Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.176.2017.2.MG
z 28 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 28 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków:

• związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego - jest prawidłowe,
• poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę - jest prawidłowe,
• poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering na rzecz współpracowników świadczących na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawie umów cywilnoprawnych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów m.in. wydatków poniesionych w związku z organizacją planu zdjęciowego, tj. wydatków na catering oraz wydatków związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej także zwana: Wnioskodawcą) prowadzi działalność gospodarczą na rynku szeroko pojętych „mediów”, tj. zajmuje się produkcją telewizyjną, produkcją radiową, fotografią profesjonalną, tworzeniem stron internetowych i ich administracją, doradztwem wizerunkowym, tworzeniem filmów i produkcji promocyjnych etc. W ramach oferowanych usług w zakresie produkcji radiowej i telewizyjnej Wnioskodawca podejmuje się m.in. nagrywania materiałów filmowych, organizacją castingów, spotkaniami z aktorami i ekipą realizacyjną, produkcją reportaży czy przygotowywaniem planów zdjęciowych. Ponadto w ramach produkcji dla Telewizji Polskiej przygotowuje materiały filmowe, relacje reporterskie na żywo.

W ramach szeroko pojętych usług PR (doradztwa wizerunkowego) Wnioskodawca m.in. oferuje usługi komunikacji z mediami w sytuacji kryzysowej, usługi tzw. „domu mediowego” (tj. organizacji marketingowej, której zadaniem jest planowanie i zakup kampanii reklamowych w mediach masowych).

Wskazane powyżej usługi wykonują tak osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, jak i współpracownicy świadczący na rzecz Spółki usługi na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z uwagi na powyższe, Spółka ponosi koszty związane z prowadzoną działalnością, takie jak:

1. wydatki związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje),
2. wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego (materiały budowlane, elementy instalacji elektrycznej, oświetlenia, zakup drobnych urządzeń - krzesła, stoły, meble, stanowiące scenografię planu),
3. wydatki związane z organizacją spotkań dla przyszłych i obecnych klientów tak w siedzibie Spółki, jak i w restauracjach lub wynajętych salach, wydatki związane z organizacją tzw. „śniadań/kolacji prasowych” podczas konferencji prasowych dla dziennikarzy i innych spotkań biznesowych (wynajem sali, catering, oprawa muzyczna etc.), a także
4. koszty zakupu ubrań, obuwia i akcesoriów dla modeli, aktorów oraz prezenterów telewizyjnych (występujących w realizowanych reportażach, filmach, reklamach, relacjach reporterskich na żywo, stand up’ów etc.)

-które w jej ocenie stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy wskazać, iż w Spółce obowiązuje „regulamin przydzielania strojów służbowych i ich ewidencji” (wprowadzony uchwałą Zarządu Spółki z dnia 1 października 2014 r.), zgodnie z którym:

1. pracodawca może na wniosek pracownika - zgłoszony nie częściej niż raz na kwartał - wydać mu strój służbowy, który pozostaje własnością pracodawcy;
2. pracownik po wydaniu stroju służbowego podpisuje deklarację o odpowiedzialności materialnej oraz o zobowiązaniu się do stosowania regulaminu;
3. pracownik zobowiązuje się używać przydzielony strój służbowy wyłącznie w celu świadczenia pracy lub określonych czynności wynikających z jego zakresu obowiązków oraz nie używać stroju służbowego do celów prywatnych;
4. pracownik zobowiązuje się do noszenia stroju służbowego w godzinach świadczenia pracy (usług) dla Pracodawcy, a także podczas podejmowania wszelkich czynności związanych z reprezentacją Pracodawcy przed osobami trzecim;
5. w przypadku rozwiązania stosunku łączącego pracodawcę i pracownika, pracownik winien dokonać zwrotu przydzielonego stroju służbowego (przy czym zwrotowi nie podlegają obuwie, koszule, bluzki oraz T-shirty), a ponadto zwrot stroju służbowego następuje jego wykorzystaniu do celów służbowych, oraz w terminie 14 dni od otrzymania pisemnego wezwania od Pracodawcy do jego zwrotu;
6. Zarząd Spółki prowadzi ewidencję wydanej odzieży;
7. pracownicy mają prawo zwrócić się do pracodawcy o zwrot kosztów związanych z zakupem stroju służbowego poniesionych w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie regulaminu. Zwrot kosztów uzależniony jest od uprzedniej akceptacji ich wysokości przez pracodawcę oraz utrzymaniu wymagań dla odzieży określonych powyżej, przy czym decyzja pracodawcy w zakresie zwrotu kosztów związanych z zakupem stroju służbowego pozostaje uznaniowa.
   
