Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.598.2018.2.MC
z 18 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 października 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości nr 814/1 stawką 23% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości nr 814/1 stawką 23%.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 października 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (z uwzględnieniem pisma z dnia 2 października 2018 r. stanowiącego uzupełnienie wniosku).

Wnioskodawca należy do wiodących przetwórców szkła i producentów szyb zespolonych w Polsce. Oprócz standardowej obróbki szkła, w tym wiercenia otworów, Spółka zajmuje się także produkcją szkła hartowanego, laminowanego, emaliowanego, z sitodrukiem oraz szyb do przeszkleń strukturalnych. Oferuje także przeszklenia elewacyjne, szyby zespolone jedno i dwukomorowe z wykorzystaniem szkła niskoemisyjnego, szyby kuloodporne i ognioochronne, a także wiele innych.

Spółka jest właścicielem nieruchomości, położonej w … przy ulicy …, obręb nr …, … - …, składającej się z działki o nr 814/1, o powierzchni 0,0596 ha („Nieruchomość”).

Wnioskodawca nabył udział w działce o numerze 814 wynoszący jedną drugą (1/2) na drodze umowy sprzedaży (Akt Notarialny, Repertorium A nr …, dalej: Akt notarialny) dnia 20 marca 2009 r. Od transakcji sprzedaży Wnioskodawca zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych. Działka nr 814 w momencie nabycia przez Spółkę była przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych: jedna druga działki była własnością Wnioskodawcy, jedna druga była własnością osób fizycznych. Część działki należąca do osób fizycznych była zabudowana budynkami mieszkalnymi. Część działki należąca do Wnioskodawcy była niezabudowana w momencie nabycia przez Spółkę.

Na podstawie Postanowienia Sądu Rejonowego w … II Wydział Cywilny z dnia l marca 2018 r. (Sygn. akt … , dalej: Postanowienie) o zniesieniu współwłasności i dziale spadku, współwłasność działki 814 została zniesiona w taki sposób, iż Wnioskodawcy została przyznana wyłączna własność działki o nr 814/1 (działka została utworzona zgodnie z projektem podziału nieruchomości sporządzonym przez biegłego z zakresu geodezji) - Nieruchomość.

Nieruchomość stanowi grunt niezabudowany od momentu nabycia udziału w działce nr 814. Spółka nie dokonała żadnych naniesień na części działki nr 814, w której posiadała udział we współwłasności jak również naniesienia nie były dokonywane na działce nr 814/1, której jest jedynym właścicielem po zniesieniu współwłasności.

Działka nr 814 (oraz 814/1 po zniesieniu współwłasności) w części należącej do Wnioskodawcy była i jest przez niego wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej od chwili nabycia.

Na Nieruchomości znajduje się hala namiotowa („Namiot”) tymczasowa o wymiarach 10 x 15 m. Namiot jest postawiony w okresie wiosenno-letnim na potrzeby sezonowego magazynowania szyb zespolonych. Namiot nie jest na stałe połączony z gruntem, nie ma fundamentów, jest tymczasowym obiektem budowlanym w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (t.j. Dz. U. 2018.1202, dalej: Prawo budowlane).

W Postanowieniu Nieruchomość została zdaniem Wnioskodawcy błędnie określona jako „zabudowana halą produkcyjną”. Zarówno z Aktu notarialnego, jak i z wypisu z rejestru gruntów wynika bowiem, że Nieruchomość stanowi grunt niezabudowany, co jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Poza wspomnianym Namiotem, na Nieruchomości nie są posadowione żadne budynki ani budowle. Tym samym, Spółka planuje wystąpić do Sądu Rejonowego w …. o sprostowanie Postanowienia w tym zakresie. Ponadto, Nieruchomość jest utwardzona kostką brukową na całej powierzchni, stanowiącą urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

Przedmiotowa Nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego („MPZP”). Stosownie do Uchwały nr … Rady Miejskiej … z dnia 27 października 2008 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla … w … (w rejonie ulic …) („Uchwała”), przedmiotowa Nieruchomość oznaczona jest symbolem 13 PU i została przeznaczona pod zabudowę produkcyjną i usługową wraz z urządzeniami towarzyszącymi, parkingami i zielenią.

Zgodnie z § 16 ust. 2 Uchwały ustalono m.in. następujące zasady zabudowy i zagospodarowania terenu:

• dopuszcza się realizację inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest wymagane lub może być wymagane;
  

• ustala się możliwość lokalizacji obiektów przeznaczonych do działalności produkcyjnej, składowania i magazynowania oraz obiektów usługowych;
  

• wysokość zabudowy nie może przekraczać 20 m ponad poziom terenu.
  
  

Ponadto, zgodnie z Wypisem z rejestru Gruntów sporządzonym dla Nieruchomości przez Urząd Miejski w …, Departament Geodezji, Nieruchomość jest oznaczona jako Tereny mieszkaniowe.

