Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-516/15/BG
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2015 r., (data wpływu do tut. Biura 13 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia (lub jego części) wypłacanego Faktorowi w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki usług faktoringu (stan faktyczny) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia (lub jego części) wypłacanego Faktorowi w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki usług faktoringu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży wyrobów (i usług), głównie produkowanych przez Spółkę, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT (według stawek innych niż zwolniona).

Z uwagi na trudną sytuację na rynku i trudności finansowe kontrahentów, Spółka w przypadku niektórych odbiorców - nabywców wyrobów i usług Spółki, ustala znacznie wydłużone terminy płatności za sprzedany towar (usługę). Wnioskodawca (będący sprzedawcą), z uwagi na konieczność zabezpieczenia płynności finansowej Spółki, zawiera równocześnie umowę faktoringu (lub forfaitingu) z podmiotami zagranicznymi (są to Banki lub podmioty specjalizujące się w świadczeniu w/w usług; dalej: Faktor). W wyniku zawartych umów faktoringu Spółka dokonuje na rzecz Faktora sprzedaży cesji wierzytelności wynikającej z faktury sprzedaży wyrobów (usług) dla Nabywcy. W wyniku powyższego Faktor wypłaca Spółce środki pieniężne (określone umową) z tytułu nabycia wierzytelności, które wynikają z faktur sprzedaży wyrobów (usług), pomniejszone o własne wynagrodzenie (co następuje przed datą wymagalności wierzytelności od nabywcy).

W związku z zawarciem w/w umowy faktoringu, Faktor realizuje m.in. następujące czynności:

• nabywa odpłatnie wierzytelności Spółki (w drodze cesji),
• udostępnienia system, za pośrednictwem którego dochodzi do zbycia cesji wierzytelności Spółki (oraz dokonywany jest monitoring wierzytelności),
• administruje w/w wierzytelnością w celu otrzymania płatności od wierzyciela Spółki,
• ponosi ryzyko niewypłacalności nabywcy Spółki (całkowite w przypadku factoringu bez regresu),
• informuje Spółkę o zarządzaniu wierzytelnością, dokonywaniem spłat przez nabywcę ewentualnie zawartych ugodach w związku z brakiem wywiązania się nabywcy z dokonanych płatności.
  
  

Za czynności wykonywane przez Faktora przysługuje mu od Spółki wynagrodzenie, które kalkulowane jest jako odsetki WIBOR, EURIBOR lub LIBOR (kalkulowane zgodnie z umową) powiększone o marżę Faktora.

Płatności wynagrodzenia, w związku z zawartymi umowami faktoringu, dokonywane są na rzecz podmiotów zagranicznych, które nie posiadają na terytorium Polski siedziby, zarządu ani miejsca prowadzenia działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka zobowiązana jest do poboru podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła) od wynagrodzenia (lub jego części) wypłacanego Faktorowi w związku ze świadczeniem na jej rzecz usług faktoringu?

Zdaniem Spółki, nie ma ona obowiązku poboru podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz zagranicznego Faktora z tytułu realizacji umowy faktoringowej, gdyż płatność tegoż wynagrodzenia (ani jego części) nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”).

W myśl art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od wypłat dokonywanych na rzecz w/w podatników z tytułu:

1) odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej.

Zatem, dla uznania, że podatnik jest zobowiązany do poboru w/w podatku, konieczne jest zakwalifikowanie dokonywanych przez Spółkę płatności do kategorii wskazanych w art. 21 updop.

W ocenie Spółki płatności dokonywane na rzecz Faktora z tytułu świadczenia na jej rzecz usług faktoringowych nie mieszczą się w żadnej z kategorii wskazanych w w/w przepisie, a w szczególności płatności te nie mogą być uznane za odsetki. Updop nie definiuje wprawdzie pojęcia odsetek, niemniej jednak biorąc pod uwagę treść Modelowej Umowy OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, przez pojęcie odsetek należy rozumieć wyłącznie dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką i zarówno zawierających bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi, obligacjami lub skryptami dłużnymi (art. 11 ust. 3 Modelowej Umowy).

Tymczasem umowa factoringu nie skutkuje u Faktora powstaniem w/w wierzytelności, gdyż jej zawarcie i realizacja nie powoduje powstania żadnego z w/w instrumentów dłużnych generujących płatności odsetkowe. Należy mieć bowiem na uwadze, że umowy faktoringu zaliczają się do tzw. umów nienazwanych, które łączą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie wielu innych, dodatkowych czynności, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. Zgodnie z wykształconą w praktyce definicją, faktoring polega zasadniczo na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję/wynagrodzenie faktora. W ramach tego typu umowy faktor zobowiązuje się również do świadczenia szeregu czynności dodatkowych (tak jak ma to miejsce w przypadku Spółki).

Zatem umowa faktoringu, z uwagi na jej charakterystyczne cechy, nie może być utożsamiana z umową pożyczki/kredytu (gdzie dochodzi do wydania kapitału, za korzystanie z którego wierzycielowi należne są odsetki).

Cechą charakterystyczną dla factoringu (co nie ma miejsca np. w przypadku pożyczki/kredytu), jest przeniesienie danej wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora za określoną cenę (zatem w pewnym sensie umowy te można traktować jako zbliżone do umów sprzedaży/cesji wierzytelności). Ponadto, istotą faktoringu jest również zasadniczo oferowanie szeregu dodatkowych usług, które wykonuje faktor, tj. np.: administrowanie nabytymi wierzytelnościami, wcześniejsze przekazanie całości lub części środków pieniężnych z tytułu nabytych wierzytelności, kontakty z dłużnikami, prowadzenie ewidencji i dokonywanie odpowiednich kalkulacji, często także prowadzenie sporów sądowych i czynności windykacyjnych.

Faktoring stanowi zatem kompletną usługę, która niewątpliwie wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc np. pożyczkę, kredyt czy wydanie innych instrumentów dłużnych generujących płatności odsetek. Wskazane konkluzje wynikają również z orzecznictwa, w którym podkreśla się, że faktoring należy traktować jako świadczenie w pewnym sensie zbliżone do cesji wierzytelności, które dodatkowo składa się z szeregu innych czynności. Nie należy go natomiast (nawet faktoringu niewłaściwego) traktować na równi np. z umową pożyczki (vide: wyrok NSA we Wrocławiu z 24 lipca 2002 r. sygn. akt I SA/Wr 1992/01). Powyższe świadczy zatem o odmienności umowy faktoringu od „zwykłego” udostępniania środków pieniężnych w formie np. pożyczki/kredytu. Stąd też wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Faktora (ani jego część) nie może być utożsamiana z odsetkami płatnymi z tytułu korzystania z kapitału w czasie (udostępnienie środków pieniężnych), o których mowa w art. 21 ust. 1 updop, gdyż w przypadku przedmiotowych umów nie dochodzi do wydania kapitału. W związku z powyższym wynagrodzenie uzyskiwane przez Faktora nie stanowi przychodu, od którego Spółka zobowiązana byłaby pobierać podatek u źródła, o którym mowa w art. 26 updop.

Zdaniem Spółki, prezentowane przez nią stanowisko, znajduje również potwierdzenie w wydanych przez Ministra Finansów interpretacjach podatkowych m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji indywidualnej z 23 lipca 2009 r. Znak: IBPBI/2/423-505/09/BG, potwierdził, że płatności z tytułu zawartych umów faktoringu nie będą podlegały podatkowi u źródła, co wynika zarówno z polskich przepisów, jak i z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Brak obowiązku podatku u źródła będzie obowiązywał zarówno w stosunku do umów factoringu właściwego jak i niewłaściwego. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 sierpnia 2010 r. Znak: ILPB3/423-392/10-2/GC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie zdarzenia przyszłego wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.