Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.186.2018.2.AKO
z 1 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 21 maja 2018 r. pismem z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych świadczenia planowanej Usługi refinansowania, której elementem będzie przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych do Banku hipotecznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych świadczenia planowanej Usługi refinansowania, której elementem będzie przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych do Banku hipotecznego.

Złożony wniosek został uzupełniony na wezwanie tut. Organu nr 0114-KDIP4.4012.186.2018.1.AKO z dnia 21 maja 2018 r. pismem z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, sprecyzowane następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

Bank (dalej: Wnioskodawca) jest bankiem uniwersalnym, który prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług bankowych i finansowych dla klientów detalicznych i korporacyjnych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1876). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca planuje utworzyć wyspecjalizowany podmiot – bank hipoteczny (dalej: Bank hipoteczny), działający w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1771, dalej: ustawa o bankach hipotecznych).

Wnioskodawca będzie posiadał 100% akcji w kapitale zakładowym Banku hipotecznego.

Bank hipoteczny jest specyficznym typem banku, który może wykonywać tylko czynności wymienione w ustawie o bankach hipotecznych. Do zakresu działalności Banku hipotecznego, będą należeć w szczególności czynności wymienione w art. 12 ww. ustawy, tj. m.in. udzielanie kredytów zabezpieczonych hipoteką, nabywanie wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką, jak również emitowanie hipotecznych listów zastawnych z tytułu: (i) udzielonych kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz (ii) nabytych wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o bankach hipotecznych, hipoteczny list zastawny jest papierem wartościowym, którego podstawę emisji stanowią wierzytelności banku hipotecznego zabezpieczone hipotekami, w którym to liście bank hipoteczny zobowiązuje się wobec uprawnionego do spełnienia określonych świadczeń pieniężnych.

W ramach prowadzonej działalności Bank hipoteczny będzie świadczyć na podstawie art. 14 ustawy o bankach hipotecznych usługi refinansowania w stosunku do Wnioskodawcy, oraz w razie zainteresowania także innych banków, polegające na nabywaniu portfeli wierzytelności z tytułu kredytów hipotecznych udzielonych przez Wnioskodawcę klientom detalicznym jak również wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę od podmiotów zewnętrznych (dalej: Portfele wierzytelności hipotecznych).

Opisana powyżej usługa (dalej: Usługa refinansowania) będzie polegała w szczególności na przekazaniu przez Bank hipoteczny środków pieniężnych, w zamian za aktywa niepieniężne o długich terminach zapadalności Wnioskodawcy (kredytów hipotecznych). W konsekwencji, Wnioskodawca poprawi swoje wskaźniki płynnościowe i kapitałowe (zwłaszcza wskaźnik stabilnego finansowania netto – NSFR /ang. net stable funding ratio/) uzyskując płynne aktywa (środki pieniężne) o zerowej wadze ryzyka co umożliwi mu zwiększenie akcji kredytowej (zwiększania wolumenu udzielanych kredytów) a tym samym przychodowości (poprawa wyniku odsetkowego i prowizyjnego). Przeniesienie Portfeli wierzytelności hipotecznych umożliwi również Wnioskodawcy finansowanie kredytów hipotecznych długoterminowymi listami zastawnymi, które będą lepiej do nich dopasowane terminowo aniżeli krótkoterminowe depozyty będące aktualnie podstawowym źródłem finansowania długoterminowych aktywów Wnioskodawcy. Zwiększy to zatem bezpieczeństwo Wnioskodawcy poprzez stopniową eliminację niedopasowania terminowej struktury aktywów i pasywów (tzw. luki płynnościowej).

Z perspektywy Banku hipotecznego, nabywanie wierzytelności hipotecznych będzie niezbędnym warunkiem emisji listów zastawnych (co wynika wprost z art. 12 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o bankach hipotecznych). Bank hipoteczny zamierza osiągnąć zysk w postaci różnicy pomiędzy dochodami z tytułu nabytych Portfeli wierzytelności hipotecznych (odsetki, dyskonto) a kosztami finansowania zaciągniętego poprzez emisję listów zastawnych (odsetki, koszty emisji).

Przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych będzie dokonywane na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy cesji wierzytelności kredytowych zabezpieczonych hipotekami, w oparciu o art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, dalej: KC).

W ramach cesji przenoszone będą wierzytelności z tytułu kredytów zabezpieczonych hipoteką, które na moment ich przenoszenia są wierzytelnościami regularnymi, tj. takimi, w przypadku których nie ma opóźnień w spłatach ani przesłanek utraty wartości w związku z ryzykiem ich niezaspokojenia.

Usługa refinansowania nie będzie dotyczyła wierzytelności trudnych (zagrożonych).

