Gmina Miejska otrzymała jedynie wynagrodzenie z tytułu ograniczenia swobody współwłaściciela oraz korzystanie z nieruchomości z wyłączeniem Gminy jako współwłaściciela.

Reasumując, przepisy ustawy o samorządzie gminnym i ustawy o gospodarce nieruchomościami współkształtują stosunek prawny powodując, że swoboda kontraktowania ograniczona jest przez przepisy powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego. W tych okolicznościach sprawy, wynikających ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Gmina nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stwierdzić należy, że Miasto realizuje uprawnienia właścicielskie zbywając udział w przedmiotowej nieruchomości. Tezy tej nie podważa w żaden sposób okoliczność, że wydanie takiej nieruchomości odbywa się w tym przypadku na podstawie zniesienia współwłasności. Działania te nie są podejmowane przez Miasto celem uzyskania stałego dochodu, a wynikają z występowania obiektywnych przesłanek – prośby współwłaściciela o zbycie przysługujących drugiemu współwłaścicielowi udziałów. Zwrócić należy uwagę, że kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą nie są ani liczba transakcji, czy długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani też wysokość osiągniętych z nich przychodów. W konsekwencji przyjąć należy, że Gmina nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału drugiemu współwłaścicielowi. Tym samym, czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 2)

W opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z działką, która zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego znajduje się na terenie o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę usługową o symbolu U.1.2. Jest to więc teren zabudowy w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Przedmiotowej działki nie można również traktować jako zabudowanej, mimo iż jest utwardzona kostką brukową. Takie stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 290/17 - „W ocenie sądu należy zgodzić się z organem podatkowym, że w świetle przywołanych przepisów znajdujące się na przedmiotowej działce utwardzenie oraz ogrodzenie nie stanowi budowli. Ustawa Prawo budowlane w cytowanym powyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 wymienia wprost ogrodzenia i place postojowe w katalogu urządzeń budowlanych. Skoro są to urządzenia budowlane, a nie budowle, to prawidłowo organ podatkowy przyjął, że do dostawy nieruchomości (ogrodzonej i częściowo pokrytej kostką) nie mają zastosowania zwolnienia z opodatkowania określone w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Przepisy te odnoszą się bowiem do dostawy budynków, budowli lub ich części”.

Pogląd taki wyraził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej np. w interpretacji z dnia 18 października 2018 r. znak: 0113-KDIPT1-2.4012.598.2018.2.MC, czy z dnia 30 listopada 2018 r. znak: 0114-KDIP1-2.4012.603.2018.2.WH. Należy również wskazać na wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 918/11, w którym sąd stwierdził: „przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej a nie jego definicja w krajowym prawie cywilnym, które przecież w każdym państwie członkowskim jest inne”.

Odnosząc powyższy pogląd do rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że utwardzenie kostką działki nie jest sensem ekonomicznym dostawy przedmiotowej działki – jest nią sprzedaż udziału w gruncie, a nie samej kostki. Tak więc, skoro dokonywana jest sprzedaż udziału w gruncie niezabudowanym, stanowiącym teren budowalny w rozumieniu ustawy o VAT (co wynika z istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego), należy zastosować 23% stawkę podatku VAT (w szczególności nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie braku uznania Gminy za podatnika podatku VAT w związku z dostawą udziału w nieruchomości oraz braku uznania czynności za podlegającą opodatkowaniu;
• prawidłowe – w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku sprzedaży udziału w nieruchomości.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Z wniosku nie wynika, aby pomiędzy Gminą a osobami fizycznymi będącymi współwłaścicielami nieruchomości opisanej we wniosku, doszło lub ma dojść do rozliczenia nakładów na wybudowanie infrastruktury wodociągowej oraz pozostałych instalacji i budynku, zatem na gruncie ustawy o VAT należy przyjąć, że Gmina dokona dostawy tylko udziału w gruncie.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zatem, aby wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
2. odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
   
   