Spółka planuje zbyć prawo własności Nieruchomości na rzecz strony trzeciej. Zarówno Spółka jak i potencjalny nabywca są czynnymi podatnikami VAT.

W związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości, Spółka powzięła wątpliwość jakiej stawce VAT powinna podlegać dostawa Nieruchomości.

W piśmie z dnia 2 października 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że:

1. Zbywcami udziału w wysokości ½ w działce o nr 814, nabytego przez Wnioskodawcę, były osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.
2. Nabycie przedmiotowej nieruchomości zostało udokumentowane Aktem Notarialnym (Repertorium A nr …). W szczególności Spółka nie otrzymała faktury z tytułu nabycia przedmiotowego udziału w wysokości ½ w działce o nr 814.
3. Transakcja nabycia udziału w wysokości ½ w działce o nr 814, nabytego przez Wnioskodawcę nie była przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Nabycie ww. udziału w nieruchomości zostało opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
4. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu transakcji nabycia udziału w wysokości ½ w działce o nr 814.
5. Zniesienie współwłasności działki o nr 814 nie nastąpiło w ramach czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
6. W związku ze zniesieniem współwłasności przedmiotowej działki o nr 814 Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
7. Działka o nr 814/1 od momentu zniesienia współwłasności działki o nr 814 nie była wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Podobnie, udział w wysokości ½ w działce o nr 814 od momentu nabycia do momentu zniesienia współwłasności nie był wykorzystywany na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, dostawa Nieruchomości będzie opodatkowana stawką VAT 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu stawką 23% VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii. Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest zgodnie z art. 7 ust. 1 jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z powyższych przepisów wynika, iż nieruchomość gruntowa jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, natomiast transakcja sprzedaży nieruchomości jest czynnością odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji gruntu niezabudowanego czy zabudowanego. Jakkolwiek, dla określenia podstawy opodatkowania VAT, art. 29a ust. 8 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, za grunt zabudowany należy uznać nieruchomość na której posadowione są budynki lub budowle.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego przez pojęcie budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Stosownie natomiast do art. 3 pkt 3 ww. ustawy budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zgodnie z Aktem notarialnym, jak i z wypisem z rejestru gruntów Nieruchomość stanowi grunt niezabudowany, na którym znajduje się rozstawiany na okres wiosenno-letni Namiot. Zgodnie natomiast z treścią Postanowienia, Nieruchomość jest działką zabudowaną, co w ocenie Wnioskodawcy jest niezgodne z rzeczywistością.

Namiot nie jest bowiem trwale połączony z gruntem, nie posiada fundamentów ani dachu. Jest obiektem, który jest okresowo wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej - służy do przechowywania wyprodukowanych szyb zespolonych. Jest rozkładany przez Wnioskodawcę w okresie wiosennym, a następnie składany w okresie jesiennym. W każdym momencie Namiot może być złożony i przeniesiony w inne miejsce. Wnioskodawca podkreśla, iż Namiot nie jest także jednym z obiektów wymienionych wprost w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Wnioskodawca opiera swoją ocenę na linii orzeczniczej sądów administracyjnych, zgodnie z którą (na gruncie podatku od nieruchomości) namiot nie stanowi budynku ani budowli na gruncie Prawa budowlanego.

Jak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny („NSA”) w wyroku z dnia 24 sierpnia 2016 r. (Sygn. II FSK 2027/14) „z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie sposób zaakceptować sytuacji, gdy jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości byłyby traktowane budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane nienależące do kategorii obiektów, które …. wymieniono w tym przepisie lub w pozostałych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej. (...) Naczelny Sąd Administracyjny odwołując się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego o sygn. P-33/09 zwracał uwagę, że katalog budowli wymienionych w art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane ma charakter otwarty (przykładowy) dla ustalenia znaczenia tego pojęcia na gruncie prawa budowlanego. W kontekście jednakże standardów konstytucyjnych, dotyczących ustawowego wymogu sprecyzowania elementów konstrukcyjnych podatku (art. 217 Konstytucji RP), wykazowi temu dla celów zdefiniowania pojęcia budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. należy przydać cechy numerus clausus”.

Zatem, zgodnie z orzeczeniem NSA, dla potrzeb prawa daninowego, budowlą są jedynie te obiekty, które zostały … wskazane w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Jak wskazał Wnioskodawca, namiot/hala namiotowa nie są w analizowanym katalogu wymienione.