W dniu przelewu wierzytelności, Bank hipoteczny przejmie wszelkie istniejące ryzyka w odniesieniu do nabywanych wierzytelności, w tym ryzyko braku spłaty udzielonego kredytu hipotecznego oraz ryzyko kredytowe.

Cena z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych zostanie ustalona w oparciu o wycenę przygotowaną przez niezależnego eksperta (metodą DCF – zdyskontowanej sumy przyszłych przepływów pieniężnych) lub w inny sposób uzgodniony przez strony i będzie odpowiadała wartości rynkowej. W konsekwencji, nabycie Portfela wierzytelności hipotecznych przez Bank hipoteczny może nastąpić:

• po cenie niższej niż wartość nominalna;
  

• w cenie równej wartości nominalnej;
  

• po cenie wyższej niż wartość nominalna.
  
  
  

Cena determinowana będzie również ograniczeniami wynikającymi z art. 14 ustawy o bankach hipotecznych, zgodnie z którym refinansowanie w odniesieniu do pojedynczego kredytu lub pojedynczej wierzytelności nie będzie mogło przekroczyć kwoty odpowiadającej 60% bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości, a w przypadku nieruchomości mieszkalnych w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 75 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz. Urz. UE L 176 z 27 czerwca 2013 r., str. 1, z późn. zm.) – 80% bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości (podkreślenia wymaga, że powyższe ograniczenie ustawowe nie powinno powodować różnicy w stosunku do ceny rynkowej danej wierzytelności).

Płatność wynagrodzenia z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych będzie następować w terminie wskazanym w umowie cesji, przed lub po emisji listów zastawnych.

Wnioskodawca wskazał, że planowana nazwa przyszłego banku hipotecznego to: …., planowany adres siedziby: …... Bank finalizuje aktualnie prace nad wnioskiem do Komisji Nadzoru Finansowego o wydanie zezwolenia na utworzenie banku hipotecznego. Złożenie wniosku przez Bank nastąpi w ciągu najbliższych kilku tygodni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy planowana Usługa refinansowania, której elementem będzie przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych do Banku hipotecznego, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?
2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, w jaki sposób powinna zostać ustalona podstawa opodatkowania VAT dla Usługi refinansowania?
3. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, w jakim momencie powstanie obowiązek podatkowy w VAT z tytułu Usługi refinansowania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, planowana Usługa refinansowania, której elementem będzie przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych do Banku hipotecznego:

• będzie stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT (co zostało uzasadnione w pkt a poniżej), i
  

• jako usługa w zakresie długów, będzie zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (co zostało uzasadnione w pkt b poniżej).
  
  
  

Powyższe znajduje potwierdzenie w utrwalonej praktyce interpretacyjnej organów podatkowych (co zostało wskazane w pkt c poniżej).

Poniżej przedstawiona została argumentacja na poparcie stanowiska Wnioskodawcy.

1. Usługa refinansowania, jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT
   
   

Na gruncie polskich regulacji w zakresie VAT istnieje szeroka definicja czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się w szczególności przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej;
  

• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; oraz
  

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  
  

W świetle powyższego, co do zasady, każde świadczenie które nie stanowi dostawy towarów, powinno być kwalifikowane jako świadczenie usług. Natomiast, aby można było zaistniałe świadczenie uznać za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, konieczne jest aby świadczenie to było odpłatne.

Powyższe zostało wypracowane w drodze utrwalonej praktyki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. wyroki TSUE w sprawach: Tolsma C-16/93, First National Bank of Chicago C-172/96, Kennemer Golf C-174/00), zgodnie z którą, aby można było mówić o świadczeniu usług za wynagrodzeniem powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

• działanie podmiotu w charakterze podatnika VAT;
  

• istnienie związku prawnego między podatnikiem a odbiorcą świadczenia (usługi);
  

• wystąpienie identyfikowalnego świadczenia (innego niż dostawa towarów), na rzecz podmiotu, będącego konsumentem tego świadczenia;
  

• odpłatny charakter świadczenia (usługi) oraz istnienie bezpośredniego związku pomiędzy uzyskiwanym przez podatnika wynagrodzeniem a wykonanym świadczeniem.
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywanie wierzytelności z tytułu kredytów zabezpieczonych hipoteką, w celu emitowania na ich podstawie listów zastawnych, będzie stanowić podstawowy element działalności Banku hipotecznego, zgodnie z art. 12 ustawy o bankach hipotecznych. Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, do podstawowego zakresu działalności banku hipotecznego należy m.in. nabywanie wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, nabywając Portfele wierzytelności hipotecznych w ramach świadczonej na rzecz Wnioskodawcy Usługi refinansowania, Bank hipoteczny będzie działał w charakterze podatnika VAT.

Przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych będzie dokonywane na podstawie umowy cesji wierzytelności kredytowych zabezpieczonych hipotekami, w oparciu o art. 509 KC. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy zostanie spełniona przesłanka istnienia związku prawnego między podatnikiem a odbiorcą świadczenia (usługi).

Jednocześnie, nabywanie Portfeli wierzytelności hipotecznych będzie stanowiło świadczenie na rzecz Wnioskodawcy, czyli zbywcy. Świadczenie, w ramach analizowanej usługi, będzie polegało na udzielaniu finansowania na rzecz Wnioskodawcy. W zamian za przeniesienie własności Portfeli wierzytelności hipotecznych (aktywa niepłynne) Wnioskodawca uzyska środki pieniężne (aktywa płynne). Nabywane przez Bank hipoteczny wierzytelności kredytowe będą stanowiły podstawę emisji listów zastawnych, a pozyskiwane w ten sposób środki pieniężne posłużą m.in. sfinansowaniu nabytych Portfeli wierzytelności hipotecznych. W konsekwencji, Wnioskodawca uzyska płynne środki finansowe jeszcze przed terminem wymagalności wierzytelności, które będzie mógł następnie przeznaczyć na sfinansowanie prowadzonej działalności gospodarczej Tym samym, planowana transakcja efektywnie sprawi, że dojdzie do zwiększenia płynności finansowej Wnioskodawcy i innych pozytywnych skutków opisanych w stanie faktycznym. W świetle powyższego, zostanie spełniona przesłanka w postaci wystąpienia identyfikowalnego świadczenia na rzecz podmiotu będącego konsumentem tego świadczenia (Wnioskodawcy).

W ocenie Wnioskodawcy, nabywanie Portfeli wierzytelności hipotecznych, w ramach Usługi refinansowania, będzie świadczeniem odpłatnym. Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, przedmiotem cesji będą wierzytelności regularne (bez opóźnień w spłatach), tj. takie, co do których w momencie dokonywania cesji nie istnieją wątpliwości co do możliwości ich zaspokojenia, jak również nie będą istniały okoliczności mogące zwiększać ryzyko ich niezaspokojenia.

Cena z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych zostanie ustalona w oparciu o wycenę przygotowaną przez niezależnego eksperta lub w inny sposób uzgodniony przez strony i odzwierciedlającą wartość rynkową Portfeli wierzytelności hipotecznych, tj. zdyskontowane sumy przyszłych przepływów pieniężnych. W konsekwencji, nabycie Portfela wierzytelności hipotecznych przez Bank hipoteczny może nastąpić:

• po cenie niższej niż wartość nominalna;
  

• w cenie równej wartości nominalnej; lub
  

• po cenie wyższej niż wartość nominalna.
  
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że ekonomicznym celem nabywania Portfeli wierzytelności hipotecznych przez Bank hipoteczny będzie uzyskiwanie spłat rat kredytowych wraz z należnymi odsetkami i innymi należnościami ubocznymi w celu sfinansowania emitowanych listów zastawnych. Bank hipoteczny będzie osiągać zyski w postaci różnicy pomiędzy przychodem z nabytych wierzytelności (odsetki, dyskonto) a kosztem finansowania zaciągniętego poprzez emisję listów zastawnych (odsetki, koszty emisji). Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, nabywanie Portfeli wierzytelności hipotecznych należy uznać za świadczenie odpłatne.

Co więcej, powyższy zamiar Banku hipotecznego jest zgodny z ustawowym wymogiem osiągnięcia określonego poziomu łącznego dochodu z tytułu odsetek od wierzytelności kredytowych, zabezpieczonych hipoteką. Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy o bankach hipotecznych, dochód banku hipotecznego z tytułu odsetek od wierzytelności zabezpieczonych hipoteką – stanowiących podstawę emisji hipotecznych listów zastawnych, nie może być niższy od kosztów z tytułu odsetek od znajdujących się w obrocie hipotecznych listów zastawnych.