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko bowiem w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 511), miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – miasto na prawach powiatu – jest czynnym podatnikiem VAT. Miasto jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym). Miasto realizuje swoje zadania własne, które polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, jak również z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów (art. 7 i 8 tej ustawy). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, jednym z zadań własnych gminy jest gospodarka nieruchomościami. Gmina prowadzi postępowanie w sprawie sprzedaży udziału Gminy w nieruchomości. Postępowanie zostało zainicjowane na wniosek Państwa (…). Nieruchomość składająca się z niezabudowanej działki ewidencyjnej nr 35/21, stanowi współwłasność: Gminy w l/2 części, Państwo (…) na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej w l/2 części. Gmina nabyła nieodpłatnie prawo własności 1/2 części przedmiotowej nieruchomości na podstawie decyzji Wojewody. Poprzednikiem prawnym Gminy był Skarb Państwa, który jako współwłaściciel udziału wynoszącego 1/2 części w przedmiotowej nieruchomości został ujawniony na podstawie orzeczenia o wywłaszczeniu nieruchomości wydanego przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Działka nr 35/21 podlega ustaleniom obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ” zatwierdzonego Uchwałą Rady Miasta, gdzie znajduje się w terenach zabudowy usługowej o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę usługową o symbolu U.1.2. Wydział Architektury i Urbanistyki decyzją Prezydenta Miasta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla (…) reprezentowanych przez pełnomocnika (…), na „Budowę budynku usługowego wraz z infrastrukturą techniczną; wewnętrznymi instalacjami wod.-kan., c.o., gazu. nn oraz przyłączem wody i kanalizacji, rozbudową kanalizacji sanitarnej i deszczowej, przebudowę kolidujących przyłączy wod.-kan., miejscem postojowym, układem pieszo-jezdnym na dz. nr 35/21, 35/22, 35/23, 35/24, 35/25, 35/26, 35/27 i części dz. nr 35/34 (…)”. Gmina jako współwłaściciel przedmiotowej nieruchomości umową zezwalającą na zajęcie nieruchomości stanowiącej współwłasność Gminy z przeznaczeniem pod usytuowanie infrastruktury technicznej zawartą w dniu 24 czerwca 2015 r. wyraziła zgodę Panu (…) na wykonanie prac polegających na usytuowaniu infrastruktury wodociągowej. W operacie szacunkowym z dnia 14 września 2018 r. sporządzonym na potrzeby przedmiotowego postępowania rzeczoznawca opisał, że działka nr 35/21 jest niezabudowana i stanowi fragment terenu obok budynku usługowego. Teren działki jest utwardzony kostką brukową. Stosownie do poczynionych ustaleń przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Gminę, nie służyła Gminie do działalności handlowej, usługowej i wytwórczej, a także Gmina nie ponosiła na nią żadnych nakładów. Gmina wyjaśnia, iż plac z utwardzonej kostki brukowej nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Na dzień transakcji sprzedaży przedmiotem zbycia będzie udział Gminy w nieruchomości składającej się z niezabudowanej działki nr 35/21, której teren jest utwardzony kostką brukową. Wobec powyższego przedmiotem sprzedaży nie będzie sam grunt, ale również usytuowany na gruncie plac utwardzony kostką brukową, który nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 ustawy Prawo budowlane. W wyniku sprzedaży udziału Gminy, właścicielami nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 35/21, której teren jest utwardzony kostką brukową, będą Państwo E i J J, obecni współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości. Gmina Miejska K nie ponosiła żadnych nakładów na przedmiotową nieruchomość, wobec czego brak jest podstaw do dokonywania przez Gminę rozliczeń nakładów z tej nieruchomości z pozostałymi współwłaścicielami Państwem (…).

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy Gmina będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości.

W tym miejscu wskazać należy, że – jak wynika z okoliczności sprawy – przed dokonaniem faktycznej transakcji sprzedaży udziału w opisanej nieruchomości, została na niej posadowiona kostka brukowa. Przedmiotowa kostka została położona w roku 2018, przez współwłaścicieli Państwa (…) na ich wyłączny koszt i ma charakter nietrwały. Plac z utwardzonej kostki brukowej nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 ustawy Prawo budowlane, a Gmina przed dokonaniem transakcji sprzedaży nie będzie rozliczać poniesionych przez współwłaścicieli nakładów. Gmina nie dokonując rozliczenia tychże nakładów nie stanie się zatem właścicielem (współwłaścicielem) utwardzonego placu z kostki brukowej.

Uwzględniając powyższe z analizy przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa wynika, że Wnioskodawca dokonując transakcji zbycia udziału w działce gruntu nr 35/21, na której usytuowano kostkę brukową, a następnie zostanie posadowiona infrastruktura wodociągowa, a w dalszej kolejności budynek usługowy i pozostałe elementy infrastruktury technicznej, nie będzie dokonywał zbycia przedmiotowych obiektów, gdyż nie będą one własnością Gminy. Tym samym – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – przedmiotem dostawy będzie tylko sam grunt (udział).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że dostawa nieruchomości niezabudowanej przez Wnioskodawcę na podstawie umowy sprzedaży jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem dostawa nieruchomości niezabudowanej stanowiącej własność Gminy będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym, wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy transakcja sprzedaży przez Gminę udziału w nieruchomości będzie opodatkowana VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy – przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

Z powyższej analizy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że działka niezabudowana nr 35/21, której udział podlegać będzie sprzedaży, stanowi teren budowlany, gdyż w planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę usługową o symbolu U.1.2. Ponadto, Wydział Architektury i Urbanistyki decyzją Prezydenta Miasta zatwierdził projekt budowlany i udzielił współwłaścicielom pozwolenia na budowę budynku usługowego wraz z infrastrukturą techniczną.

Biorąc pod uwagę powyższe, przedmiotem dostawy towarów po stronie Gminy będzie grunt niezabudowany (udział w działce nr 35/21), przeznaczony pod zabudowę (działka budowlana). W konsekwencji, dokonana przez Gminę dostawa gruntu nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie ze zwolnieniem zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia od podatku VAT, jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. W konsekwencji, z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towarów „handlowych” oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia, muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT, przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Gminę, nie służyła Gminie do działalności handlowej, usługowej, czy wytwórczej i nie była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Tym samym, zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dla dostawy udziału w działce nie ma w niniejszej sprawie zastosowania, ponieważ nie został spełniony jeden z warunków, o którym mowa w ww. artykule.

W konsekwencji, przedmiotem sprzedaży gruntu będzie nieruchomość niezabudowana, która stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. Zatem w rozpatrywanej sprawie, w przypadku transakcji dostawy ww. udziału w działce w drodze sprzedaży, nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Transakcja sprzedaży udziału w działce nie będzie spełniała również warunków do objęcia jej zwolnieniem od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zatem będzie podlegała opodatkowaniu wg 23% stawki podatku od towarów i usług.

Podsumowując, Gmina w związku ze sprzedażą udziału w działce nr 35/21 będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT. W konsekwencji dokonane przez Gminę zbycie udziału w tej nieruchomości powinno na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zostać potraktowane jako odpłatna dostawa towarów opodatkowana 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1, w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe, z kolei w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu sprawy oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.