Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.348.2018.1.AK
z 11 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi na podstawie Umowy Faktoringu, nie będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie płatnikiem obowiązanym do jego pobrania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2018 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi na podstawie Umowy Faktoringu, nie będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie płatnikiem obowiązanym do jego pobrania.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną, spółką prawa polskiego, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca należy do grupy X, jednego z największych europejskich dystrybutorów produktów i usług utrzymania ruchu urządzeń przemysłowych, m.in. łożysk, układów przenoszenia napędu, produktów pneumatyki i hydrauliki, narzędzi, uszczelnień itp.

Wnioskodawca przystąpił do pan-europejskiej umowy faktoringu („Umowa Faktoringu”), do której przystępują poszczególne spółki z grupy. W ramach Umowy Faktoringu Wnioskodawca będzie oferował A S.A. („Faktor”) (spółce prawa francuskiego, rezydentowi Francji w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych („CIT”), nieposiadającemu zakładu w Polsce rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”) nabycie wierzytelności handlowych. Wierzytelności handlowe powstają u Wnioskodawcy na skutek sprzedaży produktów, których płatność jest odroczona i co do których - w normalnym toku postępowania - Wnioskodawca musiałby oczekiwać na dokonanie zapłaty przez dłużników („Dłużnicy”). Dzięki Umowie Faktoringu Wnioskodawca będzie oferował Faktorowi nabycie tych wierzytelności handlowych wobec Dłużników, które spełniają określone kryteria („Odpowiednie Wierzytelności”). Gdy kryteria określone dla tych wierzytelności oraz określone inne warunki będą spełnione Faktor, zobowiązany będzie je nabyć za cenę równą ich wartości nominalnej. Jednakże, kwota finansowania faktycznie udostępnionego Wnioskodawcy będzie niższa, ponieważ pewne kwoty będą wykorzystane na tworzenie rezerw na pokrycie pewnych ograniczonych ryzyk (takich jak obniżenie wartości wierzytelności lub rabaty, które Wnioskodawca może udzielać swoim klientom).

W ramach wierzytelności nabytych przez Faktora („Przetransferowane Wierzytelności”) będą wyodrębnione dwie kategorie: te, które nie przekraczają limitu zaangażowania wobec danego Dłużnika i są ubezpieczone przez ubezpieczyciela kredytowego zaangażowanego w program faktoringowy pod Umową Faktoringu (którym jest B N.V. lub jedna z jego spółek powiązanych, która również jest ubezpieczycielem) („Zaaprobowane Wierzytelności”) oraz te, które ten limit przekraczają („Nie-Zaaprobowane Wierzytelności”). Nie-Zaaprobowane Wierzytelności, już po zakupie przez Faktora, mogą zmienić swój status na Zaaprobowane Wierzytelności, o ile zaczną się mieścić w limicie zaangażowania wobec danego Dłużnika (np. na skutek spłaty przez tego Dłużnika części Zaaprobowanych Wierzytelności).

Wobec Zaaprobowanych Wierzytelności, Faktor będzie świadczył faktoring bez regresu, to jest, co do zasady, będzie przejmował ryzyko braku ściągalności zapłaty (ponieważ takie ryzyko będzie ubezpieczone przez ubezpieczyciela kredytowego), natomiast wobec Nie- Zaaprobowanych Wierzytelności, Faktor będzie świadczył faktoring z regresem, to jest, co do zasady, nie będzie przejmował ryzyka braku ściągalności zapłaty.

Dłużnikami z Przetransferowanych Wierzytelności będą zarówno podmioty polskie jak i zagraniczne.

W zamian za świadczone na podstawie Umowy Faktoringu usługi, Faktorowi będzie należne wynagrodzenie od Wnioskodawcy, na które składać się będzie prowizja za faktoring („Prowizja Za Faktoring”), obliczana w oparciu o wartość Przetransferowanych Wierzytelności oraz specjalna prowizja za finansowanie („Specjalna Prowizja Za Finansowanie”), obliczana w oparciu o kwotę udostępnionego finansowania. Faktor będzie także uprawniony do opłaty za zaangażowanie („Opłata Za Zaangażowanie”), obliczanej w oparciu o maksymalną uzgodnioną wysokość finansowania wszystkich spółek z grupy Y objętych Umową Faktoringu i płatną przez inną spółkę działającą jako agent wszystkich spółek z grupy Y objętych Umową Faktoringu („Agent Sprzedających”), będącą francuskim rezydentem podatkowym i nie działającą przez stałe miejsce działalności w Polsce. Wszelkie płatności Faktora na rzecz Wnioskodawcy związane z Umową Faktoringu zwane są dalej „Wynagrodzeniem”.