Tym samym, brak jest podstaw do rozpatrywania przesłanki odpłatności wyłącznie w kontekście wynagrodzenia wprost określonego w umowie łączącej strony transakcji, transakcja ma charakter odpłatny również, gdy w związku z jej dokonywaniem podatnik efektywnie osiąga wynagrodzenie. W świetle powyższego, świadczenie realizowane przez Bank hipoteczny, polegające na udzieleniu refinansowania, poprzez nabywanie Portfeli wierzytelności hipotecznych od Wnioskodawcy, będzie miało charakter odpłatny. Tym samym, opisana usługa będzie miała charakter odpłatny i odpłatność ta będzie pozostawała w bezpośrednim związku z nabywaniem Portfeli wierzytelności hipotecznych przez Bank hipoteczny.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w analizowanym przypadku nie znajdą zastosowania konkluzje zaprezentowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 21 października 2011 r. w sprawie C-93/10, GFKL Financial Services AG, w którym TSUE uznał, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa wierzytelności trudne po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi podlegającej opodatkowaniu VAT, jeżeli różnica pomiędzy wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrok TSUE zapadł na tle ściśle określonych okoliczności, które w istotny sposób odróżniają się od przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego, ze względu na charakter nabywanych wierzytelności. Wyrok TSUE dotyczył bowiem nabycia wierzytelności wymagalnych/trudnych, których stan zaległości w zapłacie czynił wątpliwą perspektywę ich spłaty, podczas gdy w analizowanym zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia z wierzytelnościami regularnymi, w stosunku do których nie upłynął jeszcze termin płatności. W szczególności, w stosunku do nabywanych przez Bank hipoteczny wierzytelności nie będzie istniało zwiększone ryzyko, że nie zostaną one zaspokojone.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że nabywanie Portfeli wierzytelności hipotecznych przez bank hipoteczny jest sytuacją szczególną, ze względu na charakter działalności prowadzonej przez bank oraz rodzaj nabywanych przez niego wierzytelności, tj. wierzytelności regularnych. Nabywanie portfeli wierzytelności hipotecznych jest operacją sekurytyzacyjną niejako „połączoną” z emisją listów zastawnych. Wyrok TSUE w sprawie GFKL dotyczył zwykłej umowy sprzedaży wierzytelności nie powiązanej prawnie, finansowo czy funkcjonalnie z emisją papierów wartościowych (sekurytyzacją).

W świetle powyższego, mając na uwadze, że zdarzenie przyszłe przedstawione w niniejszym wniosku istotnie różni się od stanów faktycznych, na tle których zapadły ww. orzeczenia TSUE i NSA, zdaniem Wnioskodawcy zaprezentowane w nich stanowisko powinno pozostać bez wpływu na kwalifikację nabywania Portfeli wierzytelności hipotecznych przez Bank hipoteczny, jako odpłatnego świadczenia usług na gruncie VAT.

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji, w ocenie Wnioskodawcy, Usługa refinansowania, której elementem będzie przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych do Banku hipotecznego, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

2. Usługa refinansowania, jako usługa w zakresie długów, zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Z kolei, art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, stanowi, że powyższe zwolnienie nie ma zastosowania do:

• czynności ściągania długów, w tym factoringu;
  

• usług doradztwa;
  

• usług w zakresie leasingu.
  
  
  

Na podstawie art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie zwalniają z VAT transakcje, łącznie z pośrednictwem dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Planowana Usługa refinansowania, będzie polegała w szczególności na przekazywaniu przez Bank hipoteczny środków pieniężnych w zamian za aktywa niepieniężne o długich terminach zapadalności, w celu poprawy wskaźników płynnościowych/adekwatności kapitałowej (ang. capital adequacy ratio – CAR) Wnioskodawcy i „uwolnienia” w ten sposób kapitału do dalszego udzielenia kredytów hipotecznych (rozwijania akcji kredytowej). Z punktu widzenia Wnioskodawcy jako nabywcy usługi ze strony Banku hipotecznego świadczeniem jakiego oczekuje i otrzymuje jest uzyskanie środków pieniężnych – finansowania jakie nastąpi w zamian za przeniesienie Portfela wierzytelności hipotecznej, ponieważ podstawowym celem (przyczyną) dla jakiej dokonuje przedmiotowej transakcji jest właśnie „zamiana” aktywów niepłynnych o określonej wadze ryzyka (stanowiących mianownik przy wyliczaniu wskaźników adekwatności kapitałowej) na aktywa płynne (środki pieniężne) o zerowej wadze ryzyka. Poprawa wskaźników regulacyjnych (NSFR, CAR), zmniejszenie luki płynnościowej (lepsze dopasowanie struktury aktywów i pasywów o długich terminach zapadalności) umożliwi Wnioskodawcy dalsze rozwijanie akcji kredytowej i w konsekwencji generowanie dochodów z tego źródła.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, Usługa refinansowania, będzie usługą w zakresie długów, zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Poprzez opisaną w stanie faktycznym operację emisji listów zastawnych i sfinansowania z nich nabycia portfela wierzytelności hipotecznych („długów”) Bank hipoteczny ewidentnie świadczy „usługę w zakresie długów”. Dług jest tutaj przedmiotem operacji – dochodzi do jego swoistej zamiany na inne aktywo w postaci środków pieniężnych. Dług ten jest też wykorzystywany, stanowi podstawowe źródło finansowania emisji listów zastawnych (kwot wykupów, odsetek a także pokrycia kosztów emisji).

