2018.10.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.362.2018.2.MO
z 9 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 lipca 2018 r. (data wpływu 23 lipca 2018 r.), uzupełnionym 5 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca wartość wykazaną w otrzymanych fakturach korektach z tytułu wyrównania średniej marży w Grupie kapitałowej, do której należy, a które wystawił i doręczył mu podmiot zarządzający centralnie Grupą, miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu przy ustaleniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych,
poniesiony koszt określony dokumentem (fakturą korektą) wystawionym i doręczonym w 2018 r. Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów 2017 r. ze względu na to, że wiązał się z przychodami (obrotami) ze sprzedaży za 2017 r. czy też powinien zaliczyć go do kosztów 2018 r.,
w razie negatywnej oceny możliwości zaliczenia kosztu z tytułu obniżenia średniej marży w grupie kapitałowej do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może dokonać w odniesieniu do średniej marży w Grupie stosownej korekty przychodów ze sprzedaży in minus po zakończeniu roku podatkowego ze skutkiem podatkowym dla tego roku

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2018 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca wartość wykazaną w otrzymanych fakturach korektach z tytułu wyrównania średniej marży w Grupie kapitałowej, do której należy, a które wystawił i doręczył mu podmiot zarządzający centralnie Grupą, miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu przy ustaleniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych,
poniesiony koszt określony dokumentem (fakturą korektą) wystawionym i doręczonym w 2018 r. Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów 2017 r. ze względu na to, że wiązał się z przychodami (obrotami) ze sprzedaży za 2017 r. czy też powinien zaliczyć go do kosztów 2018 r.,
w razie negatywnej oceny możliwości zaliczenia kosztu z tytułu obniżenia średniej marży w grupie kapitałowej do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może dokonać w odniesieniu do średniej marży w Grupie stosownej korekty przychodów ze sprzedaży in minus po zakończeniu roku podatkowego ze skutkiem podatkowym dla tego roku.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 września 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.362.2018.1.MO wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 5 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem należącym do grupy kapitałowej (nie podatkowej), będącej wielonarodową grupą przedsiębiorstw (łącznie jako: „Grupa”), zaangażowanych globalnie w działalność polegającą na opracowaniu, produkcji syntetycznych, modularnych, inżynieryjnych, płaskich HP, synchronizowanych taśm tkanych bezkońcowych oraz sprzedaży, dystrybucji i usługach. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi m.in. dystrybucję produktów w/w grupy, w tym na rynki zagraniczne, sprzedając je m.in. podmiotom powiązanym w Danii.

Dystrybucja produktów syntetycznych grupy przez Wnioskodawcę opiera się na umowie dystrybucji określającej wzajemne prawa i obowiązki stron: Wnioskodawcy (spółki „córki”) i Dostawcy tych produktów (spółki „matki” względnie innych spółek z grupy). Do obowiązków Wnioskodawcy jako „Dystrybutora” należą m.in. takie obowiązki, jak: dokonywanie wszelkich starań celem wprowadzenia na rynek, sprzedawania i rozprowadzania produktów na danym Terytorium, oraz wszelkich czynności niezbędnych lub wskazanych w celu ustanowienia i utrzymywania rangi produktów jako produkty o wysokiej skuteczności na Terytorium, podejmowanie wszelkich uzasadnionych starań w celu promowania dystrybucji i sprzedaży produktów, zatrudnianie odpowiedniej liczby odpowiednio wykwalifikowanego personelu realizującego cele umowy, nie odsprzedawanie produktu po cenie przekraczającej maksymalną cenę odsprzedaży podawaną „od czasu do czasu” przez Dostawcę na piśmie, przesyłanie w sposób systematyczny i ciągły pisemnych raportów zawierających szczegółowe informacje o sprzedaży, zapasach, zaległych zamówieniach klientów i zamówieniach składanych przez Dystrybutora u Dostawcy mających status zaległych oraz wszelkie informacje dotyczące wykonania zobowiązań umownych i szereg innych zobowiązań. Jednocześnie, Wnioskodawca jako Dystrybutor nie może: przedstawiać się jako Dostawca dla żadnego celu, zastawiać kredyt Dostawcy, podawać warunków lub udzielać gwarancji w imieniu Dostawcy, składać w imieniu Dostawcy zobowiązań do jakichkolwiek umów lub w inny sposób ponosić jakiejkolwiek odpowiedzialności za lub w imieniu Dostawcy. Z kolei, do obowiązków Dostawcy (kontrahenta Wnioskodawcy z grupy) należą: dostarczanie Dystrybutorowi informacji o produktach niezbędnych lub użytecznych w ich marketingu i sprzedaży wraz z broszurami i materiałami reklamowymi udostępniane ogólnie Dystrybutorom i Przedstawicielom Handlowym dla produktów, zapewnianie Dystrybutorowi usług zarządzania produktami (rozwój i koordynacja asortymentu produktów), ciągłe wsparcie techniczne (produkt zastosowanie i wytwarzanie), usługi zarządzania cenami, narzędzia i akcesoria do produkcji oraz produktu i działania następcze w zakresie projektów badawczo-rozwojowych (rozwoju produktu), dostarczanie produktów wyłącznie Dystrybutorowi w celu odsprzedaży na Terytorium i nie dostarczanie produktów klientom na Terytorium, ograniczanie innych dystrybutorów, którym sprzedaje produkty i aktywnej sprzedaży produktów klientom na Terytorium i szereg innych zobowiązań.

Dla oceny przedmiotu niniejszego wniosku bardzo istotne są umowne warunki sprzedaży produktów w w/w umowie dystrybucji, w związku z czym Wnioskodawca (w umowie jako „Dystrybutor”) uznaje za celowe dla właściwego obrazu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego opisać je szczegółowo:

„(...) Ceny zakupu Produktów od Dostawcy dla Dystrybutora ustalane są zgodnie z Cennikiem ICPL. Zarząd Grupy przygotowuje Cennik ICPL w trakcie procesu budżetowego, a ceny obowiązują przez cały rok. Ceny produktów niestandardowych nie ujętych w wykazie oparte są na cenach porównywalnych produktów standardowych zawartych w cenniku.

Zarząd Grupy corocznie oceniać będzie Zaplanowany Zwrot z Marży od Sprzedaży zgodnie z wartościami procentowymi opisanymi w Załączniku A. Pozostałe zyski lub straty będą rozliczane między Dostawcą a Dystrybutorem co najmniej raz w roku kalendarzowym.

Zarząd Grupy (...) może uaktualnić Załącznik A od czasu do czasu.

Dostawca zapewni dostawę produktów do wymaganej przez Dystrybutora lokalizacji. Produkty są dostarczane na warunkach CIF do przybycia do portu. Dostawca określa lokalizację produkcyjną produktów w oparciu o zdolność produkcyjną. Tytuł i ryzyko związane z produktami zostaną przeniesione na Dystrybutora przy wysyłce z magazynu Dostawcy. Dystrybutor zapłaci wszystkie faktury za produkty zakupione od Dostawcy zgodnie z warunkami płatności między firmowych Grupy, Dostawca wystawi fakturę Dystrybutorowi w lokalnej walucie Dystrybutora”. Istotne dla oceny przedmiotu niniejszego wniosku są również postanowienia dotyczące własności intelektualnej zawarte w przedmiotowej umowie dystrybucyjnej: „(...) Umowa nie przyznaje Dystrybutorowi żadnego udziału własnościowego w żadnych patentach, projektach, specyfikacjach praw własności intelektualnej lub innym podobnym know-how związanych z nimi (dalej jako „wartości niematerialne i prawne”) a nie przekazuje Dystrybutorowi prawa do wykorzystywania takich wartości niematerialnych, z wyjątkiem związanych ze sprzedażą produktów z godnie z postanowieniami (...) Umowy.

Poza wyżej opisanymi usługami dystrybucyjnymi Wnioskodawca świadczy także usługi montażu modułów na podstawie umowy serwisowej takiego montażu zawartej z innym podmiotem, to jest Spółką A w Danii. Do zawarcia tej umowy Zarząd Grupy ustanowił pełnomocnika, którym jest Spółka B spółka prywatna o ograniczonej odpowiedzialności, przy czym trzeba podkreślić, że pełnomocnictwo dla tej spółki udzielone przez Zarząd Grupy obejmuje generalnie zawieranie umów (a więc nie tylko przedmiotowej umowy serwisowej).

W szczególności świadczenia Wnioskodawcy (w umowie serwisowej jw. określonym jako „PLAC”) obejmują: dostarczenie ważnej dokumentacji dla zamówień montażowych, zapewnienie niezbędnych maszyn, które gwarantują prawidłowy montaż produktów modułowych, montowanie produktów modułowych w uzgodnionych terminach dostaw, niezwłoczne zawiadamianie Odbiorcy (drugiej strony umowy), o wszelkich przeszkodach w realizacji zamówień, a w szczególności o błędach w produktach i wszelkich brakach ilościowych, które mogą spowodować, że termin dostawy nie zostanie dotrzymany, zapakowanie zmontowanego produktu w opakowanie dostarczone przez odbiorcę, sortowanie odrzuconych modułowych komponentów i wszelkich innych zakupów według typów i modelów i zwracanie je Odbiorcy po umowie, gwarantowanie Odbiorcy, że zmontowane produkty zostaną dostarczone do firmy transportowej w stanie wolnym od jakichkolwiek wad prawnych lub fizycznych, w uzgodnionych ilościach i zgodnie z jakością i innymi parametrami (w tym technicznymi i odnoszącymi się do opakowań). Świadczenia drugiej strony (Odbiorcy), to jest Spółki C z Danii obejmują: dostarczanie opakowań i palet w celu dostarczenia zmontowanych produktów, zapewnianie dostępu do wewnętrznego systemu EPR, składanie zamówień za pośrednictwem wewnętrznego systemu ERP na adres firmy PLAC (Wnioskodawcy), informowanie PLAC o wszelkich wnioskach o zmianie dat dostaw do istniejących zamówień produkcyjnych, dostarczanie PLAC odpowiedniej liczby komponentów modułowych, które są niezbędne do montażu zamówień, dostarczanie informacji dotyczących firm transportowych, które transportują zmontowane produkty modułowe do Odbiorcy, zapewnianie pomocy technicznej dla PLAC (Wnioskodawcy) w zakresie montażu produktów modułowych, niezwłoczne powiadamianie PLAC o wszelkich reklamacjach celem wspólnego ustalenia, czy skarga jest uzasadniona i wdrożenia działań naprawczych i /lub zapobiegawczych, dostarczanie do PLAC listów przewozowych zgodnie z dostarczona wartością i ilością, pokrywanie wszystkich kosztów transportu na adres firmy PLAC oraz od firmy PLAC do Odbiorcy lub w inne miejsce. Strony umowę zawarły jako: „część wielonarodowej grupy przedsiębiorstw zaangażowanych globalnie w działalność związaną z taśmami technologicznymi i przenośnikami”, ze względu na to, że: „Odbiorca ma ciągłe zapotrzebowanie na usługi związane z montażem taśm modułowych, które będą dostarczane przez PLAC zgodnie z warunkami zawartymi w umowie.” Warunki te określają m.in., że: „PLAC ma prawo świadczyć usługi również przez inne kompetentne zewnętrzne firmy i/lub zewnętrznych doradców”, „Kwoty należne Odbiorcy (...) będą obliczane poprzez dodanie marży na warunkach rynkowych do rzeczywistych kosztów poniesionych przez Odbiorcę przy świadczeniu usług, zgodnie z dodatkiem określonym w załącznikach...). Obie strony zawierają umowę cenową na dany okres określony w załączniku (...) i mogą od czasu do czasu aktualizować załącznik (...)”. Wyjaśnić należy, że istotą załącznika nr 2 o tytule: „ukierunkowany zwrot marży na sprzedaży i rozliczenie pozostałych zysków” jest określenie w zależności od typu jednostki podział w marżach i dodatkowych zyskach obejmujący 3 składniki: „rutynowy zwrot”, „rytunowa nagroda” i „nagroda rezydualna”, przy czym ta ostatnia stanowi całkowitą resztkową nagrodę zarobioną przez spółki operacyjne należące do puli zysków rezydualnych. Nagroda rezydualna obliczana jest jako procent od łącznych sprzedaży, do których przyczyniły się wszystkie firmy operacyjne.

W przypadku opisywanej umowy serwisowej Wnioskodawca partycypuje następująco: jako „rutynowy zwrot” koszt plus, jako „rutynowa nagroda” 6,30 %, „nagroda rezydualna” brak. Poza określeniem zakresu świadczeń między stronami, określeniem wartości opłat za usługi Odbiorcy z jednej, a zwrotami marż na sprzedaży i innych pozostałych zysków z drugiej (tj. na rzecz Wnioskodawcy) umowa zawiera także zobowiązanie PLAC do świadczenia usług z należytą starannością i umiejętnościami, zasady fakturowania, dokumentacji i warunki płatności, zasady odpowiedzialności stron, własność intelektualną (m.in. licencja dla drugiej strony w zakresie umożliwienia jej wykonania praw i wypełnienia zobowiązań wynikających z umowy) oraz postanowienia porządkowe i końcowe (czas trwania umowy, wypowiedzenia, forma i treść zawiadomień, właściwość prawa i jurysdykcji itp. postanowienia).

Ponadto, dla oceny przedmiotu niniejszego wniosku ważny jest przyjęty od 1 stycznia 2017 r. w Grupie, do której należy Wnioskodawca, model TP (transakcje między podmiotami powiązanymi) zmieniony na metodę zysków szczątkowych (RSMP) dla „syntetycznych (w tym tkanych bezkońcowych) i modularnych linii biznesowych”. Zgodnie z nim: „Stosując RSMP do syntetycznych i modularnych linii biznesowych, każdy uczestnik zaangażowany w wykonywanie rutynowych funkcji otrzymuje wynagrodzenie na podstawie zwrotów rynkowych (tj. zwrotów uzyskanych przez niekontrolowanych podatników zaangażowanych w podobne działania). Przykładem rutynowej funkcji jest dostarczanie produktów klientom, wykonywanie usług produkcyjnych, produkowanie, czynności montażowe i świadczenie rutynowych usług zarządzania. Dalej model TP dość szczegółowo opisuje zasady udziałów w zyskach przez poszczególne segmenty działalności prowadzone w podmiotach powiązanych: dostawy (przez jednostki handlowe), centralne działanie związane z montażem centralnym/produkcją, świadczenie usług produkcyjnych przez jednostki produkcyjne, świadczenie rutynowych usług zarządzania przez centralę. Ważnym postanowieniem przyjętego modelu TP jest następujące: „W obliczeniach wynagrodzenie rutynowe i nie rutynowe ustala się dla każdej uczestniczącej jednostki i porównuje z faktycznym wynikiem. ABNB prześle faktury do tych spółek, których faktyczna marża operacyjna przekracza marżę operacyjną określoną przez model obliczeniowy TP”. Wnioskodawca faktycznie w przypadku świadczeń opisanych wyżej osiągnął marżę operacyjną wyższą niż marża operacyjna określona przez model TP. W związku z powyższym otrzymał od ABNB faktury korekty z tytułu wyrównania marż do poziomu średniej marży w całej grupie zgodnie z metodą RSMP (jw.). Wnioskodawca w obu opisanych przypadkach (jako handlowiec i świadczący usługi) podlegał ustaleniom wynagrodzenia za funkcje rutynowe. Faktury korekty, których wartość ABNB (zarządzanie centralne) ustaliła w oparciu o marże operacyjne obliczone w odniesieniu do sprzedaży Wnioskodawcy za 2017 r. zostały wystawione i doręczone Wnioskodawcy w 2018 r. Wnioskodawca ujął w księgach 2017 r.

Wnioskodawca na wypadek otrzymania nie satysfakcjonującej go interpretacji odnośnie prawa zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty z not obciążeniowych tytułem wyrównania marży operacyjnej w grupie kapitałowej zgodnie z przyjętym modelem TP rozważa możliwość korekty sprzedaży in minus traktując to na potrzeby niniejszego wniosku jako zdarzenie przyszłe.

W uzupełnieniu wniosku z 1 października 2018 r., (data wpływu 5 października 2018 r.) Wnioskodawca wskazał, że prawidłowość dokonywanych korekt nie została potwierdzona przez Ministra Finansów/Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, gdyż Spółka nie korzystała z procedury uregulowanej przepisami działu II a, to jest art. 20a i następnych ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn., zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca wartość wykazaną w otrzymanych fakturach korektach z tytułu wyrównania średniej marży w Grupie kapitałowej, do której należy, a które wystawił i doręczył mu podmiot zarządzający centralnie Grupą, miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu przy ustaleniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych ?
Czy poniesiony koszt określony dokumentem (fakturą korektą) wystawionym i doręczonym w 2018 r. Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów 2017 r. ze względu na to, że wiązał się z przychodami (obrotami) ze sprzedaży za 2017 r. czy też powinien zaliczyć go do kosztów 2018 r.?
Czy w razie negatywnej oceny możliwości zaliczenia kosztu z tytułu obniżenia średniej marży w grupie kapitałowej do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może dokonać w odniesieniu do średniej marży w Grupie stosownej korekty przychodów ze sprzedaży in minus po zakończeniu roku podatkowego ze skutkiem podatkowym dla tego roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo wartość określoną w fakturach korektach wystawionych mu przez podmiot centralnie zarządzający z tytułu uśrednienia marży praktycznie zastosowanej w grupie kapitałowej, której jest członkiem, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu (dalej jako: „k.u.p.”), przy ustaleniu podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „u.p.d.o.p.”). Przed uzasadnieniem swojego stanowiska Wnioskodawca wyjaśnia, że okoliczność, że w/w faktury korekty są wystawiane przez jednostkę zarządzającą grupą, nie jest sprzeczny z tym, że umowy zawierają między sobą podmioty z grupy. Po pierwsze jak wynika m.in. z opisanej umowy serwisowej taki podmiot jest reprezentowany przez pełnomocnika wyznaczonego przez władze spółki „matki”. Po drugie ze względu na zwrot marż i podział innych zysków (także opisany przy umowie serwisowej) w skali całej grupy właściwym do korekt wynikających z ustalonego podziału między członków grupy podmiotem jest właśnie spółka „matka”, pomimo, że poszczególne umowy zawierają ze sobą jednostki w skład grupy wchodzące.

Przechodząc do uzasadnienia stanowiska Wnioskodawca twierdzi, co następuje: odnośnie samej możliwości zaliczenia wartości korekt w k.u.p. (bez względu na kwestię właściwości roku podatkowego) Wnioskodawca twierdzi, że ma taką możliwość ze względu na zachowanie przesłanki pozytywnej (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.) jak i brak przesłanki negatywnej (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p). Przechodząc do subsumpcji (zastosowania przepisów prawa podatkowego jak wyżej do stanu faktycznego) Wnioskodawca odnosząc się do przesłanki pozytywnej polegającej na tym, że za koszty uzyskania przychodu uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu ale również w celu zachowania albo zabezpieczenia przychodu twierdzi, że przedmiotowe koszty (z faktur korekt tytułem wyrównania marży operacyjnej j.w.) ma prawo rozliczyć jako koszty uzyskania przychodu, gdyż są one kosztami poniesionymi dla zachowania źródła przychodu. Źródłem tym są możliwości wynikające z umowy dystrybucyjnej szczegółowo opisanej wyżej, to jest przede wszystkim prawo do sprzedaży produktów grupy kapitałowej (przychody), korzystanie z jej know-how, marketingu i reklamy itp. Udział w dystrybucji produktów, gdzie jednym z uwarunkowań wynikających z uprzednio przyjętego dla grupy modelu TP, jest przyjęcie korekty tytułem wyrównania średniej marży operacyjnej w grupie, stanowi zabezpieczenie źródła przychodu, gdyż udział ten przekłada się na możliwość uzyskiwania przychodów, zatrudniania personelu, korzystania z wszystkich wartości niematerialnych i prawnych grupy etc. Podkreślić więc trzeba znaczenie niektórych postanowień umowy dystrybucyjnej powołanych wyżej: „Dystrybutor będzie (...) nie odsprzedawać po cenie przekraczającej maksymalną cenę odsprzedaży podawaną od czasu do przez Dostawcę na piśmie, zatem przekroczenie średniej marży operacyjnej mieściło się w powyżej określonej granicy, gdyż otrzymana korekta wskazuje, że Dostawca (podmiot powiązany) nie rozwiązał umowy, a jedynie korektami (faktury korekty z przyczyn wyżej opisanych wystawiała spółka „matka”) wyrównał poziom marży w grupie, zatem zaakceptował stan faktyczny polegający na stosowaniu wciągu roku podatkowego (2017 r.) przez Wnioskodawcę marż operacyjnych wyższych niż średnia marża operacyjna w grupie, przy czym Wnioskodawca miał taką możliwość jako podmiot wykonujący czynności rutynowe (to samo zresztą odnosi się do umowy serwisowej dotyczącej montażu modułów) w rozumieniu przyjętych zasad TP. Kolejne istotne w kontekście uznania wartości korekt za k.u.p. jako wydatek służący zachowaniu źródła przychodu postanowienie umowy dystrybucyjnej: „Zarząd Grupy (...) corocznie będzie oceniać zaplanowany Zwrot z Marży od Sprzedaży zgodnie z wartościami procentowymi opisanymi w Załączniku (...). Pozostałe zyski lub straty będą rozliczane między Dostawcą a Dystrybutorem co najmniej raz w roku”. Powyższa zasada w bezsporny sposób świadczy, że Dostawca (działający z upoważnienia władz spółki „matki”) będący koordynatorem sprzedaży i ustalania cen tej sprzedaży zastrzegł sobie prawo oceny zastosowanej przez cały rok marży, co odnosi się do konkretnych członków grupy. Zatem, nie jest tak, że wystawione korekty były w jakikolwiek sposób niezgodne z realną oceną stanu faktycznego, czy choćby próbą optymalizacji podatkowej. Reasumując: zastosowane między Wnioskodawcą a podmiotem działającym w imieniu Zarządu grupy rozwiązania prawne i faktyczne wskazują na to, że koszt w postaci korekt tytułem wyrównania wartości średniej marży operacyjnej w całej grupie dla Wnioskodawcy był kosztem poniesionym w celu zachowania źródła przychodów: umowa dystrybucyjna przewidująca niejako „z góry” możliwość tego wyrównania dawała Wnioskodawcy prawo uczestnictwa w rynku sprzedaży produktu grupy, z wykorzystaniem marketingu i reklamy oraz know-how stosowanych w grupie. W przypadku umowy serwisowej usług montażu modułów taki związek również był oczywisty; wykonywanie czynności nią objętych gwarantowało udział w zyskach grupy na zasadzie podziału określonego w załączniku nr 2, a skoro załącznik ten określał podział wewnątrz grupy, to ewentualne korekty marż operacyjnych z tym związanych były wpisane w jej istotę i cele.

Istotne dla oceny występowania przesłanki pozytywnej zaliczenia wartości korekt w k.u.p. są także zasady TP przyjęte przez grupę Wnioskodawcy. Zgodnie z ich opisem (część „opis stanu faktycznego”) model TP dla 2017 r. przyjęto metodę podziału zysków szczątkowych gdzie każdy uczestnik zaangażowany w wykonywanie rutynowych funkcji otrzymuje wynagrodzenie na podstawie zwrotów rynkowych (tj. zwrotów uzyskanych przez niekontrolowanych podatników zaangażowanych w podobne działania), gdzie przykładem rutynowej funkcji są m.in. dostarczanie produktów klientom (umowa dystrybucyjna), ale także usługi serwisowe (umowa serwisowa montażu modułów), przy czym np. Dostawca w oparciu o tak ustalone wynagrodzenie ma prawo do jego rocznych korekt w celu uśrednienia marż w skali grupy w związku z ich dostosowaniem do „zwrotów uzyskanych przez niekontrolowanych podatników”. Taki model TP wyraźnie wskazuje związek zastosowanych korekt (faktur korekt) z polityką cen transferowych grupy, do której należy Wnioskodawca, a istotą tej polityki, a więc i poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów z faktur korekt stanowiących wyrównanie marż operacyjnych jest dostosowanie cen w transakcjach między podmiotami powiązanymi do wymogów u.p.d.o.p. przez ich dostosowanie do cen („zwrotów marż”) uzyskiwanych przez podatników niekontrolowanych, czyli nie powiązanych. Z podatkowego punktu widzenia model dopasowujący TP do cen stosowanych między podmiotami niepowiązanymi musi, zdaniem Wnioskodawcy, być oceniony pozytywnie, co jest argumentem przemawiającym za możliwością uznania kosztów z tytułu wyrównania średniej marży operacyjnej w grupie jako poniesionych przez niego w celu zachowania źródła przychodów. A contrario można by w przypadku nie wyrównania fakturami korektami średniej marży operacyjnej w grupie tytułem funkcji rutynowych (dystrybucja, serwis) uznać, że Wnioskodawca otrzymał od swoich kontrahentów z grupy ceny nierynkowe. Powiązanie wyrównania marż operacyjnych z TP odnoszącym się do cen niekontrolowanych podatników w pełni uzasadnia kwalifikację wartości przedmiotowych korekt jako k.u.p.

W zakresie przesłanki negatywnej czyli tytułów wskazanych przez ustawodawcę jako literalnie zakwalifikowanych do kosztów nie będących k.u.p. (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.) analiza tych tytułów prowadzi do wniosku, że koszt będący wyrównaniem średniej marży w grupie kapitałowej (nie będącej podatkową grupą kapitałową) nie jest wymieniony w kosztach z definicji „niepodatkowych”. Zatem, i ta przesłanka umożliwia Wnioskodawcy zaliczenie wartości przedmiotowych korekt do k.u.p.

W przypadku pytania 2 Wnioskodawca uważa, że mimo wystawienia i doręczenia mu przedmiotowych faktur korekt w 2018 r. ma prawo rozliczyć je podatkowo w 2017 r. Wniosek taki wyprowadza z faktu, że korekty mają bezpośredni związek przyczynowo - skutkowy z jego sprzedażą za 2017 r. (wręcz się do tej sprzedaży odnoszą), zatem jako koszt bezpośrednio związany z przychodem w rozumieniu art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p., zatem powinien zostać rozliczony w 2017 r.