   

Istotne elementy opisu stanu faktycznego przedstawiono również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano m.in. zamawianie cateringu (posiłki, słodycze, kawa, herbata, woda) na plan zdjęciowy, trwający niejednokrotnie wiele godzin, a często znajdujący się w miejscu, w którym nie da się zapewnić innej formy wyżywienia, jest nie tylko konieczne w prowadzonej przez niego działalności (produkcje filmowe), ale także stanowi pewien standard, który należy zapewnić aktorom oraz innym członkom ekipy realizacyjnej - nie wypływają jednakowoż na polepszenie wizerunku firmy. Spotkania biznesowe (…) mają charakter spotkań „służbowych” (w przypadku spotkań z współpracownikami oraz klientami) lub wręcz stanowią element oferowanej usługi (w przypadku spotkań organizowanych w ramach usług PR). Specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wymaga poniesienia nakładów na odzież użytkowaną przez aktorów, modeli czy prezenterów.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy słuszne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od osób prawnych, wydatków poniesionych na catering (żywność, napoje, wodę) w związku z koniecznością organizacji planu zdjęciowego (najczęściej mających miejsce poza siedzibą Spółki) oraz wydatków związanych z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów enumeratywnie wskazanych w art. 16 updop. W ocenie Spółki jej stanowisko zaliczające wszystkie wskazane powyżej wydatki w poczet kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe, z przyczyn podanych poniżej:

Spółka realizując zlecenia dotyczące produkcji filmowych (telewizyjnych) zobowiązana jest do zorganizowania planu zdjęciowego - w zależności od potrzeb danej produkcji praca odbywa się w studiu, w plenerze, w wynajętych pomieszczeniach etc. W trakcie produkcji Spółka zapewnia wyżywienie na rzecz wszystkich osób biorących udział w jej przygotowaniu. Z uwagi na konieczność szybkiego i sprawnego podania posiłków z reguły wyżywienie dostarczane jest przez firmy cateringowe, choć zdarzają się sytuacje, w których Spółka kupuje tylko artykuły spożywcze dla osób biorących udział w realizacji danej produkcji. W ocenie Wnioskodawcy takie wydatki poniesione są w celu osiągnięcia przychodów, ponieważ następują w celu realizacji produkcji filmowych i telewizyjnych, których sprzedaż stanowi dla Spółki jedno z podstawowych źródeł przychodów. Koszty wyżywienia są jednym z elementów kalkulacji kosztów realizacji danego projektu, co przekłada się na uzyskiwane wynagrodzenie, a równocześnie nie spełniają przesłanek wskazanych w art. 16 updop - a więc stanowią „koszty” w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Wnioskodawca zauważa, iż zamawianie cateringu (posiłki, słodycze, kawa, herbata, woda) na plan zdjęciowy, trwający niejednokrotnie wiele godzin, a często znajdujący się w miejscu, w którym nie da się zapewnić innej formy wyżywienia, jest nie tylko konieczne w prowadzonej przez niego działalności (produkcje filmowe), ale także stanowi pewien standard, który należy zapewnić aktorom oraz innym członkom ekipy realizacyjnej - nie wypływają jednakowoż na polepszenie wizerunku firmy.

