Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.193.2018.1.BK
z 8 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia naliczonej Wnioskodawcy kary umownej do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia naliczonej Wnioskodawcy kary umownej do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (spółka z o.o.) jest spółką projektującą oraz produkującą stacje ładowania wysokiej mocy dla samochodów pasażerskich, autobusów i ciężarówek. Jego głównym celem jest dostarczanie rozwiązań z dziedziny infrastruktury ładowania dla pojazdów elektrycznych. Wnioskodawca jest jednym z pionierów elektromobilności i jednym z liderów infrastruktury ładowania wysokiej mocy w Europie. W dniu 2 grudnia 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży (dalej: „Umowa”), ze spółką akcyjną (dalej: „Kontrahent”). Przedmiotem Umowy jest sprzedaż towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta, tj. w szczególności ładowarek, elementów składowych ładowarek oraz części zamiennych do nich (dalej: „Towary”). Współpraca stron Umowy opiera się o zamówienia dotyczące konkretnych Towarów, które Wnioskodawcy składa Kontrahent. Termin dostawy Towarów określonych w zamówieniu wynosi 120 dni od otrzymania zamówienia przez Wnioskodawcę Umowa zawiera także postanowienia o możliwości żądania przez Kontrahenta zapłaty przez Wnioskodawcę kar umownych z tytułu opóźnienia w dostawie zamówionych Towarów, przy czym prawo Kontrahenta do żądania kary umownej nie jest zależne od winy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazuje, że de facto nie miałby możliwości zawarcia Umowy bez postanowień dotyczących kar umownych, które są standardowym środkiem stosowanym w relacjach pomiędzy profesjonalnymi podmiotami zabezpieczającymi wzajemne interesy stron. W dniu 11 stycznia 2016 r. Kontrahent złożył zamówienie na jeden z Towarów. W konsekwencji Wnioskodawca zlecił wyprodukowanie Towaru podwykonawcy, zgodnie z zamówieniem Kontrahenta. Wnioskodawca był w stałym kontakcie z podwykonawcą, który początkowo zapewniał, że jego prace są zaawansowane a zamówiony Towar zostanie dostarczony w ustalonym terminie. Dopiero po jakimś czasie podwykonawca zakomunikował, że nie jest możliwe dostarczenie Towaru w terminie. W związku z tym faktem Wnioskodawca próbował ustalić nowy termin dostawy z Kontrahentem, jednakże Kontrahent nie zgodził się na jego wydłużenie. Równocześnie Wnioskodawca podjął działania mające na celu znalezienie nowego podwykonawcy, natomiast ze względu na innowacyjność rozwiązań Wnioskodawcy oraz niewielki rynek producentów towarów związanych z elektromobilnością, Wnioskodawca nie znalazł podwykonawcy, który mógłby wykonać zamówiony towar w wymaganym terminie.

Dodatkowo należy wskazać, że nie było możliwe wytworzenie Towaru wcześniej, jeszcze przed złożeniem zamówienia przez Kontrahenta, ze względu na indywidualne zapotrzebowanie Kontrahenta. Innymi słowy, wytworzenie Towaru dla tego konkretnego Kontrahenta oraz brak złożenia zamówienia na konkretny Towar przez Kontrahenta spowodowałoby duże trudności lub wręcz czyniłoby niemożliwym sprzedaż tego Towaru na rzecz innego podmiotu. Wynikłe okoliczności po stronie podwykonawcy, w tym przedłużające się prace spowodowały, że Wnioskodawca nie dostarczył Kontrahentowi zamówionych Towarów w terminie.

W związku ze wspomnianym wyżej opóźnieniem, na podstawie Umowy, Kontrahent zażądał zapłaty kary umownej w kwocie 3.142.650,00 zł (słownie: trzech milionów stu czterdziestu dwóch tysięcy sześciuset pięćdziesięciu złotych 00/100). W efekcie rozmów pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą 23 stycznia 2017 r. została zawarta pomiędzy nimi ugoda (dalej: „Ugoda”), która zmniejszała karę umowną do kwoty 1.600.000,00 zł (słownie: jeden milion sześćset tysięcy złotych 00/100, dalej: „Kara Umowna”).