Podobnie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 6 kwietnia 2017 r. (Sygn. I SA/Gl 1328/16) uznał, iż „wskazać trzeba, że pawilon handlowy, stanowiący tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu Prawa budowlanego, niepołączony trwale z gruntem, nie został … wymieniony w art. 3 pkt 3 tej ustawy. Jednocześnie organ odwoławczy nie wykazał, że jest on kwalifikowany jako budowla (a nie jako tymczasowy obiekt budowlany) w innych przepisach tej ustawy, czy w załączniku do niej. Jakkolwiek bowiem w orzecznictwie sądowym dopuszcza się opodatkowanie obiektów o przeznaczeniu, cechach i parametrach technicznych porównywalnych do obiektów wprost wskazanych w analizowanej definicji, sytuacja taka nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Kwalifikacja pawilonów handlowych do kategorii tymczasowych obiektów budowlanych i wnioskowanie niejako a contrario, związane z wykluczeniem kwalifikacji do kategorii budynków i obiektów małej architektury, które przywiodły organ do ich zaliczenia do kategorii budowli, pozostaje w sprzeczności z zasadą ustawowej określoności regulacji podatkowych.

Ponadto, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Nieruchomość jest utwardzona kostką brukową na całej powierzchni, stanowiącą urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

Zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne, związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, iż urządzenia budowlane nie są samodzielnymi budowlami zdefiniowanymi w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Urządzenia takie należy co do zasady traktować jako elementy przynależne do budynku i powinny być opodatkowane łącznie z tym budynkiem. Mając na względzie, że na Nieruchomości nie ma żadnych naniesień w postaci budynków czy budowli, nie ma podstaw do stosowania przepisów ustawy o VAT w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy urządzeń (tu: kostka brukowa) właściwej dla budynków czy budowli. W ocenie Wnioskodawcy, taką dostawę należy zatem potraktować, jak dostawę gruntu niezabudowanego, co znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 26 czerwca 2018 r., sygn. 0112- KDIL1-2.4012.237.2018.2.MR, w której organ stwierdził, że „brak jest podstaw do stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów w zakresie stawki podatku VAT dla ww. urządzeń w oderwaniu od budynków/budowli, do których przynależą, gdyż w świetle obowiązujących przepisów nie mają one samodzielnego bytu”.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, Nieruchomość spełnia pierwszy z warunków do zastosowania zwolnienia z VAT do transakcji jej dostawy, bowiem stanowi grunt niezabudowany. Ponadto, art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT wymaga, aby dla zastosowania zwolnienia, przedmiotem dostawy był teren inny niż teren budowlany.

Terenami budowlanymi, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć należy, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, w tym produkcyjna i usługowa wraz z urządzeniami towarzyszącymi, parkingami i zielenią.

Zgodnie z § 16 ust. 2 Uchwały ustalono m.in. następujące zasady zabudowy i zagospodarowania terenu:

• ustala się możliwość lokalizacji obiektów przeznaczonych do działalności produkcyjnej, składowania i magazynowania oraz obiektów usługowych;
  

• wysokość zabudowy nie może przekraczać 20 m ponad poziom terenu.
  
  

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, Nieruchomość została w MPZP wprost przeznaczona pod zabudowę. W świetle powyższego, z uwagi na treść art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, planowana dostawa Nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż Nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej Spółki będzie opodatkowana stawką podatku 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle ww. przepisów, grunty spełniają definicję towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem, ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp. Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę).

W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć należy, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl zapisów art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
  

• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

Brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że:

„Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, iż przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, iż nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (...) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

W myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Odnosząc się do powołanych powyżej przepisów ustawy Prawo budowlane, w świetle przedstawionych okoliczności sprawy stwierdzić należy, że przedmiotowy namiot nie jest trwale związany z gruntem oraz nie stanowi budynku ani budowli. Ponadto – jak wskazał Wnioskodawca – kostka brukowa, znajdująca się na działce nr 814/1, zalicza się do urządzeń budowlanych w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. A zatem wskazać należy, iż ww. kostka brukowa nie pełni samodzielnych funkcji budowlanych.

W konsekwencji uznać należy, że przedmiotowa nieruchomość nr 814/1 jest niezabudowana.

Mając na uwadze powyższe okoliczności a także powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że dostawa niezabudowanej nieruchomości nr 814/1, nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zgodnie bowiem z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przedmiotowa nieruchomość nr 814/1 oznaczona jest symbolem 13PU i została przeznaczona pod zabudowę produkcyjną i usługową wraz z urządzeniami towarzyszącymi, parkingami i zielenią. Tym samym, przedmiotowa nieruchomość nr 814/1 stanowi grunt budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki zwolnienia dla dostawy działki wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W omawianej sytuacji, zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie będzie miało miejsca. Wskazać bowiem należy, że przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości nie był naliczony podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu. Tym samym, nie został spełniony warunek określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, że z tytułu nabycia ww. nieruchomości nie przysługiwało Zainteresowanemu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednocześnie należy zauważyć, iż – jak wynika z okoliczności sprawy – nieruchomość nr 814/1 nie była wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Zatem do dostawy nieruchomości nr 814/1 nie znajdzie zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z tym, dostawa niezabudowanej nieruchomości nr 814/1 jako gruntu budowalnego będzie opodatkowana 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w… , ul. … , … , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.