Jednocześnie, Usługa refinansowania nie mieści się w katalogu usług wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. W szczególności, usługa ta nie będzie stanowić czynności ściągania długów, w tym factoringu. Wnioskodawca wskazuje, że celem Usługi refinansowania będzie udzielenie finansowania na rzecz Wnioskodawcy a nie czynności windykacyjne. Uwolnienie Wnioskodawcy z konieczności ściągnięcia nie jest celem opisanej w stanie faktycznej operacji – ma to dla niego cel drugorzędny (uboczny). Co więcej, sam proces obsługi, w tym ewentualnej windykacji – co do zasady – pozostanie operacyjnie po stronie Wnioskodawcy a Bank hipoteczny zleci wykonywanie tego typu czynności Wnioskodawcy. Stąd też nie ma podstaw do przyjęcia, aby „ściąganie długów” miałoby być celem i przyczyną przedmiotowej operacji.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „czynności ściągania długów”, ani „factoringu”. W doktrynie wykształciło się stanowisko, zgodnie z którym czynności ściągania długów to czynności, w ramach których usługodawca zobowiązuje się do podejmowania za wynagrodzeniem na rzecz usługobiorcy czynności windykacyjnych, mających na celu ściągnięcie wierzytelności od podmiotu trzeciego (tj. dłużnika). W konsekwencji, usługodawca podejmując takie działania, ściąga dług na rzecz usługobiorcy, a nie dla siebie.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w ugruntowanej linii prezentowanej przez organy podatkowe i sądy administracyjne, przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 listopada 2013 r. (nr IBPP2/443-741/13/KO) zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: „O usłudze ściągania długów można mówić jedynie wówczas, gdy określone działanie (zobowiązanie się do powstrzymywania się od działania) wykonywane jest na rzecz osoby trzeciej, tzn. osoba trzecia występuje jako zlecający, albo beneficjent tego działania. Taka usługa nie ma miejsca w przypadku bezwarunkowego zbycia wierzytelności takiej jaka występuje w przedmiotowym stanie faktycznym, w sytuacji gdy dalsze czynności N w związku z nabytą wierzytelnością nie będą miały żadnego wpływu na sytuację Kontrahenta. Kontrahent ostatecznie wyzbędzie się wierzytelności i nie będzie mógł spodziewać się żadnych dodatkowych korzyści z tego, że N podpisze umowę ze Spółką A ustanawiającą nowe terminy i warunki spłaty wierzytelności oraz wyegzekwuje wierzytelność we własnym zakresie”.
  

• Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyroku z dnia 6 listopada 2009 r. (sygn. akt I SA/Po 628/09), wskazał, że usługa ściągania długów „(...) nie ma miejsca w przypadku bezwarunkowego zbycia wierzytelności, w sytuacji, gdy dalsze czynności nabywcy w związku z nabytą wierzytelnością nie mają żadnego wpływu na sytuację zbywcy. Zbywca ostatecznie wyzbył się wierzytelności i nie może spodziewać się żadnych dodatkowych korzyści z tego, że nabywca odsprzeda wierzytelność albo wyegzekwuje ją we własnym zakresie”.
  
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, jak zostało to już szczegółowo opisane wyżej, istotą świadczenia Banku hipotecznego będzie udzielenie finansowania na rzecz Wnioskodawcy. Umowa cesji wierzytelności kredytowych nie będzie zawierała zobowiązania Banku hipotecznego do świadczenia żadnych dodatkowych czynności na rzecz Wnioskodawcy, w tym czynności mających na celu ściągnięcie wierzytelności od dłużnika. W analizowanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca ostatecznie „wyzbędzie się” wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów hipotecznych i nie będzie mógł spodziewać się żadnych dodatkowych korzyści z tytułu wyegzekwowania wierzytelności przez Bank hipoteczny w przyszłości.

W szczególności, Wnioskodawca wskazuje, że cesja wierzytelności kredytowych będzie miała charakter bezwarunkowy. Zgodnie z art. 509 § 2 KC, wraz z nabywanymi wierzytelnościami, na Bank hipoteczny będą przechodziły wszelkie związane z nimi prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W konsekwencji, realizacja ww. uprawnień, w tym prawa do egzekwowania zaległych odsetek, będzie dokonywana przez Bank hipoteczny, na jego własną rzecz. W szczególności, dalsze czynności Banku hipotecznego w związku z nabywanymi wierzytelnościami nie będą miały żadnego wpływu na sytuację Wnioskodawcy.

Tym samym, Usługa refinansowania nie będzie stanowić czynności ściągania długów, w tym usługi factoringu.

Podobnie jak usługa ściągania długów, pojęcie „factoringu” nie zostało zdefiniowane w polskich przepisach prawa. Factoring należy do tzw. umów nienazwanych.

Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa krótko- lub średnioterminowe wierzytelności handlowe przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży towarów lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora i ewentualne dodatkowe prowizje (opłaty).