W tym miejscu należy wskazać, iż podobnej analizy dokonał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 13 listopada 2009 r., Znak: ILPB1/415-894/09-3/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2009 r., Znak: ILPB3/423-282/09-3/MC, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2008 r., Znak: IPPB1/415-508/07-4/JB. Podobnie - w ocenie Wnioskodawcy - należy zakwalifikować wydatki poniesione na zakup lub budowę dekoracji planu zdjęciowego, bowiem jego przygotowanie należy do obowiązków umownych Wnioskodawcy, a więc są to koszty poniesione dla osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części za prawidłowe a w części za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa” lub „ustawa o pdop”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślić również należy, że wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. „koszty pracownicze” obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650, z późn. zm.), określa obowiązki pracodawcy m.in. w zakresie zapewnienia wszystkim pracownikom wody zdatnej do picia lub innych napojów. Należy wskazać, że ustawodawca nie sprecyzował, jakiego rodzaju mają to być napoje, pozostawiając decyzję w gestii pracodawcy, pod warunkiem, że woda i inne napoje będą dostępne w ilościach zaspokajających potrzeby pracowników w ciągu całej zmiany roboczej.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy, o którym mowa powyżej, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji. Zgodnie bowiem z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu reprezentacja. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Stanowisko zaprezentowane przez Sąd zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Z uwagi na powyższe każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem kwalifikacji konkretnych wydatków jako kosztów reprezentacji, wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy. Należy wskazać, że wymienienie w przepisach podatkowych, jako przykładowych kosztów reprezentacji, tj. wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Dla kwalifikacji określonych wydatków, jako wydatków na reprezentację, wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów, nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, czy świadczenia usług gastronomicznych, tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań. Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi zawarte w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, czyli muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Należy zatem zaznaczyć, że nie pozostają zatem w jakimkolwiek związku z przychodami podatnika wydatki np. na „obiady dla rodziny”, „fundowane przyjęcia dla znajomych”, „na usługi rozrywkowe”.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na rynku szeroko pojętych „mediów”, tj. zajmuje się produkcją telewizyjną, produkcją radiową, fotografią profesjonalną, tworzeniem stron internetowych i ich administracją, doradztwem wizerunkowym, tworzeniem filmów i produkcji promocyjnych etc. W ramach oferowanych usług w zakresie produkcji radiowej i telewizyjnej Wnioskodawca podejmuje się m.in. nagrywania materiałów filmowych, organizacją castingów, spotkaniami z aktorami i ekipą realizacyjną, produkcją reportaży czy przygotowywaniem planów zdjęciowych. Ponadto w ramach produkcji dla Telewizji Polskiej przygotowuje materiały filmowe, relacje reporterskie na żywo. Wskazane powyżej usługi wykonują tak osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, jak i współpracownicy świadczący na rzecz Spółki usługi na podstawie umów cywilnoprawnych. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca ponosi koszty związane z prowadzoną działalnością, m.in. takie jak: wydatki związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje); wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego (materiały budowlane, elementy instalacji elektrycznej, oświetlenia, zakup drobnych urządzeń - krzesła, stoły, meble, stanowiące scenografię planu).

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że wskazane w opisie sprawy wydatki związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje) poniesione na rzecz osób zatrudnionych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę mogą, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że zamawianie cateringu na plan zdjęciowy, gdzie praca trwa niejednokrotnie wiele godzin i który często znajduje się w miejscu, w którym nie da się zapewnić innej formy wyżywienia, jest nie tylko konieczne w prowadzonej przez niego działalności (produkcje filmowe), ale także stanowi pewien standard, który należy zapewnić aktorom oraz innym członkom ekipy realizacyjnej. W tego typu sytuacjach Wnioskodawca, jako pracodawca będzie obowiązany do zapewnienia swoim pracownikom posiłków profilaktycznych i regeneracyjnych.

Również wydatki związane z zakupem lub budową dekoracji planu zdjęciowego (materiały budowlane, elementy instalacji elektrycznej, oświetlenia, zakup drobnych urządzeń - krzesła, stoły, meble, stanowiące scenografię planu), mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy.

Ww. wydatki bowiem, jak wynika z opisu sprawy, są ściśle związane z obowiązkami Wnioskodawcy wynikającymi z zawartych umów. W tym miejscu zauważyć należy, że opisane powyżej wydatki niewątpliwie związane są ze specyfiką działalności, jaką prowadzi Wnioskodawca, tj. działalnością gospodarczą na rynku szeroko pojętych „mediów”.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast wydatki związane z organizacją planów zdjęciowych (catering, drobne przekąski, kanapki, napoje) poniesione na rzecz współpracowników świadczących na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawie umów cywilnoprawnych nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te noszą bowiem znamiona kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy wskazać, że z uwagi na fakt, iż wydatki te nie dotyczą relacji opartych na stosunku pracy (jak ma to miejsce w przypadku osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę), to Wnioskodawca nie jest w ogóle zobligowany do ich ponoszenia. Zatem należy przyjąć, że celem tych wydatków jest kreowanie pozytywnego wizerunku firmy na zewnątrz poprzez tworzenie dogodnych warunków wykonywania usług świadczonych przez zewnętrznych współpracowników, niebędących pracownikami Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienić należy, że zasadność zaliczenia wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków związanych z organizacją planu zdjęciowego (w szczególności związek pomiędzy ich poniesieniem a osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu), do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że interpretacje indywidualne, do których odwołuje się Wnioskodawca, zostały wydane w odniesieniu do innego opisu sprawy i w innym stanie prawnym niż ten obowiązujący w niniejszej sprawie. Ponadto powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. Organ nie jest nimi związany. Powyższe oznacza, że interpretacje przepisów prawa podatkowego należy traktować indywidualnie, zwłaszcza, gdy nie dotyczą identycznych stanów faktycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.