W przypadku otrzymania negatywnej interpretacji indywidualnej na pytanie nr 1 Wnioskodawca uważa, że będzie miał prawo (tak w przypadku umowy dystrybucyjnej jak i serwisowej) - stosownie do polityki cenowej grupy - dokonać obniżenia przychodów przez korektę wartości sprzedaży, a w konsekwencji obniżyć podstawę opodatkowania p.d.o.p., gdyż jego wpływy ulegną wówczas faktycznemu obniżeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wobec powyższego, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,
został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

celowość oznacza przydatność do jakichś potrzeb, świadome zmierzanie do celu, taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu,
zabezpieczyć oznacza zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie, zapewnienie komuś środków do życia, zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary, natomiast
zachować oznacza pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, uchronić przed zapomnieniem.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy jednak wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Jedynie taki wydatek, który spełnia wymienione warunki może być uznany za koszt uzyskania przychodu oraz uczestniczyć w obliczeniu dochodu do opodatkowania (art. 7 ust. 1 i 2 updop).

Z powyższego wynika, że kwestię zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy rozważać przede wszystkim w oparciu o ww. art. 15 ust. 1 updop.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Spółkę wynikający z korekty faktury, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop. Poniesiony przez Wnioskodawcę koszt z tytułu wyrównania średniej marży w grupie kapitałowej nie będzie bowiem kosztem, który pozostawałby w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Nie można zatem racjonalnie powiązać tego wydatku z przychodami Spółki bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. W analizowanej sprawie, Spółka będzie regulowała zobowiązanie z tytułu korekty podmiotów z grupy, które nie wiąże się transakcjami handlowymi z tymi podmiotami. Zatem, nie wiąże się ono z realizacją celu wskazanego przez ustawodawcę, tj. osiągnięcia przychodów podatkowych lub zachowania lub zabezpieczenie źródła przychodów. We wniosku wskazano bowiem, że konieczność dokonywania korekt jest skutkiem tzw. „korekty dochodowości”, natomiast nie wykazano, aby ten wydatek w jakikolwiek sposób wpływał na przychody Spółki. Nie zostaną zatem spełnione ustawowe przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop.

Dodatkowo tut. Organ podkreśla, że nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 updop, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Należy również podkreślić, że fakt dokonanych opisanych rozliczeń pomiędzy uczestniczącymi podmiotami jest umowną sprawą stron i nie znajduje on automatycznego przełożenia na skutki podatkowe.

Ponadto, w opinii tut. Organu, odpowiednie kształtowanie polityki cen transakcyjnych pomiędzy spółkami powiązanymi nie powodowałoby konieczności dokonywania przedstawionych we wniosku rozliczeń i miałoby bezpośrednie przełożenie na uzyskiwane przychody w związku z działalnością gospodarczą Spółki, a tym samym wywoływało inne skutki podatkowe.

Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z art. 20a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, zwany w niniejszym dziale „organem właściwym w sprawie porozumienia”, na wniosek podmiotu krajowego, uznaje porównywalność istotnych warunków ustalonych pomiędzy tym podmiotem krajowym, a powiązanym z nim podmiotem lub podmiotami z warunkami, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, oraz potwierdza prawidłowość wyboru metody ustalania cen transakcyjnych w uznanych przez ten organ warunkach, w tym określa:

profil funkcjonalny podmiotów powiązanych, których dotyczą uznane warunki, obejmujący w szczególności pełnione funkcje, ponoszone ryzyka i zaangażowane aktywa;
algorytm kalkulacji ceny transakcyjnej;
inne reguły stosowania metody ustalania cen transakcyjnych.

W myśl § 2 cyt. przepisu, organ właściwy w sprawie porozumienia, na wniosek podmiotu krajowego, uznaje porównywalność istotnych warunków ustalonych w umowie o podziale kosztów zawartej z powiązanym z nim podmiotem lub podmiotami z warunkami, jakie ustaliłyby między sobą podmioty niezależne, w tym:

profil funkcjonalny podmiotów powiązanych, pomiędzy którymi została zawarta umowa o podziale kosztów, obejmujący w szczególności pełnione funkcje, ponoszone ryzyka i zaangażowane aktywa;
algorytm podziału kosztów;
inne reguły podziału kosztów.