W świetle powyższego, Usługa refinansowania, nie będzie mogła zostać zakwalifikowana jako usługa factoringu. Jak zostało wskazane wyżej, umowa cesji wierzytelności kredytowych nie będzie zawierała zobowiązania Banku hipotecznego do świadczenia żadnych dodatkowych czynności na rzecz Wnioskodawcy, takich jak monitorowanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników opieszałych, czy windykacja należności (typowych dla faktoringu bez regresu). Usługa refinansowania nie będzie miała więc na celu „wyręczenie” Wnioskodawcy z czynności zmierzających do odzyskania wierzytelności. Usługa refinansowania dotyczyć będzie ponadto długoterminowych wierzytelności hipotecznych jakie nie są przedmiotem umów faktoringowych.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej prezentowanej przez organy podatkowe, m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lipca 2016 r. (nr IPPP1/4512-459/16-3/MP), przyznał rację wnioskodawcy, który wskazał, że: ,,(...) jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, usługa refinansowania nie stanowi usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 Ustawy o VAT, tj. usług w zakresie czynności ściągania długów, w tym faktoringu. Istotą świadczenia Wnioskodawcy będzie zapewnienie refinansowania, a świadczona w związku z tym usługa nie będzie obejmowała swoim zakresem żadnych dodatkowych czynności, które miałyby na celu ściągnięcie wierzytelności od dłużnika, w tym także usług faktoringowych. W ocenie Wnioskodawcy, świadczona przez niego usługa refinansowania nie będzie polegała na wyręczaniu G. z czynności zmierzających do odzyskania długu. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, na moment nabycia, wierzytelności, które zostaną przejęte nie będą stanowić tzw. wierzytelności trudnych (zagrożonych). Oznacza to, że na dzień zawarcia umowy przelewu wierzytelności żadna ze stron nie musi podejmować czynności windykacyjnych względem kredytobiorców”.
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2015 r. (nr ITPP1/4512-920/15/BS) zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: „przedstawiona usługa refinansowania, której elementem będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych stanowić będzie czynność, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz X. Jednocześnie, jako usługa w zakresie długów, będzie ona podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT”.
  

• Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 5 listopada 2014 r. (nr IPPP1/443-943/14-2/KC), z dnia 4 czerwca 2013 r. (nr IPPP2/443-291/13-4/MM), z dnia 27 maja 2013 r. (nr IPPP1/443-201/13-2/JL), z dnia 29 października 2012 r. (nr IPPP1/443-829/12-4/IGo).
  
  
  

W świetle zaprezentowanej wyżej argumentacji oraz przytoczonej linii interpretacyjnej organów podatkowych, w ocenie Wnioskodawcy Usługa refinansowania będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako odpłatne świadczenie usług. Jednocześnie, jako usługa w zakresie długów, Usługa refinansowania będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Wnioskodawca zwraca uwagę, że przenoszenie Portfeli wierzytelności hipotecznych na Bank hipoteczny jest sytuacją szczególną, ze względu na rodzaj przenoszonych wierzytelności.

3. Wypracowana praktyka interpretacyjna organów podatkowych
   
   

Wnioskodawca wskazuje, że organy podatkowe wielokrotnie potwierdzały, że nabycie portfela wierzytelności w ramach działalności gospodarczej banku hipotecznego, stanowi usługę świadczoną na rzecz banku – zbywcy (banku uniwersalnego), podlegającą zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lipca 2016 r. (nr IPPP1/4512-459/16-3/MP), zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: „usługa refinansowania, której elementem będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności stanowić będzie czynność, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT w myśl art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT jako odpłatne świadczenie usług. Jednocześnie, jako usługa w zakresie długów, będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT”.
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2015 r. (nr ITPP1/4512-920/15/BS), przyznał rację wnioskodawcy, który wskazał, że: „w świetle przepisów ustawy o VAT oraz przytoczonej linii interpretacyjnej organów podatkowych, zdaniem Banku H., przedstawiona usługa refinansowania, której elementem będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych stanowić będzie czynność, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz X. Jednocześnie, jako usługa w zakresie długów, będzie ona podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT”.
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 listopada 2014 r. (nr IPPP1/443-943/14-2/KC), organ podatkowy wskazał że: ,,(...) w przypadku zawarcia umowy cesji wierzytelności kredytowych niewymagalnych pomiędzy Wnioskodawcą a bankiem jako zbywcą, przenoszącym prawa majątkowe, zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane dla usług związanych z długami, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy”.
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2013 r. (nr IPPP2/443-291/13-4/MM), potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „(...) usługa nabycia przez Bank Hipoteczny pewnych (niezagrożonych) wierzytelności kredytowych Banku niezabezpieczonych hipoteką z tytułu kredytów udzielonych jednostkom samorządu terytorialnego jest czynnością korzystającą ze zwolnienia z VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (nieobejmującą czynności ściągania długów ani factoringu, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT), a zatem Bank Hipoteczny będzie z tytułu dokonania tej czynności zwolniony z podatku od towarów i usług”.
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2013 r. (nr IPPP1/443-201/13-2/JL), organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: „(...) w przypadku gdy Bank zawrze ze Zbywcą umowę cesji całości bądź części wierzytelności kredytowych niewymagalnych za cenę równą wartości rynkowej przenoszonego prawa majątkowego, zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane dla usług związanych z długami, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT”.
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2012 r. (nr IPPP1/443-829/12-4/IGo), organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „usługa zapewnienia Bankowi finansowania poprzez Nabycie wierzytelności będzie usługą podlegającą zwolnieniu z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, a jednocześnie nie stanowić będzie usługi ściągania długów i factoringu, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT”.
  
  
  

Ad 2)

Zgodnie z art. 29a ustawy o VAT, co do zasady, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, cena z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych zostanie ustalona w oparciu o wycenę przygotowaną przez niezależnego eksperta (metodą DCF – zdyskontowanej sumy przyszłych przepływów pieniężnych) lub w inny sposób uzgodniony przez strony i będzie uzależniona od warunków rynkowych, obowiązujących na moment przeniesienia portfela wierzytelności.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, podstawa opodatkowania dla Usługi refinansowania będzie:

• równa wartości dyskonta, tj. różnicy pomiędzy wartością nominalną zbywanego Portfela wierzytelności hipotecznych a jego ceną wynikającą z umowy cesji wierzytelności kredytowych – w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych po cenie niższej niż wartość nominalna (w takim przypadku Bank hipoteczny uzyskuje odsetki dyskontowe w momencie zapłaty ceny);
  

• równa zeru – w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych w cenie równej wartości nominalnej;
  

• równa zeru – w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych po cenie wyższej niż wartość nominalna.
  
  
  

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają wymogu, aby podstawa podatkowania w każdym przypadku była większa od zera. Także organy podatkowe prezentują podejście, zgodnie z którym sposób określania podstawy opodatkowania w przypadku nabywania wierzytelności niewymagalnych, po cenie równej lub wyższej od ich wartości nominalnej, może prowadzić do sytuacji, w której podstawa opodatkowania będzie równa zeru:

• W interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2017 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.139.2017.1.SM), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: ,,(...) w przypadku usługi polegającej na nabyciu wierzytelności podstawę opodatkowania określa się w wysokości tzw. dyskonta (tj. różnicy między wartością nominalną wierzytelności a należną w zamian za nie ceną) oraz prowizji/opłat należnych cesjonariuszowi (o ile zostały przewidziane), pomniejszonych o należny VAT. Mając na uwadze, że w rozpatrywanym przypadku kwota należna Spółce od Cesjonariusza za cedowane wierzytelności jest równa bądź wyższa od ich wartości nominalnej, podstawa opodatkowania w VAT wynosi efektywnie 0 zł”.
  

• W interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2015 r. (nr IPPP1/4512-1154/15-2/MK), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, który twierdził, że: ,,(...) w przypadku zbycia przez Spółkę na podstawie Umowy niewymagalnych wierzytelności wynikających z udzielonych pożyczek pieniężnych za cenę wyższą od ich wartości nominalnej, podstawa opodatkowania w VAT wyniesie 0 zł”.
  

• W interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2015 r. (nr ITPP1/4512-920/15/BS), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „(...) podstawą opodatkowania usługi refinansowania X w świetle art. 29a ustawy o VAT będzie dyskonto, tj. różnica pomiędzy wartością nominalną portfela wierzytelności, a niższą od wartości nominalnej ceną, wynikającą z umowy. W przypadku, w którym portfel wierzytelności zostanie zakupiony po cenie równej wartości nominalnej lub z premią, tj. po cenie wyższej niż wartość nominalna, podstawa opodatkowania z tytułu usługi refinansowania będzie wynosiła 0 zł”.
  
  
  

W świetle zaprezentowanej wyżej argumentacji, w ocenie Wnioskodawcy, podstawa opodatkowania dla Usługi refinansowania będzie:

• równa wartości dyskonta, tj. różnicy pomiędzy wartością nominalną zbywanego Portfela wierzytelności hipotecznych a jego ceną wynikającą z umowy cesji wierzytelności kredytowych – w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych po cenie niższej niż wartość nominalna;
  

• równa zeru – w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych w cenie równej wartości nominalnej;
  

• równa zeru – w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych po cenie wyższej niż wartość nominalna.
  