Na skutek przeniesienia Przetransferowanych Wierzytelności przez Wnioskodawcę na Faktora, Faktor stanie się on nowym wierzycielem Dłużników. Jednak Dłużnicy nie będą powiadomieni o przeniesieniu Przetransferowanych Wierzytelności na Faktora i będą płacić kwoty należne z tych Przetransferowanych Wierzytelności na rachunki bankowe Wnioskodawcy (które będą podlegały zastawowi na rzecz Faktora). Umowa Faktoringu zawierać będzie postanowienia, zgodnie z którymi obsługę Przetransferowanych Wierzytelności będzie wykonywał Wnioskodawca Faktor zaś upoważni Wnioskodawcę, jako swojego agenta, do obsługi, otrzymywania płatności, uzgodnień z Dłużnikami, monitorowania płatności i innych czynności administracyjnych związanych z Przetransferowanymi Wierzytelnościami („Obsługa Wierzytelności”). W zamian za Obsługę Wierzytelności, Faktor będzie płacił Wnioskodawcy wynagrodzenie („Wynagrodzenie za Obsługę”).

Przetransferowane Wierzytelności będą płatne na należące do Wnioskodawcy rachunki bankowe w Polsce (tzn. prowadzone przez polski bank).

Odpowiednie Wierzytelności, które po nabyciu przez Faktora stają się Przetransferowanymi Wierzytelnościami, określane są dalej jako Wierzytelności Handlowe.

Wierzytelności Handlowe będą nabywane przez Faktora cyklicznie, w miarę ich powstawania u Klienta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jako płatnik powinien pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od Wynagrodzenia wypłacanego Faktorowi z tytułu Umowy Faktoringu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi na podstawie Umowy Faktoringu, nie będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu CIT, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie płatnikiem obowiązanym do jego pobrania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: Ustawa o CIT), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

W związku z przywołanym powyżej przepisem, przeanalizować należy, czy wypłaty dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora jako Wynagrodzenie za świadczone usługi faktoringu są opodatkowane zryczałtowanym CIT.

Podstawę opodatkowania zryczałtowanym CIT stanowią przepisy art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, zryczałtowanemu CIT z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów podlegają przychody z tytułu:

(i) odsetek, praw autorskich lub praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

(ii) opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

(iii) świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

(iv) należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

(v) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera.

W myśl art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT, powyższe przepisy należy stosować z uwzględnieniem właściwych umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, na należne Faktorowi od Wnioskodawcy Wynagrodzenie składają się: Prowizja za Faktoring oraz Specjalna Prowizja za Finansowanie. Ponadto, składnikiem Wynagrodzenia jest należna Faktorowi od Agenta Sprzedających Opłata Za Zaangażowanie. W ocenie Wnioskodawcy, ww. płatności dokonywane na rzecz Faktora z tytułu świadczenia usług faktoringowych nie mieszczą się w żadnej z kategorii wskazanych w ww. przepisie w pkt (i) - (v), a w szczególności płatności te nie mogą być uznane za odsetki z pkt (i).

Ustawa o CIT nie definiuje wprawdzie pojęcia odsetek, niemniej jednak biorąc pod uwagę treść art. 11 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. Nr 1, poz. 5 z późn. zm., dalej „DTT”), wyraz odsetki oznacza dochody z wierzytelności wszelkiego rodzaju, tak zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub klauzulą udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych i skryptów dłużnych, w tym również premie i udziały związane z powyższymi tytułami. Kary za zwłokę w wypłacie odsetek nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu tego artykułu.

W konsekwencji, wypłaty Wynagrodzenia na rzecz Faktora nie mieszczą się w zakresie pojęciowym odsetek, podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym CIT. Na podstawie Umowy Faktoringowej, Faktor nie będzie bowiem dostarczał Spółce finansowania dłużnego - nie została bowiem zawarta umowa kredytu czy pożyczki. Wnioskodawca nie będzie też obowiązany do zwrócenia kwoty zaciągniętego zobowiązana Faktorowi. Natomiast prowizja, którą Wnioskodawca wypłaca Faktorowi, nie może być traktowana jako dochód z tytułu instrumentów dłużnych, ponieważ Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwrotu Faktorowi kwoty długu.