W dniu 7 listopada 2017 r. został zawarty pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą aneks do Ugody. Zgodnie z postanowieniami Ugody oraz aneksu do Ugody, kara umowna została rozłożona na raty, a termin spłaty ostatniej raty przypada na 31 grudnia 2019 r.

Strony Umowy kontynuują współpracę, a Kontrahent utrzymuje relacje biznesowe z Wnioskodawcą, w tym zgłasza się z dalszym zapotrzebowaniem na towary i usługi świadczone przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kara umowna przedstawiona w stanie faktycznym może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Kara Umowna, zgodnie ze stanem faktycznym, z tytułu opóźnienia w dostawie Towaru stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm, dalej: „Ustawa CIT’), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Innymi słowy, zgodnie z brzmieniem tego przepisu kosztem uzyskania przychodu nie są kary umowne i odszkodowania powstałe z tytułu:

i. wad dostarczonych towarów;

ii. wad wykonanych robót;

iii. wad wykonanych usług;

iv. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;

v. zwłoki w usunięciu wad towarów;

vi. zwłoki w usunięciu wad wykonania robót; oraz

vii. zwłoki w usunięciu wad wykonania usług.

Jest to wyliczenie enumeratywne, a więc katalog zamknięty, tzn. że inne przypadki uiszczenia kar umownych nie są wyłączone przedmiotowym przepisem z możliwości rozpoznania ich jako koszt uzyskania przychodu.

W kontekście przedmiotowego stanu faktycznego należy wskazać, że Kara Umowna nie jest objęta zakresem żadnego ze wspomnianych przypadków określonych w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT, a w szczególności nie może być rozpatrywana, jako kara umowna uiszczona za zwłokę w dostarczeniu towaru wolnego od wad.

Na podstawie art. 476 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.), dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela, jednakże nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wnioskodawca nie pozostawał w zwłoce, ponieważ jak wskazano w stanie faktycznym, termin dostarczenia Towaru został przekroczony przez Wnioskodawcę nie z jego winy. Przyczyną opóźnienia było niedostarczenie Towaru przez podwykonawcę, a inne formy zapobieżenia przekroczeniu terminu dostawy, w szczególności poszukiwanie innych podmiotów, które mogłyby wykonać w terminie zamówiony Towar, a także wytworzenie Towaru wcześniej, tj. przed złożeniem zamówienia przez Kontrahenta było niemożliwe z powodów opisanych w stanie faktycznym. Kara Umowna musi być także poddana analizie w kontekście spełnienia przesłanek z przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Zgodnie z przestawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca nie działał nieracjonalnie, a Kara Umowna nie jest wynikiem braku staranności. Nieterminowość dostawy była wynikiem nierzetelności podwykonawcy.

Wnioskodawca uznał Karę Umowną bazując na dotychczasowej współpracy stron Umowy oraz w celu utrzymania współpracy z Kontrahentem. Negowanie Kary Umownej przy spełnieniu się przesłanek umownych łączących obie strony kontraktu stanowiłoby złamanie ustaleń pomiędzy Stronami i w konsekwencji doprowadziłoby do znaczącego ograniczenia lub zakończenia współpracy stron Umowy, a tym samym braku możliwości osiągania przychodu z tytułu Umowy w przyszłości. Powyższą okoliczność wzmacnia utrzymana i rozwijająca się współpraca kontrahentów. Zatem działania Wnioskodawcy, tj. uznanie Kary Umownej a następnie jej spłata stanowią koszt, który ma na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów zgodnie z definicją legalną kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Konstatując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, widoczny jest związek pomiędzy wydatkami z tytułu Kary Umownej a przychodami Wnioskodawcy osiąganymi z tytułu Umowy. Uwzględniając również okoliczność, że zastrzeganie kar umownych jest standardem wśród profesjonalnych podmiotów należy uznać, że Kara Umowna spełnia przesłanki uznania jej za koszt uzyskania przychodu.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że pogląd potwierdzający możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań, innych niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT, prezentują również organy skarbowe w interpretacjach indywidualnych, z których wynika, że kara umowna/odszkodowanie z tytułu niedostarczenia bądź nieterminowego dostarczenia towarów z powodu okoliczności niezależnych od podatnika, stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał, interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy 29 stycznia 2015 r. Znak: ITPB4/423-144 /14/AM;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 5 stycznia 2015 r. Znak: IPPB3/423-1072/14-2/PK1 i 9 stycznia 2014 r. Znak: IPPB3/423-879/13-2/GJ;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 3 marca 2015 r. Znak: IBPBI/2/423-1449/14/AK;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 12 września 2014 r. Znak: ILPB3/423-288/14-2/KS.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyżej wymienionych interpretacjach wskazano na przyczyny niedostarczenia towarów, czy wystąpienia innych okoliczności uzasadniających obowiązek zapłaty kary umownej wynikające z okoliczności niezależnych od podatnika, w szczególności nie wynikające z zaniedbań po stronie podatnika.

Wnioskodawca wskazał również, iż w interpretacji indywidualnej z 10 maja 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-422/16/JW Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, stwierdził, że „(...) istotne jest, aby obiektywna ocena działań Spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą. W takim przypadku zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna za nieterminowe wykonanie dostarczenie bądź niedostarczenie towarów stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z 16 grudnia 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-1102/14/AP ww. Organ wskazał, że „skoro zapłata kary umownej w związku z nieterminowym wykonaniem usługi jest związana z uzyskiwanymi przez spółkę przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem jak wskazała sama spółka ma bezpośredni związek z utrzymaniem pomyślnych relacji gospodarczych z kontrahentami, a także stanowi często warunek sine qua non uzyskiwania dalszych przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto nieterminowa dostawa samochodów specjalnych wynika z czynników niezależnych od spółki, takich jak: opóźnienia w otrzymanych dostawach materiałów i usług, czy potrzebnej dokumentacji, czekania na usunięcie wad przez dostawców towarów, itd., a jak wskazano w uzupełnieniu wniosku nieterminowa dostawa wynika z czynników niezależnych od spółki, to może ona wydatek w postaci kary zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

Podobne stanowisko prezentował Organie w interpretacji indywidualnej z 3 marca 2015 r. Znak: IBPBI/2/423-1449/14/AK, wskazując, że „skoro zapłata kary umownej w związku z nieterminowym wykonaniem usługi jest związana z uzyskiwanymi przez SK przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a opóźnienie w dostawie wynikało z przyczyn od niej niezależnych, tj. związane było z przerwami w dostawie prądu, to wydatek w postaci kary umownej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę prawa do udziału w zysku (udziału)”.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że wydatki z tytułu Kary Umownej stanowią dla niego koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące kar umownych zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025). Art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, iż można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara umowna, stanowi sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, który przede wszystkim, ma na celu ułatwienie w dochodzeniu naprawienia ewentualnej szkody. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. O tym czy określone zdarzenie gospodarcze może prowadzić do powstania szkody decydują strony transakcji, które powinny formułować tak treść umowy, aby z jednej strony zabezpieczyć kontrahenta, z drugiej jednak strony nie spowodować obciążenia wykonawcy karami nieracjonalnymi w stosunku do możliwych korzyści.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W katalogu tym nie zostały wymienione, będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy kary umowne z tytułu opóźnienia w dostarczeniu Kontrahentowi zamówionego towaru. Dlatego zdarzenia te należy rozpatrywać w oparciu o spełnienie ogólnych przesłanek uznania poniesionego wydatku za koszty uzyskania przychodów.

Istotą ww. przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym.

Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na wykonawcy z mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa (np. dot. terminu realizacji umowy, w związku z którą zamawiający poniósł szkodę – warunek konieczny wynikający z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego). Przy czym, sam fakt, że kara związana jest z prowadzoną przez podmiot gospodarczy działalnością, jak również, że podmiot gospodarczy, po usunięciu nieprawidłowości osiągnie przychód z tytułu realizacji umowy, nie stanowi przesłanki wystarczającej do uznania zasadności zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych, jeżeli kara umowna jest wynikiem nienależytego (nieprawidłowego) wykonania usługi.

Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie oznacza to zatem, że każda kara umowna, naliczona przez uprawnionego, może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika. Ponadto poniesienie kary musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, jak wyżej wspomniano, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Zauważyć przy tym należy, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mogą podlegać wyłącznie te kary umowne, których zapłata oparta jest na obiektywnych przesłankach, wskazujących, że podmiot zobowiązany do jej uiszczenia dochował należytej staranności, tj. podjął wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji (np. poprzez weryfikację ofert i wybór rzetelnych Podwykonawców). Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, nie mogą podlegać bowiem te kary umowne, których powstanie było następstwem celowego (świadomego) działania podatnika (np. wyboru tańszego, lecz nierzetelnego podwykonawcy, opóźnień związanych z nadzorowaniem podwykonawcy w trakcie realizacji usługi), czy też niewłaściwej analizy możliwości formalno-prawnych wypełnienia warunków umowy z kontrahentem. Nie można bowiem na Skarb Państwa przerzucać odpowiedzialności za zaniedbania podmiotu gospodarczego (ryzyko gospodarcze) związane z realizacją umów (np. braku stałego monitowania podwykonawców, czy też zawarcia umowy bez uwzględnienia „zapasu” czasu potrzebnego na ewentualną zmianę podwykonawcy).

Ze złożonego wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca jest spółką projektującą oraz produkującą stacje ładowania wysokiej mocy dla samochodów pasażerskich, autobusów i ciężarówek. Jego głównym celem jest dostarczanie rozwiązań z dziedziny infrastruktury ładowania dla pojazdów elektrycznych. Wnioskodawca jest jednym z pionierów elektromobilności i jednym z liderów infrastruktury ładowania wysokiej mocy w Europie. W dniu 2 grudnia 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży ze spółką. Przedmiotem Umowy jest sprzedaż towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta, tj. w szczególności ładowarek, elementów składowych ładowarek oraz części zamiennych do nich. Współpraca stron Umowy opiera się o zamówienia dotyczące konkretnych Towarów, które Wnioskodawcy składa Kontrahent. Termin dostawy Towarów określonych w zamówieniu wynosi 120 dni od otrzymania zamówienia przez Wnioskodawcę Umowa zawiera także postanowienia o możliwości żądania przez Kontrahenta zapłaty przez Wnioskodawcę kar umownych z tytułu opóźnienia w dostawie zamówionych Towarów, przy czym prawo Kontrahenta do żądania kary umownej nie jest zależne od winy Wnioskodawcy. Wnioskodawca de facto nie miałby możliwości zawarcia Umowy bez postanowień dotyczących kar umownych, które są standardowym środkiem stosowanym w relacjach pomiędzy profesjonalnymi podmiotami zabezpieczającymi wzajemne interesy stron. W dniu 11 stycznia 2016 r. Kontrahent złożył zamówienie na jeden z Towarów. W konsekwencji Wnioskodawca zlecił wyprodukowanie Towaru podwykonawcy, zgodnie z zamówieniem Kontrahenta. Wnioskodawca był w stałym kontakcie z podwykonawcą, który początkowo zapewniał, że jego prace są zaawansowane a zamówiony Towar zostanie dostarczony w ustalonym terminie. Dopiero po jakimś czasie podwykonawca zakomunikował, że nie jest możliwe dostarczenie Towaru w terminie. W związku z tym faktem Wnioskodawca próbował ustalić nowy termin dostawy z Kontrahentem, jednakże Kontrahent nie zgodził się na jego wydłużenie. Równocześnie Wnioskodawca podjął działania mające na celu znalezienie nowego podwykonawcy, natomiast ze względu na innowacyjność rozwiązań Wnioskodawcy oraz niewielki rynek producentów towarów związanych z elektromobilnością, Wnioskodawca nie znalazł podwykonawcy, który mógłby wykonać zamówiony towar w wymaganym terminie. Dodatkowo należy wskazać, że nie było możliwe wytworzenie Towaru wcześniej, jeszcze przed złożeniem zamówienia przez Kontrahenta, ze względu na indywidualne zapotrzebowanie Kontrahenta. Innymi słowy, wytworzenie Towaru dla tego konkretnego Kontrahenta oraz brak złożenia zamówienia na konkretny Towar przez Kontrahenta spowodowałoby duże trudności lub wręcz czyniłoby niemożliwym sprzedaż tego Towaru na rzecz innego podmiotu. Wynikłe okoliczności po stronie podwykonawcy, w tym przedłużające się prace spowodowały, że Wnioskodawca nie dostarczył Kontrahentowi zamówionych Towarów w terminie. W związku ze wspomnianym wyżej opóźnieniem, na podstawie Umowy, Kontrahent zażądał zapłaty kary umownej w kwocie 3.142.650,00 zł. W efekcie rozmów pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą 23 stycznia 2017 r. została zawarta pomiędzy nimi ugoda, która zmniejszała karę umowną do kwoty 1.600.000,00 zł. W dniu 7 listopada 2017 r. został zawarty pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą aneks do Ugody. Zgodnie z postanowieniami Ugody oraz aneksu do Ugody, kara umowna została rozłożona na raty, a termin spłaty ostatniej raty przypada na 31 grudnia 2019 r. Strony Umowy kontynuują współpracę, a Kontrahent utrzymuje relacje biznesowe z Wnioskodawcą, w tym zgłasza się z dalszym zapotrzebowaniem na towary i usługi świadczone przez Wnioskodawcę. Z wniosku nie wynika natomiast, że podejmując decyzję o przyjęciu zamówienia Wnioskodawca zbadał należycie warunki w jakich realizowana będzie umowa, w szczególności odnoszące się do Podwykonawcy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że nie sposób uznać za koszt uzyskania przychodów kary umownej, którą Kontrahent obciążył Wnioskodawcę, związanej z opóźnieniem w realizacji przedmiotu umowy, nawet jeśli do nieprawidłowości tych doszło z winy Podwykonawcy (opóźnień w realizacji przedmiotu zamówienia), albowiem to Wnioskodawca ponosi ryzyko prawidłowej realizacji umowy na rzecz Zamawiającego. W konsekwencji to Wnioskodawca wobec Zamawiającego, a nie Podwykonawca ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w wykonaniu usługi. Za odpowiedni dobór podwykonawców odpowiedzialność ponosi bowiem Wnioskodawca. Jednocześnie Wnioskodawca nie wykazał w sposób precyzyjny jakie działania i w jakim terminie podjął w celu weryfikacji postępów wykonania umowy przez podwykonawcę oraz czy powierzenie wykonania umowy podwykonawcy zostało poprzedzone weryfikacją jego wiarygodności na rynku świadczonych usług tego samego rodzaju, mając na względzie, że istniała obiektywna możliwość powierzenia tego rodzaju usługi innemu podwykonawcy.

Poza ogólnym stwierdzeniem, że w przypadku braku zapisu w treści umowy dot. obowiązku zapłacenia na rzecz Zlecającego kary umownej w przypadku niewywiązania się z warunków umowy nie doszłoby do zawarcia tej umowy oraz zrzucaniem odpowiedzialności za opóźnienie na podwykonawcę, Wnioskodawca nie wskazał w istocie okoliczności przemawiających na jego korzyść.

Podkreślić zatem należy, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 updop. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów a przychodami podatnika lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej kar umownych płaconych przez Wnioskodawcę, istotne jest określenie, czy wydatki te należą do standardowych kosztów podmiotów, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, niezgodnego z umową lub obowiązującymi przepisami, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Wnioskodawcy, niemający związku ze sferą jego przychodów.

Reasumując, w ocenie tut. Organu, w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie sposób uznać, że do naliczenia przez kontrahenta kary umownej doszło z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, oznacza to, iż wykonanie usługi zawierało wadę w postaci przekroczenia terminu jej realizacji, co tym samym wyklucza możliwość zaliczenia tej kary w ciężar kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto dodać należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Zauważyć również należy, że wydając niniejsze rozstrzygnięcie nie wzięto pod uwagę powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, jako wydanych w indywidualnych sprawach podmiotów, które o jej wydanie wystąpiły przez inny niż Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej organ podatkowy; w związku z czym nie są one wiążące w sprawie będącej przedmiotem ww. wniosku z 18 maja 2018 r.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  
• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, w odmiennym stanie faktycznym niż będący przedmiotem niniejszego wnioski, zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 40, 20-400 Lublin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.