  
  

Ad 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w VAT z tytułu Usługi refinansowania, powstanie w momencie zapłaty ceny z tytułu nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Z kolei, art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy o VAT wskazuje szczególny przypadek, w którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, w przypadku Usługi refinansowania, zwolnionej od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zdaniem Wnioskodawcy obowiązek podatkowy powstanie, co do zasady, w momencie zapłaty ceny z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych, na rzecz Wnioskodawcy.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, cena z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych zostanie ustalona w oparciu o wycenę przygotowaną przez niezależnego eksperta lub w inny sposób uzgodniony przez strony i będzie odpowiadała wartości rynkowej. W konsekwencji, nabycie portfela może nastąpić:

• po cenie niższej niż wartość nominalna;
  

• w cenie równej wartości nominalnej; lub
  

• po cenie wyższej niż wartość nominalna.
  
  
  

Tym samym, w przypadku nabycia Portfela wierzytelności hipotecznych po cenie niższej niż wartość nominalna, obowiązek podatkowy w VAT powstanie w momencie zapłaty ceny za nabywany portfel wierzytelności, gdyż wówczas dla Banku hipotecznego dojdzie do kasowej realizacji dyskonta (odsetek dyskontowych), ponieważ Bank hipoteczny zapłaci cenę odpowiadającą wartości nominalnej pomniejszonej o stopę dyskonta. Będzie to sytuacja analogiczna jak w przypadku kredytów dyskontowych w obrocie wekslowym, gdzie odbiorca kredytu dyskontowego (czyli posiadacz weksla) otrzymuje kredyt w zamian za sprzedaż weksla do banku. Kwota kredytu dyskontowego jest niższa od sumy wskazanej na wekslu (dyskonto) co wynika z potrącenia przez bank swojego wynagrodzenia w postaci odsetek dyskontowych. W obu przypadkach mechanizm jest podobny i zawiera swoistą kompensatę płatności.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, moment zapłaty ceny z tytułu przeniesienia Portfela wierzytelności hipotecznych będzie jednocześnie momentem zrealizowania (otrzymania) wynagrodzenia z tytułu świadczonej Usługi refinansowania, tj. wynagrodzenia rozumianego jako dyskonto. Wówczas dojdzie do powstania obowiązku podatkowego w VAT z tytułu Usługi refinansowania.

Z kolei, w sytuacji gdy nabycie Portfela wierzytelności hipotecznych nastąpi w cenie równej wartości nominalnej lub po cenie wyższej niż wartość nominalna, podstawa opodatkowania z tytułu Usługi refinansowania będzie wynosiła zero. Mając na uwadze powyższe, określenie momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT będzie bezprzedmiotowe. Dodatkowo, w sytuacji gdy podstawa opodatkowania dla Usługi refinansowania wyniesie zero, wartość ta nie powinna być uwzględniana w wartości sprzedaży zwolnionej Banku hipotecznego. Należy także dodać, iż z punktu widzenia Banku hipotecznego w przypadku takich transakcji (tj. po cenie równej lub wyższej od wartości nominalnej) obrót (podstawę opodatkowania) stanowić powinny spłaty odsetek dokonywane przez kredytobiorców. Gdyby przyjąć za podstawę opodatkowania, np. szacowaną przez Bank hipoteczny wartość odsetek do otrzymania od przejętych Portfeli wierzytelności hipotecznych to obrót taki mógłby być potencjalnie w takiej sytuacji wykazany „podwójnie” przez Bank hipoteczny (raz na moment zapłaty ceny za portfel a drugi raz przy spłatach dokonywanych przez kredytobiorców).

Prawidłowość wskazanego podejścia została potwierdzona m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2015 r. (nr ITPP1/4512-920/15/BS), w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: ,,(...) dzień zapłaty ceny z tytułu nabycia portfela wierzytelności na rzecz X będzie jednocześnie dniem zrealizowania (otrzymania) wynagrodzenia z tytułu świadczonej usługi refinansowania, rozumianego jako dyskonto, a więc to wówczas dojdzie do powstania obowiązku podatkowego. Jeśli natomiast przy nabyciu portfela wierzytelności różnica pomiędzy wartością nominalną nabytych kredytów hipotecznych, a ceną, wynikającą z umowy przelewu wierzytelności, będzie wynosiła zero lub będzie ujemna (tzw. nabycie z premią), podstawa opodatkowania z tytułu usługi nabycia wierzytelności wyniesie 0 zł. W takim przypadku, określanie momentu powstania obowiązku podatkowego jest w ocenie Banku H. bezprzedmiotowe, gdyż usługa w zakresie nabycia wierzytelności, z tytułu której podstawa opodatkowania wynosi 0 zł, nie będzie się przekładała na wysokość sprzedaży zwolnionej Wnioskodawcy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.