Faktoring, którego odbiorcą jest Wnioskodawca, stanowi kompletną usługę, która wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc pożyczkę czy kredyt. Mimo braku legalnej definicji faktoringu, umowa ta funkcjonuje w obrocie gospodarczym jako tzw. umowa nienazwana, uważana za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. Faktoring w swojej istocie polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora.

Powyższe potwierdzają:

(i) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego ośrodka zamiejscowego w Łodzi, I SA/Łd 662/01 z 23 stycznia 2003 r.: „Umowa faktoringu nie może być utożsamiana z umową kredytu czy pożyczki, gdyż stanowi ona inny typ umowy mający charakter umowy sprzedaży (przelewu) wierzytelności, która w zakresie podatku dochodowego powoduje dla jej stron odrębny sposób ustalenia przychodu ze sprzedaży oraz kosztów uzyskania przychodów ”,

(ii) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego ośrodka zamiejscowego we Wrocławiu, I SA/Wr 1992/01 z 24 lipca 2002 r., zgodnie z którym: „umowa przelewu wierzytelności czy zbliżona do niej umowa factoringu to umowy odmienne od umowy kredytu. Nie można również utożsamiać umów factoringu z umowami o przelew wierzytelności. Ta cecha factoringu niewłaściwego powoduje, że utożsamia się ją z umową pożyczki. Nie jest to właściwe”,

(iii) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego ośrodka zamiejscowego w Łodzi, 1 SA/Łd 142/00 z 5 października 2001 r., „umowa faktoringu nie może być utożsamiana z umową kredytu czy pożyczki, gdyż stanowi ona inny typ umowy, mający charakter umowy sprzedaży (przelewu) wierzytelności, która w zakresie podatku dochodowego powoduje dla jej stron odrębny sposób ustalenia przychodu ze sprzedaży oraz kosztów uzyskania przychodów”.

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, zgodnie z którym zryczałtowanemu CIT podlegają określone w art. 7b ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT przychody z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wynagrodzenie wypłacane Faktorowi nie stanowi bowiem dywidendy i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, a więc kategorii dochodu całkowicie różnego od tego realizowanego przez Faktora na podstawie Umowy Faktoringu.

W ocenie Wnioskodawcy, Wynagrodzenie wypłacane Faktorowi powinno być traktowane więc jako zysk przedsiębiorstwa na podstawie art. 7 DTT. Zgodnie z nim, zyski przedsiębiorstw są co do zasady opodatkowane w państwie siedziby przedsiębiorstwa, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w innym państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. W związku z tym, że Faktor nie posiada na terytorium Polski stałego zakładu jego zyski będą podlegały opodatkowaniu jedynie we Francji, a Wnioskodawca nie będzie posiadał z tytułu ich wypłaty obowiązków płatnika, o których mowa w art. 26 Ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 maja 2017 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.20.2017.1.JC, zgodnie z którą: „wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług faktoringowych płacone przez Spółkę na rzecz Faktora (podmiotu posiadającego siedzibę w Hongkongu) nie będzie podlegać podatkowi u źródła w Polsce”,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 października 2015 r., nr IBPB-1-2/4510-516/15/BG, w której potwierdzono, że podatnik nie jest obowiązany do pobierania podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu faktorowi z tytułu umowy faktoringu,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 06 października 2015 r., nr IBPB-1-3/4510-388/15/IZ, w której organ potwierdził, że „nie ma obowiązku poboru podatku u źródła od Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Faktora z tytułu realizacji Umowy faktoringu na podstawie z art. 26 ust. 1 updop. Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora nie mieści się w katalogu przychodów wskazanych w określonym w art. 21 ust. 1 updop oraz nie jest objęte dyspozycją art. 11 Konwencji”,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2014 r., nr IPPB5/423-1011/13-3/AJ, w której potwierdzono, że podatnik nie jest obowiązany do pobierania podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia należnego francuskiemu faktorowi z tytułu umowy faktoringu.
  
  

Co istotne, ponieważ Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę nie zostało wymienione w art. 21 i art. 22 Ustawy o CIT, a zatem nie podlega opodatkowaniu u źródła na podstawie krajowych przepisów (tj. Ustawy o CIT). W konsekwencji, Wnioskodawca nie musi otrzymać od Faktora jego certyfikatu rezydencji podatkowej w celu niepobierania podatku u źródła w oparciu o art. 7 DTT. Inaczej mówiąc, nawet jeżeli Wnioskodawca nie będzie posiadać certyfikatu rezydencji podatkowej Faktora, to i tak, nie ma obowiązku pobierać podatku u źródła w oparciu o przepisy Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.