W sprawach, o których mowa w § 1 i 2, wydaje się decyzje w sprawie porozumienia (art. 20a § 3 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do § 24 pkt 1-3 rozporządzenia ministra finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1186), w przypadku korekty zysków podmiotów powiązanych, w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania dochodów podmiotów powiązanych, jeżeli dochody podatnika będącego podmiotem krajowym są przez administrację podatkową innego kraju włączone do dochodów podmiotu zagranicznego oraz odpowiednio opodatkowane w związku z określeniem przez tę administrację warunków, jakie byłyby uzgodnione między podmiotami niezależnymi, na wniosek podmiotu krajowego, minister właściwy do spraw finansów publicznych może dokonać korekty dochodów tego podatnika, o ile przepisy właściwych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, taką korektę przewidują. Korekty, o której mowa w ust. 1, można dokonać w przypadku, gdy warunki określone przez administrację podatkową tego innego kraju, w świetle przepisów rozporządzenia, są zgodne z warunkami, jakie uzgodniłyby niezależne podmioty. W przypadku dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, właściwy organ podatkowy dokonuje zmiany wysokości zobowiązania podatkowego tego podatnika, w zakresie wynikającym z korekty.

Skoro, zatem Spółka nie posiada potwierdzenia przez organ właściwy w sprawie porozumień w trybie Działu IIa Ordynacji podatkowej prawidłowości dokonywanych korekt kosztów, powodujących możliwość ich zmiany, a jak wskazano powyżej – korekty te nie spełniają przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 updop – to korekty te nie będą podlegały uznaniu za koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca wartość wykazaną w otrzymanych fakturach korektach z tytułu wyrównania średniej marży w Grupie kapitałowej, do której należy, a które wystawił i doręczył mu podmiot zarządzający centralnie Grupą, miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu przy ustaleniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Z uwagi na rozstrzygniecie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, tj. uznania, że opisane we wniosku korekty nie spełniają przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 updop i nie będą podlegały uznaniu ich za koszty uzyskania przychodów, to pytanie oznaczone we wniosku nr 2 dotyczące momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów korekt kosztów jest bezprzedmiotowe.

Ad. 3

Ustosunkowując się natomiast do pytania, czy Spółka może dokonać w odniesieniu do średniej marży w Grupie stosownej korekty przychodów ze sprzedaży in minus po zakończeniu roku podatkowego ze skutkiem podatkowym dla tego roku, stwierdzić należy, że na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Co do zasady, moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej oraz przychodu uzyskanego z zysków kapitałowych ustala się na podstawie art. 12 ust. 3a updop, zgodnie z którym za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Natomiast, w myśl art. 12 ust. 3e updop, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Ponadto, z art. 12 ust. 3j updop, wynika, że jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy dotyczące przychodów podatkowych nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że będzie miał prawo dokonać obniżenia przychodów przez korektę wartości sprzedaży, a w konsekwencji obniżyć podstawę opodatkowania p.d.o.p., gdyż jego wpływy ulegną wówczas faktycznemu obniżeniu.

Zastosowanie opisanej we wniosku polityki (tak w przypadku umowy dystrybucyjnej jak i serwisowej) nie stanowi podstawy do zmniejszenia kwot wykazanych przychodów bowiem nie ulega zmianie wartość sprzedanych produktów. Zmniejszenie wysokości przychodów wynika zatem jedynie z umowy stron i nie znajduje automatycznego przełożenia na skutki podatkowe.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy w kwestii możliwości dokonania w odniesieniu do średniej marży w Grupie stosownej korekty przychodów ze sprzedaży in minus po zakończeniu roku podatkowego ze skutkiem podatkowym dla tego roku należało uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca wartość wykazaną w otrzymanych fakturach korektach z tytułu wyrównania średniej marży w Grupie kapitałowej, do której należy, a które wystawił i doręczył mu podmiot zarządzający centralnie Grupą, miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu przy ustaleniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych,
poniesiony koszt określony dokumentem (fakturą korektą) wystawionym i doręczonym w 2018 r. Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów 2017 r. ze względu na to, że wiązał się z przychodami (obrotami) ze sprzedaży za 2017 r. czy też powinien zaliczyć go do kosztów 2018 r.,
w razie negatywnej oceny możliwości zaliczenia kosztu z tytułu obniżenia średniej marży w grupie kapitałowej do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może dokonać w odniesieniu do średniej marży w Grupie stosownej korekty przychodów ze sprzedaży in minus po zakończeniu roku podatkowego ze skutkiem podatkowym dla tego roku,

należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin