2015.10.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-388/15/IZ
z 6 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 lipca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu świadczonych usług factoringowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu świadczonych usług factoringowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, zwany dalej Spółką, jest spółką z o.o. prawa polskiego, rezydentem podatkowym od całości swoich dochodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i prowadzi działalność polegającą m.in. na produkcji i sprzedaży opakowań blaszanych. W ramach swojej działalności gospodarczej Spółka nawiązała kontakty handlowe z innymi osobami prawnymi mającymi siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należącymi do jednej grupy kapitałowej X (każda zwana dalej z osobna bądź łącznie: „Grupą X”). Grupa X zamawia u Spółki opakowania blaszane, zaś Spółka w zamian za te opakowania uzyskuje zapłatę ceny. Każdą sprzedaż Spółka dokumentuje wystawianiem odpowiedniej faktury VAT, w której wskazuje m.in. cenę dostawy oraz termin płatności. Zazwyczaj Spółka ustala z Grupą X termin płatności ceny dostawy na 90 dni od dnia wystawienia danej faktury. Spółka i Grupa X nie zastrzegają żadnych umownych odsetek za ewentualne opóźnienie w zapłacie, a tym samym gdyby Grupa X opóźniła się w zapłacie należności do Spółki to jest zobowiązana do zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie zapłacie (art. 481 k.c). Z uwagi na zamiar szybszego uzyskiwania zapłaty za towary sprzedane do Grupy X, a tym samym z uwagi na zamiar polepszenia swojej płynności finansowej, Spółka zdecydowała się na zawarcie umowy factoringu. Umowa taka została zawarta 18 lutego 2015 r., z oddziałem spółki akcyjnej prawa francuskiego pod firmą A Bank mającym siedzibę w Dublinie (Republika Irlandii), zwanej dalej „Faktorem”. Faktor (oddział spółki akcyjnej z siedzibą na terytorium Republiki Irlandii) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na terenie Republiki Irlandii. Faktor nie jest w stanie potwierdzić swojej rezydencji podatkowej stosownym certyfikatem rezydencji, albowiem żadne władze państwowe Republiki Irlandii nie są uprawnione do wystawiania certyfikatów rezydencji i takich dokumentów nie wystawiają. Na mocy przedmiotowej umowy factoringu, Faktor nabywa od Spółki określone wierzytelności Spółki do Grupy X wynikające ze sprzedanych przez Spółkę do Grupy X towarów. Wierzytelności te Faktor nabywa wraz z wszystkimi prawami ubocznymi, w tym także ewentualnymi przyszłymi roszczeniami o odsetki karne za opóźnienie w zapłacie. W zamian za nabywane wierzytelności Faktor płaci w walucie polskiej (PLN) do Spółki cenę nabycia określoną umownie przez strony jako tzw. dochód dyskontowy.

Dochód dyskontowy (tj. w rzeczywistości cena nabycia wierzytelności) jest równy nominalnej wartości kupowanej wierzytelności obniżonej o:

odpowiedni tzw. koszt dyskonta oraz
inne prowizje oraz opłaty zgodne z ustalanym przez Faktora cennikiem.

Z kolei koszt dyskonta równy jest iloczynowi:

sumy nominalnej kupowanej wierzytelności oraz
stopy dyskonta wyliczanej i ustalanej przez Faktora.

Co oczywiste treść wspomnianego cennika zawierającego stawki dodatkowych prowizji i opłat jest dostarczana do Spółki po każdej jego zmianie, a to w taki sposób, aby Spółka w przypadku braku akceptacji stawek ujętych w cenniku mogła rozwiązać/wypowiedzieć przedmiotową umowę faktoringu. Upraszczając, Faktor realnie płaci do Spółki cenę za nabywane wierzytelności w nieznacznie mniejszej wysokości, aniżeli wynosi nominalna wartość tych nabywanych wierzytelności. W efekcie, gdy Faktor otrzymuje następnie zapłatę od Grupy X dotyczącą określonej/nabytej wierzytelności to Faktor realizuje zysk z umowy factoringu, który równa się różnicy wartości wierzytelności i ceny zapłaconej wcześniej za nabycie tej wierzytelności. Rozliczenia wynikające z nabywanych przez Faktora wierzytelności wobec Grupy X dokonywane są elektronicznie, w tym także za pośrednictwem rachunku bankowego Spółki prowadzonego przez bank z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Bank B). Faktor prowadzi ewidencję kupionych od Spółki wierzytelności, zaś umowa faktoringu jest umową faktoringu właściwego, tj. wraz z przelewem wierzytelności na Faktora przechodzi na niego również ryzyko niewypłacalności dłużnika tj. Grupy X.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów art. 21 ust. 1 i ust. 2 i ust. 6 w zw. z art. 22 ust. 1 w zw. z art. 26 ust. 1 PDOP w zw. z art. 7 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 Konwencji, Spółka uzyskując od Faktora zapłatę ceny sprzedaży wierzytelności, jest zobowiązana do obliczenia, poboru oraz zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych (na podstawie art. 26 ust. 1 PDOP)?

Zdaniem Spółki, w świetle przepisów art. 21 ust. 1 i ust. 2 i ust. 6 w zw. z art. 22 ust. 1 w zw. z art. 26 ust. 1 PDOP w zw. z art. 7 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 Konwencji, Spółka uzyskując od Faktora zapłatę ceny sprzedaży wierzytelności nie jest zobowiązana do obliczenia, poboru oraz zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych (na podstawie art. 26 ust. 1 PDOP). Dochód uzyskiwany przez Faktora m.in. w wyniku nabycia od Spółki wierzytelności z dyskontem nie został bowiem wymieniony w art. 21 ust. 1 i ust 2 i ust. 6 w zw. z art. 26 ust. 1 PDOP, ani w art. 22 ust. 1 w zw. z art. 26 ust. 1 PDOP.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 PDOP, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust 1 oraz w art. 22 ust. 1 PDOP, są zobowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Art. 21 ust. 1 PDOP stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów;

3.z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4.uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej

-ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Skoro zatem Spółka nie wypłaca Faktorowi żadnego świadczenia, zaś zysk Faktora (ewentualne przysporzenie majątkowe po stronie Faktora uzyskane przez niego w wyniku otrzymania od dłużnika zapłaty) i tak nie został wymieniony przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 PDOP, to Spółka nie ma obowiązku opodatkowania tego rodzaju transakcji tzw. podatkiem „u źródła”.

W analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 22 ustawy, ponieważ dotyczy on dochodów z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych, a więc kategorii dochodu całkowicie różnego od tego realizowanego przez Faktora na podstawie umowy faktoringu.

Dochód uzyskiwany przez Faktora nie stanowi również odsetek w rozumieniu art. 11 Konwencji. W myśl tego przepisu, dochód z odsetek oznacza dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi, jak również każdy inny dochód, który zgodnie z prawem tego Państwa, w którym ten dochód powstaje, jest traktowany jako dochód z tytułu pożyczonych pieniędzy, lecz nie obejmuje dochodu, który na mocy artykułu 10 jest traktowany jako dywidenda. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu tego artykułu. W ww. okolicznościach dochód realizowany przez Faktora z umowy faktoringu wynika w głównej mierze z tego, że Faktor kupuje wierzytelności poniżej ich wartości nominalnej, zaś w wyniku zapłaty wierzytelności przez Grupę X otrzymuje zapłatę o wartości nominalnej nabytej wierzytelności. Zatem zysk (dochód) uzyskiwany przez Faktora (w tym także dochód z uzyskiwanych od Spółki prowizji oraz opłat wynikających z tabeli opłat i prowizji) nie stanowi dochodu z odsetek w rozumieniu art. 11 Konwencji.

Umowa faktoringu jest w świetle polskich przepisów tzw. umową nienazwaną. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie dodatkowych czynności, aczkolwiek bez całkowitego utożsamiania się z którąkolwiek z nich. Zgodnie z przyjętą w praktyce definicją faktoringu, polega on na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określone wynagrodzenie. Wyróżnia się dwie jego formy - faktoring właściwy i niewłaściwy, różniące się podmiotem ponoszącym ryzyko wypłacalności dłużnika. W przypadku faktoringu właściwego, faktora przejmującego wierzytelności będące przedmiotem umowy obciąża również ryzyko niewypłacalności dłużnika, natomiast przy faktoringu niewłaściwym ryzyko wypłacalności dłużnika nie przechodzi z przedsiębiorcy na faktora. Mimo zawarcia umowy faktoringu niewłaściwego ryzyko to obciąża nadal przedsiębiorcę. Umowa taka nie rodzi skutków definitywnych, bowiem objęta nią wierzytelność nie przechodzi z faktoranta na faktora w sposób ostateczny. Podstawową cechą obu rodzajów umów faktoringowych jest ich złożony charakter. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno w odniesieniu do umów faktoringu właściwego (wyrok NSA z 5 października 2001 r., sygn. akt I SA/Łd 142/00), jak i niewłaściwego (wyrok NSA z 21 listopada 2003 r., sygn. akt I SA/Wr 1427/01), gdzie sądy stwierdziły, że umowa faktoringu jest umową niemającą cech pożyczki i nie wywołuje skutków podatkowych takich jak pożyczka. Z tej przyczyny trudno jest zatem zakwalifikować dochód, który uzyskuje Faktor jako dochód wymieniony, w którymkolwiek z przepisów art. 21 bądź art. 22 PDOP.

Zaznaczenia wymaga również, że Faktor realizuje zysk z umowy faktoringowej zawartej ze Spółką nie w momencie, gdy płaci do Spółki cenę nabycia wierzytelności, ale w momencie uzyskania od dłużnika nabytej wierzytelności zapłaty. Zatem sam moment, w którym Faktor płaci cenę nabycia wierzytelności do Spółki nie powoduje powstania po stronie Faktora dochodu, który byłby w tym momencie opodatkowywany. Tym samym brak jest obowiązku Spółki do obliczenia, pobrania i zapłaty podatku na podstawie art. 26 ust. 1 PDOP.

Również żadne opłaty, ani prowizje pośrednio płacone przez Spółkę do Faktora (pośrednio bowiem o ich wysokość pomniejsza się cenę nabycia wierzytelności o czym mowa powyżej) nie mogą być traktowane jako jakakolwiek kategoria dochodu wymieniona w przepisach art. 21 i art. 22 PDOP. Tak uzyskiwany dochód przez Faktora winien być zakwalifikowany do zysków przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 ust. 1 Konwencji i opodatkowany wyłącznie na terytorium Republiki Irlandii. Podobnie zakwalifikowany i opodatkowany wyłącznie w Republice Irlandii będzie dochód uzyskany przez Faktora w wyniku zapłaty przez dłużnika nabytej przez Faktora wierzytelności w kwocie nominalnej.

Nadto z uwagi na fakt, że żaden z uzyskiwanych przez Faktora dochodów na podstawie umowy faktoringu nie jest wymieniony w art. 21 ani 22 PDOP, nie jest konieczne uzyskanie przez Spółkę certyfikatu rezydencji Faktora. Zatem brak posiadania certyfikatu rezydencji Faktora przez Spółkę, nie wpływa na brak obowiązku Spółki obliczenia, pobrania i zapłaty tzw. „podatku u źródła”.

Podobne stanowiska w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez faktorów oraz braku obowiązku objęcia ich zysku tzw. podatkiem u źródła przez podatników polskich zostały przedstawione w wielu interpretacjach indywidualnych np:

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2014 r., Znak: IPPB5/423-1011/13-3/AJ,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 lutego 2014 r. , Znak: IPPB5/423-945/13-2/PS,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 listopada 2010 r., Znak: IBPBI/2/423-1140/10/BG,
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 sierpnia 2010 r., Znak: ILPB4/423-41/10-4/ŁM,
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 sierpnia 2010 r., Znak: ILPB3/423-392/10-2/GC,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lipca 2009 r., Znak: IBPBI/2/423-505/09/BG.

Nie można również w żaden sposób powiązać istnienia obowiązku obliczenia, pobrania i zapłaty tzw. „podatku u źródła” z nabywaniem przez Faktora od Spółki całej wierzytelności, w tym także nabywaniem tej wierzytelności wraz z roszczeniami ubocznymi w tym ewentualnym przyszłym roszczeniem o zapłatę odsetek „karnych” za opóźnienie w zapłacie. Po pierwsze w momencie nabycia przez Faktora wierzytelności o zapłatę ceny, nie istnieje jeszcze roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie w zapłacie. Jest to oczywiste, bowiem Faktor nabywa wierzytelności przed terminem ich wymagalności, co jest istotą zawartej umowy faktoringu. Po drugie, nie wiadomo czy wierzytelność o zapłatę odsetek od nabywanej wierzytelności w ogóle powstanie, a tym samym nie wiadomo też jaka będzie ostateczna wysokość ewentualnego roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie. Wszak wysokość tego roszczenia (jeśli w ogóle ono powstanie) zależeć będzie od długości okresu tego opóźnienia. I w końcu, gdy wierzytelność taka o zapłatę odsetek powstanie i będzie znana jej wysokość, to podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku u źródła będzie dłużnik wierzytelności, który będzie płacił swoje zobowiązanie do Faktora wraz z odsetkami. Wtedy w dniu zapłaty odsetek powstanie po stronie dłużnika wierzytelności obowiązek określony w art. 26 ust. 1 PDOP w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1) PDOP.

Reasumując, fakt, że Spółka przelewa na Faktora wierzytelność wraz z prawami ubocznymi, w tym roszczenie o przyszłe ewentualne odsetki za opóźnienie, zaś Faktor za tę wierzytelność płaci do Spółki określoną cenę, nie powoduje po stronie Spółki obowiązku obliczenia, pobrania i zapłaty podatku „u źródła” na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ust. 1 PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji – stosownie do zadanego pytania wyznaczającego jej zakres – jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu świadczonych usług factoringowych. Nie podlegały natomiast rozstrzygnięciu kwestie wspomniane w stanowisku Wnioskodawcy dotyczące momentu spłaty wierzytelności przez Grupę X oraz ewentualnych odsetek za opóźnienie płatnych przez dłużnika.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 updop stanowi natomiast, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 22 ust. 1 updop, podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu.

Z art. 26 ust. 1 updop wynika natomiast, że osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W tym miejscu należy podkreślić, że metody unikania podwójnego opodatkowania stosujemy tylko w sytuacji, kiedy zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody mogą być opodatkowane za granicą.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zdecydowała się na zawarcie umowy factoringu. Umowa taka została zawarta 18 lutego 2015 r. z Faktorem. Faktor (oddział spółki akcyjnej z siedzibą na terytorium Republiki Irlandii) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na terenie Republiki Irlandii. Na mocy przedmiotowej umowy factoringu, Faktor nabywa od Spółki określone wierzytelności Spółki do Grupy X wynikające ze sprzedanych przez Spółkę do Grupy X towarów. Wierzytelności te Faktor nabywa wraz z wszystkimi prawami ubocznymi, w tym także ewentualnymi przyszłymi roszczeniami o odsetki karne za opóźnienie w zapłacie. W zamian za nabywane wierzytelności Faktor płaci w walucie polskiej (PLN) do Spółki cenę nabycia określoną umownie przez strony jako tzw. dochód dyskontowy. Faktor nie jest w stanie potwierdzić swojej rezydencji podatkowej stosownym certyfikatem rezydencji, albowiem żadne władze państwowe Republiki Irlandii nie są uprawnione do wystawiania certyfikatów rezydencji i takich dokumentów nie wystawiają.

Umowę factoringu zalicza się do tzw. umów nienazwanych. Factoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Wyróżnia się podział na factoring właściwy i niewłaściwy. Factoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem, w umowie factoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor (tzw. ryzyko dei credere). Mamy tu do czynienia z definitywnym przejściem wierzytelności przedsiębiorcy na faktora, zostaje między stronami zawarta specyficzna „umowa sprzedaży” wierzytelności, gdyż ten właśnie rodzaj factoringu nie łączy ze sobą prawa „regresu”.

Factoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, czyli przelew wierzytelności ze sprzedawcy (dostawcy, usługodawcy) na faktora nie jest definitywny. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika.

Przedstawione dwa odmienne typy umowy factoringu pozwalają stwierdzić, że umowa faktoringu właściwego (a ten właśnie rodzaj umowy zawarł Wnioskodawca), w wyniku którego dochodzi do definitywnego przeniesienia danej wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora, ma cechy umowy sprzedaży wierzytelności. Należy ją zatem traktować jako zbliżoną do cesji wierzytelności (tak NSA w wyroku z 31 lipca 1995 r. sygn. akt SA/Ka 1487/94). Nie można jej skutków w zakresie podatku dochodowego utożsamiać ze skutkami, jakie pociąga za sobą umowa pożyczki, gdyż w przypadku faktoringu właściwego faktor nie ma prawa regresu wobec faktoranta (nie występuje tu obowiązek zwrotu wypłaconej kwoty). Taki też właśnie pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 października 2001 roku (sygn. akt I SA/Łd 142/00). Podobne stanowisko prezentowane jest m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki z 1 września 1998 r. I SA/Wr 973/98 i I SA/Wr 116/98 oraz z 24 lipca 2002 r. I SA/Wr 1992/01).

W tym miejscu wskazać należy, że Spółka nie posiadając certyfikatu rezydencji podmiotu zagranicznego (Faktora) nie może stosować postanowień wynikających z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zatem, skoro obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 updop, to w przedstawionym stanie faktycznym nie obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcy.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka uzyskując od Faktora zapłatę ceny sprzedaży wierzytelności, nie jest zobowiązana do obliczenia, poboru oraz zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie cyt. art. 26 ust. 1 updop.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin